همهمه ی سرد تنهایی…

سعید جان. اجازه بده صادقانه بگم.
من انسانها رو به دو دسته تقسیم میکنم.
کسانی که با من زندگی میکنند و در کنارم هستند و من را عمیقاً می شناسند و کسانی که بازی روزگار، من و آنها را مجبور کرده که لحظاتی از کنار یکدیگر عبور کنیم.
بازخوردهای گروه دوم را که اساساً نشنیده فراموش میکنم.
مثل همان کسی که کامنت گذاشته بود که من تو را نمیشناسم اما فکر میکنم تمام تلاشت این است که «جالب» به نظر برسی.
اگر قرار باشد من برای نظرات و بازخوردهای افراد گذری هم وقت بگذارم که با توجه به میلیونها نفری که من را میشناسند و صدها هزار دانشجوی مستقیم و غیرمستقیم که داشته ام و هزاران کارمند و صدها هزار مخاطب آنلاین و هزاران ایمیل و پیامک روزانه، که برخی مرا تا عرش بالا می برند و برخی تا فرش به زیر میکشند، عملاً زندگیم تعطیل میشود یا لااقل میتوانم بگویم برای آنها زندگی میکنم.
مثال خوبی نیست و بسیار سطحی است. اما شاید ایده ام را برساند. مثلاً در مورد سیگار کشیدن. من زمانی از سیگار کشیدن لذت میبردم و سیگار میکشیدم و پس از آن لذت نبردم و نکشیدم. امروز هم اگر دوباره احساس کنم حس خوبی به من میدهد سیگار میکشم. حتی ثانیه ای از وقتم را به اینکه دیگران از «محمدرضا» چه انتظاری دارند فکر نخواهم کرد.
همین را در عمیق ترین اعتقادات فلسفی و نیز رفتارهای روزمره ام رعایت میکنم.
اما در مورد کسانی که با من زندگی میکنند (مثل خانواده و دوستان نزدیک و همکاران) که خواسته یا ناخواسته بخش بزرگی از زندگی یکدیگر را اشغال میکنیم، بازخورد آنها برایم مهم است.
باز هم نه با هدف بهبود (چون اساساً توجه به بازخورد یک دوست، من را بهتر نمیکند. بلکه من را به چیزی که او می پسندد نزدیک تر میکند!) بلکه با این انگیزه که زندگی را برای آنها بهتر کنم.
اگر همکاران من میگویند که تو برای تفریح شخصی وقت نمیگذاری، حاضر به اصلاح سبک زندگیم نیستم. اما اگر بدانم که با وقت گذاشتن برای زندگی شخصی یا پیاده روی روزانه به همراه آنها، میتوانم احساس بهتری در آنها ایجاد کنم، لحظه ای در این کار تردید نمیکنم. به عبارتی من بازخورد را ابزار کاهش تعارض میدانم و نه اصلاح رفتار.
خودم همچنان به الگوهایم نگاه میکنم.
برای من معیار تواضع یا غرور، رفتار آن بزرگانی است که «دوستشان» دارم و دوست دارم مانند آنان باشم.
نه خواسته ی کسانی که «دوستم دارند» و دوست دارند که «مثل آنان باشم».

مرجان. مخاطب تو اینجا فقط من نیستم. همه ساکنان این خانه ی مجازی هستند.
از من هم قبول کن که میتونم از دوستان دور خیلی چیزها یاد بگیرم اما نمیتونم قضاوتها و توصیه هاشون رو جدی بگیرم.

کسی که اس ام اس میزنه که سه روزه نخوابیدی. بخواب برای سلامتی خوبه. تو تعادل رو در زندگی رعایت نمیکنی!
چی بگم بهش؟
نه من رو خوب میشناسه. نه میدونه این سه روز کجا بودم. نه مسوولیت های من رو میدونه. هیچی.
فقط جمله ای رو که تو مدرسه شنیده (تعادل خوبه!) برام تکرار میکنه.
من که نمیتونم زندگیم رو و شغل و شرایطم رو براش توضیح بدم و بگم اگر تو میخوابی دلیلش اینه که من بیدار مونده بودم این سه شب.
پس تنها کاری که میکنم اینه که لبخند میزنم.
گاهی هم پیامکی می فرستم و تشکر از اینکه اینقدر من رو دوست داره.

مرتضی جان.
حرفت منطقیه.
زمانی راجع بهش حرف میزنیم.
ولی راستش من همیشه احساسم این بوده که در کفر همانقدر حقیقت نهفته هست که در ایمان.
چنانکه شیطان همانقدر بخشهایی از واقعیت زندگی ما را منعکس میکند که فرشته.
ایمان و بی ایمانی هم زمانی دغدغه ی من بود.
اما سالهاست که این دو واژه از تفکراتم حذف شده و همونطور که زمانی نوشته ام
همیشه احساسم این بوده که
از جمله مومنانی هستم که اگر بگویند خدا نبود و دروغ بود، احساس باخت نمیکنم و به خاطر هیچ یک از کارها و زحماتم احساس بد ندارم.
به همین دلیل مدتهای زیادی است هرگز به مسئله ای مثل زندگی پس از مرگ و معاد و … فکر نمیکنم.
اگر پس از مرگ خبری نبود، احساس بد ندارم چون کوشیده ام دنیای انسانهای اطرافم را در حد توانم بهتر کنم.
و اگر هم خبری بود، حرفهای زیاد و درد و دلهای زیادی دارم که با خدای خودم خواهم گفت.
اما به هر حال به کفر و ایمان و قیامت و معاد، تنها پس از مرگ فکر خواهم کرد و لحظه ای از ثانیه های محدود خداوندی را که برای کمک به ساختن دنیایی بهتر به من «امانت» داده شده، صرف تفکر در این حوزه نخواهم کرد.
امروز باید به «رفتارهای درست» فکر کنم.

حرف شما درست است. اما هزینه های توجه به نظر هر رهگذر (خصوصاْ کسی که میگوید من تو رو نمیشناسم و کلاْ دارم همینطوری برای سرگرمی در تاریکی یک حدسی میزنم) آنقدر زیاد است که به سودش نمی ارزد.
کلاْ من زندگی را به شدت در چارچوب سود و هزینه می بینم.
به نوشته های سابقم نگاه کنید:
آیا دکترا گرفتن نمیتواند مفید باشد؟ پاسخ من: چرا. اما به هزینه هایش نمی ارزد.
آیا تلویزیون هیچ برنامه ی مفیدی ندارد؟ پاسخ من:‌چرا. اما به هزینه زمانی دیدن ده ها برنامه مزخرف به امید جستجوی یک برنامه خوب نمی ارزد.
آیا توجه به نقدها و نظرات کسانی که تو را نمیشناسند اما نظر میدهند تحت هیچ شرایطی مفید نیست؟ پاسخ من: چرا. اما به چه هزینه ای؟
ضمن اینکه من مفهوم Projection را که یونگ مطرح میکند با تمام وجود می پرستم.
اگر کسی از من انتقاد میکند، بعید میدانم آنقدر خیرخواه باشد که نگران بهبود زندگی من باشد، قبل از هر نکته ای، چیزی در درونش او را آزار میدهد که میخواهد روی من تخلیه کند…
باور میکنید که خانم آزاده یا امثال ایشان کلاْ از صبح تا شب در اینترنت بگردند و کمک کنند که همه ی شعبانعلی ها بهتر شوند؟ چیزی ایشان را بر می انگیزاند که برای اصلاح من اقدام کنند. ایشان نه از دوستان من هستند نه از عشاق من. پس آن محرک درونی بیش از آنکه به من مربوط باشد به گذشته و ذهنیت و ناخودآگاه ایشان مربوط است…