سلام

+پیشاپیش عید تمام هم خونه ای های عزیز مبارک.

+این کامنت شاید بی ارتباط به این پست باشه، ولی مناسب ترین جا که می تونستم مطرح کنم اینجا بود. ببخشید.

+آقا معلم نمی دونم اون روز که مطرح کردم، ساکن شیراز هستم، برنامه همایش مذاکره شیراز مشخص شده بود یا خیر! ولی به هر حال ممنون. به ذهنم هم خطور نمی کرد به این سرعت شیراز تشریف بیارید.

+حتما با کمال علاقه ثبت نام می کنم ولی توام با این استرس که باید دست به دعا باشم -خدای ناکرده- جلسه دفاع من تو این تاریخ برگزار نشه. کاش یه روز تعطیل رو انتخاب کرده بودید.(روز تعطیل صرفا به این دلیل که برنامه همایش با احتمال کمتری با برنامه های اجباریِ دیگه تداخل پیدا می کنه و دغدغه مرخصی گرفتن هم به حداقل می رسه.)

+اخیرا توی کامنت ها با کمال احترام و افتخار مهشید نامی دیگه هم مشاهده کردم. و به خاطر اینکه تمیز دادن جفتمون راحت تر باشه، از این به بعد، من با نام “مهشید م” کامنت می گذارم.

+از همین الان به شما و گروه همراهتون خیرمقدم می گم. کمکی از دست ما ساخته نیست؟ 🙂

+سبز باشید و برقرار

تشکر از الهه بخاطر
من رو چهار سال مجبورم کرد مهمون دولت باشم .چاره ای جز مطالعه نداشتم .۷۸ کتاب خوندم وقتم زیاد بود کاری جز این نداشتم.من رو با آدم های با تجربه ای آشنا کرد که به ما مفهوم این بیت رو یاد دادن

صد حیف که ما پیر جهان دیده نبودیم روزی که رسیدیم به ابام جوانی

مالیات عمرم رو دادم .ممنون ازش که هیچ نشونی از خودش نگذاشت. ممنون ازش که جیغ با فرکانس قرمز ، زندگی با بی مسولیتی ، زندگی بدون تعهد و بدون صداقتی ، رفیق بازی افراطی بعد ۲۷ سالگی ، جایگزین کردن برج به جای خرج و خیلی جانگولر بازی های دیگه رو یادم داد.

تشکر از پدر الهه بخاطر

اینکه من رو به زندگی واقعیمون بر گردوند. واقعا خیلی مردی حاج رضا

تشکر از دوستان مثل گل

جلال ، صادق ، کریم و … که دست منو گرفتن نزاشتن با کف خیابون یکی بشم .حرف قشنگ رو با هم زذیم چه نفس هایی با هم کشیدیم

تشکر از بچه های گل کارخونه فولاد سازان و بچه های تیم کشتی استان.
تشکر و سپاس ویژه از مادر دوست داشتنی خودم که از شش سالگی تا سی و دو سالگی کارای منو می دید اما فقط می گفت تن بابات توی گور نلرزون پسر .خم شد و نگذاشت خورد بشم زیر بال و پرم رو گرفت . تشکر از حسین برادر گلم یک شنبه ها از کجا می کوبید می یومد ببین منو تا نداره به قول خودش “بیل بمانه کم بشوانش” (نمی دونم اینو از کی شنیده کل حسن)
سپاس فراوان از دکتر فرهنگ عزیز که چیزای خوبی ازش یاد گرفتم .
میخوام تشکرم کنم از دوست خواستنی خودم محمد رضای عزیز که حرفاش طلاست ، باطنش برف ،خوب فکر می کنه ، خوب کار می کنه ، خوب زندگی می کنه . خیلی مدیونتم جون خسرو قیمت داری گل گلاب
از همه بیشتر تشکر از خود خدا دم به ساعت خلفسه کاری های منو دید اما نقسم قطع نشد .شکر می کنم که به مو رسید اما روزیمون قطع نشد .خراب کاری کردیم اما امیدش از ما قطع نشد.

من اول نمیتونم از مامان و باباییم تشکر کنم اول باید معذرت بخام ب خاطر همه دیوونگی هام داد زدنام یه دندگی هام سمجی هام ب هرحال ۲۱سال تحمل من سخته
۴٫ اما مامانی تو با این ک دیابت داشتی جسارت بهم یاد دادی گرفتن حقم رو یاد دادی تو بودی ک وقتی دیدی درامدمون کمه خودت با بیماری سختت رفتی کار اونم جایی ک حتا مردها میبرن مث بابایی ک برید حق داشت وقتی بعداز ۱۳سال برگشت خونه یوسف بزرگ نشده بود پیر شده بود ی پیرمرد۱۸ساله ک فقط ب تو فکر میکرد هنوز هم هروقت از سرکارمیاد دنبال تو میگرده مرسی ک برامون پروین میخوندی ی شعری میخوندی (می بخور ممبربسوزان ولی مردم ازاری نکن )بعضی جاها رعایت نکردم(می نخوردم ممبر هم نسوزوندم ولی مردم ازاری کردم )یکیش همین سایت استاد شعبانعلی بود.یادته گفتم میخام برم کارت اهدا عضو بگیرم خشک موندی یادم نیس چی گفتی . وقتی ۹سالم بود تو کتاب کویر رو برام خریدی ی جلد قدیمی کاغذ داغون تایپ قدیمی گفتی این اصلشه انقد خوندمش ک ازم گرفتیش دزد وقاضی یادت(دزد زر بستند و دزد دین رهید/شحنه ما را دید قاضی را ندید /من ب راه خود ندیدم چاه را توبدیدی کج نکردی راه را)معنیشو بزرگترشدم فهمیدم اما نتونستم بکار ببرم.یادت امده بودن زندگیمونو ببندن جوری داد زدی ک من هم ترسیدم فهمیدم جهاد برای زن حرام نیست گاهی واجبه.
۵٫ وقتی دستم تو باشگاه برگشت امدم بهت بابایی نشون دادم گفتی بجاش مرد میش یادت ۶سالم بود از بالا پشته بوم افتادم میخاستم بگم من چیزی از پسرا کم ندارمیادت میخاستیم خودمونو از بام پرت کنیم تا پرواز کنیم اگر بیدار نمیشودی پرواز کرده بودیم.ببخشید ک ۴تا گربه بدون اجازه تو بزرک کردم هرچی گفتی ببرشون بیرون گفتم من هم باهاشون میرم میدونستی انقد کله شق هستم ک میرم قبول کردی. ی بار ک بایوسف فلفل ریختیم تو چایی مهمون نقشه من بود معذرت تو یادم دادی مهربون باشم رحم کنم یادته(خوش انکه حلقه های سر زلف باز کنی /دیوانگانه سلسله ات رها کنی ./کار جنون ما ب تماشا کشیده تو هم بیا ک تماشای ما کنی )توماشین برام میخوندی یه بار تو تاکسی گفتم بخونی روت نشد ببخشید ک بخاطر تفاوت دیدگاهمون بلند حرف میزنم مث پدرنوشا در ارزوی ملکه شدن دخترش گریه نمیکنی در ارزوی خوب بودن منه ک گریه میکنی یادته موقع انتخاب رشته دانشگاه گفتم چی بشم خوبه گفتی هرچی شدی ادم خوبی باش .دروغ چرا برا خوب بودن تلاش نکردم .مرسی ک تمام این سالها رنج منو کشیدید
مامانم یادم داد کم حرف بزنم و خوب اما ببخشید یاد نگرفتم

اونقدر تحت تاثير اين داستان و تصوير الناي زيبا كه خودش و كارهاش و نامه هاش شبيه فرشته هاي بهشت بوده قرار گرفتم كه نميدونم از كجا شروع كنم. حيف اين بچه نازنين كه ديگه توي اين دنيا نباشه … حيف … يك عالمه عشقم رو نثار روح پاك و دوست داشتنيش مي كنم …
ميدونين … بعضي وقتها چيزهايي برام آدم پيش مياد كه واقعا تلنگرهاي بزرگي به آدم ميزنه و اهميت تشكر و قدرداني و درك هرچه بيشترِ ِ لذت ِ بودن با تمام كساني كه دوستشون داريم يا هركسي كه به نوعي تاثيري غيرقابل انكار در زندگي ما داشته رو بيشتر و بيشتر بهمون گوشزد مي كنه …
بعضي وقتها اتفاقاتي براي آدم روي ميده كه نه به اندازه ده ماه فرصت! بلكه فقط به اندازه فاصله كوتاهي به اندازه يك تار مو، بين مرگ و زندگي است كه توي فهرست هيچ اتفاقي توي تاريخ شايد نشه پيداش كرد! به نظر من بايد هميشه براي رفتن آماده بود… هميشه …
چيزي كه همين چهار روز پيش براي من پيش اومد… يك اتفاق عجيب! كه فاصله بين بودن و نبودن رو شايد فقط به اندازه ۱۵ درجه اختلاف فاصله ي مكاني! برام تعيين كرد…! اتفاقي كه تمام دوستانم كه اطراف من بودن رو براي چند ثانيه هراسان كرد … بعد شگفتزده و … سپس آروم …
اونجا بود كه با خودم فكر كردم كه چقدر راااحت…چقدر آسووون.. دركسري از ثانيه… ميشه رفت و ديگر نبود…!
و در همون موقع است كه همه كساني كه دوستشون داري؛ در همون كسري از ثانيه، ميان جلوي چشمت و اي كاش كه افسوسي براي اينكه نتونستي در طول زندگيت ازشون بخاطر بودنشون تشكر كني، يا نتونستي لذت ِ با اونها بودن رو با تمام وجودت درك و لمس كرده باشي، نداشته باشي.
اگه بخوام از تمام كساني يا حتي چيزها و اشيائي! (بعنوان نمونه من حتي هر روز از ماشينم هم تشكر ميكنم!) كه توي ذهنم هست و هر روز علاوه بر خداوند، ازشون تشكر ميكنم بگم خيلي طولاني ميشه … خيلي …
فقط ميخوام شكرگذاري ام رو به خلاصه ترين شكل ممكن؛ اول از همه از «خداوند»، بخاطر اينكه امكان برخورداري و لذت بردن از اين همه شگفتي و اعجاب آفرينشش رو بهم داده انجام بدم و بهش بگم همونطور كه خودش ميدونه! و هميشه بهش گفتم! خيلي دوستش دارم…
دوم از «مادرم» كه در طول زندگيم، هميشه با عشق ها و پشتيباني ها و سختگيري ها و مهرباني هاش و و و ….همه چي ي ي اش، هميشه بزرگترين حامي و پشتيبان و دلگرمي من در زندگي بوده و هست، تشكر كنم و بگم كه خيلي دوستت دارم يا داشتم! حتي اگه هيچوقت اينطور مستقيما با همين جمله ي شگفت انگيز! نميتونم يا نتونستم بهت بگم …
و سوم از «تمام كساني كه با عشق و دوستي شون چه با به خنده انداختنم و چه با گريه انداختنم»!! بهم درسهاي بزرگي در زندگي آموختن و لذت ها و حسهاي خوب بيشماري بهم بخشيدن. درسها و حس هايي كه فقط بايد خودت تجربه كني و در هيچ كلاس و كتاب و آيين و مسلكي قابل يادگيري يا دريافت نيستن.
و چهارم از «صاحبخونه اي به نام محمدرضا» تشكر مي كنم كه هر روز با باز كردن مرورگر، انگشتانم بدون اينكه ديگه توجهي به من بكنن! آدرس خونه اش رو توي “آدرس بار” تايپ مي كنن و اولين و آخرين صفحه اي هستش كه در ابتداي روز، باز ..و در پايان روز، بسته ميشه و واقعا الان درتوانم نيست كه در اين لحظه توصيفش كنم … ( كه شايد تا حدودي بشه توي پست هاي ديگه نشوني از تمام چيزهايي كه شايد الان دلم ميخواد بگم و نميتونم، يافت…)

(ببخشيد كه اينقدر طولاني شد و ميخوام براي تمام خانواده ام، تمام دوستانم و تمام همه ي اهالي اين خونه؛ از صاحبخونه و تيم مهربون و پرتلاش اش گرفته تا تمام دوستان و كساني كه اينجا در اين خونه ميشناسم و ميشناختم، آرزو كنم كه هميشه سلامت و شاد و خشنود باشن…)

سلام محمد رضا

داشتم مطالب سایت رو مرور میکردم. دیدم که نوشته ای از اینکه الگوی دیگران باشی خوشت نمیاد. برنامه ماه عسل گفتی دوست داری بهت بگم محمدرضا و نه شعبانعلی یا مهندس. بعضی آدم ها قدیس وار زندگی میکنن، صفتشون میشه لقبشون. حدود چهارده تا از فایل های رادیو مذاکره رو گوش دادم و مطالب سایت رو هم دارم به مرور میخونم.واقعا شیفته مدل ذهنی و شخصیتت شدم و خیلی دوست دارم مثل تو فکر کنم، تحلیل کنم و بیندیشم
شدیدا نظریاتت عمیقه و برخیشون هم پیچیده و درهم تنیده ولی در عین حال یک وحدت یک یگپارچگی توشون هست که تحسین برانگیزه. من که خیلی غبطه میخورم
جقدر بده تو جامعه ما افکار و نظریات مثل نظریات تو و اصلا اشخاصی مثل تو رو تبلیغ که نه – بایکوت هم میکنن
یک سوالی داشتم که نتونستم خودم رو نگه دارم و همه مطالب سایت رو بخونم و خودم بهش برسم گفتم از خودت بپرسم تا اگه فضولی نباشه جواب بدی. محمدرضا چند جا نوشته بودی هیچ چیزی به اسمت نیست. درسته این؟ دارم به این فکر میکنم تو که همه دوستات خیلی از لحاظ مالی وضعشون خوبه و تو هم اگه از اونا بیشتر نباشی کمتر نیستی(از فایل های رادیو مذاکره معلومه) چرا کمتر دنبال ثروت هستی؟ شاید اگه ثروتت بیشتر باشه اندیشه هات رو بهتر و بیشتر بتونی ترویج بدی، میدانم که ثروت را بد نمیدانی، آیا دوست داری همیشه معلم باشی؟ یک سوال دیگر اینکه چرا نمیری از ایران؟ (ببخشید واقعااگه بی ادبیه اصلا نظرم رو تایید نکنید، هر چند دوست دارم تایید بشه!) آخه کسی که رتبه اول کنکوره و این همه سواد و مهارت و بینش داره و از همه مهمتر عاشق یادگیریه و فهمیدن(خودت نوشتی که این اواخر هر هفته بیشتر میفهمی و به هفته قبلت میخندی) هستی در یک جامعه منظم تر و جایی که بیشتر چیزها سر جای خودش هست تو خیلی بیشتر پیشرفت میکنی و میفهمی. چیزی که دوست داری. آیا به خاطر همین معلم بودن است که نمیروی؟