سلام محمدرضا جان. امیدوارم خوب باشی.
خیلی فکر کردم تولدت رو کجا تبریک بگم. توی وب سایتم.. توی صفحه ی اینستای شخصی ام.. توی صفحه ی اینستای سایتم…
حتی یه عکس و یه متن هم براش آماده کرده بودم.
اما هر چی فکر کردم، دیدم فقط دلم میخواد بیام همینجا و تولدت رو خیلی ساده بهت تبریک بگم.
بیام همینجا که خونه ی خودته.
همینجا که همیشه خونه ی خوب و امن و دوست داشتنی ما بود .. و هست.
همین خونه که از اینکه همیشه توش به سر می بردم، همیشه نوشته هات رو میخوندم و همیشه برات مینوشتم لذت میبردم و از قشنگترین لحظات روزها و شبهام بود.. و هست.
آرزو میکنم همیشه سلامت باشی. همیشه لبهات خندون باشه و هیچوقت.. هیچوقت غمی توی دلت نباشه.
تولدت مبارک.

شهرزاد

سلام محمدرضاي عزيز
توي اين تقريبا٣سالي كه شمارا ميشناسيم هر روز حال
خوب به ماهديه داديد ولي ما حتي وقتي كه خواستيم تبريك تولدتان را بگوييم باعث رنجش خاطرتان شديم
ماراببخش
تولدتان مبارك

سلام آقا معلم، من چه بنویسم که هرچی در ذهنم ماندگار شده برای شما و مخاطبان این خونه تکراریست، چون از خود شما آموختم، قضیه دردناکتر از این حرفاست، لااقل به زعم من! یک سری از صحبتهای شما را من نفهمیدم که در ادامه اشاره میکنم، به تعبیر شما مثل ادکلن زدن به افکار ست، و منم نمیفهمم، من متولد ۶۹ ام، نه آزادی بیشتر دهه هفتادی ها را دارم، نه جنگ را دیدم، وسطه وسط… ؛)
یک تفاوت اساسی میان ما و بقیه جاهاست، افق من تا کتاب دوره ی قاجار استاد سریع القلم به عقبتر قد نداد، آن هم جمعگرایی یا کالکتریستیک بودن جامعه ماست، گفتید فواید و بدی هایی دارد، من فوایدش را درک نکردم، ولی ضررهایش را لمس کردم، آزادی در چارچوب قوانین از سوی والدین صغیر و کبیر در جامعه ما مشهود ست، سوال چرایی وضع قوانین است ؟ ای کاش قوانین برای رعایت حقوق سایرین بود، ولی قوانینی که والدین باز هم صغیر هم کبیر وضع میکنند، حرکت در چارچوب ذهنی آنهاست، از پدر و مادر تا معلم و استاد دانشگاه و گشت ارشاد ! همه اذعان دارند که تو نمیفهمی و ما صلاحت را از خودت بهتر میدونیم، فلان مسیر اشتباهه، فلان مسیر خطاست و شکست میخوری و …..!
بگذریم که به تمثیل شما اون کسی هم که روز اول از غار اومد بیرون خطا و اشتباه کرد ! میخواهم بگم که قوانین به شکلی که گفتم را برای ما تنظیم نمیکنند، برای امنیت ذهنی خودشون تنظیم میکنند، قوانین یا بهتره بگم محدودیت ها جایی معنی داره که امکان سرکشی و عصیان و تجاوز به حقوق دیگری باشه، دغدغه والدین صغیر “جلوتر” بودنه تا جایی که زورشون برسه، از کلاس موسیقی و رقص و زبان و ژیمناستیک بگیرید تا مدرسه و کنکور و دانشگاه و انتخاب رشته و بعضا تا انتخاب دوست شریک عاطفی از همه نوع اش و انتخاب شغل دولتی یا خصوصی یا کارآفرینی

آنچه مهمه نه توسعه ست، نه رشد، نه شکوفایی،‌نه کمال، جبران کمبودهاست و همچنین آبرو داری یا بهتره بگم حرف مردم یا چشم و هم چشمی !
آبرو مهمتر از شخصیته واسه والدین صغیر، مردم چی میگند میشه منطق ! نمیشه که فضای رابطه با جنس مخالف اونقدر بسته باشه و خیلی چیزا فیلتر، از اونطرف تو خونه سریال gem پخش بشه !

در سری تا بیست و دو متمم گفتید کمتر چیزی به اندازه ی تربیت نسل جوان دغدغه ست، من واقعا نفهمیدم نشون به چه نشون که دغدغه ست !

به قول خودتون میزان لذت انسانها، به اندازه میزان آزادی آنها نیست. بلکه به میزان عبور از مرز محدودیتها ست!

حرف آخر: همیشه تعبیر شما از حس خوب گذرا دود و الکل بوده، حرفای شما نه تنها جای فکر کردنه، بلکه مستی و لذت و حال خوبش هم نمیپره و پایدار و ماندگاره، میدونم هیچ هدیه ای به اندازه ی امید خوشحالتون نمیکنه !

تولدت مبارک بهترین محمدرضای دنیا….. ؛))
امیدوارم روزگار اجازه و فرصت معلم و شاگردی رو بده !

من که هر آنچه داشتم اول ره گذاشتم حال برای چون تویی اگر که لایقم بگو، قیصر امین پور

مهم: با یک بنده خدایی راجبه مشاوره مدیریت صحبت میکردم،‌میگفتند محمدرضا برندش را بد پوزیشن کرده، خودشو بی تو سی (بیزینس تو کانسومر) جا انداخته، من نمیفهمیدم، فقط بهش گفتم محخمدرضا شعبانعلی رویاش معلمی بوده !

محمد رضا تو این ۱۰ ماهی که با تو و روز نوشته ها و دل نوشته هات آشنا شدم کیفیت زندگیم بهتر شده و ازین بابت باید ازت تشکر کنم.
این نوشته رو که میخونم احساس میکنم که حداقل دست پایین پشتش ۱۰-۱۵ سال مطالعه،تجربه، تلاش، شکست و… هست. میخوام اینو بگم که اگر من این متنو ده سال جلوم بذارم و تو دنیای واقعی تجربش کنم شاید ی چیزایی ازش دستگیرم بشه و شاید توم باید برای بازخوردهای بهتر ۱۰ سال صبر کنی.

این روزها منتظر به دنیا اومدن نوزادی هستیم که قراره از نسل های آینده باشه…
خیلی در مورد تربیت های مختلف خانواده ها فکر می کنیم و خیلی وقتها مورد انتقاد قرار می دیم اما آخرین جمله اینه که واقعا نمی دونیم خودمون مادر پدر بشیم همون حساسیت ها را خواهیم داشت یا اعمال خواهیم کرد یا نه …
نمونه های زیادی داره.. مثلا این روزها می بینیم که حتی برای مهد کودک نیز دنبال فاکتورهای عجیب غریبی هستند و در این ترافیک کودک خود را از سهروردی به چیذر می آورند که برود مهد … از این کلاس در میارن می برند کلاس دیگر…
نگران اند … هوش بالاتر داشته باشند.. باله کار کنند… موسیقی بزنند … بهترین باشند… برتر باشند که یک وقت احساس نکنند که در جامعه متفاوتند …
وقتی همه اطرافیان آنها انواع کلاس ها را می روند اعتماد به نفس بالاتری دارند و برترند… نکند فرزند من احساس کمبود کند و یا احساس عقب بودن بکند …. اگر در زمان ما این اختلاف ها بود و کسی بیشتر داشت و کسی کمتر و این امری عادی بود اما الآن چرا باعث سرخوردگی بچه ها می شود؟؟؟ چرا باید همه یک جور باشند؟؟؟

علاقه من اینست که بچه ایی معمولی داشته باشم که برتر بودن و بهتر بودن دغدغه اش نباشد و اعتماد به نفس و عزت نفس را جوری دیگر پیدا کند اما واقعا با این شرایط و بعد از به دنیا آوردنش جامعه و خود کودک اجازه این گونه تربیت را می دهد؟؟؟این نوع تربیت تربیتی بوده که برای من موفقیت آمیز بوده و من یک آدم عادی بودم در جامعه و خوشحال و راضی… اما آیا می تونم همین زندگی و تربیت را به فرزند خودم بدم؟؟؟؟؟

خیلی سخت شده و هر روز با همسرم در مورد این موارد صحبت می کنیم اما نمی دونم فرزندمان که بزرگ شد می گذارند یک فرد معمولی با احساس شادی در جامعه زندگی کند؟؟؟؟؟؟

نظر شما چیه؟

سلام و تشکر…

اولا: تولد تون خیلی خیلی مبارک باشه …سالهای طولانی پر از عزت و سلامت و رشد و رضایت و تلاشهای ثمربخش براتون آرزو دارم و خیلی شادم از این بابت که فرصت آشنایی با شما رو در زندگی خودم داشتم…مایه ی افتخار من هست …

ثانیا: مطلبی که اشاره کردین واقعا مصداقهای زیادی داره و نوسان بین دو حد رو خیلی تجربه میکنیم…
آسیبهای ناشی ازاین نوسانها…چیزی از جنس افراط و تفریط…
مثال جالبی که دارم بعنوان شاهد عینی…
چندماهی هست بدلیل اینکه محل کارم در موقعیتی هست که رفت و آمدهای زوجهای جوان به ساختمان مجاور برای مراسم ازدواجشان رو میبینم پسران زیر ۲۰ سال زیادی اقدام به ازدواج میکنند و این ظاهرا حد مقابل جوانان دهه ۶۰ هست … نکته اینه این نوسان چقدر آسیب احتمالی با خودش داره…آیا میشه خوشبین بود که این دسته نو ظهور از جامعه مجموعا خودش با خودش بتونه کنار بیاد و شاید زندگیهایی بهتر از جوانهای پشت سر خود بسازد…این زرنگیهایی که به اونها مجهز هست آیا کارآمدی در امور جدی زندگی رو براش همراه داره؟؟
من سعی میکنم خوشبین باشم چون نسل آزادتری از نظر روحی هستند اما شاید لازمه چاشنی خرد و تعقل رو به فراموشی نسپرند…

متن بسیار جالب و آموزنده ای بود؛ به قدری که با وجود این که کار های زیادی داشتم، ترجیح دادم آن ها را رها کنم و به این موضوع فکر کنم.
مسئله ای در این نوشته فکر من را درگیر کرد. برداشت من از این نوشته این بود که والدین (یا به طور کلی تر نسل قبل) اصلی ترین نقش را در این حالت نوسانی بین نسل ها دارند. اما با توجه به برخی شواهد و مخصوصا این حقیقت که فاصله زمانی میانی نسل ها در حال کاهش است، احساس می کنم که این محیط است که تاثیر اصلی رو روی افراد می گذارد و والدین و به طور کل نسل قبل نه به عنوان اصلی ترین عامل، بلکه عنوان جزیی از محیط، تاثیر گذار هستند.
یکی از این شواهد، این حقیقت هست که دو فرزند یک پدر و مادر ممکن است مربوط به دو نسل کاملا متفاوت باشند. اگر به پدر و مادری که متعلق به دهه پنجاه هستند نگاه کنید که دو فرزند متولد دهه هفتاد و هشتاد دارد، متوجه می شوید که شخصیت این دو فرزند این گونه نیست که چون هر دو پدر و مادر یکسان دارند (یا بهتر است بگویم هر دو توسط نسلی یکسان تربیت یافته اند) مشابه هم باشند؛ بلکه می بینید که این دو هممانند هم نسلان دهه ی هفتادی و هشتادی خود رفتار می کنند و همانطور که دو فرد دهه ی هفتادی و هشتادی با هم اختلاف دارند، این دو فرزند هم با هم اختلاف دارند. (این اختلاف میان خواهران و برادران متعلق به نسل های مختلف در جامعه به راحتی دیده می شود و حتی دیدم که در کامنت ها هم به آن اشاره شده بود)
نتیجه ای که از این مثال ها گرفته ام این است که ظاهرا شکل گیری شخصیت یک فرد بیش تر از آن که وابسته به ویژگی های نسلی باشد که او را پرورش داده، وابسته به نسلی است که او در آن پرورش یافته؛ به عبارت عامیانه تر اهمیت این که خود فرد متعلق به چه دهه ای است مهم تر از این این است که والدین او متعلق به چگونه نسلی بوده اند.
این جاست که این گفته شما که “الگوها و ارزش‌ها و شیوه‌ی رفتاری، کمتر در اختیار والدین صغیر(پدر و مادر) و والدین کبیر (دولت‌ها) است.” و “تیم سیستروم در اینستاگرام، ده‌ها برابر راحت‌تر از پدر و مادر، می‌توانند ساعت خواب و بیداری فرزندان را تنظیم کنند و تلگرام، با تغییر ساده‌ای در سیاست‌های خود، بیش از هر ابزار دیگری می‌تواند رابطه‌ها را در معرض تحکیم یا تهدید قرار دهد” به خوبی برایم قابل فهم می شود زیرا امروزه بر خلاف گذشته که خانواده ها اصلی ترین محیط پرورش فرزندان بودند، امروزه اینستاگرام و تلگرام و … بیشتر از خانواده به عنوان محیط های پرورشی عمل می کنند.
اما مشکلی که هست اینست که والدینی که بخواهند فرزندانی تربیت کنند که به این وضعیت نوسانی دچار نباشند، علاوه بر توجه ویژه به رفتار خود، باید سعی کنند که فرزند خود را از این محیط دائما در حال نوسان دور نگه دارند که چنین عملی می تواند نتیجه برعکس بدهد. پس به نظر می رسد چنین تربیتی کمتر ممکن باشد.

پی نوشت: با وجود این که من فکر می کنم که محیط اصلی ترین نقش را دارد، اما نقش والدین را نفی نمی کنم. والدین علاوه بر نقش ویژه ای که دارند، از آن جا که محیطی که فرزند در آن پرورش می یابد، خصوصا در اوایل زندگی، توسط آن ها تعیین می شود، نقش مهمی برای فرزندان ایفا می کنند.

از مثال محصولات ارگانیک و متعارف خوشم اومد.به نظرم توصیف خوبی بود از وضعیت تربیت فرزندان تو جامعه ما..مخصوصا یکدست بودنشون در این سالهای اخیر که منو خیلی ناراحت میکنه.
به امید آرام تر و کم نوسان‌تر شدن پاندول جامعه ما (البته با توسعه ی فرهنگ و نگرش نه با مرگ و انقراض)
متشکرم..خیلی لذت بخش بود

با سلام.حق با شماست این فاصله روز به روز داره کمتر میشه و متاسفانه این شیوه زندگی کنترل شده آسیب های شدیدی به میکره شخصیت و هویت فرزندان ما وارد کرده.حداقل تو شغل من اینطور دیده میشه که بچه های نسل جدید دیگه تاب یک نسیم ملایم رو هم ندارند .این میوه های محیط کنترل شده و تغذیه شده از بهترین امکانات بسیار ترد و شکننده تر از نسل قبلی خود هستند و این یک زنگ خطر است که فقط میتوانیم متوجهش باشیم و کار زیادی از دستمون بر نمیاد.ما بیشتر الان هم خونه فرزندانمان هستیم و نه الگو و یا والد تربیت گر.

استادمحمدرضای عزیز سپاس فراوان.قبل از اینکه این مطلبو بخونم داشتم درباره ربات سازی درتلگرام میخوندم ازاینکه تلگرام نسبت به هرماه قبل یک برنامه تازه ویا تغییر جدید ایجاد میکند در مورد عقب ماندگی خودم خیلی ترسیدم! ترسی کلافه کننده که معلوم نبود باچی وکی تموم بشه. با این حال به این صفحه اومدم وتمام مطلب را نوشیدم. خیلی آرام شدم خیلی . من متولد۵۲ هستم از کودکی همیشه تلاش میکردم به آخر مرزهای دانش برسم!درک نسلها برایم آسان است اما درک خودم برای خودم مشکل. من هم درون خودم همیشه آونگ وار به ابتدا وانتها درگردشم. یک متعارف تا ارگانیک وحتی تازه گی تراریخته.این مطالبت حداقل امروزم را روشنایی داد و رهایی. …. از تو ای شعر واقعن ممنون.

عالی بود
مطالبتون عالی بود…

سلام. مطالب جالبی بود.
من معنی این جمله رو درک نمیکنم. ” اما امروز، نسل قبل و نسل بعد، توسط بیست نسل قبل به دنیا آمده‌اند …” ممنون میشم برام توضیح بدید. به نظرم رسید منظور اینه که با در نظر گرفتن مفهوم قدیمی کلمه ی نسل، امروزه تفاوت بین نسل قبل و بعد به اندازه ی بیست نسل هست.

شما بزرگتر ها همیشه حرف هایتان مثل هم است…
خودتان فلان مدرک را در بهترین دانشگاه کشور می گیرد بعد می گوید نروید مدرک بگیرید (دکترا نمیخوانم: ساعت رولکس برای شکم گرسنه) و این کار اشتباه محض است.
خودتان ارگانیک رشد کرده اید حالا می گویید Conventional بهتر است.
من دوست دارم ارگانیک باشم من دوست دارم محدود باشم من دوست دارم آزدی را در محدودیت داشته باشم دوست دارم در یک حباب زندگی کنم دوست دارم ناموفق باشم دوست دارم مخالف هر انچه می گویید باشم دوست دارم مخالف تو و همه باشم دوست دارم تایید کنم گاهی دوست دارم نقد کنم دوست دارم رو عقل سخن بگویم و دوست دارم چرت و پرت بگوییم…
من کسی هستم که افتخارش نداشتن تلفن همراه است چیزی که برای یک جوان ۱۸ ساله غیر ممکن است.
زندگی من در کتابهایم خلاصه و محدودم به چند وبسایت و چندکتاب زندگی شیرین من در همین بهشت کتابها و سایت ها خلاصه شد جایی که بوی کتاب ها دیگر برایم زننده شده صدای زیبای ورق زدن کتاب برایم صدای پتک شده ما همیشه محدودیم محدودیم محدودیم …به همه چیز… اما من این زندگی عادی را دوست ندارم من خیلی از حرف های حساب شده ی تو را هم دوست ندارم من حق دارم در کامنتم حداقل مخالفت کنم تا مثل دیگر ارگانیک های این خانه ی مجازیت سرم را به نشانه ی تایید بالا و پایین نکنم و سریع بر لایک نکوبم و با متن نوشته ات مخالفت کنم هرچند می دانم از این مخالفت ها در فضای مجازی خوشت نمی اید (هیچ کس خوشش نمی اید همه دوست دارند تایید شوند) اما من دوست دارم تایید نشوم ان وقت می فهمم که آخ چه قدر حرف هایم درست بوده…
من محدودیت را دوست دارم چون به دنبال جهشی ژنتیکی در ساختارم هستم…
من مخالفت کنندگان را دوست دارم.
من چرند گویان و چرت و پرت گویان و ساده گویان و بر روی بی عقلی گویان را دوست دارم
همه مثل هم و همه متفاوت با هم هستیم … ما انسان ها واقعا دیوانه ایم من به انسان بودن خودم هم اعتراض دارم…
دوست دارم از دیدگاه یک کرم یا یک جلبک به نوشتهایت نگاه کنم و بعد ببینم آیا در جامعه ی ما کرم ها هم حرف هایت مصداق دارد.

من دهه شصتی ام، از لحاظ ظاهر شاید فرقی با دهه هفتادیا نداشته باشم ،اما از لحاظ خلق و خو….وااااای…ما زمین تا آسمون باهم فرق داریم…بابا اصلا این دهه هفتادیا موجودات عجیبی ان بخدا…من که در حیرتم…

اول از خوشحالی بگم که مارو به خیار تشبیه کردی.بنظرم خیلی هوشمندانه بود. حتی اگر انتخاب خیار از بین این همه میوه اتفاقی بوده باشه!
راستش منم خجالت می کشم وقتی اینقدر میبینم که چه نسل قبلی های ما چه نسل بعدی های ما اینقدر شبیه هم دیگه هستند.
اینکه چقدر نسل ما مسئولیت گریزه،
اینکه چرا نسل ما جنس حرفاشون همه اش گلایه است.
چرا نسل ما علاقه به ساختن نداره.
چرا شدیم نسل کپی درجه ۳ از بهترین ها
چرا شدیم نسل غر زدن.
چرا از همه انتظار داریم (از پدر و مادر ،دوست و دولت)
چرا فکر می کنیم همه بدهکار ما هستند
چرا نسل ما مرکز کنترل دورنی نداره؟
چرا نسل ما بیرون از خودش دنبال همه ی سوالاش میگرده؟
…
منظورم این نبود که همه ی هم نسل های من یکجور جهان بینی دارند.مسلما عده ای هم هستند که متمایز ترند…

در ضمن حرفاتون رو هم قبول دارم،اگه من بخام یک روزی کسی رو برای ورود به جامعه تربیت کنم.ترجیح میدم یک خیار ارگانیک بدقواره رو تحویل جامعه بدم و مطمئن باشم که این خیار حداقل توی زمینه خاص حرف جدیدی برای گفتن داره.دوست دارم آدم مفید به جامعه تحویل بدم کسی که چیزی به جامعه اضافه می کنه فارغ از اینکه این چیز چیه…

من به شخصه قبول دارم که نوجوانی و خردسالی فرزندانم، به سبب مشغله کاری مادری ناکافی بودم ولی هرگز رنج گزاف و درد غیر قابل تصوری بر هیچکدام وارد نکرده ام و زمینه هم برای موفقیتهای آنها مناسب بوده.
چیزی که برای من جای تامل داره اینه که چرا برای نسل فرزندانم خوب بودن زحمت زندگی و ارزشمندی برخی دردها مطرح نیست و قدر و منزلت شکل متعارف دردهای معمول زندگی به شکل سپری جهت مخفی شدن آنها در قفایشان اشده تا عدم کسب موفقیتهای کوچک و بزرگ خود را بر گردن این قبیل مسایل بگزارند. اصلا برای من قابل هضم نیست که کسی بخواد با ظاهر مصنوعی و رفتار مصنوعی و ایدیولوژی “همه چیز برای من” زندگی کنه و از محیطی که میتونه بالاترین سود مادی و معنوی را از اون ببره، به نام میدان جنگ نام ببره و خودشو قربانی عدم هویت مطلوب خطاب کنه.
البته میتونم بفهمم که این نسل در مدارس و محیطهای اجتماعی کسی نبودند و نباید می بودند که در منزل تربیت کرده بودم ولی قصه خیلی وخیمتر از تفاوت ها و دوگانگی آنچه در اجتماع تربیت کردند و آنچه دوست می داشتم تربیت کنم هستش.
گاهی ارگانیک بودن انتخابهای ناموزون با انتخاب کانونشنال بودن انتخابی موزون رو میشه به قید منطقی بودن یا قابل دفاع بودن به قضاوت نشست ولی موضوع اینجاست که برخی دوستان نسل بین من و فرزندانم که برای فرزندانم قابل قبولند، عملا از نظر سلامت روانی دچار بحرانند ولی به صرف اینکه بلدند رگ خواب فرزندانمو بدست بیارند چون نسل نزدیکتری نسبت به من به اونها هستند، از طرفی خوب نقطه ضعفهای نسل منو بلدند چون نسبت به فرزندانم به نسل من نزدیکترند، چنان آسیبی به روابط والدین-فرزندی افرادی چون من میزنند که کنترل رفتار از اختیارم بیرون میره.
زندگی مطلقا رفاه را هدیه نمی کنه و زحمات زندگی هم طعم پیروزیها و اصلا همین زندگی عادی را دلچسبتر می کنه، چیزی که فهمانیدن و قبولاندنش برای من به فرزندانم سخته.

جالب بود.من خودم دهه هفتادی ام وقتی دهه هشتادیا رو میبینم واقعا بهشون حسودیم میشه اونا خیلی بهتر از ما فکر میکنن و به اندازه ى ما فکرهاشون بسته و محدود نیست,کنجکاوتر,باهوش تر و در بیان افکار و اعتقاداتشون شجاع تر هستن.

سلام
این تفاوت بین نسل ها خیلی عجیبه من خودم با خواهرم که خیلی دوستش دارم ۴ سال تفاوت دارم ولی تازگی ها حس میکنم دیگه حرفی برای گفتن باهاش ندارم خیلی ناراحت میشم. همیشه برام دغدغه بوده که چطور آدم ها را با تفاوت هاشون با خودم از ته قلبم دوستشون داشته باشم و از بودن در کنارشون لذت ببرم.

میگن کتاب خوب کتابی هست که آدمو به فکر فرو ببره نه اون که به جای آدم فکر کنه
به نظر من اگه از جمله بالا کلمه کتاب رو حذف کنیم و به جاش عباراتی نظیر متن، روزنامه،مقاله،فیلم و … بذاریم باز هم معنای عمیق جمله از بین نمیره.
برای من این پست ، پست خیلی خوبی بود چون متو شدیداً به فکر فرو برد و فقط حیف که من مث محمد رضا بلد نیستم حرفای توی سرمو به زبان بیارم یا بنویسم و معمولاً همونجا توی سرم دفن میشن
محمد رضا سپاس
قدحت پر می باد

امیدوارم همانطور که شما گفتید “، الگوها و ارزش‌ها و شیوه‌ی رفتاری، کمتر در اختیار والدین صغیر(پدر و مادر) و والدین کبیر (دولت‌ها)” قرار بگیرد ، و هر کس مسیر خودش را برود . یه جایی خوندم که “هر وقت آزادی شما را محدود میکنند میگویند که این کار برای امنیت شما خوب است ، و ملت و جامعه ای که آزادی را فدای امنیت بکند به هیچکدامش نخواهد رسید” … امیدوارم نسل های آینده کمتر در چهارچوب و کنترل روابط سنتی باشند و کنترل شده رشد نکنند . کاری که من بعنوانن یک دهه شصتی انجام دادم همش توی عصیان با خانواده و مدرسه و سیستم دولتی و … برای پس گرفتن آزادی ها و حق انتخابهایم بود بعضی وقتها زخم خوردم بعضی و قتها هم موفق شدم .
دستت درد نکنه محمدرضا بازم از فکرات بنویس