بچه ها كارتون فوق العاده بود سپاس

نمیدونم این کامنت رو باید کجا بنویسم ولی پیشاپیش از شما عذرخواهی میکنم. اعتراف میکنم هر قدر ادعا کنم باز هم نمیتونم بعضی آدمهارو بپذیرم و به حرفها و تفکراتشون احترام بذارم. مخاطب خاصم فقط آقای تقویه و اگر آدرسی ازشون داشتم، همه ی این حرفها حضورا گفته میشد خدمتشون. سر شمارو هم درد نمی آوردیم.
امروز فرصت کردم فایل رادیو مذاکره رو گوش بدم. از خدا میخوام کاری کنه که هیچ وقت گرفتار چنین مدیری با چنین ادبیات و چنین تفکراتی نشم. خدا را هزار هزار بار شاکرم که مدیرانی داشتم که هیچ وقت از بالا به پایین به کارمندانشون نگاه نکردن. به فکر منافع سازمانشون بودن ولی تحقیر تو کار و تو حرفاشون نبود. ایکاش مدیران میفهمیدن فقط در فضای سازمانی مدیر هستن و بعد از ساعت کاری، دیگه کارمندی ندارن و تنها یک انسان هستن با وظایف انسانی. ایکاش همه مدیران اینهارو میفهمیدن و کلا با توهم مدیریت زندگی نمیکردن. تو خونه، تو سوپر مارکت، تو کافی شاپ، تو بازار، تو خیابون. خب که چی؟! تحقیر دیگران لذت بخشه؟! از اینکه کارمندت تو یک هتل دیگه احساس کمبود کنه، فکر میکنی از کارش و انتخابش بیزار میشه یا از شخص شخیص شما؟! واقعا فکر میکنید اگر قانون کار هم پشت قشر ضعیف کارگر نباشه، مدیرانی با تفکرات منجمد و پوسیده از این قشر حمایت میکنن؟؟؟ خوبه حداقل تو حرفاتون گفتید اینجا ایرانه.(working in Iran!!!!!!!!!!!!!!!). مدیری موفقه که نگاه چند جانبه داشته باشه جناب!

قابل تامل و ویران کننده بود با دقت شنیدم.
ممنون، اما ممنون برای شما کافی نیست. . .

ممنون محمدرضای عزیز٬ لذت بردم و یاد این داستان افتادم:
“یک روز پدربزرگم برام یه کتاب دست نویس آورد، کتابی بسیار گرون قیمت و با ارزش. وقتی به من داد، تاکید کرد که این کتاب مال توئه مال خود خودته، و من از تعجب شاخ در آورده بودم که چرا باید چنین هدیه با ارزشی رو بی هیچ مناسبتی به من بده. من اون کتاب رو گرفتم و یه جایی پنهونش کردم!
چند روز بعدش به من گفت کتابت رو خوندی؟ گفتم نه، وقتی ازم پرسید چرا گفتم گذاشتم سر فرصت بخونمش، لبخندی زد و رفت.
همون روز عصر با یک کپی از روزنامه همون زمان که تنها نشریه بود برگشت اومد خونه ما و روزنامه رو گذاشت روی میز، من داشتم نگاهی بهش مینداختم که گفت این مال من نیست امانته باید ببرمش. به محض گفتن این حرف شروع کردم با اشتیاق تمام صفحه‌هاش رو ورق زدن و سعی میکردم از هر صفحه‌ای حداقل یک مطلب رو بخونم.
در آخرین لحظه که پدربزرگ می‌خواست از خونه بره بیرون تقریبا به زور اون روزنامه رو کشید از دستم بیرون و رفت. فقط چند روز طول کشید که اومد پیشم و گفت ازدواج مثل اون کتاب و عشق مثل اون روزنامه می‌مونه!
یک اطمینان برات درست می‌کنه که این زن یا مرد مال تو هستش مال خود خودت… اون موقع هست که فکر میکنی همیشه وقت دارم بهش محبت کنم، همیشه وقت هست که دلش رو به دست بیارم، همیشه وقت هست که اشتباهاتم رو جبران کنم، همیشه می‌تونم شام دعوتش کنم. اگر الان یادم رفت یک شاخه گل به عنوان هدیه بهش بدم، حتما در فرصت بعدی اینکارو می‌کنم. حتی اگر هر چقدر اون آدم با ارزش باشه مثل اون کتاب نفیس و قیمتی…
اما وقتی که این باور در تو نیست که این آدم مال منه، و هر لحظه فکر میکنی که خوب اینکه تعهدی نداره میتونه به راحتی دل بکنه و بره، مثل یه شیء با ارزش ازش نگهداری می‌کنی و همیشه ولع داری که تا جایی که ممکنه ازش لذت ببری، شاید فردا دیگه مال من نباشه… درست مثل اون روزنامه حتی اگر هم هیچ ارزش قیمتی نداشته باشه…
و اینطوره که آدم‌ها یه دفعه چشماشون رو باز میکنن میبینن که اون کسی رو که یه روز عاشقش بودن از دست دادن و دیگه مال اونها نیست…
و این تفاوت عشـق است با ازدواج…”
پی نوشت: موقع گوش دادن در حد فیلم زبان اصلی دیدن تمرکز داشتم٬ ماشالاااا به این سرعت صحبت کردن 😉

محمدرضای عزیز،
باهات موافقم،
من همیشه از سخنرانیت لذت می برم.
**
محمدرضا شب قصه قبلت واسم چیزه دیگه ای بود،
بارها گوش کردم،
انرژی، امید و توش موج می رد،
و من بعد هر بار گوش کردن حس خوب دارم،
خلاصه اینکه خواستم بگم خاطر تو خیلی می خوام.

چه بحث خوبی رو مطرح کردید؛ وفور و راحتی دسترسی به منابع و واکنش ما نسبت به این وضعیت. همین الان که من و خواهرم با منابع محدود در حال راه بری یک استارتاپ هستیم کامل درک می کنم چی میگید. محدودیتها درک ما رو از اهمیت مدیریت مالی بالا برده و باعث شده یادبگیریم که هوشمنداته تر هزینه و بهتر بهره برداری کنیم، شاید اگر سرمایه قابل توجهی داشتیم ممکن نبود به این زودی یادبگیریم! 🙂

سلام؛؛
میم مثل مهندس؛؛
میم مثل محمدرضا؛؛
میم مثل معلم؛؛
میم مثل مذاکره؛؛
روزت مبارک مهندس محمدرضا شعبانعلی؛معلم مذاکره دوست داشتنی؛؛:-)

سلام آقای شعبانعلی.روزتون مبارک.ایشالله همیشه شاد و سلامت باشید.

مثل همیشه عالی و جذاب . shabanali.com برای من تبدیل به یکی از home page ها شده . ممنون

عجب شب عجیبی بود….طوری بود که شب هم رویای عجیبی در خواب دیدم..! این برنامه ضمیر ناخوداگاه ما را هم در بر گرفت !

سلام مهندس.روزتون مبارک….

سلام استاد عزیزم عالی بود ممنون
روزتون مبارک آقای مهندس 🙂

مثل لدت افطاری نسبت به شام و نهار …

یک چیز مهم رو لازم می دونم بگم
با خوب جمله ای شروع کردین : کار خیریه انجام شده
اما برای شب قصه های بعدی به نظرم لازمه پخته تر عمل کرد تا تأثیرگذار باشه
اینکه پرسش های خوب و خوب تر مطرح کرد و از مهمان ها پرسید… هم طرح پرسش هوشمندانه زمان و حوصله می بره و هم پاسخ دادن به اون
مهمونی رو دعوت کنید که ته ته ماجرا یک چیزهای روشن رو برای مخاطب اصلی شب قصه (نوجوان ها) داشته باشه با یک دستاورد مهم بیایند بیرون
مهمون دیشب (خانم کریمی) تخصصی در حوزه نوجوان نداشتند شاید هم می تونستند جواب های بهتر و راهگشا بدهند اما چون با پرسش ها آشنا نبودند و جوابی هم از قبل براش تهیه نکرده بودند ته ته داستان چیز خیلی پر رنگ و واضحی در نیومد.
البته بخش آقای سهیل رضایی عاااااالی بود
به ویژه اون جمله که گفتند: … اتفاقا من نگران نیستند…عالم میره به سمت پیچیدگی بیشتر از این و این هوشمندانه هست و طراحی همون عظیمی هست که خودش مواظب عالم و آدم هاش هست”

سلام.
زيباترين و دلنشين‌ترين تبريك من را به پاس روز مهندس پذيرا باشيد. الحق كه شايسته‌ي اين تبريك و بيشتر از آن هستيد.

خب محمدرضا هم مثل بقيه بايد خونه تكوني كنه ديگه… منتها خونه تكوني ايشون از يك جنس ديگه ست

مینویسم فقط به خاطر اینکه یه درصد احتمال میدم ما که ننویسیم شما هم همون حس دلتنگی ممکنه بهتون دست بده که وقتی شما حتی برای چند روز کمتر مینویسید به ما دست میده. اگر نه بعد از حرفای شما من یکی که فقط باید ساکت بمونم و فکر کنم.
راست میگید. فراوانی رو این طوری هم میشه نگاه کرد. من از امروز پایه نهضتتون هستم.

ممنووووون … بهترین کاری که می تونستین برای ما که نتونستیم توی برنامه شب قصه باشیم، انجام بدین، همین بووود. ممنون.:)