این دومین بار بود که این نوشته راوخواندم ولی اینبار دیدگاه های بازدیدکننده هارو هم نگاه کردم. به نظر این قطعه شعر در آخر نوشته باید حرص آدمو دربیاره تا اینکه عده ای زیرش کامنت بزارن که ممنونیم یا متشکریم و …! کاش اینایی که ممنون و متشکر شدن کاش توضیح بدن تو این نوشته از کی و به چه علتی ممنونن؟!
تا حالا دقت کردین وقتی تو یک جمعی یکی از بی شعوری ایرانیا حرف میزنه افراد حاضر تو جمع طوری سر تکون میدن و نگاه میکنن گویی اونا ایرانی نیستن و تو این کشور اصلا زندگی نکردن.

اقا معلم
نکند شما را به بازنشستگی زودرس برساند همواره تقدم ارزش ها بر علاقه ها.
درست است که تمرکز بر ارزشها ، رضایت می اورد اما توان این کار ، از پرداخت به علاقه ها تامین میشود.
هیچ یک از افراد خانواده نازنین متمم به این استحاله تدریجی شما راضی نیستیم.
ما شما را در بالاترین سطح ممکن انرژی و رضایت میخواهیم.
لطفا روی توان شانه های همه ما حساب کنید و این بار سنگین بر شانه هایتان را قدری سبک کنید.
ما یک خانواده ایم.

محمد رضای عزیز همیشه با خوندم متنهای زیبات روحم نشاط پیدا میکنه. متشکرم.

فوق العاده بود…

یک روز، بر گونه‌ی این مملکت بوسه و بالای سرش یک یادداشت می‌گذارم و می‌روم: آنچنان زیبا خوابیده‌ بودی که دلم نیامد بیدارت کنم…

با خوندنش گریه ام گرفت.
اما استاد عزیز ، شما دلتان بیاید به زور هم که شده، با درسهایتان مارا بیدار کنید.

دیشب یکی بهم گفت رییس یک قبیله وحشی فرموده به بلاد کفر فرار نکنید ….لابد ادامه داده همینجا بمونید تا شما رو به بهشت بفرستیم میگفت ،با تمسخر ، مردم از بلاد مودت و مهربانی فراری خسته شده اند ……..گفتم کسی که خسته شده میره ….فکر میکنم اونی که از ترس خوابیده ، میمونه ….
رفتنی منو بیدار نکن …. من سالهاست در بیداری کابوس میبینم .
اما ….به شکوفه ها ، به باران ، برسان سلام مارا

محمدرضای عزیز سلام
ممنون که ما رو قابل دونستی و با ما درد دل کردی امیدورام روزی برسه که تلاش شما ثمر بده و شکفایی روز افزون و شاهد باشیم ،ممنون از همه ی از خود گذشتگیت

سلام محمدرضا .
روزی یک پسری که ۱۹ ساله بود و دارای غم و اندوهی بود در حال چرخ زدن در فضای اینترنت بود. تا اینکه روزی در میان سایت هایی که باز کرده بود به عنوانی با ” نامه به رها ” برخورد کرد و با خواندن نامه یک حس فوق العاده در او ایجاد شد به طوری که فکر کرد که نقل قول یا نوشته ای از کتابی است ولی بعد فهمید این نامه را ” محمدرضا شعبانعلی ” نوشته و برایش جالب بود که یه محمدرضا دیگه تو فضای مجازی تونسته به محمدرضا که تو خونه که ناراحته احساس خوب را منتقل کنه و همدلی فوق العاده را ایجاد کند. و از انروز به بعد ” محمدرضا” عاشق نوشته های محمدرضا شعبانعلی شد و با هر نوشته ی دیگری که از محمدرضا شعبانعلی میخواند ، خدا را شکر میکرد که یه فردی را پیدا کرده که ازتعدادی از دکتر الکیها که فقط اسماً و مدرکی ” دکتر ” هستند ، بهتر درد جامعه و جوان را تشخیص میدهد و با نوشتن به تعداد زیادی از افراد از بچه هایی مثل ” مبینا ” که فایل صوتی اش را ضبط کردید تا فردی ۵۰ ساله که رییس خودم هست و مطالب شما را میخواند کمک فراوانی میکند و از این دست ادمها زیاد هستند که تعدادی از انها در ” متمم ” عضو هستند و پیگیر مطالبت هستند.
محمدرضا امیدوارم غمی که داری خوب شود و امیدوارم نوشته هایت را ادامه بدهی ، چون به نظرم “غولی به نام مردم” هر روز درحال بزرگ شدن و قوی شدن است و همه ما نیاز داریم به یک فردی که روزی با غول کشتی گرفته و نقاط ضعف این غول را میداند و میتواند تجارب خودش را به ما بگوید که چه طوری با این غول کشتی بگیریم.
محمدرضا هر کجا هستی ، سلامت و شاد باشی

نظرشخصی :
خواب آسوده‌ی تو، کابوس آشفته‌ی من – ؟؟؟
خواب بودن وطن ، دغدغه من است، کابوس شبهای من است،
…
آنچنان زیبا خوابیده‌ ای که دلم نمی آید بیدارت کنم…
خواب بودن تو، دغدغه من نیست !
نمی خواهم به سرنوشت غم انگیز مصلحانی دچار شوم که کوشیدند، جامعه‌ی خود را حتی به اندازه‌ی یک گام به سهم مختصات بهتری حرکت دهند و در این مسیر از همه چیزخودگذشتند، بی خبر از آنکه انسان ها به درد سالیان ، خو کرده اند و امیدی به تفییر نیست .
…
چه کنیم که سرنوشت این نقطه از جغرافیا بر سر میز مذاکره تعیین می شود،
چه کنیم که یاد نگرفتیم ما یک تن واحدیم و وتابع قوانین حاکم بر یک سیستم،
چه کنیم که هوش مصنوعی از درک هوشمندی غالب و خاص این جغرافیا درمانده است!
…
محمد رضا جان به ما بیاموز تا چگونه در این وادی آشوبی به پا کنیم…

امیدوارم یک روز بتونم درکت کنم استاد خوبم
ولی الان که نمیتونم، شاکیم از این پست و حتی از توضیحات ادامه ش
متاسفم، دست خودم نیست

استاد محمد رضا نوشتن برام سخته و یه جورایی به نظرم واجب کفایی هست
خلاصه همون جور که میدونی برای خیلی از ما جوونا الگو هستی
نمیخوام چاپلوسی کرده باشم اما خدایی تفکرات تو رو دوست داریم و به این دوست داشتن مينازيم
همین

آسمان ابریست
ابر آن دلسخت،
شقایقها کاسه به دست
آب گدایی می کنند.
زیر این سقف سیاه ،
چشمه ها مشک به دوش،
بر سر راه،
آب گدایی می کنند.
دریاها همه خشک،کوزه به دست
پشت به پشت،
آب گدایی می کنند.
کودکی می آید، آواز می خواند:

“باز باران با ترانه می خورد بر بام خانه”

(سیامک کاظم زاده ،پاییز ۱۳۷۸) استاد عزیزم،سالها پیش در یکی از سخت ترین دوره های زندگیم،این شعر رو نوشتم،شاید اون زمان به چیزی که مینوشتم باور چندانی نداشتم،ولی گذشت زمان همه چیز و تغییر داد و حال و روز منم خوب شد،یه جورایی این شعر واسم مثل یک آیه ی آسمونیه.دلم میخواد به شما تقدیمش کنم،فقط دلم خواست.پیروز و سر بلند باشید.