سلام و سلامت بر محمد رضا شعبانعلی محترم
بنویس
فقط برای خودت ؛
خودی که آنقدر شفاف و زلال است که من هم میتوانم در روزنوشته هایش تصویری دلخواه از خودم را بیابم .
این قسمت از نوشته من رو حیرت زده کرد :
زمانی بود که درس مذاکره می‌دادم. کلاس‌هایم هم بد نبود. اما می‌دیدم که دارم مجموعه‌ی ساده‌ای از حرف‌ها را بارها و بارها تکرار می‌کنم. احساس امنیت ذهنی هم داشتم. می‌دیدم کسانی هستند که پول می‌دهند تا این حرف‌ها را بشنوند و اتفاقاً خوب هم پول می‌دهند. اگر هفته‌ای پنجاه نفر از اینها را پیدا کنم و این “روضه‌ها” را برای آنها بخوانم، زندگی‌ام به خوبی می‌گذرد و رفاهم به شکلی فراتر از انتظارم تامین می‌شود و محاسبه‌ای ساده و سرانگشتی نشان می‌دهد که تا پایان عمر هم، برای تکرار این حرف‌ها، مخاطب تازه خواهم یافت.

این همان اسیر شدن است. دانش مذاکره‌ی من، ابزار دست من نیست. بلکه من اسیر او هستم. وقتی آنها را به صورت فایل صوتی ضبط کردم، دیگر می‌دانستم که اگر وارد جمعی می‌شوم، این حرف‌ها را آنها شنیده‌اند. پس باید حرف تازه‌تری داشته باشم.

شبیه همین مسئله در مورد بخش زیای از نوشته‌های اینجا (شاید نیمی از آنها) صادق است.

دلم نمی‌خواهد به شعبده باز معناها و مفاهیم تبدیل شوم. کسانی که چند مفهوم یا چند درس یا چند ابزار یا چند واژه را می‌دانند و می‌شناسند و وقتی روبروی دیگران می‌نشینند، به تناسب مخاطب، خرگوشی را از کلاه ذهن خویش بیرون می‌‌آورند و طرف مقابل را هیجان زده می‌کنند و خود هم از ارائه‌ی این “خدمت”، پولی می‌گیرند.

سلام
من علاقه زیادی به نوشتن دارم و همیشه می نویسم بهترین نوشته و شعرهام زمانیکه وجودم لبریز از درده و نوشتن تنها مرحمیه برای تسکین دردهام

یه روزی باید این مطالب رو می نوشتید
و ممنون که نوشتین کما اینکه با این دیدگاه آشنا بودم
خیلی از افرادی که تازه به روزنوشته ها و متمم هدایت می شوند ممکنه چنین سوال هایی داشته باشند و این مطالب رفرنس خوبیه در صورتی که دیدگاه شما در آینده تغییر نکنه…

جناب آقای محمد رضا شعبانعلی
سلام و عرض ارادت؛
از اینکه لطف کردید و در روز جمعه، اینگونه و در قالب یک پست مستقل با تمام زیورهای چشم نوازش به سوالات این کمترین پاسخ دادید ممنونم و قلبا حق شناسی می کنم؛ یک دنیا حرف دارم اما توان نوشتن آنها را به هزار و یک دلیل ندارم؛ دل به خدا می سپارم و تمام تلاشم را می کنم تا لااقل چند جمله ای بی غل و غش و صادقانه – کمی شبیه شما- برایتان بنویسم:
راستش فعلا این پست و کامنت هایش را تنها یکبار خواندم و می دانم که کافی نیست و آنچه شما نوشتید یا بهتر بگویم پذیرایی و میهمان نوازی ویژه تان، درنگِ بیش از این را می طلبد اما ننوشتن و موکول به بعد کردنِ همین نصفه و نیمه ای هم که در ذهن دارم را در برابر شما و عزیزانی که مسوولانه در کامنت ها به کمکم آمدند بی ادبی می دانم؛ من تا به الان متوجه شدم که:
۱- یکی از مهمترین ستون های ساختمان فرهنگ ای که محمدرضا شعبانعلی بناکرده این است که: باور کنیم دانسته هایمان در برابر نادانسته هایمان آنقدر کم است که باید آهن سخت استدلال ها و اما و اگرها و منم منم ها را طوری خُرد کنیم تا بُراده هایش جذب مغناطیس علم نافع شود.
۲- من فهمیدم یکی از مهمترین تاثیرات ورود به ساختمان محمدرضا شعبانعلی آنی می شود که در کامنت های علاقمندانش ردِ آن پیداست هیچ کس ادعای دانستن نمی کند و تواضع وصف ناشدنی در اتمسفر این بنا موج می زند.
۳- در ساختمان محمدرضا محتواهای سنگین و سخت و جدی روی هم بند نمی شوند مگر با ملاتی نرم و لطیف، نَسَب دار و صبور از جنس دل خود او
۴- آری! شنیدم که ترغیب کردن و متعهد کردن خود به خواندن بیشتر و یادگرفتن بیشتر یکی از دلایل ساخت اینجاست اما وجدان کردم که هجرت با آن موشکی که وصفش رفت هم بخاطر حفظ این بنا و ساکنانش است؛ طوری که آب در دلشان تکان نخورد و فقط بخوانند و بالا روند! (چه اینکه ماموریت ذاتی همه موشک ها هم حفظ و تعالی آنجایی است که از آن شلیک شده اند.)
۵- … و ملامتی با خود! که ای وای، این اقیانوس صفا و وفا و یکرنگی و دردمندی را دیدی و از پَسِ پرده و عاریتی به نظاره نشستی؟! … دست بوس شما محمد یاسمی(بچه محل)

محمدرضا تو یه خیانت بزرگ داری به مخاطبانت می کنی، اونم اینه که اگه کسی مخاطب واقعی و پیگیر فقط ۵ درصد محتوای همین جا باشه (متمم به کنار) چطور می تونه بقیه رو راحت تحمل کنه؟ :)) واقعا وسط مهمونی نشستم یهو یکی یه تحلیل کلیشه ای میکنه یا یه جوری برای بچه اش آینده ترسیم می کنه و … بعد من نوعی که مخاطب اینجام در لحظه انبوهی از مطالب که عمدتا اینجا خووندم میان تو ذهنم که طرف رو بمبارون کنم بعد عصبی میشم میبینم تو اون فرصت نمیشه میرم بیرون سیگار می کشم. در عین حال حتی آشنایی ها برای رابطه احساسی هم همینجوری میخوره به بن بست یهو میبینی عشق اول و علاقه دوم و کراش سوم هم در دیدت ذره ای جذابیت گذشته رو ندارن.
نوشته بودی مطالبی که به کیفیت جیب ربط دارن توی متمم پولی هستن و اونایی که به کیفیت زندگی ربط دارن رایگان. من مدت هاست فقط حق عضویت متمم رو میدم اما مطالب رایگان و اینجا رو میخوونم و اونا بیشتر رو کیفیت جیبمم اثر داشتن، اما کیفیت زندگیم نه! البته نمیدونم کیفیت زندگی رو چی میشه معنا کرد اما لذت زندگی نرمال دیگه رفته، گاهی وقتا میگم کاش یکی بودم که میشستم سریال کیمیا می دیدم و با آکادمی گوگوش خودمو سرگرم می کردم و در زیست حیوانیم بیشتر سیر می کردم و روزنوشته هارو نمی دیدم که اینطوری گرفتار و اسیرش بشم. او را خود التفاتی نبود به من، من خویشتن اسیر کمند نظر شدم، سعدیا!

دو تا موضوع میشنهادی دارم: ۱- مثل کانال تلگرام ۳۰ روزه ای که ساخته بودی کمک کن و مدل ساختار دهی ذهنی رو یاد بده، که توی اون مهمونی ها و روابط بشه جوری خرده خرده آدم خیلی مودب انتقال صحبت کنه و نترکه و منزوی نشه به تبعش، ۲- اینکه بیشتر از روابط انسانی بنویس، با خانواده، با معشوق و رابطه، با دوستان و … می دونم لذت های سابق و دانش بیشتر دو روی سکه ان اما زندگی انسان هم عرصه هندل کردن تضاد هاست. از هندل کردن تضاد های زندگی بنویس (گرچه می دونم این کنترل خواهی و تسلط از حس ترس ما از ابهامه ولی به هر حال یعنی امیدی نیست؟)

آشنایی با این روز نوشته ها حکم قرص قرمز توی فیلم ماتریکس رو داره، دیگه شاید روی آرامش و اطمینان فکری گذشته رو نمیشه دید. فقط باعث میشه بیشتر بفهمی و بیشتر به سوال بر بخوری، و عذاب بیشتری بکشی. داشتم فک می کردم روز خواستگاری یا آشنایی اول به طرف یه اکانت متمم بدم بگم برو یکسال بخوون بعد بیا باهم صحبت کنیم، یا بگم روز نوشته ها رو تا مقاله چرا دکترا نمی خوانم بخوون برو عقب. بعد الان فکر می کنم با این اوضاع تنهایی راحت تره مثکه.
احتمال یافتن چند ده یا چند صد هزارتا نقطه توی نقشه ۸۰ میلیونی ایران که سنشونم به من بخوره فک کنم نزدیک صفره و این هدیه تو به ماست :)) درد دل طور بود مطلب. رو این حساب من هی سعی می کنم متمم و این روز نوشته هارو بیشتر به افراد معرفی کنم بلکه یه روزی دو معضلی که بالاتر اشاره کردم حل شد. چون نقطه بازگشت و قهر کردن من از سایت هات گذشته. روی اون دو پیشنهادم فکر کن و منتظرم یه روزی لابلای نوشته ها به راه حل برسونی منو.
فدایت، همیشه سالم باشی و هیچ وقت زیر پست هات ننویسی بقیه اشو “اگه عمری بود صبح می نویسم” توی ذهن خیلیا جاودانه شدی، امیدوارم حیات فیزیکیت هم همیشه به بهترین و طولانی ترین شکل باشه.

محمدرضای شعبانعلی عزیز. من مدتی است که درس “تصمیم گیری” را در متمم آغاز کرده ام. در فایل صوتی ابتدایی در مورد دو نوع تصمیم گفتین؛ تصمیم نوع اول (Seystem One) و تصمیم نوع دوم.
من از دوستان قدیمی شما نیستم (شاید از نوع جدیدش هم نباشم.) ولی در همین مدت حدود یک ماه، هر روز به اینجا و اونجا! سر میزنم. میخواستم به شما و بچه محل تون بگم “اینکه من تصمیم گرفتم که هر روز بیام اینجا (و نه متمم) از نوع تصمیم نوع اوله. نمیخام دنبال دلیل بگردم براش که اگه بگردم …”.
امیدوارم هیچ وقت مصداقی از حرف اسکار وایلد پیدا نکنین که باعث بشه دیگه اینجا ننویسین!

“مخاطبانی که به دنبال ……….. هستند بیشترین فایده را از مطالب شما می برند.”
محمد عزیز، اگه اجازه بدی من هم به عنوان یکی از همین مخاطبها، که بیش از سه سال میشه که هر روزم رو در این خونه شروع می کنم (حتی قبل از متمم)؛ و هر بار، بیشتر از بارِ گذشته با خوندن این نوشته ها شگفت زده میشم، لذت می برم و به فکر فرو میرم و …، جای اون نقطه چینها در جمله ت رو خیلی خلاصه پر کنم.
……….. ~ حرفهایی که ما را برای خواندن کلمه به کلمه و جمله به جمله اش، تا رسیدن به کلمه ی نهایی مشتاق نگه می دارد. حرفهایی که هیچ جای دیگری و از زبان هیچ کس دیگری (من حداقل ندیدم و نشنیدم) نمیشنویم. حرفهایی که مفاهیمشان در پس لایه های عمیق روح و فکر و جانمان شاید مدتهاست که کمرنگ و حتی گم شده بود، و او به زیباترین شیوه، دوباره به یادمان می آورد. حرفهایی که گاه، روزها ما را به فکر فرو میبرد و سرانجام ما را به حرکت وا می دارد. حرفهایی که ما را باز بیش از پیش برای مطالعه و کتاب خواندن، برای فکر کردن، برای درست اندیشیدن، برای تلاش کردن، برای دوری از تنبلی و سستی و خمودی، برای فراموش نکردن و دیدن ذره های ریز زندگی، برای بهتر زیستن خود و برای کمک به بهتر زیستن دیگران، ترغیب می کند و …
… اما بذار تمام چیزی که در ذهنم هست و نمیتونم بیشتر از این، در قالب کلمات بگم رو از «اوشو» کمک بگیرم:
“شاگردی از استاد خود پرسید:
خواهش می کنم به من بگو از کجا باید یک انسان خوب را تشخیص بدهم؟
استاد جواب داد:
تو نمی توانی از روی سخنان یک فرد، تشخیص دهی که او یک انسان خوب است، حتی از ظاهر هیچ فردی نیز نمی توانی به این شناخت برسی، اما می توانی از فضایی که در حضور آن فرد به وجود می آید، او را بشناسی؛ زیرا هیچ کس قادر نیست فضایی در اطراف خود ایجاد کند که با روحش سازگاری نداشته باشد. این یعنی بازتاب شعور و تشعشعات ما به هستی.”
… به نظر من، دقیقا جای “روزنوشته های محمدرضا شعبانعلی و متممش” در سبک زندگی وحتی سطح زندگی میهمانانش همینجاست… در فضای ارزشمند و منحصربفردی که در اطراف خود ایجاد می کند و کمک می کند تا مخاطبانش از این فضا لذت ببرند، بیشتر و بهتر بیندیشند و در این فضا به رشد ذهنی و فردی و اجتماعی خود و دیگران کمک کنند.

چند سال پیش وقتی گفتی برای فراموش کردن می نویسی به درستی درکش نکردم، اما امروز به وضوح می فهمم.

(نسخه ی ویراستاری شده ی پیام قبلی! )

شما گفتید که چرا مینویسید شاید بد نباشه که ما هم توضیح بدیم که چرا میخونیم.

یه بار یک جمله از کامو خوندم با این مضمون که من به آدمهایی که اشتباه کرده اند وتجربه کرده اند بیشتر اعتماد دارم تا کسانی که با قاطعیت خودشون رو معصوم می پندارند. واقعیتش عدم قطعیت شما در نوشتن و اینکه از دغدغه های خودتون مینویسید برای من جالبه شما از بالا مخاطبان خودتان را نگاه نمیکنید غروری بر سواد و دانش خودتون ندارید و حتی از نفهمیدن ما چه در متمم یا اینجا رنج میبرید(این رو تجربه کردم همینجا) شاید کلمه معلم برازنده شما باشد. من اینج مطالب رو میخونم چون میخواهم از تجربه ی شما در زندگیم استفاده کنم از راههایی که رفتید یا نرفتید از کتابهایی که میخونید و از موضوعاتی که بهش فکر میکنید. حرفهای بقیه رو هم میخونم و چیزای زیادی یاد میگیرم احساس میکنم چیزی یاد میگیرم بر خلاف شبکه های اجتماعی توهم زا که شبیه بازار شامه اینجا آرامش خاصی داره حرمت ها حفظ میشه و خیلی کم از ترول خبری هست. دردهایی رو که مینویسید اغلب دردهای ما هم بوده حداقل وقتی میبینم کس دیگری به این زیبایی در موردش نوشته آروم تر میشم احساس نمیکنم که تنها هستم.
در کل میخوام بگم دوست دارم حرفای کسی رو بخونم که میشناسمش هر چند از نزدیک ندیدم ولی میدونم چطوری فکر میکنه یا چطوری به دنیا نگاه میکنه. شاید سایتها و شبکه های اجتماعی پر از حرفای زیبا باشه ولی باور ندارم که نویسنده اون متنها شبیه نوشته هاش زندگی بکنه ولی در مورد اینجا قضیه فرق میکنه و بعد از این دو سال فهمیدم تفاوتی بین حرف و عمل محمدرضا نیست یا این تفاوت اینقدر کمه که من نفهمیدم.
از آدمایی که حرفشون با عملشون یکیه خوشم میاد و این حرفها شنیدن داره.

آقای شعبانعلی
نمی دانم چند خطی که در ادمه می آید چه قدر به نوشته شما مرتبط است.
برای من هم بسیار پیش آمده است که موضوعی را در جمع های مختلف و با بیان های مختلف تکرار کرده ام و با این کار فکر کرده ام چه قدر می دانم! و بعد هنگامی که خواسته ام همان را بر روی کاغذ بیاورم، دیده ام که بابا! آن ده بیان، یک چیزند و با تکرار آن مطالب،دچار “توهم دانستن” شده بودم. از این رو نوشتن پیوسته را به گونه ای یک “محک” می دانم؛ محکی برای این که واقعاً چیزی را یاد گرفته ام یا درگیر شعبده بازی شده ام؟
راستی پس از خواندن این مطلب، یک بار دیگر دل نوشته شما تحت عنوان “پنج تصمیم مهم زندگی ما چه بوده است؟” را مرور کردم و فکر می کنم برای دوستان هم مفید باشد:
http://www.shabanali.com/ms/?p=4971
اندیشه تان پویا، و قلم تان روان.