سلام محمد رضا
ساعت ۱۰ شب چهارشنبه از خونه (بابلسر) حرکت کردم و با دوست عزیزم محمد رفتیم ترمینال . ساعت ۱۲:۳۰ بلیط داشتیم. سوار اتوبوس شدیم و حرکت کردیم. ساعت ۶ صبح رسیدیم به ترمینال بیهقی(آرژانتین).بعد هم طبق آدرسی که از بچه های متمم گرفته بودیم رفتیم تجریش از اونجا هم اومدیم دانشگاه.تقریبا ساعت ۱ رسیدیم به مرکز همایش. خیلی خوشحال بودیم. اولین نفری که برام آشنا بود خانم تاجدینی بود . سلام و احوالپرسی کردیم. خانم قلی پور هم از دیدم که سرشون شلوغه، ترجیح دادیم که مزاحمشون نشم و سر فرصت باهاشون صحبت کنم.
فکر کنم که نیم ساعتی گذشته بود از پذیرش که گفتیم بریم بیرون یه هوایی بخوریم. داشتیم از در میرفتیم که برای اولین بار از نزدیک دیدمت، داشتند با عجله می بردنت. سلام کردم و در جواب گفتی سلام سلام سلام با همون صدای دوست داشتنیت .
وقتی برنامه شروع شد و همون اول با احمد رضا شوخی کردی خیلی کیف کردم. همه چیز خیلی خوب بود. در یک چشم به هم زدن رسیدیم به پارت سوم و تو در مورد اینکه آخرین سمینارت هست صحبت کردی. اولش خیلی ناراحت شدم که واقعا چرا باید این لذت از ما گرفته بشه؟ تا اینکه توضیحاتت را دادی علتش را فهمیدم. فکر کردم به حجم این کار و اینکه چقدر انرژی از تو و همراهات می گیره و اینکه در اصل یکی از ایده های اصلی شکل گیری متمم هم همین بوده که هر کسی بتونه به طور یکسان از منابع آموزشی استفاده کنه و اینکه این کار کاملا درسته. خیلی ها می خواستند بیان ولی خب به دلایل مختلفی نتونستند ولی در آینده چنین مشکلی ندارند.
وقتی سمینار تموم شد و داشتیم میومدیم بیرون دیدم که جلود در ایستادی و با همه احوالپرسی می کنی و عکس میگیره. راستش اصلا فکرش را هم نمی کردم که توی یک چنین سمیناری این کار انجام بشه و بتونیم باهات عکس بگیریم ولی خب همونجور که خودت گفتی سمینار نبود و مهمونی بود.
به سختی خوم را بهت رسوندم تا یه تشکری کرده باشم و یه عکس به یادگار باهات بگیرم. خیلی کیف کردم و ازون کارهایی بود که بعد از انجامش به خودم گفتم آخش خیلی حال کردم .
دلم نمیومد برم ایستادم و عکس گرفتند را با دیگران میدیم. خیلی لذت بخش بود.
خانم قلی پور هم دیدم و باهاشون احوالپرسی کردم و ازشون تشکر کردم.
از دانشگاه رفتیم بیرون و حدود ساعت ۱۱:۳۰ رسیدیم ترمینال شرق. ساعت ۱۲ سوار اتوبوس شدیم و ۶ صبح رسیدیم خونه.

از صمیم قلب ازت تشکر می کنم و همینطور تمام اعضای تیم متمم که لحظات خیلی خوبی را برای ما رقم زدند.

متمم از امروز برای من متفاوت تر از قبل خواهد شد و همینطور من متفاوت تر برای متمم.

سلام محمدرضای عزیز
منم میخواستم ازت تشکر کنم به خاطر وقت و انرژی ای که برامون میذاری و درس های ارزشمند و کمیابی که بهمون یاد میدی.
آرزو میکنم سبک زندگی جدید پر از شادی و موفقیت براتون باشه.
منم خیلی دوست دارم بتونم نوع نگاهم به زندگی رو تغییر بدم، فکر میکنم خیلی برام بتونه مفید باشه.

سلام
من تازه متوجه شدم
حیف شد از دست رفت

معلم عزیزم، محمدرضا خوشحالی من از دیدن تو و سایر دوستان متممی ام قابل وصف نیست. از دیدن مادر مهربانتان بسیار لذت بردم. از خودگذشتگی خانواده تان برای اینکه وقت بیشتری را برای آموزش ما تخصیص بدهی با هیچ زبانی قابل سپاس گزاری نیست من فقط از خدای بزرگم که بر هر چیزی تواناست می خواهم به جای ما برای شما و خانواده تان جبران نماید.
از گروه متمم و شادی عزیز و سمیه جان نهایت تشکر را دارم که در تمام لحظات معلم عزیز ما را تنها نمی گذارند و همیشه نهایت لطف رو به همه ما متممی ها داشته اند. برایم خیلی ارزشمند بود که گروه متمم و محمدرضا به تمام آنچه آموزش می دهند عامل هم هستند و این در تمام لحظات سمینار مشهود بود.
راستی از اینکه اسمم را در کنار دوستان متممی عزیزم (که هریک معلم من در تمام این مدت بوده اند و سهم زیادی در آموزش من داشته اند) دیدم، احساس افتخار می کنم و بار مسولیت زیادی بر دوش خود احساس می کنم. از گروه متمم ممنونم که من و انتخاب کردند هرچند معتقدم انتخاب های بهتری هم می توانستند انجام دهند و همچنین بابت دو تا کارت پستال محمدرضا که برایم گذاشته بودند! احتمالا می خواستند مرا ذوق مرگ کنند با این همه محبت(:
محمدرضا جان از اینکه تصمیم گرفتی سمینارهای آموزشی رو با مهمانی های دوستانه جایگزین کنی بهت تبریک می گم و خوشحالم. احساس غرور می کنم که معلم من با همه معلم های دیگران متفاوت است.
محمدرضا در مورد توجه در سمینار حرف زدی؛ من با وجودیکه یک ساعت قبل از حرکتم منزلم پر از مهمان سرزده شد، در تمام لحظات سمینار گوشی را از کیفم خارج نکردم و به تماس در زمان استراحت اکتفا کردم. شش دانگ حواسم هم به حرفهایت بود و یادداشت می کردم. خواستم بدونی ۱۰۰% حضور داشتم و متوجه تو بودم. بقیه بچه ها هم احتمالا همینطور.

از بابت اینکه همه شما عزیزان متممی و در راس اونها محمدرضا، دنیا رو جای بهتری برای زندگی کردید ممنونم.

سلام
خیلی وقت بود که همراه متمم بودم اما بر اساس اعتقاد شخصیم تا شناختی نداشته باشم زمانی نمیزارم، هیچ وقت به مطالعه نپرداختم،اما روز پنج شنبه بقدری پر بار بود که حسرت روزای قبل رو خوردم و برای روزای بعد برنامه چیدم.
از شما ممنونم اقای شعبانعلی و بابت دعوت جناب شفیعی ازتون تشکر میکنم. مطالب ارایه شده در سمینار پنجشنبه
درد کهنه سازمانها بود و کفایت داشت .
در مورد توزیع و فروش مویرگی جلساتی رو ترتیب بدین در متمم ، ممنون میشم ، در مورد محتوای این جلسات بتونم درس پس بدم خدمت شما استاد گرانقدر خوشحال میشم و با افتخار

سلام به محمدرضای عزیز و همه دوستان ممتمی
ممنونم از این همه انرژی و عشق.
نتونستم بیام و از این بابت ناراحتم چرا که میدونم لحظه لحظه حال خوب و خاطره تکرار نشدنیه و من نبودم…
اما انقد تو تک تک کامنت ها احساس جریان داره که من واقعا خوشحالم و حالم خوبه.
خوشحالم به خاطر این خونه و دوستان بزرگی که من فقط ازشون یاد میگیرم و این برای من اتفاق بزرگیه…
خوشحالم به خاطر اینکه الان اینجام و فرصت نظر دادن دارم چون میدونم که شاید هیچ وقت نمیتونستم اینجا باشم…
و همه ی این لحظه های خوب زندگیمو مدیون محمدرضای عزیز هستم.
ممنونم به خاطر این خونه و همه چیز…

سلام به محمدرضای عزیز
خیلی خوشحالم که امسال تونستم در سمینار شرکت کنم.و از نزدیک دیدار با تو و دوستان نازنین متممی میسرشد.
از نرگس رحمانی عزیز که با طراحی زیباشون یه هدیه قشنگ برای ما رغم زدند که به دست نوشته تو بسیار دلنشینتر و خاطره انگیزتر شد.
از سمیه عزیز که با استقبال گرمش در ورود به سالن تا تک تک لحظه های مراسم با تمام وجودش به کیفیت مراسم حساس بود و خداقوت بهش میگم
از شادی نازنین که قبلا صدای گرمش رو شنیده بودم و با دیدنش و محبتی که داشت ،تصویرش در ذهنم کامل شد
و از تک تک عزیزانی که از ماهها قبل تا پایان این مراسم تلاش کردند که همه چیز در بهترین حالت برگزار بشه صمیمیانه سپاسگذارم.
و سپاس ویژه از خودت که میزبان اصلی این سمینار یا بهتره که بگم میهمانی صمیمانه علمی بودی و شوق به دانایی کاربردی، تلاش و پشتکارت و توجهت به انسان و هستی و مجموعه صفات نیکی که در تو هست برای همه ی ما آموزنده است و و اینها که گفتم باز همه ی تو نیست…
همه چیز عالی بود از مطالب بسیار خوبی که مطرح کردی، ارزشی که برای حاضرین قائل شدی ،تواضعت و وقتی که در پایان سمینار برای ما گذاشتی ممنون. جالب بود که در اون همه شلوغی و ازدحام هم حواست به همه چیز بود حتی اینکه عکسی که گرفته شده خوب نیست و لطف کردی و دوباره عکس گرفتیم با هم.
دعوت از دکتر شفیعی چه انتخاب خوبی بود و مطالب ایشون و اسلایدهای فوق العاده شون واقعا جالب و تاثیرگذار بود.
تو و دوستان گرانقدرت برای من و متممی های حاضر در سمینار یه روز زیبا و به یادموندنی آفریدید.ممنون تک تک شما هستم.امیدوارم تو و همکاران عزیزت در مجموعه متمم به هر آنچه در ذهن و قلبتون در پی اون هستید دست پیداکنیدوامیدوارم در توسعه و رشد ایده هات بیش از پیش پیروز باشی
و به امید میهمانی هاو دیدارهای آینده و امید به اینکه سعادت حضور داشته باشم…

۱-سعی میکنم به اندازه سهم خودم بی نظمی ایجاد نکنم در ورود به فضای سمینار.تلاشم رو میکنم ساعت یک و نیم در سالن باشم.با گوگل مپ مسی رو درست میام و سر یک دوراهی شگرف اشتباه می رومش! برنامه ام به هم میخوره.ترافیک و…به هر زحمتی هست خودم رو قبل دو میرسونم به محوطه دانشگاه.صندوق عقب رو باز میکنم و لباسهام رو عوض می کنم در صندوق رو می بندم که بقیه کارهارو انجام بدم یهو با در بسته ماشین مواجه می شم.کلیدا رو تو صندوق عقب جا گذاشتم.فاتجه ای نثار مرحوم مورفی می کنم و در کمتر از ده ثانیه در ماشین رو باز می کنم.(ازجمله فواید پراید داشتن) خودم رو به سالن می رسونم.چه فضای خوبی.سلام میکنم راهنمایی می کند می نشینم.بعد از چند لحظه محمدرضا می آید خم و راست شدنهای سریعش به نشانه یاحترام به حضار،همه ی آنچه را که درباره خود می گوید (درون گرا و…) در ذهنم ثابت میکند.

۲-شادی قلی پور عزیز که لبخند مداومش مال “خود” اش است نه نقشی که دارد(برای نقش هم باشه خیلی خوبه).سمیه تاجدینی “کمی” خسته به نظر می رسد ،ولی “مدیر”،واژه ای که با دیدن فعالیت هاش در ذهنم تداعی می شود.پویا شفیعی عزیز که معلوم است بی سرو صدا کارهایی کرده وچقد خوب گوش می دهد،نخجوانیهای نازنین که “یار” ند،امیر تقوی محترم که رفت و آمدش بیهوده نیست.پدر ومادر محمدرضا که حتما خوش-حالند.دکتر شفیعی عزیزکه انصافا با کلیپهاشون حالم رو عوض می کنه.و…در سالن استراحت فکر میکنم با هرکدام ازین آدمیان به راحتی میتوانم حرف بزنم .هومن کلبادی عزیز را می بینم همدیگر را می بوسیم ،او یکدانه است،علیرضا داداشی عزیز که حرف هومن را تایید می کند که من اصلا شبیه عکسهام نیستم،هیوا شم نازنین که درونگرایی از سرو عینکش می بارد،ضیا که با نمک است و دوست داشتنی،سیمین ابراهیمی که آرام است ،شهرزاد عزیزکه فرصت دیدار دست نداد وافسوسی شد،خانمی که مهر گستر است اطرافیانش رو،نمی شناسمش ولی از مطابقت عکسها می فهمم نیکی کیانی است.شهلای صفایی نازنین که چقدر باصفاست.چهره ی شادش مجابت می کند به لبخند.مخلص همه ام.

۳-من ناراحت نشدم ازین که دیگه سمیناری این چنین نخواهد بود.هرچند به مهمانی ای با رنگ و بوی دیگه امیدوارم.

۴-حدود بیست تا نکته یادداشت کردم که از لحظه ای به بعد مثل خوره نوشتن به جانم افتاد.

۵-خداوند در خلق انسان در لحظه ای به او “توجه” می کند.سالهاست به این تکته فکر میکنم و چه قرابتی و تلنگری بود این نکته با بحث محمدرضا.

۶-همیشه یادگیری به معنای آموختن یک چیز جدید نیست.به این معنا که مفهومی باشه که تا به حال باهاش برخورد نکردیم.اگه اینجوری فکر کنیم بیشتر چیزهایی که دیگران می گن رو تازه نمی یابیم.بلکه اولویت بندی و سازماندهی چیزهایی که می دونیم رو فهمیدن کار اصلیه این روزگار ماست به گمانم.برای خودم که اینجوره.آن “یک-حرف” که عمری انسان رو اسیر می کنه شاید هیچ وقت نشنویمش.آن حرف تازه ی تازه ی تازه…پس همه چیزو انگار که می دونیم ولی کدامیک اولویته رو نه.کار علم هم همین دسته بندی کردن هاست.وکار ما محدود کردن دایره بهترین کار هامون برای اجرای بهتر.

۷-از همه عزیزان خاصه محمدرضا که در این راه قدم گذاشته اند و می گذارندو در این کار فرهنگی بزرگ تلاش می کنند صمیمانه سپاسگزارم.به امید به بار نشستن این “دانش زار” در بهار!

سلام محمدرضا.
حودد یک و نیم سالی هست که نوشته های شما را دنبال میکنم و همیشه انگیزه تلاش کردنم را زیاد میکنه.ولی کامنت نمیگذاشتم و حتی در متمم عوض هم نبودم.
جدیدا بدین خاطر که تصمیم گرفتم بصورت هدفمند و منظم مطالب را پیگیری کنم در متمم عوض شدم و با خودم عهد کردم که تاجایی که ممکنه دیدگاهم را بنویسم.
واقعا ناراحت شدم که این فرصت استثنایی رو ازدست دادم.
سپاس بخاطر همه مطالبی که به ما یاد دادی و تشکر بخاطر همه خاطرات خوبی که برامون رقم زدی.