سلام. یکی دو متنتون رو خونده بودم ولی اولین باره وارد این فضا می شم… وقتی یک قاچ از هندوانه را دیدم خیلی خوشحال شدم… از بهترین صحنه هایی بود که از تلوزیون تماشا کردم… قبلا توی یزد با زرتشتی ها آشنا شده بودم و دوستشون داشتم ولی مادر فرهاد با همه ی راستی و صداقتی که در حرفهاش موج می زد کم نظیر بود… متشکرم که مورد توجه شما هم واقع شد… و متشکرم که وقت می ذارین و می نویسین ….امیدوارم بتونین در ترویج خوبی ها موثر و پیروز باشین.

دوستان خوب من
روزی که فیلم و دانلود کردم ،
حال خوبی نداشتم،
از خیلی چیزها شاکی بودم،
به همین خاطر با خودم گفتم عدم کنترل احساساتم حتما بهمین دلیل بوده،
من به خاطر خودم اشک ریختم با یک بهانه خوب !
امروز دوباره به سرم زد که فیلمو ببینم .

اما باز هم همون حالو پیدا کردم ….

این کتاب رو دوست نازنینی به من هدیه کرد و من مدتی پیش خوندمش.
حتی تصور چشیدن یک روز رنجهای این زن برام ممکن نیست.
مدتی هست که با مادران و همسران شهدا ارتباط داریم برای ثبت خاطراتشون
و گاهی واقعا شرمسار میشم که ما و این همه ادعا ، و کسانی که بهترین لحظات و عزیزترین آدمهای زندگیشون رو از دست دادن، و فقدانی که هیچ چیزی جاش رو پر نمیکنه، و قدرناشناسی ماها…

سلام.
آن شب خندوانه را درست ندیدم.
فقط صحبتهای بچه محل تان را شنیده بودم.
الان که موفق شدم فیلم کامل را ببینم، شعری به خاطرم آمد از «سهیل محمودی» عزیز که تصویر مادری چشم انتظار فرزند را پشت پنجره ترسیم می کند و جناب «محمد اصفهانی» ترانه ی آن را اجرا کرده اند.

ترانه ای به نام : «با شوق تو».
با اجازه ی شما، متن سروده سهیل محمودی را اینجا کپی می کنم.
——
«با شوق تو»

تنگ غروب، فصل بهار،
یه كوچه باغ، یه پنجره
یه قلب پیر، پُر از امید
باشوق تو منتظره

با گوشه های چارقدش
اشكاشو پنهون می كنه
اما نگاش غصّه هاشو
از دور نمایون می كنه

منتظره پرستو ها
خبر بیارن از گُلش
اما نمیدونه اونام
خبر ندارن از گُلش

اون گل سرخ تو تاریكی
ستاره شد، شبو شكست
خورشید روشنی شد و
رفت و تو آسمون نشست
رفت و تو آسمون نشست

اما هنوز فصل بهار
با صد هزار تا خاطره
یه قلب پیر، پر از امید
باشوق تو منتظره
باشوق تو منتظره

برقرار باشید.

امیدوارم که آخر زندگی سرافکنده نباشم از نوع بودنم…این بزرگان خیلی دور و خیلی نزدیکند…مایه امید بشریت

سلام محمدرضاي عزيز
ممنون براي من كه همه ي سالهاي جنگ رو ديدم وبا شرايط اون زندگي كردم ، هم يادآوري خوبي بود والبته براي نسل جديد مطلبي قابل تامل و درس آموز.
همواره سرافراز باشيد

درود بر شهدا و قدرشناسانی چون محمدرضا شعبانعلی

من به عنوان یک دهه هفتادی اعتراف میکنم که آن طور که شایسته شهدا و جانبازان جنگ است آن ها را نشناخته ام.
راستش برای منی که دوران جنگ را از نزدیک ندیدم و از قضا در میان نزدیکانم هم شهید یا جانبازی نداشتم با شنیدن واژه هایی از قبیل «شهید» ، «جانباز» ، «دفاع مقدس» و از این دست (به خوصوص از تریبون های رسمی) علاوه بر یادآوری حس ایثار و از خود گذشتگی و رشادت و وطن پرستی و … به طرز ناخودآگاه (با عرض کمال شرمندگی!) یک احساس پس زدگی و اشباع وجودم رو فرا میگیره؛ به گونه ای که اگر کنترل تلویزیون دم دست باشه خیلی بعیده که کانال رو عوض نکنم.البته باید اضافه کنم که نمیدونم چرا با بالاتر رفتن سنم این احساس در من قوی تر هم شده.
راستش قسمتی از متن که بیشتر به دلم نشست و تا حدودی حال من و شاید خیلی از هم نسل های من باشه رو بازنویسی میکنم تا بلکه بهانه ای باشه برای به خود آمدن:
«[متاسفانه] من به خودم حق می‌دهم که سوء استفاده‌ی برخی انسانها را از بزرگواری و بخشندگی و ایثار شهدا، دلیلی برای بی‌تفاوت شدن خود نسبت به آنها باشد.»
محمدرضا جان (معلم عزیزم) بابت این تذکر ممنونم؛ امیدوارم که بتونم در این قضیه «از خودگذشتگی» شهدا را از «خود خواهی» برخی تفکیک کنم.