تعبیر شما از مدیران تصادفی منو یاد یکی از اساتیدمون میندازه، روز معارفه ی ما که همه بچه بودیم و اغلب هم چیزی حالیمون نبود؛ یک جمله ای بهمون گفت که معنیش رو سالها بعد با گوشت و خونم لمس کردم. بهمون گفت شما میتونید از اینجا بی سواد هم فارغ التحصیل بشید. بهتون لیسانس هم میدن؛ هیچ مشکلی نیست. اما شما بعدا توی جامعتون منشا فساد میشید. چون وقتی رفتید جایی مشغول به کار شدین؛ اجازه نمیدین یکی با سوادتر از شما وارد اون جا بشه؛ یا اگر هم بشه به هر طریقی سعی می کنید طرف رو از محدوده ی خودتون بیرون کنید و اطرافتون رو با یک مشت آدم بیسوادتر از خودتون پر میکنید تا برای خودتون حاشیه امن بسازید.
من ۵ سال بعدش عینا همچین چیزی رو دیدم. نمیدونم چرا الان با این نوشته ی شما یادش افتادم! 🙂

می خواهم یک قصه برایتان بگویم از زمانهای نه چندان دور…
یک بنده خدائی بود از شاگرد تنبل های دانشگاه و همیشه آویزان شاگرد اول کلاس و استادها، برای یک نمره قبولی. این شازده قبل از انقلاب عکس بزرگ شاه تو خانه شان بود و بعد از آن بزرگترها تشخیص دادند که عکس های دیگری باید برود روی دیوار. بعد از چند وقت کاملاً تصادفی این آقا شد سفیر و سالها دنیا را گشت و گشت و گشت… و این فرصتی شد برای فرزندانش تا در بهترین کشورها درس بخوانند و از زندگی لذت ببرند!!!
اما بشنوید از آن شاگرد اول کلاس. تو یک کارخانه مشغول به کار شد و بعد از چند سالی مدیر فنی قابلی شد. فردای یک شب طوفانی ! در یک صبح نه چندان روشن جوانی که تازه پشت لبش سبز شده بود از راه سررسید و سکان مدیریت کارخانه را در دست گرفت و در اولین تصمیم مدیریتی خود!!! خودی ها را آورد و عذر بی خودی!! ها را خواست.کارگر ها دست به دامن مدیرشان شدند، کسی که به قابلیت هایش ایمان داشتند . با مدیریت او سود کارخانه چندین برابر شده بود و آنها یکه تاز صنعت خود بودند. کسی که در کار شوخی نداشت اما مهربان بود و درد آشنا… آقای مدیر! حاضر به هم صحبتی با او نشد، چون چیزی برای گفتن به کسی که اولین نفر در لیست حذفی ها بود نداشت…
روزی که شاگرد اول داشت برای همیشه کارخانه را ترک می کرد، برگشت تا برای آخرین بار ثمره سالها دانش، تلاش و بیخوابی های خود را ببیند. ماشین بزرگ سیاهی وارد کارخانه شد و او را با خود به سالها قبل برگرداند.مدیر جدید به استقبال پدر زن مهربانش آمده بود!!!شاگرد تنبل دیگر حالا خیلی بزرگ شده بود …
همیشه پشت سر یک مدیر تصادفی، یک مدیر تصادفی دیگر است وووو…آخرش می رسی به یک آدم کاملاً معمولی که تو یک لحظه قلابش را خوب سفت کرده!!؟؟

سلام جناب آقای شعبانعلی.ویژگی سوم مدیران تصادفی، من رو یاد بخش ۴۶ از کتاب “در باب شهریار ماکیاولی” انداخت.هنگامیکه ویژگی های امپراتور ماکسیمیلیان اول رو ذکر می کنه:”هیچ کس نمی توانست با او کار کند چون معمولا نظرش را متناسب با آخرین گفتگویی که کرده بود تغییر می داد.”
گواهی بر اینکه در حال انجام مشق های متمم هستم.

سلام استاد عزیزم
جالبه ما در راس با یک مدیر تصادفی روبرو هستیم!! 😉 فک کنم واسه همینه که اینجا همه‌چی…!
ولی جدا از شوخی، … من تصمیم گرفتم از خودم شروع کنم، دنبال کار بهتری هستم برای گذران زندگیم. ساعت‌ها با خودم خلوت کردم، به این فکر کردم که چقدر معلمی رو دوست داشتم و فراموش کرده بودم. خوشحالم که قبل از اینکه فرصت زندگیم تموم بشه، این‌هارو به خودم یادآوری کردم. این‌روزا با دلی پر از عشق و امید سرکلاس‌هام حاضر میشم و این‌رو دانشجوها توی چشمام می‌بینن.
در ضمن همدم هر شبم فایل‌های صوتی شماست…ممنونم بابت همه‌چیز.
پاینده باشید استاد.

به این باور رسیدم اگر به توانائی های خودت در مدیریت ایمان آوردی بهتره به سمت کارآفرینی و تولید مجموعه کاری خودت پیش بروی.
برای افراد جویای موفقیت یک سم در محیط های کاری – به ویژه دولتی – وجود داره و آن هم افرادی هستند که کار نمی کنند و چشم دیدن کار کردن تو را هم ندارند.
با این وجود بازار کاری ایران را خیلی خوب برای افراد جویای موفقیت می دانم چون به شرط جدی کار کردن هر روز رقیبان کمتری را در کنار خود می بینند – اگر برای خودت کار کنی – …

سلام محمدرضای عزیز
من ۲تا سوال داشتم اول اینکه چه کارهایی میتونیم انجام بدیم که مدیر تصادفی نشیم ( فارق از سطح تحصیلات که باید تو اون رشته داشته باشیم )
دوم اینکه با این مدیران و تیم اطرافشون چه جوری برخورد کنیم

سلام
نظر اين مديران تصادفي و نحوه برخوردشون با آموزش هم جالبه.
يه مدلش كه من باهاش سرو كار داشتم اين جوريه:
در كل با آموزش رابطه اي ندارن و اصلا آموزش رو نوعي از سوسول بازي مي دونن. ولي رفتارشون اينطوريه كه وقتي ليستي براي سميناري چيزي بياد، اگه احساس كنن ميتونه دهن پركن باشه، اسم خودشون و چندتا دور و بري هاشون رو مي نويسن.
وقتي زمان سمينار برسه اگه بتونن مي رن پك هاش رو مي گيرن- كيف و كارت و سي دي و …- بعد از ناهار برمي گردن محل كارشون. درباره ش با هيچكس هم حرفي نمي زنن يا به دوستانشون مي گن كه مي دونستن اين سمينار ممينارها به درد نمي خورن.
بعضي وقتها هم زمان سمينار كه برسه اگه حال نداشته باشن شركت كنن، يكي از كاركنان رو به جاي خودشون مي فرستن و كلي هم سرش منت مي ذارن بعضي وقتها هم منتظرن اون كارمند پك مربوطه رو بهش تحويل بده و خودش برنداره.
در مورد كلاس و اين چيزها هم كه كلا با اعزام هركسي مخالفن مگر اينكه اون شخص رشته و تخصص و كارش به موضوع آموزش بي ربط يا ترجيحا بي ربط ترين باشه.
تو يادداشت هاي بعدي تون من هم درد دل بيشتري مي كنم.
برقرار باشيد.