با سلام به همه
من در لباس کارآفرینی فکر می کنم خیلی راحت ترم ( نگفتم کارآفرین هستم)
اتفاقا ۳ روز پیش بود بهد از ده ها بار گوش کردن به این فایل دام های کارآفرینی آن را کامل خلاصه کردم.
خصوصیات کارآفرینان را حس یم کنم دارم.
من هر روز صبح زود بیدار می شوم، تا جایی که بتوانم مطالعه می کنم و کارهایم را در طول روز انجام می دهم و تا آخر شب سر پا هستم.
ولی چون این خواسته هست(یعنی خودم خواسته ام) خیلی خیلی راحت هستم. همان قدر که می دان هر لحظه اگر نخواهم، می توانم رها کنم وبه هیچ کس، دقت کنید، هیچ کس، هم نباید جواب گو باشم.
اگر به بگوین امروزباید ۵ واحد پول در بیاوری به احتمال ریاد نمی توانم ولی اگر خودم تشخیص دهم ۵ واحد پول در بیاورم احتمال اینکه ۸ واحد پول در بیاورم خیلی زیاد است ولی در حالت اول به احتمال زیاد بدون اینکه پولی درآورده باشم باز می گردم.
دست خودم نیست، نیم دانم چرا؟ اصلا دلم نمی خواهد لجبازی کنم. ولی اینجوری هستم.
ولی یک سری از کارهایی را که باید انجام دهم، مثل کارهای مالیاتی شرکت و … را هم خیلی خوب و سر وقت انجام می دهم(نمی دانم شاید چون آن ها را هم خودم انتخاب کرده ام)
یک آزماسی انجام شد از دو کلاس که فکر کنم در هر کلاس ۱۰ دانش آموز بود. به همه یک هدفون دادند و شروع کردند به پخش کردن نویز و گفتند که ۱ دقیقه باید تحمل کنید. یکی از کلاس ها دکمه ای داشتند که نیویز را قطع کنند و کلاس دیگر همچین آپشنی نبود. از کلاس یکه دکمه داشتند همه تا آخر نویز را گوش کردند ولی از کلاسی که دکمه نداشتند ۷ نفر از آن ها هدفون را درآورند.
حس اینکه فکر کنی شرایط هنوز تحت کنترل تو است(داشتن دکمه) به انسان قوت قلب می دهد تا بتواند شرایط سخت را راحت تر تحمل بکند.

سلام
در باب استفاده از عبارت سرمایه انسانی، به نظرم به سبب نگاه بسیار ابزاری و مکانیکی دوران انقلاب صنعتی و پیش از آن و احتمالا در نفی نگاه آدام اسمیت و پیروانش که انسانها را موجوداتی ذاتا گریزان از کار و تلاش می پنداشتند که صرفا با انگیزه حقوق گرفتن می شود ازشان کار کشید و به متراژ و سازه سوله ها و دفاترشان و یا فناوری و کیفیت تجهیزات شرکتشان بیشتر از کارکنانشان می بالیدند، لغت سرمایه انسانی نقل زبان ها شد تا لااقل به نیروی کار هم مانند سایر سرمایه ها اندک توجهی شود و این که این لغت تا به امروز که عصر بازار پیام یا عصر فرااطلاعات است هنوز مانده و منسوخ نشده خودش به قول دکتر فرشاد مومنی شاهد این طنز تلخ هست که هنوز مدیران و روسای زیادی در سراسر جهان وجود دارند که همان دید آدام اسمیتی و حتی نگاه های برده دارانه دارند
محمدرضای عزیز! در باب انتقادی که به ازدواج، ادامه تحصیل، فرزنددار شدن و مهاجرت کردن به عنوان گامی به جلو داری، اجازه بده اینطور بگویم که به سبب خارج شدن تمامی این مراحل زندگی از حالت طبیعی و هدف اصلیشان، این اتفاقات تبدیل به داروهایی شدند که اگر چند درصد از افراد را شفا می دهند، درصد قابل توجهی از افراد را هم می کشند؛ بنظرم علت اصلی این قضیه این هست که هر کدام از اینها داروی دردها و نیازهای مشخصی هستند و اتفاقا دقیقا برای برخی بیماری های دیگر غیر از این نیازهای طبیعی و متناسب، سم هستند
به طور مثال فردی که بجای ازدواج کردن برای بدست آوردن آرامش، گذر از زندگی مجردی و گذر از من فردی به ما خانواده، برای رسیدن به امنیت مالی! دریافت اعتبار اجتماعی، فرار از محدودیت های خانواده پدری یا مادری و ..سراغ ازدواجمی می رود خوب معلوم است که این نه تنها برایش دارو نیست بلکه فقط شاید رنگ این قرص مهلک با رنگ قرصی که برای بیماریش مناسب هست یکی باشد و خودش را به کشتن می دهد
ادامه تحصیل هم بنظرم به مفهوم ادامه دادن تحصیل علم و دانشه و اگر فردی به درستی احساس کند به یکسری دانش های دیگر هم برای هدف و شغلی که برای خودش در نظر دارد نیاز دارد بایستی دنبالش برود اما وقتی که با هدف گرفتن مدرک، درآوردن چشم این و آن یا درمان خود کم بینی ها و حقارتهای شخصیتی، سراغ ادامه تحصیل برویم باز قرصهای مان را اشتباهی خورده ایم
در خصوص بچه دار شدن هم باز پس از شکل گرفتن یک ازدواج نسبتا پایدار و حاوی توافق، به منظور کامل کردن نهاد خانواده و پرورش نسل آینده صورت بگیرد به احتمال قریب به یقین، نتایج بسیار متفاوت از این خواهد بود که دو نفری که اصلا با هم سر سازش ندارند بخواهند فرد دیگری را وارد این جهان کنند که برایشان نقش میانجی را بازی کند یا برای پاسخ به تمام عقده های دوران کودکی و نوجوانی و حتی بزرگسالی خود ،فردی را وارد این جهان کنند که تمام آن حسرت ها و تجربه های نزیسته را برایشان به نمایش بگذارد
بحث مهاجرت هم زمانی که احساس کنیم زندگی در جایی در ما احساس گرفتگی و گرفتاری ایجاد می کند و بیم از دست دادن و یا تضعیف ایمان خود را داریم و یا با مهاجرت کردن می توانیم واقعا مفیدتر باشیم خوب کاری است درست و درمانی بجا، اما اگر صرفا چون همه این کار را می کنند یا چون قرار است از جهنم وارد بهشت و مدینه فاضله بشویم و یا سایر دلایل عجیب دیگر، محل زندگی خود را ترک کنیم باز هم نسخه اشتباهی برای خود پیچیده ایم
خدایا چنان کن سرانجام کار
تو خشنود باشی و ما رستگار

سلام محمد رضا
من هم مثل بقیه دوستان چند سالی است که این موضوع یکی از دغدغه های کاریم شده تقریبا از زمانی تو کلاس تفکر سیستمی استاد خرم نشسته بودم و استاد در اولین جلسه اش گفت کسانی که تو این کلاس نشسته اند بعد از طی دوره فوق لیسانس شون ۲ اتفاق برایتان می افتد ۱- با مدیرتان احتمالا به مشکل می خورید و اخراج می شوید ۲- دچار دلسردی و افسردگی می شوید و کارایی تان هم از قبل کمتر می شود و دائم با خودتان سر جنگ پیدا می کنید . راست می گفت بعد از اون دوره تقریبا روز خوشی من ندیدم انتظارم از خودم آنقدر بالا رفته بود که هی توی محل کار دنبال یک درسر می گشتم از تدریس و اجرای ۵ اس تو کارخانه ۲۰۰ نفری گرفته تا سخرانی و آموزش برای مدیران ارشد و کلی کتاب در خصوص مباحث بازاریابی و فروش و استراتژی (اما تو این مرحله همه اش سالادی از دانش وبد که سس تند هم به اون زده بودم و هر کس اون رو میل می کرد دچار معده درد می شد ) بعد به خاطر همین پیشنهاد یک پست جدید رو قبول کردم که یکی از استان های غربی کشور که منجر به دوری از خانواده به مدت ۵ سال شد و پروژه احداث و تاسیس یک شعبه مستقل پخش و توزیع از صفر تا صد که در این میان اعتقاد به کار علمی داشتم و برای این هم ۵ سال شبانه روزی جنگیدم و البته فرسوده و مستهلک هم شدم (هزینه های پنهان و نامشهودی زیادی از طرف خانواده به من تحمیل شد) اما آموخته هایم کمی رنگ و بوی پخته تری گرفت و بعدش هم تب کار آفرینی (معنای مرسومش ) مرا دچار تب کرد اما به دلیل ریشه دوانیدن در کار مندی ، برای خلاص شدن و حرکت ضجه و ناله می کردم و ۲ بار هم اقدام کردم ولی به دلیل مهمی که عادت می کنیم در یک چارچوب بزرگ شویم و تربیت شویم وقتی در محیط متفاوت تری قرار می گیری احساس می کنی تمام دانش و مهارتت مربوط به آن محیط بوده و چیزی زیادی را نمی دانی و نمی توانی (در این مرحله کاهش عزت نفس بسیار رایج و مشهود است ) خیلی با خودم کلنجار رفتم و مطالعه کردم و نوشتم و گوش کردم، بخصوص فایل های دام های کار آفرینی و نقشه راه کار آفرینی و فایل های سهیل رضایی کمی آرام تر شدم ،اما در این میان ۲ تصمیم هم گرفتم که کی از آنها تاسیس یک شرکت مشاوره کسب و کار و توزیع کالا با چند نفر از دوستان که تجربه خوبی بود اگرچه ناکامی های هم داشت و تاسیس یک سایت خدمات زوج های جوان که به دلیل عدم تقارن بین مهارت ها و انگیزه های گروه( نه تیم ) به عنوان یک پروژه شکست خورده همچنان مسکوت مانده (تاریخ انقضای برخی از اهداف را باید بتوانیم تشخیص دهیم) اما نتایج حاصل در این راه :
۱-برای هر انتخابی باید تصویر درستی از ارزش هایمان داشته باشیم و تحلیل درستی از شخصیت روانی و خود داشته باشیم (البته مکتوب ).
۲- هزینه های تغییر و انتخاب ها شامل هزینه های مشهود و نامشهود را تعیین نمائیم.
۳- مطالعه و گوش دادن به فایل تصمیم گیری در سایت متمم حداقل ۵ بار .
۴- مفهموم پردازی خوب و دقیق در خصوص فرق انتخاب و اولویت تصمیم گیری (نوشتن حداکثر سی سطر ) انجام دهیم.
۵-نوشتن در لحظاتی که باید یک تصمیم بگیریم دلایل و اولویت ها را بنویسم و بعد از چند وقت دوباره مراجعه کنیم ببین چقدر از دیدگاه ها و دلایل یمان به قوت همان قبل برایمان هنوز پا برجا هست.
۶- تبدیل شدن از کارمندی به خویش فرمایی (افزایش مهارت قابل عرضه در یکی از توانمندی ) می تواند در مسیر افزایش عزت نفس مان کمک شایانی در این برحه نماید.
۷- پیدا کردن قبیله ای که تو را به مسلخ نبرند و یا تو را به شرابخانه هدایت نکنند (قبیله ای که می توانند نگاه تو را به مسئله ات متفاوت نماید (نه لزوما بهتر).
۸- پیدا کردن حال خوب همیشه سخت است و به راحتی چند جلد کتاب خواندن و حرف زدن (تکرار مکررات کتاب ها نیست ) هزینه می خواهد آن هم از نوع خوبش و گرانش ) در این مسیر باید خودمان را تربیت کنیم .

سلام به همگی .
خیلی بحث جالبی بود آقای شعبانعلی .مخصوصا داشتن محیط کاری سالم که واقعا نایابه یعنی من که ندیدم توی ۵ یا ۶ شرکت مختلف هم یا کار کردم یا پروژه ای باهاشون بودم ولی محیط کاری سالمی نبود و اکثرا مدیر اونجا سودش رو در ضرر بقیه میدید. یا با لطف و منت حقوق اولیه اونها رو پرداخت میکرد اونهم با هزار ترفند و طی مراسم خاصی و همه هم جلوش خم و راست میشدند و اونهم حسابی کیف میکرد.
من توی سطح خیلی پایینی یعنی توی شرکتهای زیر ۱۰ نفر هم حقوق دادم و هم حقوق گرفتم توی ادارات دولتی هم کار کردم که بعدا اومدم بیرون ولی انتخاب الانم کارآفرینی نیست و کارمندی هم نیست دوست دارم برای خودم کار کنم یعنی تنهایی. مثل شغلهای پزشکی و وکیل یعنی یک قرارداد مشخص داشته باشم ولی سقف درآمدم دست خودم باشه ساعات کاری هم دست خودم باشه اینطوری هم آزادی و آرامش خودم رو دارم و هم درآمدی که میخواهم.
اونموقع که کارمند بودم و توی بخش فروش بودم و خودم با مشتری ها قرارداد میبستم میدیدم که چند صد میلیون وارد حساب شرکت میشه ولی یهو نیست و نابود میشه و خبری از حقوق نیست یعنی به کلی خونم جوش میومد بعد تصمیم گرفتم کاری کنم که درآمدم مستقیما به خودم وابسته باشه نه به میل و دلخواه کارفرما که هر وقت خواست بده وهر وقت هم نخواست بی خیال باشه یادمه ما ۳ ماه حقوق نگرفته بودیم بعد آقا با همسرش رفته بود اروپا یا با پرادو از جلومون رد میشد و میگفت یک ریال پول ندارم.
شاید اگر مدیر اونموقع یه کم شعور داشت من هم با افتخار براش کار میکردم و شغل کارمندی در نظرم بی ارزش نمیشد ولی خوبی که شغل الان داره اینه که هر وقت لازم باشه پول رو فدای آرامش و آزادی خودم میکنم و هر وقت پول کم بیارم بیشتر کار میکنم و آرامشم و آزادی رو فدا میکنم یعنی اختیار دست خودمه.
میبخشید پر حرفی کردم

با توجه به اینکه من یه فرد اجرا کارم هیچوقت نتونستم کاملا یک کارمند باشم من هر دو شا امتحان کردم توانمندی های من با کارمند بودن متناسب نیست من ۶ سال با آموزش و پرورش کار کردم نمیتونم ببینم یه کاری داره اشتباه انجام میشه و کاری نکنم قصد جسارت به کارمندا را ندارم خودمم توی اون شرایط بودم ولی حاضرم همین سختی و استرس کار خودما داشته باشم مسولیت داشته باشم ولی لااقل خیالم راحت باشه که تمام تلاشما دارم در جهت بهبودی کارم میزارم نه برای تکرار یک سیستم غلط من حاضرم ۴ فصل کار کنم ولی با بی میلی سر کار نرم و وفتی تعطیلات تموم میشه عزا نگیرم دنبال ارتقاء با هر نوع روشی که به ذهنم میرسه نباشم با انگیزه برم سر کار هر چند با سختی من نظرم اینه که کسی که توانایی انجام یک کار به عنوان کار آفرین را داره باید انجامش بده چون این یک امتیازی که خداوند در اختیارش قرار داده و وقتی من میدونم میتونم به عنوان کار آفرین کار کنم چرا انجامش ندم . یه کار آفرین هم میتونه برای خودش زمان بزاره و زمانش را مدیریت کنه شاید سالهای اولش سخت باشه ولی میشه من بعد از ۳ سال الان میتونم برم باشگاه جمعه ها تعطیل باشم و با هماهنگی مسافرت هم برم نمیگم خیلی کار آفرینی خاصی انجام دادم ولی با توجه به شرایط خودم و در مقایسه با زندگی کارمندی خودم نسبت به گذشته احساس رضایت احساس توانمندی و عزت نفس بیشتری را دارم .

«دیشب در تمام مدتی که خواب بودم (یا خواب و بیدار بودم) به حرف‌هایش فکر می‌کردم و تعداد زیادی سوال بی‌پاسخ و پاسخ بی‌سوال به ذهنم رسید و در نهایت هم به جمع بندی خاصی نرسیدم.»
این حس را خوب درک می‌کنم. بارها و بارها تجربه‌اش کرده‌ام. شاید بعضی موضوعاتی که باعث شده همچین حسی داشته باشم، چیزی از همین جنس بوده.
بعد سه سال که از ورودم به دانشگاه میگذشت، تنها فردی که روش تدریسش را قبول داشتم، استاد درس اندیشه بود.[نیاز به علامت تعجب حس می‌شد] استاد فیضی.( به هر حال سطح انتظارات یک دانشجوی متمم بالاست.)
از کتابی به نیکی یاد کرد و به دلیل علاقه‌ام به ایشان آن را خواندم. در حین مطالعه، مفهومی که بسیار به چشم می‌آمد، حکمت زاهدانه بود. هرچه پیش می‌رفت پررنگ تر میشد. اما تعریفی که من در ذهنم از حکمت داشتم، حکمت مولد بود. برایم سخت بود که قبول کنم حکمت می‌تواند اینگونه باشد.
هنوز هم درگیرم، نوشته‌ی تو به دوست متممی عزیزم را می‌خوانم اما مسئله برایم گنگ‌تر می‌شود. خواندن در مورد سیستم‌های پیچیده ابعاد جدیدی به موضوع اضافه می‌کند.
این نظر هم نتیجه‌گیری خاصی ندارد. بیشتر از جنس درد و دل بود 😉