۱- در مورد و خطاب به محمدرضا: محمدرضای شعبانعلی عزیز واقعا خیلی عالی فکر میکنی و عالی هم مینویسی. واقعا ازینکه نوشته های شمارو میخوانم خیلی حس خوبی دارم. شاید علتش نزدیک بودن نوشته هایتان به طرز تفکر خودمه (البته با اجازه شما). به نظر من شما یک انسان متفکر عملگرا و ایده آل گرا هستید (اگر اشتباه کردم بفرمایید). معتقد به تلاشید. تلاش و تلاش و تلاش (خودم سالها این شعارم بود). دوست دارم یک پست در مورد تلاش بنویسد. بنظر من مشکل ما کم تلاش کردنه و زیاد حرف زدن. مردم ژاپن سالها تلاش کردند و حرف نزدند و الان حرفهای زیادی برای زدن دارند.
۲- در همراهی با این پست: واقعا پرسش کردن مهم تر از پاسخه. من هم همیشه اولا دوست دارم بی نهایت سوال ازم پرسیده بشه و دوما دوس دارم سوال زیاد بپرسم (شاید یکی از علت هاش مورد اوله). یعنی در هر جمعی قرار میگیرم میگم بپرسید از من احتمالا جوابتان را نمیتوانم بدهم ولی یک فضا در ذهنم برای آن سوال باز میشود و ازینکه ذهنم پر از سوال باشه حس خوبی دارم و باعث میشه همیشه در حال مطالعه برای پیدا کردن جوابهایشان باشم.

بنظر من دقیقا همین مشکل در آموزش هم هست. استاد میاد و جواب صدها مساله رو مسلسل وار به دانشجوها ارائه میده، درحالی که اصلا سوالی در ذهن دانشجو شکل نگرفته…
انواع و اقسام مشخصات یک قطعه یا مدار رو محاسبه و طراحی میکنیم بدون اینکه بدونیم این ها پاسخ به کدوم مشکل و نیاز هستن و زود هم فراموش میشن
و بعدها که کاری انجام میدیم و به مشکلی برمیخوریم و علامت سوالی در ذهنمون شکل میگیره، دوباره برمیگردیم به همان مطالب و تازه متوجه میشیم آهان! همه اون محاسبات و تئوری ها که میگفتن برای این کار و پاسخ به این نیاز بوده!!

سلام محمدرضاي عزيز
متاسفانه وقتي سئوالي وجود نداشته باشد حق انتخابي وجود ندارد و وقتي انتخابي نداري با انبوهي از چگونه ها روبرو هستي و در نهايت محكوم به انتخاب از بين يك يا چند تاي آنها هستيم .
انسان امروز به دليل سرعت انتقال و حجم بالاي اطلاعات ديگر به اينكه چه چيزي را انتخاب كند فكر نمي كند، مي آيد ، مي خواند يا نمي خواند، لايك مي كند و چيزي از خود به جا مي گذارد مهم نيست چه چيزي را لايك كرده مهم حضور است نه كيفيت آن.به عقيده من خيلي از اطلاعات موجود در شبكه هاي اجتماعي براي حداقل من قابل اطمينان نيست حداقل در شرايط فعلي در كشور ايران .(البته خود اين غير قابل اطمينان بودن در دلش هزاران ناگفته دارد.)
به همين دليل شبكه هاي اجتماعي را خيلي دوست ندارم چون همه چيز مي تواند وارونه شود حتي خود من .
شايد سرعت دنيا اين اجازه را ندهد آنطور كه مي خواهيم زندگي كنيم ولي اگر انتخاب و سئوالي داشته باشيم در انبوه چگونه ها چه فرق مي كند ده بالا ده پايين.
ممنونم

سلام.بهش فکر نکرده بودم ….با دسته بندی جدیدی از اطلاعات مواجه شدم …باید بیشتر فکر کرد…لذت بردم

سلام بر محمدرضا و دوستان
یادم نیست توی کدوم روزنوشته ها بود که گفته بودی ما خیلی از چیزها رو زودتر از اون موقعی که باید یاد بگیریم باهاشون مواجه می شیم.من این روزا دارم تازه خیلی از چیزایی که چند سال پیش تو مدرسه یا کتابا با گوشام شنیدم و با چشمام دیدم و با دستام لمس کردم و…اما یادنگرفتم رو یاد می گیرم!توی کلاس های دانشگاه هم الان همین طوره.توی اکثر درسا استاد قبل از اینکه بیاد درس بده حداقل من رو متقاعد نمی کنه که چرا باید فلان ساختار یا فلان روش رو یاد بگیرم واین داره به کدوم سوال جواب میده و گاهی اوقات با این مقدمه مواجه می شی:”تو کنکور سال های قبل اومده!”.بعد که می خوایم مشکلی رو توی محیط کار حل کنیم و نمی تونیم حلش کنیم و تقاضای کمک از دیگران می کنیم و به ۹۰ درصد جواب می رسیم حالا تازه می فهمیم و می گیم “آهان!اینو که خودمم بلد بودم!”.توی شبکه های اجتماعی هم که…امیدوارم بتونم هر روز حداقل یه سوال جدید داشته باشم.یاعلی.

چه دیدگاه جالبی..
نوشته هاتون همه بکر و آرامش بخشه..

سلام
لذت میبرم وقتی دغدغه های جامعه را با برداشت شما مرور میکنم..بسیار ممنون
هفته گذشته یه سمینار big data بود…یکی از چالش های مخابرات هم همین حجم زیاد اطلاعات بود و شرکت های تجاری مختلف راهکارهایی می دادند….همون جا یه سوال واسم پیش اومد نمی دونم چقدر به بحث مرتبطه و اگربی ربطه قبلش عذرخواهی میکنم…سوالم این بود:حجم انبوه پیام های تبلیغاتی که روزانه خیلی از مشترکین را شاکی میکنه….جز این حجم انبوهه که با راهکارها و هزینه های خاص خواستار کاهش بعد و…. ان ها هستیم؟!!! شایداین یه نمونه خیلی کوچیک از اطلاعاته غیرمفیدی که خوداگاه ایجادش کردیم و حالا همون ها دارند ما رو از خیلی چیزها باز میدارند……ازماست که برماست….این به این دلیل نیست که سوال را خوب نفهمیده ایم؟!!
و یاد این جمله افتادم عامل حیات ما عامل مرگ ماست

سلام.به نظر من جذابیت چگونه ها برای حل شده بودن آنهاست.در مورد چگونه ها حتی اگر بخواهیم نظر جدیدی بدهیم (۴۲/۴۱/۴۸!!)حوالی جواب را داریم.اما در مورد چرا ها نمیتوان به این سادگی بود تلاش و تحقیق و مسئولیت پذیری می خواهد.من یک سالی ست وارد زندگی مشترک شدم و در ماه های اول با همین بحران پاسخ زیاد مواجه شدیم واین تجربه به ما کمک کرد تا به دنبال سوال برویم.ببینیم این *چگونه هایی*که به ما پیشنهاد میدن برای کدوم *چرای*ماست؟

یادتونه یکی از کارتون های دوران کودکی ما کارتونی بود به نام : “چرا و به چه علت؟” که نکات علمی رو به صورت ساده و جذاب می پرسید و سپس برای بچه ها توضیح می داد.
یکی از کتابهای علمی معروف و جالب دوران کودکی مون هم این بود: “به من بگو چرا؟” و …
واقعا امروزه چقدر از این جنس برنامه ها و کتابها… توی زندگی بچه ها هست و نقش داره؟؟
به نظرم چقدر خوبه که آدم ها از همون دوران کودکی با پرسیدن ها، چراها، به دنبال جواب رفتن ها، تأمل ها و اندیشیدن ها خو بگیرن و باهاش بزرگ بشن و جزئی جدانشدنی از زندگی شون بشه …
»جیمز آلن»، نویسنده ی کتاب «تو همانی که می اندیشی»، هم حرف قشنگی می زنه… میگه:
“برای رسیدن به موفقیت واقعی، همواره این چهار سوال را از خودت بپرس: چرا؟.. چرا که نه؟ .. چرا من نه؟ .. چرا حالا نه؟”

سلام
بیانت عالی بود.
حدود ۱۵-۳۰ دقیقه ای میشد که دیگه حوصله قورت دادن قورباغه (داشتم یکی از درسهای دانشگاهمو میخوندم) رو نداشتم و به زور خودمو مجبور میکردم به کارم ادامه بدم!خلاصش که دیدم بازده نیست!اومدم اینجا یه نفسی تازه کنم و بعدم برم یه حشره ای به جا قورباغه مذکور قورت بدم (راستی خیلی ممنون این حشرهه تونسته اهمال کاریم رو کمتر کنه) ! با توجه به اینکه خسته بودم اما این متن اونقدری جذبم کرد که علاوه بر خوندن کاملش وادارم کرد به فکر کردن و نوشتن!
دیدگاه یکی از بچه ها برام تداعی کننده روزایی شد که منم میخواستم بدونم چرا؟! جدا چرا شروع میکنن به اموزش مطالبی که جوابن؟جواب سوالایی که ما نمیدونیم چی هستن؟شب امتحانم سوال ها رو که نه!باید خط فکری مدرس رو پیدا کنی تا نتیجه بگیری اما خوب میشه اگه سوالی ایجاد کنیم!
ممنون به خاطر بودنت

خیلی وقتها مطالب این سایت رو که میخونم یهو با خودم میگم : دستمریزاد ، حرف دل منو زدی . به اینجا که می رسم انگار غم عمیقی سراسر وجودمو فرا میگیره که چرا خودت نمیتونی حرف خودتو بزنی فقط وقتی حرف دلتو از زبون دیگران میشنوی شیفته میشی انگار که یه همدرد پیدا کردی
اینبار هم از همون دفعات بود
همیشه به خودم و دوستام میگم کیفیت پرسش هامون رو بایستی ببریم بالا(البته این خودش ازون پاسخ های بی پرسشه)
باید یاد بگیریم سوالات خوبی تو ذهنمون بسازیم چرا که خیلی وقتها یه پرسش خوب خودش یه پاسخه
یاد کتاب سه پرسش تولستوی افتادم
اونجا گه به این نتیجه میرسه که سعادتش در گرو دونستن پاسخ سه پرسشه
من فک میکنم اون سه تا پرسش به خودی خود یه پاسخ بسیار بزرگه به معمای زندگی
یه مدیر خوب همیشه باید بدون تو سازمانش سوال چیه ، وقتی سوال رو بدونی به عبارت بهتر مسیر پیدا کردن جواب رو دونستی!
یه کاراگاه خوب معمولا” سوالات خوبی داره: مثل: انگیزه قاتل از قتل چی بوده؟
مظنون ترین شخص چه کسی بوده؟
مقتول با چه شخص یا اشخاصی خصومت داشته؟
قتل مقتول از همه بیشتر به نفع چه کسی بوده؟
و …
خوب که فکر میکنیم میبینم دونستن جواب هر کدام از این سوالها دایره افراد مظنون رو کوچکتر و گوچکتر و حتی شاید منجر به شناسایی قاتل یا کشف معمای قتل بشه
.
در پایان بایستی اضافه کنم که به شدت عذاب میکشم از ارتباط با افرادی که خودشون رو دایرة المعارف جوابها میدونن و به شدت علاقه مند به افراد پرسشگر

اصلاً اینقدر حجم اطلاعات پرت و پلا زیاد شده که فقط اسکرول باید بکنی پایین و یک لایک به طرف کسی که آن متن را کپی/پیست کرده پرت کنی تا به این کار احمقانه‌اش ادامه دهد و عمرش را بیش از پیش تلف کند!

کاش مطلبی درباره Information Overload می‌نوشتی

محمدرضا خیلی خوب بیان کردی.
من در مورد زندگی شخصی خودم و مشکلاتی که دارم همیشه وقتی مسائل مختلف رو مرور می کنم و به نوعی دنبال پاسخ ها می گردم و دنیال راه حل ها برای مشکلات، آخر به این موضوع می رسم.
احساس می کنم همیشه هر راه حلی برای بازه ی کمی به من جواب میده و بعضی وقتا به خودم میگم انگار ذهنم پاسخ ها و راه حل ها رو پس میزنه و قدرت تحلیل خودش از دست داده، اما بعد به خودم میگم اصلا چرا رفتی سراغ این موضوع؟
اصلا از کچا میدونی که این موضوع، این مطلب، راه حل تو بود؟

راستش اینقدر راه نصف و نیمه رفتم و اینقدر پاسخ ها رو سطحی فهمیدم که گاهی از خودم می ترسم. پرسش که نداشتم هیچ، پاسخ ها رو هم درک نکردم

چرا در دنياي امروز ما،چراها در هجوم ترسناك چگونه ها مدفون شده اند؟
ما چه كرده ايم كه آنقدر چگونه ها برايمان جذاب شده اند كه چراها را از ياد برده ايم؟