سلام وقت همه دوستان بخیر 

شعبانعلی اندیشمند مثل همیشه از توضحیات عالیت ممنونم .

برای من مساله پیگیری، چیزی از جنس سوال پرسیدن میمونه . بهتر اینجوربگم فرض کنیم که ما هدف رو رها کردیم آدم با سوالاتی که توی ذهنش میمونه و پاسخی براشون پیدا نکرده چیکار کنه ؟

مثال رو  روی خودم میزنم ،  من از ۲۶ سالگی در شهرستان کسب و کار خودم رو راه انداختم کسب وکار اول که  یک کتاب فروشی دوست داشتنی بود به دلایلی که به ظاهر این میتونه باشه که من با شریکم به اختلاف خوردیم بهم خورد 

اما من موندم و هزار سوال .

۱٫ چطور باید توافق اولیه رو انجام میدادیم ؟

۲٫ بیزینس مدل یک کتاب فروشی موفق به چه شکلی میتونه باشه  ؟

۳٫ چرا وفتی به اختلاف خوردیم نتونستیم مساله رو راحت حل بکنیم ؟ چی باید می دونستم اون لحظه که نمی دونستم ؟ آیا مساله فقط نداشتن مهارت در تفویض اختیار بوده ؟ اگر ندونستن یک مهارت به این سادگی میتونسته اینقدر سنگین باشه چطور و از کجا باید این رو میدونستیم و یادش می گرفیتیم ؟

این جنس از سوالات و سوالات مبهمی که حتی ادبیات لازم برای مطرح کردنش برای من وجود نداشت میتونست دلیل پیگیری باشه که شاید الان از نظر بقیه برای من پشتکاری احمقانه به نظر میرسه . 

مثل پازلی که داری حلش می کنی لذت حل کردن کل پازل خیلی میتونه جذاب باشه . نمیدونم این از چه جنس احساسیه ولی میدونم سوالی که حل نشده کلافه میکنه ادم رو و کاری باهات میکنه که پیگیر جواب درست باشی حداقل 

“گاهی اوقات ما چیزی را وجود دارد با چیزی که بوده مقایسه می‌کنیم و فراموش می‌کنیم که آن را با چیزی که می‌توانست باشد مقایسه کنیم.”
چقدر این جمله فکرم رو مشغول به خودش کرد، برام این سوال به وجود اومد که اصلا من درست حرکت میکنم؟ اصلا مگه درست رفتن داریم؟ یا به هر چیزی که غلط رفتن نباشه میگیم درست؟ چطوری میشه بفهمیم داریم درست حرکت میکنیم، اصن به سمت چی داریم حرکت میکنیم؟ مثلا من سعی میکنم خوب درس و کتاب بخونم چون اگر خوب نخونم، کار دیگه ای رو بلد نیستم خوب انجام بدهم (اگر همین کار رو تازه خوب انجام بدم!) ؟ چون درس خوندن نباشه، خوب نیست؟ یا چون درس خوندن بهم حس خوبی میده یا اینکه با تعاریف ذهنی من درس خوندن کار مفیدی هست؟ گاهی وقتا فکر میکنم نکنه دارم خودم رو گول میزنم، چون بلد نیستم استراتژی‌ و هدفی برای خودم داشته باشم، هر کاری رو که حسم رو خوب کنه و مفید بدونم، انجام میدم.
الان هم نزدیک آخر سال هستیم، مرور بر سالی که گذشت آدم رو خیلی روشن میکنه که سال قبلی رو چطوری گذرونده، چرا اینطوری گذرونده اصلا. اما چطوری میشه متری به دست آورده، چطوری میشه آدم خودش رو بسنجه، خب البته اینجا برمیگردم به سوال مهمتر، چطوری آدم برای خودش هدف و استراتژی میسازه، واقعا میتونه اصلا بسازه؟ چطوری بفهمیم چی میتونستیم باشیم؟ چی میخواهیم باشیم؟

اجازه بدید من هم به سومین نکته‌ای که نوشتید، سوره ی مریم آیات ۴۱ تا ۵۰ ترجمه ی آیت ا… موسوی همدانی رو اضافه کنم:

۴۱) در این کتاب ابراهیم را یاد کن که وی بسیار راستگو و پیغمبر خدا بود.
۴۲) آن دم که به پدرش گفت: ای پدر! چرا بتی را پرستش می کنی که نه می شنود و نه می بیند و نه تو را از چیزی بی نیاز می کند.
۴۳) ای پدر! علمی برای من آمده که برای تو نیامده مرا پیروی کن تا تو را به راهی راست هدایت کنم.
۴۴) ای پدر! بندگی شیطان مکن که شیطان عاصی درگاه خدای رحمان است.
۴۵) ای پدر! من بیم آن دارم که از خدای رحمان عذابی به تو رسد و دوستدار شیطان شوی.
۴۶) گفت: ای ابراهیم مگر از خدایان من روی گردانی؟ اگر بس نکنی تو را سنگسار می کنم و آن گاه باید مدتی دراز از من جدا شوی.
۴۷) ابراهیم گفت: سلام بر تو باد. برای تو از پروردگارم آمرزش خواهم خواست که او به من مهربان است.
۴۸) و از شما و آنچه سوای خدا می خوانید کناره می کنم و پروردگارم را می خوانم شاید در مورد دعای پروردگارم کم اطلاع نباشم.
۴۹) و همین که از آنها و بتها که به جای خدا می پرستیدند کناره گرفت اسحاق و یعقوب را بدو بخشیدیم و هر یک را پیامبر قرار دادیم.
۵۰) و از رحمت خویش به آنها عطا کردیم و ذکر خیر بلند آوازه ای به ایشان دادیم.

با این تیکه اش خیلی حال کردم:
موفقیت من و شما، در مورد عموم انسانها، قبل از تحسین، حسادت را برمی‌انگیزد و شکست مان، قبل از همکاری و همیاری، ترحم را برخواهد انگیخت

سلام به آقای شعبانعلی و هر کسی که نظرم را می خواند.
آقای شعبانعلی با این موافقم که در راه رسیدن به اهدافمان باید به مسیری که در پیش داریم توجه کنیم. اما به مسیری که پشت سر گذاشته ایم هم معتقدم.
به نظر من باید به مسیر پیش رویمان توجه کنیم و ببینیم که آیا این مسیری که در راه داریم ما را به هدفمان می رساند یا نه؟ چه کمبودهایی در این مسیر داریم و اینکه به چه لوازم جدیدی برای تحقق هدفمان نیاز داریم. سپس این ها را در مسیری که پشت سر گذاشته ایم و در مسیرهایی که امتحان نکرده ایم جستجو کنیم. شاید اصلا پیدا نشوند شاید هم پیدا شوند. اما به هر حال تصور می کنم که بهتر از این است که اصلا به مسیر گذشته توجه نکنیم. تصور می کنم تنها با نگاه به رو به رو نمی توان نیازها را رفع یا اصلاح کرد.
مثال کوهنوردی مثال بسیار خوبی است. شاید بتوان در آنجا بدون در نظر گرفتن مسیر گذشته برای مسیر پیش رو تصمیم گیری کرد. اما این مثالی است با ویژگی های خاص. به نظر من در زندگی روزمره، در کار و اهدافی که برای آنها تعریف می شود نمی توان بسیاری از اهداف را مانند هدف کوهنوردی و مسیرهایشان را مانند مسیر کوهنوردی و لوازمشان را مانند لوازم کوهنوردی دانست. هرچند مثال های بسیاری هم وجود دارند که می توان مانند کوهنوردی با آنها برخورد کرد.

مطلب بسیار شگفت انگیزی بود.
«تاریخ انقضای بعضی اهداف» برای من مطلب تازه و تاثیرگزاری بود.
سوال نکته شش هم خیلی خوب بود. واقعا بعضی مواقع هدف های دیگری هستن که همون احساس نهایی رو به آدم میدن. فقط باید دنبال این هدف جدید رفت و شروع کرد.
نکته هفت هم خوب بود؛ برداشت من این بود که «بدتر از این هم میشد بشه» ویا «بهتر از این هم میشد بشه».
.

سپاسگزارم به خاطر این مطلب خوب و تفکربرانگیز.

نکته‌ی سوم بااینکه درسته ولی به گمانم مرتبط با این موضوع نیست، بلکه به بحث انتخاب هدف می پردازه و اینکه چه چیزهایی ارزش هدف شدن دارند. صحبت ما در مورد اینه که حالا که هدف رو انتخاب کرده‌ایم، تا چه حد باید برای رسیدن به اون پشتکار نشون بدیم.

روشی که من گاهی وقت‌ها استفاده کرده‌ام، اینه که هر از گاهی کار و تلاش رو متوقف می کنم و همه چیز رو کمی از بالاتر نگاه می کنم. فکر می کنم که هدف اصلی چی بود، آیا درست انتخاب کرده‌م، آیا ارزشش رو داره، آیا راه دیگه ای نداره و بعد برای ادامه‌ی راه دوباره تصمیم گیری می کنم.

مت کوالسکی (George Clooney) : رایان طناب، منو رها کن
رایان استون (Sandra Bullock) : نه اینکارو نمیکنم ، نمیذارم رها بشی توی فضا..
مت کوالسکی : رها کن رایان ، یاد بگیر که توی زندگی به موقع دست بکشی و رها کنی.

Gravity | 2013

این مطلب بسیار عالی می باشد و البته برای من ملموس.به نظرم هنر متوقف شدن با غلبه بر ترس از دست دادن ممکن هست.

واقعا تشخيص متوقف شدن و انجام اون يك هنره و ممنونم بابت مطلب مفيدتون اما گاهي احساس مي كني بايد متوقف بشي اما راه ديگه اي نداري،درواقع براي در پيش گرفتن مسير ديگر و متفاوت هنوز اماده نيستي و يا شرايط محيطي و خانوادگيت ممكنه اين اجازه رو بهت نده ….

درود بر محمد رضای عزیز و فرهیخته
باز هم یک روز نوشته تاثیرگزار برای من ،چقدر خوبه که هستی و اندیشه خودت رو با ما قسمت میکنی …محمد رضا جان در مورد ادیسون با شما موافق نیستم و نمی توانم این شخصیت را در راستای نوشته پر از مفهوم شما، به عنوان وصله ای جور درک کنم؛ اگر در ادامه همان نوشته که راجب عشق بود فرهاد را مثال میزدی مناسب تر بود …البته این فقط نظر من بود و سر سوزنی از ارزش و تاثیرگزاری این روزنوشته شما کم نمی کند.
من یک مورد اضافه میکنم
زمانی که از سر مجبوری به مسیری قدم گذاشتی و حال آگاه میشوی که قدرت این را داری که آن را رها کنی و به دنیال آنچه واقعا می خواهی بروی .

باسلام
توصیه میکنم کتاب “عاشقی پایان بیگاری” پیمان آزاد هم مطالعه کنید که مفهوم بیگاری به حرفای شما نزدیک هست منتها با یه زاویه دیگه…

مطلب” هنر متوقف شدن” از نظر این که من هم تجربه مشترکی در این خصوص دارم برایم ارزشمند است، به خصوص که مبنای تئوریک مناسبی هم برای آن در شش نکته نوشته بودید.
من سه نکته دیگه می خوام اضافه کنم:
۱- به تجربه آموخته ام ، لحظه ای که در مسیر رسیدنم تردید پیدا کردم، آن را ثبت و مرتب به خودم یادآوری کنم . به این ترتیب میتونم نشانه های بعدی توقف رو که توی راه بهم چشمک می زنند بهتر ببینم. این روش در زودتر متوقف شدن خیلی بهم کمک کرده.
۲- ترس از شکست هم یکی دیگه از دلایل ادامه حماقت پشتکار میتونه باشه. حداقل برای من که اینطور بوده.
۳- یکی دیگه از معیارهای من برای توقف، مقایسه نسبت هزینه به فایده تلاشم است.
ممنون.

سلام
امیدوار حال خوشی داشته باشید هر لحظه، و ممنون که ما رو در حال خوشتون شریک مکنید
تبریک میگم که هر لحظه در حال تحول هستید و سیاست خوبی در پیش گرفتید که حتی شخصی مثل من رو که همیشه
دوست داشته دنبال کننده ی مطالب باشه البته با لذت تمام ،و بدون هیچ اظهار نظری که قطعا وجود داشته
و دیگر دوستان از زبان ما سخن رو به زیبایی بیان کردن ، وادار به نوشتن اولین کامنت عمرم بکنید.
البته در مقابل دوستان و بزرگوارانی چون شما این جرات رو در خودم نمیبینم و خودم رو کودکی تصور میکنم که هنوز به مرحله تکلم کامل نرسیده و در حال یادگیری،و با بود شما چقدر این یادگیری با لذت همراه
تک تک شما عزیزان نوری هستید در تاریکی ذهنم و قطعا در مسیر انسان شدنم
و باز هم اعتراف میکنم نشاط و انززی
و حتی لذتی که از مباحث شما دریافت میکنم نه تنها زود گذر نیست بلکه الهام بخشه
کاش بتونم روزی پا به پای شما عزیزان در مسیر سبزی که در پیش گرفتید سهم هرچند کوچکی داشته باشم
در خصوص این مطلب شما محمد رضای عزیز بخشی از نامه بابا لنگ دراز به جودی به یادم امد و البته نمی دونم چقدر میتونه مرتبط باشه .
جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند و زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند هرچه زودتر به هدفی که در افق دور دست است دست یابند و متوجه نمی شوند که آن قدر خسته شده اند که شاید نتوانند به مقصد برسند و اگر هم برسند ناگهان خود را در پایان خط می بینند. در حالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند.
دیر یا زود آدم پیر و خسته می شود در حالی که از اطراف خود غافل بوده است. آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی تفاوت می شود و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت و زمانی که از دست رفته و به دست نخواهد آمد

به خاطر رعایت نکردن اصول کامنت گذاری عذر خواهی میکنم .

با آرزوی سلامتی برای شما ،،، نکاتی را که تک به تک توضیح دادید با علاقه زیاد خواندم ، در نکته ششم به مورد بسیارمهمی اشاره داشتید که با آن خیلی موافقم ، احساس رضایت داشتن در مورد ادامه دادن هر مسیری اهمیت زیادی دارد ، گاهی انسان بشکل بیمارگونه و خودفریبانه روندی را ادامه میدهد وحتی فکرش را هم نمیتواند بکند که با تغییر مسیر دنیا زیر و رو نخواهدشد بلکه چه بسا وقتی از آن برزخ تردید پا به بیرون بگذارد دنیای جدیدی را روبرویش می بیند که هرگز تصورش را هم نمی توانست داشته باشد، من فکر میکنم چنین تصمیمی مستلزم میزانی از شجاعت و جسارت باشد و بسیار مثبت است

گاهی اوقات بعضی از آدمها آنقدر در مسیر رسیدن به هدفشان ذوب می شوند که بسیاری از چیزها را فراموش می کنند علائق دلبستگی ها دوستی ها و … آنقدر ذوب که خیلی از چیزها را نمی بینند و نگاه به هدف روی بینایی آنها نیز تاثیر دارد یک جوری انگار تمام و کمال در خدمت هدفشان در می آیند من همچنین آدمهایی رو دوست ندارم حتی گاهی همه چیز برایشان ابزاری است که به آن هدف برسند و اگر شما ابزار به درد بخوری برای هدف آنها نباشی تو را کنار می گذارند هر چند که البته باید به هدف نگاه کرد و دید چقدر آن هدف واقعی و درست است و چقدر ارزش دارد که از بسیاری از داشته هایمان برایش مایه بگذاریم آیا آنقدر ارزش دارد که من از خانواده ام و دوستانم بگذرم با توجه به اینکه همه قبول داریم که هدف نهایی هم همان حس است حس رضایت حس موثر بودن و…

در مورد نکته اول:چرایی انقضا یک هدف چیست در صورتی که بدانیم هر هدفی یک تاریخ انقضایی دارد ولی تاریخ مصرفش را ندانیم چه فایده ای دارد مشکل اینجاست که نمیدانیم انقضا هر هدفی کجا میباشد و آنقدر در هدف پیش میرویم و غرق هدف میشویم تا زمانی که به ناکجا آباد برسیم و روز از نو روزی از نو …. در مورد نکته سوم و اول جمله ای پارادوکس وجود دارد مثلا شخصی که کارشناسی را به انتخاب والدین انتخاب کرده است و سنش در حدود ۲۵ رسیده باشد و اکنون فهمیده است چه چیزی میخواهد آیا یعنی تلاش خود را باید غیر از درس پیدا کند در صورتی که بداند بهترین هدف زندگیش میباشد؟…نکات چهارم را همواره و در هر شرایطی میدانیم ولی سوال اینجاست چرا انسان ها علاقه وافری به راه پیموده شده دارند درحالی که میدانیم اشتباه است؟آیاحل چنین مشکلی نیاز به راهکار خاصی دارد یا ریشه در عادت های شخص و…دارد؟ …نکته ششم واقعا هدف نهایی هر شخص از احساس آن فرد نشات میگیرد یا وابسته به شرایط زمانی و مکانی و…متغیر است؟…واقعا نکته هفتم قابل اندیشدن میباشد سوال: رسیدن یا عدم رسیدن به هدف یا انتخاب درست یا غلط قبل انجام عمل با بعد انجام آن را از کجا میشود تعیین کرد که از همان اول بهترین انتخاب رو در ابتدای کار داشته باشیم که در آتی بهترین ها را برای هر شخص رقم بزند؟……..

درود
ممنون از نکته‌ی بسیار مهمی که اشاره کردید، بسیاری از ما از ترس این‌که «برچسب» نیمه کاره گذاشتن کارهایمان را نخوریم، به کارهایی که می‌دانیم برایمان سود چندانی ندارد یا دوست‌شان نداریم، ادامه می‌دهیم. فیلم یا کنسرت موسیقی را که شرکت کردیم، بدون این‌که احساس رضایتی داشته باشیم چون بابت آن پول دادیم، تا آخر تحمل می‌کنیم و به خودمان دروغ می‌گوییم که جالب بود، غذایی را که برایش پول دادیم حتی اگر دوست نداشته باشیم، تا آخر می‌خوریم به این توجیه که نعمت خدا را دور نریزیم. هر چه قدر بهای بیش‌تری برای آن کار پرداخته باشیم (مادی یا معنوی)، خودمان را بیش‌تر گول می‌زنیم. بسیاری چیزهای بی اهمیت در زندگی هستند که باید به حال خودشان رها شوند و به دنبال کارهای دیگر رفت. داشتن این «اعتماد به خود» کمک می‌کند تا راه‌های مهم‌تر را برویم و از زندگی «راضی» باشیم. فقط اگر به این نکته توجه کنیم که چه‌قدر زندگی می‌تواند کوتاه باشد و چه‌قدر فرصت‌ها سریع از دست‌مان می‌رود و آمدیم که «شاد» باشیم و «لذت ببریم» و «احساس رضایت» داشته باشیم، راحت‌تر از سر این بی‌اهمیت‌ها می‌گذریم…
سپاس از شما

قبل از هر چیز بابت سیال بودن و شناوری درین مطلب زیبا ازتون تشکر می کنم. توی این موضوع عادت دوم استیون کاوی خیلی خوب می تونه این مرز رو برای هر شخصی ترسیم کنه. ” ذهنا از پایان آغاز کنید”
گاهی شما برای رسیدن به مقصدی در مسیر اشتباه نهایت دقت و تلاش و پشتکار رو به کار می گیرید و علیرغم استفاده از ویژگیهای سازنده و قابل تحسین انسانی به جای درستی نمی رسید. به قول استیون کاوی لازمه اول رهبری خویشتن رو که همون انجام کارهای درسته انجام بدیم و بعد به مدیریت خودمون که انجام درست کارهاست برسیم.

سلام

مطلبی که در مورد هنر متوقف شدن نوشتین رو باید با آب طلا نوشت کاش ۱۰ سال پیش مطالبی اینچنین در دسترس من بود یا راهنمای دانایی در کنارم داشتم ، توی یه کسب و کار ناموفق با این تصور که باید پشتکار داشت ، باید ناامید نشد و از این دست شعار ها اینقدر ادامه دادم تا تمام سرمایه و اعتبار و … همه و همه از دست رفت
واقعا شناختن نقطه بازگشت و جرات توقف هنره و توصیف شما از این موضوع عالیه
ای کاش این درک رو داشته باشیم که راه اشتباه رو نباید تا آخر رفت و اگر امروز بخاطر حفظ غرورمون اصرار به ادامه داشته باشیم روزی به اجبار با پرداخت هزینه های زیادی مجبور به برگشت خواهیم شد
صمیمانه آرزوی سلامتی و موفقیت برای شما استاد گرانقدر دارم

وقتي انتخاب هدف آگاهانه باشه و بر مبناي عزت نفس، تصميم ها هم به سمتي ميرن كه متناسب حال و اوضاع باشه.

گاهی متوجه میشیم که باید تلاش کردن رو کنار بزاریم ولی ترجیح میدیم دیگران ما رو متوقف کنن و خودمون جسارت و قدرت تحمل هزینه های این دست برداشتن از تلاش را نداریم.

خوشحالم که تمام نکاتی رو که عرض کردین میدونستم ولی متاسفم که مورد آخر برام قابل درک نیست؛البته این رو قبول دارم که نباید الان رو با گذشته مقایسه کرد، اما اصولا وقتی میبینیم ایده آل های ما حقیقتهای روزمره و پیش پا افتاده افرادی هست که از قضا برای آنها خیلی هم ارزش نداره، سخت میشه که از اوضاع بهتری که فکر میکنیم لیاقتشو داریم بگذریم

سلام. ممنون از مطلبتون،

بنظرم وقتی صحبت از هدف، مسیر و تصمیم گیری می‌کنیم، باید راجع به اون موضوع اطلاع (یا دانش)، تجربه و آینده‌نگری دقیقی داشته باشیم. طبیعی هستش که بدون لحاظ کردن این عوامل راه به بیراهه و هدف نتیجه‌ای جزء شکست نخواهد بود. وقتی می‌خونیم “من شکست نخوردم. فقط هزار راه مختلف پیدا کردم که به اختراع لامپ منتهی نمی‌شود!” بنظرم ادیسون میدونست قرار چی رو اختراع کنه، نتیجه رو می‌دونست، راهش رو پیدا نکرده بود، به همین خاطر هستش که می‌گه من شکست نخوردم.
در کل اگه جوانب رو خوب بسنجیم و با آگاهی تصمیم بگیریم، اونوقت پشتکار یارمون میشه برای موفقیت 😉

این دیرآموخته بهترین عبارتیه که همیشه از شما در خاطرم هست. بهترین درس. شاهکار. همه آنچه از شما آموخته ام ارزشمنده ولی واقعا هنوز روی دست این جمله چیزی نگفتید. این یه جمله رو تو اینستا گذاشتم، به دیوار زدم، اول دفترچه ام نوشتم و …. خیلی خوب میشه که به این بحث ادامه بدید

نمی دونم این نکته تا چه حد در راستای بحث شماست اما خودم احساس می کنم خیلی وقت ها با هدفی شروع کرده ام و پشتکار به خرج داده ام ولی بعد از مدتی پشتکارم صرف حواشی هدف شده تا خود هدف و باعث شده تلاشم بیهوده باشه
به عبارتی به جای پشتکار برای رسیدن به هدف، پشتکار برای اصلاح وسایل یا مسیر رسیدن به هدف به خرج داده ام که فایده ای برام نداشته.
هر بار هم دلایل این انحراف از مسیر اصلی میتونه متفاوت باشه:
– گاهی در اثر کمال طلبی یا احساس مسئولیت برای درست کردن چیزهایی که در مسیر هدفم دیدم، در عین اینکه می دونستم به تنهایی نمی تونم این چیزها رو درست کنم (تلاشم مثل تلاش برای سفت کردن یه پیچ شل در ریل راه آهن بوده در زمانی که می دونستم کلاً ریل انقدر انحراف داره که قطار حتما از ریل خارج میشه. خیلی وقت ها خودم هم مسافر اون قطار نمی شدم هیچ وقت). بعضی وقت ها پشیمون شدم کاملاً، بعضی وقت ها هم همون حسی که میگید (مفید بودن، انسان بودن یا …) باعث شده کاملاً پشیمون نباشم ولی در ادامه مسیر به وضوح سست شدم یا برای مدتی کاملا متوقف
– گاهی در اثر ترس از مواجه شدن با هدف و سرگرم شدن به پشتکار داشتن (به عبارتی پشتکار برای درجا زدن چون از دویدن می ترسی). گاهی هم این باعث میشه دانسته سر خودم کلاه بذارم و از مسیری که هستم (جایی که دارم درجا میزنم) راضی باشم
– و …
خیلی وقت ها حس میکنم، میدونستم در رو گم کردم یا انقدر دوره که دستم بهش نمیرسه و به جای در، دارم به دیوار می کوبم، ولی نمی دونم چرا امید دارم در بشه

یه وقت هایی هم فکر می کنم باید به هزینه و فایده ی هدفت نگاه کنی برای توقف. وقتی هزینه ی یک هدف از حد مشخصی گذشت، دیگه شاید عاقلانه نباشه پشتکار به خرج بدی چون فقط داری از خودت، از روابطت با عزیزانت، از دارایی ات و … برای چیزی خرج میکنی که هیچ فایده ای برات نداره. مگر اینکه در جایگاهی باشی (مثل یک مصلح اجتماعی) که با وجود زیاد بودن هزینه شخصی (و نه هزینه ای که پشتکارت به جامعه تحمیل می کنه) بخوای با پشتکار به کارت و برای رسیدن به هدفت پشتکار به خرج بدی
حتی عبارت «انقضا برای هدف» رو که به کار بردید، من رو به این فکر برد که آیا هدفی در زندگی دنبال کرده ام که من رو برای بعضی افراد «دوست/همراه منقضی شده» کرده باشه؟ هنوز جوابی براش ندارم

یه وقت هایی هم برای بعضی اهداف عجله داریم، در صورتی که پشتکار زیاد به خرج دادن سبب تسریع دستیابی به اون نمیشه و زمانی میبره که اون هدف رو بتونی به دست بیاری. مثل وقتی که انتظار داشته باشم با پشتکار به خرج دادن من، یه میوه ای زودتر از موعدش آماده ی چیدن بشه. در چنین مواردی پشتکار بیش از اندازه خرج دادن من برای رسیدگی به درخت، اگر باعث خراب شدنش نشه، باعث زودتر رسیدن میوه نمیشه. به عبارتی، باید یاد گرفت که مرز نتایج حاصل از پشتکار به خرج دادن کجاست و از کجا به بعد، باید صبوری برای به نتیجه رسیدن پشتکارهای قبلی رو یاد بگیری

سلام محمدرضا
من فکر میکنم بعضی هدف ها هسن ارزش صبر کردن و پشتکارو دارن حتی اگه کمی هم از تاریخ انقضا اون گذشته باشه البته این هدف ها باید حس خوب به ادم بده و جوری باشن که تلاش کردن برای به مقصد رسیدن زجر اور نباشه

بسیار ظریف بود، مرسی
یادم هست یکبار پای منبر (صوتی) یکی از علمای اخلاق مطرح کشور بودم، نکته زیبایی فرمودن که به نظر می رسه به این بحث مرتبط باشه. ایشون می گفتند همه ما غالبا اصول رو می دونیم و می تونیم خیلی خوب توضیح هم بدیم ولی نکته اینه که در تشخیص دچار خطا میشیم.
مثلا تفاوت عجب و شکر بعد از انجام کار نیک. همه می دونن که از نظر تئوری هر کدوم چه معنایی دارن، اولی حالت خودبرتربینی است که پس از انجام عمل نیک به فرد دست می دهد ولی دومی شکرگزاری بنده نسبت به خدا به واسطه توفیق یافتن جهت انجام کار خوبه. می گفت حالا فرض کنید که شما نماز شب بخونید و بعدش یه حس خوشحالی بهتون دست بده، در این صورت با وجود اینکه اصول رو می دونیم در تشخیص دچار خطا میشیم و نمی دونیم که در کدوم حالت هستیم.
معیاری که ایشون می گفتن شاید بیشتر به درد همون مباحث اخلاقی بخوره. می گفتند که باید ببینید که مثلا در این حالت آیا ترس از خودبرتربینی دارید؟ اگر یک خوفی از ارتکاب عجب همراه با اون خوشحالی در کنار هم داشتید، نشون میده که اون خوشحالی جنبه شکر داشته.
ببخشید طولانی شد و شاید بی ربط 🙂
سعید

اگر کلمات و نوشته هات را قالب یک دیگری نفهمیده باشم و مفهومش را فهمیده باشم ، می تونم تداعی که برام اومد را اینطور ابراز کنم که…

مهم درست تلاش کردن است …
اما درست تلاش کردن یعنی چی ؟ …فکر کنم یعنی اینکه بتونیم راه درست مخصوص به خودمون و منحصر به فردمون را پیدا کنیم ، در واقع نقشه ی راهی آبجکتیو را به حالتی سوبجکتیو بدل کنیم ..که در این صورت احتمالا دوستانی که با تمام حماقت دارن دیوار را فشار می دن ، میان سراغت و سعی می کنن نصیحتت کنن…اگر مهربون باشن ، حداکثر با نصیحت هاشون به مرزهای روانیت ورود می کنن و اگر خیلی خودشون به خودشون در حال خندیدن باشن ، احتمالا تو را هم مسخره خواهند کرد!…
سالها پیش که نمی توانستم ، گه گاه افسرده می شدم ، این روزها هم میشم ، اما شاید حداقل دیگه اونقدر بیس شناختی نداره و احتمالا بیشتر جبری بیولوژیک داشته باشه ( به خاطر دو قطبی نوع دوم )
اما فکر کنم ، من بعد از جناب بهاالدین خرمشاهی ( چه قیاسی ! به این میگن فرافکنی ایگو ایده آل به سوژه ی بیرون و احتمالا خودشیفتگی :))) ) کسی بودم که تو یادداشتم تو روزنامه ی آرمان در مورد افسردگی صحبت کردم و آخر یادداشتم گفتم ، خودم هم اختلال خلق دو قطبی دارم …بابام گفت : چرا این نوشتی پسرم ؟
به بابا گفتم : چیزی را از سریال Game of Thrones آموختم ،
از نقاط صعفت زرهی بساز و بر تن کن …
حالا همین دو قطبی + دنیای آرتیست بودنم + عشقم به روانکاوی و یونگ میشه برام کلید درها…
این ها دقیقا همان چیزهایی بودند که گاهی اوقات در زندگیم به خاطر بی پولی ها و دردهای زیادی کشیدم و خیلی از کافی شاپ ها را نتوانستم بروم تا خوش باشم ! …اما تحمل و ماندنِ در راه و راه به راه آموختن …برام شد خیلی چیزها …
فکر کنم تلاشِ من این بود که می تونستم دائما خیلی راه ها را بیخیال شم ، برم چیزهای جدید یاد بگیرم و باز مثل یک احمق تلاش کنم و باز بخورم زمین و بازم منتظرم که با خیلی از کارهام اتفاقی نیفته …
اما سوال ؟
آیا مثلا یک مجسمه ساز ، اثر هنریش را خلق میک نه که بتونه بفروشدش ؟ …فکر نکنم …
به نظرم اگر ما در راه ها و قعالیت هایی قدم بذاریم که خودش برامون جذاب باشه ، اون موقع هدفهای مالی و کف زدن های دیگران ( مثلا در هنر ) میشن یک حاشیه …
شاید بگید خیلی ایده آل دارم فکر می کنم ….دقیقا ! چون من یک هنرمند هستم …هنرمندان باید اون قدر گاهی گستاخ و کله شق باشن با بتونن تو راهشون بمونن …

شاهین سلیمانی – پژوهشگر حوزه های روانکاوی با نگاه هنر .

سلام محمد رضا جان
به نظر من هنر متوقف شدن در هر كاري نيازمند آگاهي از تواناي هاي خودمونه و فرصت هاي اطرافمون.
خيلي سخته كه كسي بتونه تاريخ انقضاء بعضي هدف هاش رو پيش بيني كنه،شايد تو دنبال كردن ناآگاهانه همون مسير حس خوبي بهش دست ميده كه همون هدف نهايي.

من فکر میکنم فاصله فهمیدن و تصمیم به قطع تلاش برای به دست آوردن بعضی از اهداف توی زندگی نیازمند یک چیزی از جنس قاطعیت باشه که میوه درد و تحقیرهایی در گذشته و شاید ملال از راه طی شده و اون جمله معروف ” که چی باشه؟” باشند. رسیدن به اون قاطعیت برای بعضی ها توی سن ۱۸ سالگی ممکنه رخ بده و برای بعضی دیگه توی ۵۰ سالگی، اما راه های رسیدن به اون نقطه طلایی به تعداد آدمهای روی کره زمین شاید متفاوت باشه!
خیلی خوشحالم که بعد از ” حماقتی” که برای فوق خوندن مرتکب شدم تصمیم گرفتم زهر تحقیر! دکتر نشدن! رو به جون بخرم و همونجایی که بودم مدرک رو به دوست دارانش بسپارم و از اون راهی که حداقل برای من بی خاصیت بود بیام بیرون!

آفرین، مثل همه دوستان دیگر من هم تایید میکنم.
اما محمدرضا، خلا ما دقیقا در «فهم ِ زمان ِ توقف» است یا «کَنـدَنِ برچسب ِ خیلی باپشتکار» و رهایی از دوانه وار بودن!
.
من به شخصه آدم بسیار با پشتکاری برای اهدافم شناخته می شوم. بسیار پیگیر. هرچند نتایج دلخواهم را نگرفته ام، اما این گونه ام.
فقط سه بار به درستی متوقف شده ام :
یکبار در استعفا از شغل و رهایی از آن کار ، البته حاصل گفتگوهایم با افراد جسور دیگر بود. اگر نبودند احتمالا نمی توانستم
بار دوم در کنار گذاشتن یک تیم و پروژه تحقیقاتی و دوستانی خوب ؛ آنهم حاصل زیاده های خواهی ها آشکارشان بود، اگر پنهان کاری می کردند یا سیاست ورزی، شاید هنوز حضور داشتم
و بار سوم، در کنار گذاشتن یک دوست در شروع یک کار مشترک پس از ۱۴ ماه کار فشرده، که البته آنهم حاصل تلنگر یک دوست ِ عزیز بود و خستگی های خودم.
.
من احساس میکنم، شما بر طبل ِ هشیاری «هنر توقف» به خوبی کوبیده اید، و فقط یک درس تکمیلی دیگر نیاز دارم:
«زمان این هنرورزی».
و اگر قرار است «تشخیص زمان ِ درست» بر عهـده ما باشد، مثل کوهنوردی تنها در نزدیکی قله که خود باید تشخیص بدهد برگردد یا نه،
باید بگویم که هنوز نیازمند آموزشیم تا یه وقت، به جای هنرورزی برای توقف، دستآوردهایمان و فرصتهایمان را لگدمال نکنیم.

بسیاری از ما همه چیز را در چارچوب زمان قرار می دهیم و می بینیم. فکر می کنیم نظم و آرامش را باید کم کم ساخت و هر روز مقداری بر آن افزود. حال آنکه نظم و آرامش درونی مستلزم زمان نیست. بنابراین یکی از مهم ترین کارهای ما متوقف کردن {زمان ذهنی} و نتیجتا خارج کردن اندیشۀ {تدریج} از دید خویش در رابطه با موضوع بسیار مهم است. باید این حقیقت را عمیقا درک کنیم که برای تحقق آرامش، فردایی وجود ندارد. شما {هم اکنون} باید در نظم، آرامش و هماهنگی درونی باشید، نه در لحظۀ دیگری.
کریشنا مورتی
از همه معذرت که سه تا کامنت گذاشتم.اما فک میکنم این صحبتای کریشنا مورتی خیلی در تشخیص دقیق این مرز کمک کننده اس

کریشنا مورتی میگه:ما در دوران کودکی برای « بدست آوردن» و « نائل شدن» تربیت شده ایم – سلولهای مغز هم طالب و آفریننده این الگوی « بدست آوردن» به منظور کسب امنیت فیزیکی هستند- اما امنیت روانی در حیطه ی « بدست آوردن» یا « داشتن» نیست.

شعبانعلی عزیز
در باب مقدمه صفر !
قبلا در مورد شریعتی گفته بودی. بزرگ کردن عناصری مثل ابوذر در آن دوره زمانی و صرف نظر کردن از بسیاری عناصر دیگر که آن ها هم جزو دین و فرهنگ ما هستند – اما در آن مقطع توجه به آن ها چندان کاربردی ندارد- هنری است که از یک متفکر برمی آید. تشخیص درست عناصر موردنیاز، چیزی است که یک مصلح می تواند انجام دهد و باید انجام دهد؛ و این، کاری بود که شریعتی انجام داد.
به بزرگ کردن عنصر “پشتکار” در جامعه امروز، نیز می توان از این باب نگاه کرد. حداقل به نظر من، و احتمالا به باور خیلی از افراد، پشتکار یکی از عناصر مفقود روزگار ماست، عنصری که شاید در فهرست عناصر موردنیاز مهمترین نباشد اما جزو مهمترین هاست. وقتی که در همه جا کمبود پشتکار، پیگیری و جدیت می بینی، طبعا اولین قدم انسان تاکید بر اصل وجود پشتکار می باشد، تا بعد فرصتی دست دهد برای پرداختن به ابعاد دیگر پشتکار.

در پایان، این صرفا یک دیدگاه شخصی است (و اساسا فلسفه کامنت همین است: ابراز دیدگاه های شخصی)

با تشکر

سلام آقای شعبانعلی.
من تجربه یک چنین چیزی رو ده سال در یک فروشگاهی داشتم.
واقعا عمرم رو تلف کردم برای روزهای بهتر.
واقعیت اینه که یک شخص برای پیشرفت در کار و رابطه ای باید یکسری مسایل رو به زعم خودم رعایت کنه.از جمله اینکه :
اگه درس خونده دانشگاه باشه باید یک یا دو سال رو تجربه در جایی داشته باشه حتی بدون حقوق!!
باید یک مشاور خوب و مطمین داشته باشه تا خطاش رو به حداقل برسونه.
باید با تغییر رفتار و کسب و کار اون هم تغییر کنه چون از قافله تغییر عقب میمونه…
و….

خیلی بحث پیچیده و مشکلیه ، اتفاقا من هر بار این نوشته شما رو میخوندم میرفتم تو فکر میگفتم خوب پشتکار چه معنی میده اگه به قول آقای شعبانعلی تلاشم رو متوقف کنم هر بار که سرم به سنگ خورد باید راهمو عوض کنم ، زیاد با این تصویر و حرفی که زدید نتونستم ارتباط برقرار کنم …بیشتر با نامه به رها ارتباط برقرار میکنم که در مورد داشتن باورها بود ….به هر حال من یه طور دیگه به قضیه نگاه میکنم من به اصولم باور دارم ولی به جزییات و مسیرم باور ندارم یعنی وقتی هدفم کسی پول بوده چند راه و شغل مختلف رو انتخاب کردم ولی هدف اصلیمو عوض نکردم یا وقتی هدفم آرامش بود چند بار رابطه ی عاطفیمو عوض کردم تا بتونم به اون آرامش برسم …منظورم اینه که مسیرهامو عوض میکنم نه هدفم رو …نمیخوام به زور توی یک شغل پولدار بشم یا یک رابطه ناجور رو به زور وصله بزنم ولی از اونطرف هم از خیر پول و عشق یا آرامش نمی گذرم .
فکر کنم خیلی پیچیده نوشتی محمد رضا مخصوصا نکته آخر من که سوادم نرسید بعضی چیزها رو بفهمم یه جورایی با تصمیم گیری بیشتر جور در میاد این بحث ها راستی یه کتاب خوب پیدا کردم میخوام بخونم به اسم :
The Psychology of Judgment and Decision Making
Author: Scott Plous
فکر کنم کتاب خوبیه ، شدیدا به توصیه هایی تو تصمیم گیری نیاز دارم ، اینقدر عجولانه و بد تصمیم گرفتم تا حالا که جدا از کتاب فکر کنم به یه مشاور روانشناسی هم احتیاج دارم تصمیماتی گرفتم توی یک ثانیه بدون فکر که کل زندگیمو تقریبا به باد داده .

با تمام مواردی که ذکر کردید موافقم. در راستای نکته ششمی که فرموده بودی، به نظرم گاهی آنقدر در هیاهوی بیرون گم می شویم یا در خود فریبی فرو می رویم که صدای احساس مان را نمی شویم و یا وانمود به نشیدن می کنیم. اگر کمی در لحظه سکوت کنیم و با خودمان رو راست باشیم می توانیم زمان توقف را شناسایی کنیم.

با وجود اشارات بسیار مناسب به موضوع ، باز هم تشخیص مرز مشکل است . امیدوارم با سلسله بحث های پیش رو جوانب آن برای تصمیم گیری بیشتر و بهتر جا بیفتد. متشکرم از طرح مسئله