ممنونم از لطف شما.
چون مدت طولانی است من رو می‌شناسید و می‌دونم که حرفم رو بدون سوء برداشت درک می‌کنید، به صورت خیلی خلاصه یک آموخته‌ی مهمم رو که برای خودم واقعاً ارزشمند بود می‌خواستم خدمت شما بگم.
بیشتر به این امید که دیگران، اشتباه من رو تکرار نکنند.
اولاً اگر من و شما، برای یک خانه در و دیوار درست نکنیم و بعد کسی بیاد وسایل رو ببره، حق نداریم اعتراض کنیم که چرا چنین شد و چرا مردم چنین و چنان هستند. بخشی از مسئله، طراحی ماست.
امام علی گفته‌اند که اتقوا من مواضع التهم (از موقعیت‌هایی که به شما اتهام وارد کند، دوری کنید).
به نظرم سمت دیگر این توصیه که به اندازه‌ی اصل توصیه ارزشمند است این است که: در طراحی سیستم‌ها، کاری کنیم که دیگران در موقعیت اتهام قرار نگیرند یا حتی به رفتار نادرست ترغیب نشوند.

نکته‌ی مهم دیگری که من باید می‌دانستم و می‌فهمیدم و فهم و شعورم به آن نرسید (و اینجا آقای خانی هم امیدوارم بخوانند، چون به نوعی به نظر ارزشمند ایشان هم مربوط است) من نباید نام بزرگی روی آن کار می‌گذاشتم: “فروشگاهی مبتنی بر اعتماد برای ایرانیان”
که اگر شکست خورد، احساس بد ایجاد نکند.
چند روز پیش، در تاکسی شنیدم یکی گفت: “ثامن الحجج هم که کلاه‌بردار از آب درآمد!”
منظورش امام هشتم نبود. بلکه موسسه قرض الحسنه بود. من نمی‌گویم آنها اشتباهی کرده‌اند یا نه. اما دلم گرفت.
یک لحظه فکر کردم که آن فرد بی‌فکر و کم توجه و سطحی (که مثل من از لحاظ درک ضعیف بوده) به چه حقی به خودش جرات داده که یک نام مقدس را (که حدس میزنم برای او هم مقدس بوده) روی یک موسسه گذاشته. که روزی چنین جمله‌ای قابل بیان باشد!
ما که پاکت کاغذی درست می‌کنیم و اسماء متبرکه را توی آن می‌اندازیم که دست بی‌وضو به آن‌ها نخورد، چرا روی یک سازمان (که قطعاً در چنان مقیاسی احتمال هر نوع ناپاکی در آن می‌رود و اساساً در نهادهای انسانی، ناپاکی اجتناب ناپذیر است) دغدغه‌ی اسماء متبرک را نداریم؟
آیا درد نیست که امروز، مردم می‌گویند ثامن الحجج پول ما را خورد؟
پدر آمرزیده! اسم موسسه را می‌گذاشتی: اسرائیل! یا صدام حسین!
هوشمندانه‌تر نبود؟
من اتهامی را متوجه این موسسه یا فعالیت‌هایش نمی‌دانم و اساساً‌ آگاهی از جزئیات فعالیت آنها ندارم. حرفم این است که نهادهای انسانی، ذاتاً ناپاک هستند و حتی به فرض نیت خیر، نباید از اسماء معتبر و مقدس، برای آنها استفاده شود. حتی در بدو تاسیس.
من دوست ندارم بشنوم که می‌گویند: بانک پارسیان، بدهی‌های ثامن الحجج را می‌دهد.
ثامن الحجج در باورهای مذهبی ما، خودشان ضامن آهوی بیابان هم بوده‌اند.
چرا امروز باید پارسیان ضامن اعتبارشان باشد؟
من هم باید اسم کوچکی می‌گذاشتم که شکست خوردنش معنای بد ندهد.

الان استفاده از نام‌هایی مثل “ایرانیان” و “ایران” و “ملی” در نام‌گذاری شرکت‌ها و موسسات ممنوع است. کاش محدوده‌ی این نام‌های ممنوعه را به شکلی منطقی، توسعه دهند.
اگر دقت کرده باشید متمم به دلیل همان تجربه اسم کوچک و بی‌ادعایی دارد: محل توسعه مهارتهای من
نه “اولین مرکز آموزش حرفه‌ای مجازی مهارت‌ها” است و نه “بزرگترین محل توسعه …” و نه “افتخار ملت ایران” و نه هیچ یک از این اسم‌های دهان پرکن بی‌خاصیت.
محل توسعه‌ی مهارتهای من است. موفقیتش اعتباری برای همه است و شکستش از اعتبار هیچکس جز من کم نمی‌کند.

پی نوشت: ماجرای این نام‌گذاری‌ها کلاً بحثی طولانی است که به سادگی قابل حل نیست. آن یکی اسم خط هوایی را معراج گذاشته و این یکی شعارش این است: بانک رفاه کارگران. بانک همه!
من خودم همیشه مفتخرم که از یک خانواده کارگر هستم و با نان کارگری بزرگ شده‌ام. اما همه‌ی مردم که کارگر نیستند. این ادبیات کمونیست‌هاست.
مگر لغت اوج را از ما گرفته بودند که به سراغ معراج رفتیم؟
واژه‌ی معراج برای ما سفر عظیم معنوی پیامبر اسلام را یادآوری می‌کند و شهادت شهدای گرانقدرمان را.
نه پرواز روزمره را که هر مسافری در هر جای جهان، همیشه نگرانی سقوط در آن را دارد.
مگر سخت است که امروز بانکی به نام “رفاه” داشته باشیم که نامی زیبا و پرمعنا است و بپذیریم که پسوند کارگران، متعلق به دوره‌ی فرهنگی خاص و نفوذ تفکرات سوسیالیستی و کمونیستی بوده و امروز، می‌تواند حذف شود؟
نمی‌دانم چرا این‌قدر کم حوصله شده‌ایم و کم فکر و حتی جرات تغییر هم از ما گرفته شده.

پی نوشت دوم: ممنون می‌شوم که دوستان در ادامه‌ی این کامنت، کامنتی نگذارند. صرفاً‌ دردی بود که مدت‌ها در دلم مانده بود و به همان تعبیر امام، هذه شقشقه هدرت ثم قرّت.