سلام محمد رضا جان يادت مياد سال ۸۴
يا ۸۵ وقتي از تصادف مرگبار قطار تو بافق نجات يافتي و زنده موندي با خودت گفتي “كه بار حرفهاي ناگفته را هيچ وقت با خود به گور نبري و نگذاري ناگفته ها تا قيام قيامت در گور نيز بر قلبت سنگيني كند”
حالا درسي رو كه از اون حادثه براتون به جا مونده بود رو فراموش كرديد يا تحملتون در حمل ناگفته ها بيشتر شده ؟
من امشب اولين بار بود كه اون پست رو ميخوندم تجربه لحظات قبل از مرگ سخت بوده و اما سخت تر از اون درسي بوده كه به جا مونده
ميخواستم بگم من با جمله امروزتون در مورد “حرفهاي ناگفته” بيشتر موافقم
چون يه حرفهايي هستند كه ذاتا براي نگفتن و پنهان شدن به وجود آمدن تا جايي كه حتي مرگ هم نميتونه اونها رو بيرون بكشه

(ببخشيد اگه يادآوري اون حادثه رو دوست نداشتيد )

تا همیشه؟ محمدرضا اگر روزی به کسی برخورد کنی که بفهمی اونهم حرفهای مهم مگویی داره چکار میکنی؟ و اگر بفهمی یا احساس کنی جنس حرفهای مگویتان یکی است چی؟
ترسناک میشه….

الان که دوباره این نوشته را میخونم میبینم بعضی از مهمترین حرفامونو که باید با احساساتمون بیان کنیم ممکنه از سوی خودمون به دلیل کم توجهی … یا نمیدونم به قول شما اولویتها گفته نشن… و زمانی به خودت میای که کاش نشان میدادی این حس زیبا را که دیگر دیر است…
به نظرم شاید البته …. نظر منه… که پست “ناگفته ها” و “اولویتها” و ” یادمان باشد ” در این جمع شده اند؟؟؟؟؟
بازم نویسنده میتونه نظر نهایی را بده!!!!!

منم زیاد تجربه کردم لحظه هایی رو که حرفهای مهمم تو سکوت خفه شدن, تو گریه …
روزهای بدی ان این روزها…

میدونید چی برام جالبه ؟!!!!
اینکه گاهی خواندن کامنت هایی که برای شما می گذارند خواندنش از متن های شما جالبتر میشه چون در بسیاری از این پیام ها محبت صادقانه ای که به شما دارند را میشود کاملا احساس کرد. و انوقت است که با خودم میگم آدمی مثل شما بودن سخت است که اینطور توانایی جلب علاقه و محبت دوستان خود را دارید.
امیدوارم روزی حرفهای ناگفته شما را هم بشنویم.

درکت می کنم محمدرضا.

سلام محمد رضا همه ي آدمها حتي اگر در حد يك جمله كوتاه هم كه شده ناگفته ايي تو زندگيشون دارند خيلي حرفها تو سكوت و نگفتن بيان ميشن همين كه ميگي “ناگفته” احساس ميكنم كه گفتي
ولي كسي هست كه همه ناگفته ها و نديده ها رو ميبينه، گوش ميده، درك ميكنه، و….
از موقعي كه با شما آشنا شدم زندگي شما رو مثل يك تابلو بزرگ فرض كردم كه تمام تصوير با برگهاي كوچيك پوشيده شده هر بار كه پستي رو ميذاري و حرفي رو بيان ميكني يه دونه از اين برگها برداشته ميشه و گوشه اي از تصوير بيرون مي افته و ما هم حدسها ميزنيم و قضاوتها ميكنيم ولي دوباره ميفهميم تصوير اون چيزي نيست كه ما حدس ميزنيم و بايد منتظر باشيم تا برگهاي بيشتري كنار برن اما با اين حرفتون مشخص شد كه برگهايي هستن كه هيچ وقت كنار نميرن اونوقت يه مقدار از تصوير براي هميشه پنهان ميمونه ….. و فهميدن و درك تصوير دشوار ميشه!!
به نظر من تمام ناگفته ها تو نيمه پنهان زندگي باقي ميمونن شايد نه “براي هميشه”
اميدوارم ناگفته هاي زندگيتون با درد همراه نباشن و زخمي رو ايجاد نكرده باشن چون اينطوري حداقل حبس كردنشون راحتره و كمتر آدم رو آزار ميده

یه ناگفته ای رو بهت بگم؟ وقتی وارد دل نوشته هات میشم
وحشتناکترین قسمتش واسه ی من، اگه گفتی چیه؟

مهمترین حرفهایم اما ناگفته باقی خواهند ماند.
تا همیشه….

زیبا بود….