این تلاطم اجتماعی , اغلب درون آدم های موفق هم بروز می کنه
موفق هایی رو می بینم که “سنت شکنی” می کنند ولی وقتی که به نقطه ای مطلوبی می رسند , “سنت گزاری” می کنند و مابقی زندگی رو به شکل نزولی یا نهایتا خطی سپری می کنند
—————–

سلام، یه سوال دارم حداقل از شما که احتمالا جامعه و قطعا پسرا رو بهتر از من میشناسید.
“وقتی به دیگران نزدیک میشوی، این خطر وجود دارد که درگیر یک رابطه عاطفی شوی.
وقتی احساسات خود را آشکار میکنی، این خطر وجود دارد که «خود واقعی ات» را افشا کنی.
وقتی عاشق میشوی، این خطر وجود دارد که طرف مقابل، عشق متقابل نداشته باشد.”
من زندگی محافظه‌کارانه رو دوست ندارم ولی شما چه توصیه‌ای میتونید بکنید در شرایط امروز ما.
خیلی دوست دارم جوابتون رو بشنوم به قول خودتون با “ریسک حساب شده”

سلام
من ندا هستم.محمدرضا رهایش را خلق کرده است.من هم مثل محمد رضا نه همسری دارم و نه فرزندی! سحر، نمی دانم تیریپ چی برداشته ام! حتما حق با توست. من فرزندی ندارم اما بچه ها برام مهم هستند.می دانم که ما آدمهایی هستیم که تا کسی را برچسب تایید و حقانیت به چیزی ندهیمٰ نمی توانیم بپذیریمشان. وقتی نوشته ات را خواندم حس کردم که تو به دیگران اجازه نمی دهی که سعی کنند تریپی بردارند! حتی بی آنکه بشناسیشان! منم مثل تو هستم.اینروزها کسی در شرکتمان سمتی گرفته است که همه می گویند حقش و لیاقتش نیست و هیچ کداممان بهش اجازه نمی دهیم که تریپ اون سمت را بردارد!! شاید سعی بسیار کرد و موفق شد.
وقتی نوشته ات راخواندم، تنم لرزید! یاد خودم افتادم که آدمها را چیدمان می کنم. برچسب می زنم و اگر نخواهم هرگز نمی پذیرمشان!
سحر واقعا ممنونم ازت.حرفت هم درست است و هم نیست.
و اما محمد رضا! بنظرم همسر واقعی او باید یه روح آرام و گسترده داشته باشد تا بتواند همه محمدرضا و یار و قارهایش را با لبخند و گرمی در خانه محمد رضا پذیرایی کند.حتی من و تو را!
و رها جان! ممنون که مادر ندا صدایم زدی!
آره رها! دلم خون است.پدر من مرا رها و آزاد بزرگ کرد. من در یکی از شهرستانهای اطراف تهران بزرگ شدم. تمام ۱۸ سالزندگیم توی دشت و طبیعت و لای گوسفند و گل و گیاه و خاک و خل بزرگ شدم!!! پدرم روحیه وحشی مرا مهار نکرد.بهم یاد داد که خود خود خودم باشم.خطر کنم و با جون و دلم به استقبالش روم ولی رها جان من اکنون از پدرم آزرده ام! می دانی چرا؟ چون ابزارهای لازم را بهم یاد نداد. فقط یاد داد رها باشم و خطر کنم. این کافی نبود. من حرفهای محمد رضا را نه همه شان را ولی بسیاریشان را با گوشت و خونم می خوانمشان. با هر بار خواندن این پستٰ به حقیقت می گویم خاطراتی برایم تداعی شدو این شد که من برای رها ترسیدم.برای سنت شکنی کردن و خطر کردن هم باید راه و روشی داشت.باید ابزاری داشت و اولین ومهمترین آن این است که اول خودت را خوب خوب خوب بشناسی! این کلید کار است. من تازه ۲ سال است که شروع کرده ام. معمولی بودن چیز کمی نیست. اینکه تو معمولی معمولی باشی و لذت از هر لحظه زندگی ات ببری واقعا کم چیزی نیست.
و اینکه رها جان، که تو خود می دانی چه باید بکنی و البته که من قصد نداشتم که رابطه تو و پدرت را دخالتی درش داشته باشم.او پدر توست و این تو هستی که تصمیم می گیری که چطور بخواهی اش!
حتما من برای این پدر معروف که خیلی ها قبولش دارند،نباید نسخه ای بپیچم!!
من فقط یاد پدر خودم افتادم.
شاید توی دلت از اینکه پدرت من را به مادری تو انتخاب کرد،غمگینی و مرا در قد و قواره او ندانی!
آره نیستم در قد و قواره اش اما عزیزکم بحث های بزرگ زندگی ات را با پدرت کن و هر وقت گرسنه شدی بیا تا من برایت غذای خوشمزه درست کنم. من میز غذا را می چینم در کمال سکوت در حالی که تو پدرت تمام دنیا زیر و رو می کنید.فق وقت غذا خوردن بیا هر سه لذت چشیدنش را مزه مزه کنیم.
می بوسمت

از طنز روزگار، پیروان آنان، در همیشه تاریخ، به جای آنکه به راه و رسم «سنت شکن بودن آنان» زندگی کنند، «سنت آنان» را معیار زندگی قرار داده اند…
این جمله ات خیلی تکونم داد
روزمو ساخت!

دیر یا زود باید انتخاب کنی که در «ناحیه ی خطر» زندگی کنی یا «خارج از خطر»…

اين جمله عاااالي بود …

میگم استاد ، خیلی خودمونی میگم سر صبح یه خورده بخندی، عجب زاد و ولدی شده این بالا، مامان و بچه و …. ملت رویاپردازیشون قویه ها… میگم مراقب باش p;

اگه اشتباه نکنم یکی از ویژگیهای بارز نوابغ هم، همین تفکر واگرا و سنت شکنی هستش و به نظر من ناشی از دید متفاوت نوابغ به مسئله و الگوریتم حل مسئله هستش.به قول دیوید بوهم آدمهای خلاق و البته نوابغ دنبال “شباهت های متفاوت و تفاوت های مشابه” هستند،درست مثل چیدمان یک دیوار یا چیزی که گنریچ سائولویچ آلتشولر(دانشمند خلاقیت و بنیانگذار و مبتکر نظریه تریز)به اون رسیده.با تجربه ای که توی زمینه ی اختراع و خلاقیت دارم، باید بگم که حس شیرین خلق کردن و ابداع کردن با هیچ حسی قابل قیاس نیست و آدم باید به اون حس برسه تا به معنای واقعی بفهمه که چرا خدا وقتی آدم رو خلق کرد به خودش أحسنت و تبریک گفت.واقعا زیباست اون حس،اونقدر که آدم رو از رأس هرم مازلو هم خارج میکنه و ترتیب نظریه ی مازلو رو هم زیر سوال میبره!!

“وقتی می خندی، این خطر وجود دارد که در دید دیگران ساده و نادان جلوه کنی.
وقتی گریه میکنی، این خطر وجود دارد که دیگران تو را ضعیف و احساساتی بدانند.”

من بی پروا خندیده ام… بی هراس گریه کرده ام..

“وقتی به دیگران نزدیک میشوی، این خطر وجود دارد که درگیر یک رابطه عاطفی شوی.
وقتی احساسات خود را آشکار میکنی، این خطر وجود دارد که «خود واقعی ات» را افشا کنی.”

آنگاه که به خود نزدیک شده ام، فاصله ام را از آدم ها کم کرده ام…من از قلبم با ایشان سخن گفته ام

“وقتی عاشق میشوی، این خطر وجود دارد که طرف مقابل، عشق متقابل نداشته باشد.
وقتی امیدوار میشوی، این خطر وجود دارد که وقایع زندگی، نا امیدت کنند…”

من بی هراس عاشق شده ام… و گستاخانه امیدوار…

و آنگاه دریافتم معنی این سخن را :
حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد

و گاهی آنقدر بر سنت شکن خرده می گیرند و دلگیرش می کنند بدون آنکه کمی به چه گونه بودن خود نگاه کنند که دلش را کوچک می کنند…. دلش زود به زود می گیرد….

حقیقت دارد
تو را دوست دارم
در این باران
می خواستم تو
در انتهای خیابان نشسته باشی
من عبور کنم
سلام کنم
لبخند تو را در باران
می خواستم
می خواهم
تمام لغاتی را که می دانم ،برای تو
به دریا بریزم
دوباره متولد شوم
دنیا را ببینم
رنگ کاج را ندانم
نامم را فراموش کنم
دوباره در آینه نگاه کنم
کلمات دیروز را
امروز نگویم
خانه را برای تو آماده کنم
لغات تازه را از دریا صید کنم
لغات را شستشو دهم
آنقدر بمیرم
تا زنده شوم.

“احمدرضااحمدی”