“شاید در خاطرم بماند که بر روی نخستین شیرینی زندگی، ماندگار نشوم.”
فکر می کنم روزمرگی و تن دادن بهش مهمترین شیرینی زندگی ست که اغلب درگیرش هستیم و تعداد کمی دغدغه ای فراتر را جدی دنبال کردن.

مرسي ، متن و كليپ بسيار زيبايي بود ، اما چه استرسي داشت اون مگس تا توي اون يك دقيقه همه مار ها رو انجام بده بدون انكه لذتي از هر ثانيه زندگيش ببره…..
خيلي جاي تامل داره ، تا من هم ددونم چطور زندگي كنم…

خوشحالم و ذوق کردم که افرادی مثل من فکر میکنند. اخیرا حس عجیبی به موجودات و حشرات پیدا کرده ام. من این مطلبو البته جایی تو نت درج کردم اما اینجام میگم: یکبار شب هنگام مطالعه مگسی هی دور سرم اذیت و وزوز میکرد که عصبانی شدم ولی دلم نیومد بکشمش و با دستم محکم زدم بهش و پرت شد افتاد رو زمین. تکون نخورد فکر کرد مرد. رفتم از نزدیک نگاش کردم دیدم آرم آروم میلرزه و دوباره روپاهاش بلند شد. گیج بود تا مدتی اما بعدش شروع کرد صورت و دستهاشو تمیز کردن! و با پاهاش بال هاشو صاف میکرد. من اونجا اشک ریختم و با خودم گفتم حتی دنبال این نیست که ببینه کی زده یا… فقط میخواد از باقیمانده عمرش بازم به نحو احسن استفاده کنه

خيلي زيبا بود . متشكرم

با سلام.
من بطور اتفاقی توسط یکی از همکارانم با سایتتون آشنا شدم .سایتتون فوق العاده س مخصوصادیدگاه منحصربفردی و جالبی دارین.ممنون وخسته نباشید

دست نوشته تون زیبا بود.خیلی

سلام.
محمدرضا خوش به حالت که اینقدر زیبا فکر میکنی تنها حرفی که میتونم بگم برای ذهن زیبایت و دید بلندت آرزوی پایداری دارم

ممنون محمدرضاجان

هرچه قدر می خونم این متنو سیر نمی شم … شاید باید این و هر روز بزارم جلومو بخونم تا بهم خیلی چیز هارو یاداوری کنه … ممنون که هرازگاهی یه تلنگر به ذهن ما می زنید… امیدوارم زندگی مگسی نداشته باشم… البته خیلی وقتها حسرت تجربه های تازه رو میخورم ولی بعضی موقع ها این تجربه هارو محدود می کنم به محدودیت هایی که خودم دارم و حسرت می خورم .. باید بیشتر بال بزنم …

یک بار عاشق شدم با تمام وجودم عاشقی کردم
یک بار فکر کردم که سالها فرصت دارم زیر خروارها خاک بخوام و محروم شوم از هر حسی
هیچ وقت پشیمان نشدم برای عاشقی هام

عجب bird’s-eye view ی به انسان !
یاد خیام افتادم :«آمد شدن تو اندرین عالم چیست آمد مگسی پدید و ناپیدا شد»
البته با برداشت افسرده‌وار به این بیت از رباعی مخالفم. یه جاهایش شبیه بحثهای تو هست.

احتمالاً از نظر اون مگسه، ما یه دایناسور تنبل، خزنده، slow motion ی! هستیم 😀

کلیپ مگس یک دقیقه ای و نوشته ی شما حرفهایی رو برای گفتن دارن که امیدوارم تنها محو زیبایی کلام و تصویر نشده باشیم.

راستش بیشتر از این مگس،دلم برای زنبورعسلی میسوزد که چند وقت پیش در کنار پنجره ی اتاقم مرد!اگر لازم شد عکسش را برای شما میفرستم.
حتماًدرباره ی بطری شیشه ای و زنبور عسل و مگس شنیدید.
ما سالهاست به خیال اینکه به سمت نور میریم و برای رسیدن به رهایی تلاش میکنیم،حواسمون نیست که اسیر فکری کوتاه شدیم واز ترس تاریکی داریم خودمون رو به کشتن میدیم.مرگی به امید رهایی!تاریکی و ظلمتی که قطعاًبعد از گذر از اون آزادی هدیه ی ماست رو ازش وحشت میکنیم.عین زنبور عسل،چسبیدیم به ته شیشه و نور گمراه کنندش وخبر نداریم قضییه چیز دیگریست.به خیال اینکه زنبور عسل پاک است و به سمت نور میرود،اما مگس….قدرت اندیشیدن از ما گرفته شده
اونوقت این میشه که اینجا بر سر متری برای عشق بحث های جدی!!! مطرح میکنن. نمیدونم مقصر اصلی کیه،که ما تا این اندازه آزادانه !فکر میکنیم وگمان میکنیم که حرفی برای گفتن داریم.اما کسانی نشستن وتماشا میکنن وبیشتر میخندن که ما همچنان مشغولیم! وآنها…. بگذار نگویم
نمیدونم چیزی رو که میخواستم بگم رو تونستم که بگم یانه ؟

اما برای پست قبلی هم دوست دارم حسم رو به اون نوشته بگم
چون چند روزی فرصت نکردم به اینجا سر بزنم.(خیلی کوتاه ودر حد ۵ روز فقط)امروز که اومدم ،با کلی مطلب جالب مواجه شدم! خصوصاً قضییه ی متر عشق و قضاوت و بقییه ی ماجرا.
خود من آدم عجولی ام دربرابر ارتباط برقرار کردن بادیگران سریع تصمیم میگیرم وگاهی از این انتخابهای سریعی که داشتم خودم هم تعجب میکنم.زیاد شنیدیم که «آدما وارد زندگی ما نمیشن ،مگر اینکه تغییری در ما ایجاد کنند و یا بالعکس.»نمیدونم با بودن درکنار دیگران چه تاثیری روی اونها گذاشتم(امیدوارم حداقلش این باشه که بادیدن بدی های من ،اونها رو تکرار نکنن.)اما خواسته یا ناخواسته گمان میکنم قضاوت کردن جزئی جدایی ناپذیر از خصلتهای انسانی باشه.که ما هرچقدر هم عاشق باشیم ،باز هم نمیتونیم بگیم که قضاوت نمیکنیم.همه ی داعیه داران عشق میتونن این حرف رو تایید کنن. حتی شما آقا یاخانوم محترم!!! 🙂
من احساس میکنم«عشق» رو نمیشه در کلمه و جمله و پاراگراف و تحقیق و بیوشمی و فیزیولوژی و … گنجاند و تعریفش کرد.عشق رو تنها باید زندگی کرد.چه آنکه معشوق بداند تو دیوانه وار مجنون او گشته ای.یانه.چه آنکه معشوق تمام خواسته اش چیز دیگری باشد و حتی تمنای نگاهت را برای هر آنچه عشق در تو نفهمد و درپی چیزی باشد بزرگ وخواستنی ،تنها برای خودش.نه برای تو و بودنت. در این زمان است که تو چون قانون عشق نمیدانی یعنی چه.آنگاه هرآنچه اودوست دارد ،در اختیارش میگذاری.به خیال اینکه به او عشق داری .ونمیدانی هرآنچه که بخواهد و بگیرد، دیگر ماندنی نیست وتو برایش پوچ میشوی.در عشق باید سرسخت بود.اگر عاشق شده باشی ،میدانی که چه میگویم.

از مگس كه بگذريم خداوكيلي جلسه اول مذاكره حرفه ايي خيلي بهم چسبيد و وقتي كه رفتار تورو با بقيه و نوع درس دادنتو ديدم متوجه شدم كه منم دقيا رفتاراي تورو در مقياس كوچكتر از خودم نشون ميدم و خيلي خوشحالم كه جمعه سر كلاست بودم و همونطور كه گفتم تمام تلاشمو مي كنم تا تو جلسات اول تمام كلاسات شركت كنم D:

اقا شعر حسین پناهی هم باحاله ها در مورد مگس..مگسی را کشتم

نه به این جرم که حیوان پلیدیست، بد، است
و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است
طفل معصوم به دور سر من می چرخید
به خیالش قندم
یا که چون اغذیه ی مشهورش، تا به آن حد، گَندَم
ای دو صد نور به قبرش بارد
مگس خوبی بود
من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد

مگسی را کشتم

درسته زندگي كوتاهه،اما همين زندگي كوتاه پر از قواعد و قانونه……….

سلام
اشاره و یادآوری بجایی بود.واقعا همه چیز این عالم میتواند درس عبرتی باشد حتی “مگس” به شرط آنکه اهل تفکر باشیم

شاید این مگس همه ماموریتش در زندگی همین بود که شما و ما رو به این فکرها بندازه
و شاید ما هم آینه عبرت دیگران باشیم. فقط امیدوارم که سرنوشت ما این چنین نباشه و دیگران با نگاه به زندگی ما، رویا برایشان ایجاد بشه نه حسرت

از اینکه صبح روز شنبه ی من رو حسابی به هم ریختید و من رو به فکر فرو بردید خیلی ممنونم 🙂 خیلی خوب بود..

آقاي مهندس حيوانات و حشرات خاص زندگيشون بر اساس طبيعتشونه. تاسف براي خودم كه گاهي مگس وار زندگي مي كنم و جدا شدن از منطقه ي امن زندگيم برام سخت ميشه. صبح موضوعي حالم رو بد كرد اما اين پستتون بهم ياد داد از كساني كه مگس وار در شيريني هاي زودگذر زندگي متوقف مي شن دوري كنم. ممنون بخاطر اين تلنگر

دلت زیر و رو میشود گاهی
وقتی اون خاطره ته نشین شده در اعماق قلبت گرد و خاکی به پا می کند
تک تک آن ذرات نشانی از دیداری ، قراری ، انتظاری بوده
اون قراری که تشنه دیدار بود ولی در انتظار موند و روزها به درازای شب یلدا شد و
خاطرات و خاطرات و انتظار و انکار در دل ته نشین شد
سالها گذشت
.
.
.
گمشده در لابه لای روزها ، ماهها و سالها و تکرارها و تکرارها
بیابی اش در محالترین حالت
عکسی در پایین صفحه ی یک روزنامه
دلت زیر و رو میشود گاهی .