سلام؛
بر خلاف نظر شما معتقدم درک خیلی درستی از تناسب داشتید. بویژه در مورد ابعاد خانه های نقاشی؛
فقط یک خانه بزرگ(نه به لحاظ فیزیکی) می تواند محمد رضا شعبانعلی امروز را بسازد.
کسی که می گوید بخاطر آن خانه و ساکنانش است که به جای دیگری از این کره خاکی نمی روم.

خیلی لذت بردم از دیدن نقاشی هاتون و یاد شازده کوچولو افتادم که نقاشی هاشو بزرگ تر ها درک نمی کردن .
به نظرم برای کودک ۷ ساله ؛ نقاشی ها هوشمندانه بودن و زیبا و شاید معلمتون سخت گیر بودن .

سلام!
به یادماندنی ترین پست هایی که از روزنوشته ها مطالعه کردم، عمدتا مربوط به کودکی شماست.
من هنوز گنجینه داستنیها رو یادم هست؛ خانم نعیمی…
سینما پارادیزو، جوزپه تورناتوره…
تکبیر گفتن شما در مسجد… (من هم در مسجد تکبیر گفته ام.)
خاطرات تلخ زنگ ورزش… (بر عکس زنگ ورزش برای من شیرین ترین لحظات بود؛ همون طور که از جغرافی و اجتماعی خوشم نمی اومد.)
با مطالعه گنجینه داستنیها در چشمم اشک حلقه زد. با مطالعه سینما پارادیزو پشتم لرزید.
مدتهاست که متنی جز این دو، چنین احساسات عمیق و اصیلی رو در من ایجاد نکرده. مدتهاست که از کسی این قدر صادقانه و بی ریا چیزی نشنیده ام. من اگر چه از دار دنیا چیز قابل اعتنایی ندارم، اما کودکی پاک و معصوم شما رو به قیمت هر چه بیشتر خریدارم؛ البته اگر شما راضی به فروش باشی!
محمدرضا خواهش می کنم گاه و بی گاه، بی مناسبت یا بامناسبت از خاطرات کودکی خودت برامون بنویس. میون این همه بوق و دود، این همه خرناس و پنجه تیز کردن، جای خالی این کودکی های از یاد رفته احساس می شه. همون حس کودکی که به قول خودت اگر هزار تا عیب داره، اما هیچ وقت از «امید» بی بهره نخواهد بود.

نقاشی هاتون برای هفت سالگی انگار بد هم نبوده.
چند وقت پیش مطلبی خوندم در مورد اینکه بچه ها رو کلاس نقاشی نفرستید
خودتون هم براشون قلم دست نگیرید و چیزی نکشید. بزارید خودشون بکشن.
نمیدونم چقدر صحت داشت تحلیلش، مثلا گفته بود که خانه نماد خانواده است . خانه ای که در و پنجره و دودکش دارد نشان می دهد که کودک به خانواده اش علاقمند است . البته مشروط بر اینکه والدین کشیدن این خانه را به او آموزش نداده باشند و کودک خودش آنها را بکشد .
یا در مورد خورشید، خورشید نماد پدر است . خورشید پشت ابر و خورشید در حال غروب همه نشان از وضعیت نابسامان رفتار پدر است . وجود دو تا خورشید نشان دهنده این است که مادر رفتار مردانه دارد یا اصطلاحا” در خانه اقتدار دارد . خصوصا” اگر دائما” خورشید سمت چپ تصویر باشد .
البته این پیش بینی ها و کف خوانی ها برای من جالب نبود. بیشتر اینکه گفته بود به بچه ها آموزش نقاشی ندین و بزارید خودشون بکشن و … برام جالب بود.
بماند که من خودم فاجعه ای بودم در زمینه نقاشی. کاملا بی استعداد. در حدی که یادم هست، نقاشیم از همه همکلاسی هام ضعیف تر بود، البته ریاضی و علوم و فارسی خوب کاملا این موضوع رو پوشش میداد. اما منم دوست داشتم مثل بقیه بچه ها نقاشی های خوب بکشم.
یادم هست تو یک سنی از روی نقاشی های کتاب قصه هام نقاشی میکردم، تا ده سالگی. بعد ازون یک مدرسه غیرانتفاعی منو به اصطلاح امروزی ها بورسیه کرد( تحصیل بدون شهریه به خاطر استعداد ریاضی). اونجا معلمی داشتیم که به ما گفته بود هم آبرنگ، هم مداد شمعی و هم مداد رنگی باید همراه داشته باشیم و یادم هست که به خاطر سختی تهیه این وسایل برای من، هیچوقت زنگ نقاشی رو دوست نداشتم.

سلام استادِ عزیز،

نقاشی هاتون قشنگ بودن . خوب میشد اگه یکی از نقاشی هاتون ( بخصوص دومی) رو الان دوباره می کشیدید برای مقایسه کردن.
این پست رو که دیدم ،یاد خاطره ای افتادم. چند سالِ پیش ،یک دوره ی چند ماهه ،کلاس طراحی رو نزد استاد کهنسال و باتجربه ای گذروندم که از عکس های روی دیوار کلاس که درواقع گارگاه ایشون بود ،معلوم بود که قبلا در دوره میان سالی ، کلاس آموزش نقاشی برای خردسالان هم برگزار میکردن .معمولا از یکساعت و نیم سرکلاس ، شاید حدود بیست دقیقه درس میدادن و باقی وقت با صحبت های غیر درسی پر میشد. خوش صحبت و رک گوبودن. حس میکردم که تضاد درونیشون خیلی کمه و به قولی ساز دورنش کوک بود . صحبت های ایشون هم به نظرم بیشتر از جنس زندگی،تجربه و واقعیت بود.
نقل قول کنم از ایشون وقتی درباره آموزش به کودکان تعریف میکرد که :” بچه ی خردسالی سرکلاسم بود، و یکبار یه نقاشی کشید ،گفتم چی کشیدی؟ گفت : جوجو . مادرش گفت نه مامان ،اینطوری نیست و شروع کرد براش شکل یه جوجه رو کشیدن.گفتم : خانم چکار میکنید؟ بچه درست میگ.، وقتی میگه جوجو کشیده ،جوجو کشیده دیگه ! شما که نکشیدید. این بچه کشیده، این جوجو میبینه، برای بچه جوجوِ…آفرین ، نوکش کو؟ گفت: ایناها ، خیلی قشنگه…”
راستش من این روش رو روی خواهرزاده ام که شاید بیشتر از یکسال داشت، امتحان کردم ،کاغذ خط خطی می کرد، بهش میگفتم گربه بکش ،خط خطی میکرد ، میگفتم آفرین ،آفرین. گوشش کو؟ یکم فکر میکرد،یه جایی از خط خطی رو نشون میداد و خیلی ذوق میکرد،دوباره که بهش میگفتم یکی دیگه بکش . میکشید وبا علاقه هم میکشید ،خوب دقت میکرد.خیلی برام جالب بود که چقدر راحت و قشنگ میشه به یک بچه ی کوچیک، اینجوری انگیزه داد.

دیدن عبارت “محمدرضا شعبانعلی-۷ ساله از تهران” به تنهایی لبخندی بر لبهام نشوند و من رو پرت کرد به ۳۰ سال پیش. نقاشیم زیاد خوب نبود ولی عاشق برنامه نقاشی های تلوزیون بودم و اگرچه هیچوقت نقاشی ها رو رنگی ندیدم(چون تلوزیون ما از اون سیاه و سفید های ناسیونال بود که بایستی دگمه ش رو میچرخوندی) ولی سعی می کردم توی ذهن خودم رنگ ها رو حدس بزنم و هربار نقاشی میکردم آفتاب، چمن،درخت و خونه ها رو یک رنگ متفاوت میزدم و حس های مختلفی رو تجربه میکردم.
محمدرضا، برای این نقاشی ها فکر کنم معلمت میخواسته یه چیزی بهت بگه(البته این فقط یک حدسه) و اون اینکه به نقاشی اول و خونه ای که با دست کشیدی ۱۸ داده ولی نقاشی آخر که با خط کش کشیدی ۱۷ گرفتی. شاید به این فکر میکرده که بهتره نقاشی رو با دست بکشی بهتره تا طبیعی تر به نظر بیاد، و اینکه استفاده از خط کش برای رسم خونه، شاید کار مهندس هاست نه یک بچه ۷ ساله.
به هر حال ممنون از گذاشتن این نقاشی ها… خیلی نوستالژی خوبی بود.
حال همه ی ما خوب شد… این را تو باور کن.

نقاشی نشون میده از اون اوایل «زغال» و «اسکیزو» جزو جدایی ناپذیر نهاد وجودی شما بوده.

هم رنگ سیاه داره، هم رنگ زرد. ترکیبی از زغال و اسکیزو! قطار هم که دیگه جای گفتن نمیزاره.

خود من همبازیم یه چکش شکسته سیاه رنگی بود. از همون زمان به کار فنی و کار با ابزارها علاقمند شدم.
بعضی وقت ها وسط بحث بزرگترها می گفتند جای ماشین و اسباب بازی و عروسک دادن دست بچه ها، که یه جورایی استریوتایپ «نقش» رو بهشون تحمیل می کنه، بهتره «ساز» بدیم دستشون مثلا. البته بعدها که درس استعدادیابی رو خوندم، به این عقاید کلی خندیدم.
ممنون از این حس خوب.

من علاوه بر دفعه‌ی اولی که این نوشته رو دیدم و کلی حال کردم و خندیدم، این بار هم همین اتفاق افتاد. اول یه تشکر بابت این:)
بعد اینکه به‌نظرم همین ۲۰ نگرفتن یکی از عواملی شده که در آینده بتونی به‌خوبی از پس «غولی به نام مردم» بربیای.. «مردم» کین که بخوان به نقاشی من نمره بدن؟ نه – اصلا به قول خودت، اصلا کی گفته «مردم» وجود دارن که حرفشون مهم باشه؟ 😉

آقا من اعتراض دارم
نگاه کردن به یک دانه سیب که می تونه بالقوه چند هکتار سیب باشه، کار هرکسی نیست
محمدرضا شاید اگر ۲۰ میداد امروز نقاش بودی
الان که بهتره?

اول: من نقاشیم خیلی خوب بود. یادمه یه بار سعی کردم بهترین نقاشی ای که تو تواناییم هست بکشم و پستش کنم. (هنوزم نقاشیه یادمه). با کمک داییم رفتیم پستش کردیم. هر روز می نشستم و با دقت نگاه می کردم که ببینم نقاشی من رو نشون می دن یا نه. شاید دو ماهی گذشت و نقاشی رو نشون ندادن. اون موقع ها ما بیشترِتابستونو نزدیک یه شهرستان کوچکی به اسم “رِینه” (البته اون موقع روستا بوده) که نزدیک قله دماونده می گذروندیم. اون موقع ها فقط دو تا شبکه بود. ۱ و ۲٫ البته این دو تا هم فکر می کنم مخصوص شهرای بزرگ بود چون از رینه فقط شبکه ۱ رو می شد گرفت. متاسفانه نقاشی ها رو هم شبکه ۲ نشون می داد. من ناراحت بودم که اگه نقاشی منو نشون بدن من نمی تونم ببینم. برای همین قبل رفتن برای دخترعمو توضیحات کامل دادم که نقاشی من چه شکلیه و حواست باشه و هر روز ببین که نقاشی من رو نشون می دن یا نه؟ بعد اینکه برگشتیم دخترعموم گفت من که چیزی ندیدم. همیشه برام سوال بود که نقاشی رو نشون دادن و اون ندیده یا کلا نشون ندادن.الان متوجه شدم کلا نشون ندادن 🙂
دوم: واقعا نمی تونم معلمی که به نقاشی بچه ها نمره ۲۰ نمی ده رو درک کنم. فکر نمی کنه چه تاثیری رو روحیه اون بچه داره؟ به نظرم اصلا نباید به نقاشی نمره داد. نمیتونم تصور کنم یه بچه ۷ ساله نقاشیشو بهم نشون بده بعد من بهش بگم نقاشیت بهترین نیست! به نظرم من که نقاشی بچه ها همیشه بهترینه. همشونم با هم بهترینن.
راستی من یه بار یه مقاله روانشناسی خوندم که (دقیقا یادم نیست کجا برای همین خیلی به درست بودنش مطمین نیستم) هرچیزی که تو نقاشی بچه ها بزرگتره یعنی کودک به اون چیز علاقه بیشتری داره. با این حساب فکر کنم شما به خونه و گربه علاقه داشتید 😉

سلام
واااای محمدرضا، عالی بود.
خیلی کیف کردم آخه هیچ وقت انتظار چنین پستی رو نداشتم.( آخه به این بامزگی) بخاطر همینم کامنت گذاشتم.
نقاشییه خونه ی زرد و نارنجی خیلی زبان بدن داره. میگه: آخه کی تموم میشه این نقاشی تا من برم بازی کنم. :)) (حتی دودکشش هم حرف میزنه) 😉

خیلی جالب هست.
چگونه تا الان حفظ کردید؟!

دوران کودکی عاشق نقاشی کشیدن بودم
نقاشی های زیادی میکشیدم و اکثر مواقع بخاطر عدم تناسب ۱۹ میشدم و شاکی میشدم. چون عدم تناسب ها رو درک نمیکردم!

سلااااااام محمدرضای ۷ ساله از تهران.
باورت نمی شه تا روزنوشته ها رو باز کردم و اولین نقاشی رو دیدم کلی قربون صدقه رفتم. واقعا دلم خواست این بچه ی ۷ ساله رو بغل کنم! من که با دو تا خط خطی بچه ها به وجد میام. دیدن اینا که جای خود داره.
آقا من اعتراض دارم!(درست مثل یک عدد مامان خشمگین و برافروخته که انگار یکی به بچه ش گفته بالا چشمش ابروئه) آقا کی گفته بچه باید نقاشی رو با تناسب بکشه؟ آخه چی قشنگتر از خورشید صورتی؟ یا اون دو تا پرچم بالای هلی کوپتر یا حتی اون نقطه های قرمز توی پنجره ی هلی کوپتر، یا ببر با اون هیبت با اون لبخند خوشمزه، یا اون کوه برفی پشت اون قطار معرکه.
واقعا بچه ها یه طرف، نقاشی هاشونم یه طرف. بچه ها خودشون بیستن نقاشی هاشون بیست تر.

🙂
الهی! (غیر از این واژه ای پیدا نمیکنم که حسم از تصور اون زمان رو بیان کنه).
چقدر خاطرات کودکی زنده شد. گاهی عجب جدیتی داشتیم. فکر میکردیم دنیا رو جابجا میکنیم. ولی انصافا دنیا خوب جابجامون کرد. 😀

خیلی خوب بود.خیلی (البته با اجازه شهرزاد خانم-بخاطر”خیلی” میگم)
راستی محمد رضا اون درختِ هندونه ست که کشیدی:)
قطار رو هم خیلی خوب کشیدی(به قول آقای داداشی ،استعدادت توی صنعت ریلی از همون موقع شروع به شکوفا شدن کرده بود)-نمیدونم شاگرد پَرت و تنبل کلاس هم میتونه به معلمش مُهر “صد آفرین” بده یا نه. اگر میشه، من به قطارت “صدآفرین” میدم.

خدای من. چقدر خوب بودن این نقاشی ها. از وقتی دیدمشون، لبهام همینطور رو حالت لبخند باقی مونده. واقعاً دیدنشون حالم رو خوب کرد. 🙂
اون هلی کوپتره. اون قطاره. اون گربه هه (که چقدر il با دقتT رنگ آمیزی شده) … 🙂 خیلی دوست داشتنی هستن. اگه من جای معلمت بودم، حداقل از ۱۹ دیگه کمتر نمیدادم.;)
و … انتهای خیابان الوند 🙂 چه یادآوری شیرینی بود.
محمدرضا. نقاشی هات در برابر نقاشی های من که عالی هستن.
من که فقط بلد بودم یه خونه با شیروونی بکشم که از دودکشش همیشه دود میومد بیرون و یه رشته کوه پشتش بود و یه خورشید (شبیه خورشیدهای خودت) از لابلای کوه ها داشت طلوع می کرد، و یه رودخونه از جلوش رد میشد و چند تا سبزه و چند تا گل هم روبروی خونه قرار داشت. همین. 🙂
مرسی از این لحظه نگارِ فوقِ دوست داشتنی.