از دیروز دارم به این فکر می کنم که در یک سال گذشته، از غمی به غم دیگه ای دچار شدیم بی اینکه فرصت کنار هم نشستن، سوگواری جمعی و اشک ریختن داشته باشیم. لبریز از اندوه، پر از سؤال و بی هیچ تسکین و جوابی.

از دیروز، بعد از اون خبر باورنکردنی، شاهد احساسات پاک و صادقانه‌ی بیشماری از طرف آدمهای مختلف توی رسانه‌های مختلف بودیم. بسیار جمله‌ها و حرف‌ها و نوشته‌های زیبایی که همگی از اعماق دل بر میومدن.
و با خودم فکر می‌کردم که خداروشکر هنوز آدمهایی هستند که هنر و خوبی و زیبایی و انسانیت رو قدر میدونن و در برابرش بی‌تفاوت نیستند.
در کنار اونها، بی‌تفاوتی برخی دیگر – به هر بهانه‌ای و با هر توجیهی – باعث حیرت و شگفتی و تاسفم شد.
کوچکترین تاثیرِ رفتن و نبودن فیزیکیِ چنین آدم‌های بزرگی اینه که ما بیشتر از همیشه، در کشور و دیار خودمون احساس تنهایی و درماندگی و بی‌پناهی می‌کنیم.
این یه حقیقته به نظر من، و نمیشه با جمله‌های انگیزشی و حال خوب‌کنِ تصنعی – شبیه برنامه‌های صبحگاهی صدا و سیما که خداروشکر سالهاست که هیچکدوم رو نه گوش میدم و نه می‌بینیم – اون هم در چنین روزی، به اینکه هیچ اتفاقی نیفتاده تظاهر کرد و لباس به‌ظاهر زیبایی بر تنِ این حقیقت و این حقیقت‌های تلخ پوشاند.
چقدر توی این سالهای اخیر، هنرمندان بزرگ و دوست‌داشتنی و تکرار نشدنی‌ای رو از دست دادیم، یا اینکه سالهاست که از نزدیک بهشون دسترسی نداریم.
هنرمندانی که اکثرشون فقط یک آرزو با حسرتی ناتمام بر دل داشتند و دارند، و اون اینکه بتونن یک بار دیگه در سرزمین خودشون بر روی صحنه بیان و برای مردمشون بخونن یا بازی کنن یا … – و همه‌ی این آرزوها با تمام شدن عمرشون به باد فنا رفت، یا به زودی خواهد رفت.

یکی از هزاران واکنش زیبایی که بعد از سفر ابدی استاد شجریان عزیز برام دوست‌داشتنی و قابل‌تامل بود این بخش از پیام تسلیت «محمود دولت‌آبادی» گرامی بود که حس کردم چقدر زیبا حرف دل خیلی از ما رو گفت:
“تلخی پایانِ زندگی شجریان منحصر به این کمتر از یک سال اخیر نبود که با گرمای خانواده، دلدادگی پزشکان مجرب و علمِ پزشکی زنده نگه داشته شد. تلخی عمیق‌تر آن بود که هنرمند ممتاز آواز ایران در اوج کمال‌یافتگی، حضور و بانگِ بی‌نظیرش دریغ شد از مردمی که اکنون به سوگ او نشسته‌اند و اشک می‌ریزند.”
این خیلی غم‌انگیزه. خیلی غم‌انگیز.

یادم نمیاد حتی یک بار آهنگی از شجریان تو تنهایی گذاشته باشم و صادقانه بگم درک درستی از ارزش هنری و تاثیرگذاریش ندارم .
اما شجاعت و شرافتش رو با گوشت و پوست لمس میکنم
شجریان میتونست یه هنرمند ملی بمونه و تا اخر عمر کنسرت بذاره و اونقدر تو کارش خوب بود که نیازی به سو گیری و ناراحت کردن یه بخشی از مردم نداشته باشه و واسه «همه مردم» عزیز بمونه
یه ربنا خونده بوده که تو جامعه مذهبی و نیمه مذهبی ترکونده بود و با کارهای دیگش محبوب داخل و خارج بود
اما انتخاب کرد که موضع داشته باشه و صریح و شفاف (قابل سرچ در یوتوب و اپارات) اون رو اعلام کرد
اتفاقا به نظر من شجریان نمیخواست صرفا محبوب و عزیز همه مردم ( توده مردم) باشه چون حرفایی که صریحا در مورد اسلام زده قطعا مورد پسند خیلیا نیست و از طرف دیگه سال ۸۸ هم اگر واکنش نشون نمیداد کسی ازش گله نمی کرد و انتقادی بهش وارد نبود و کافی بود سکوت کنه
اما این مرد شریف و شجاع و بزرگ بود که محاسبه نکرد و مقابل طرف قوی ماجرا ایستاد و هزینه داد

استاد محمدرضا شجریان بزرگ اسطوره موسیقی سنتی و برگی از تاریخ این آب و خاک از بینمون پر کشید و آسمانی شد.کسی مانند استاد به این جایگاه در موسیقی نداریم و فکر میکنم قرنها زمان برای تکرار استاد شجریان لازمه تا شاید کسی به این جایگاه برسه.من بشدت طرفدار موسیقی سنتی بوده و هستم و با این صدا بسیار خاطره دارم ولی وقتی که گفت :” من صدای خس و خاشاکم” بقدری این حرف استاد به دلم نشست که از دیروز حس میکنم ملت صدای دادخواهی خودش رو از دست داد.فقدان استاد محمدرضا شجریان رو به همایون شجریان و خانواده محترم استاد و همه دوستدارانش تسلیت میگم و همه ما میدونیم که نه یک هنرمند که قلب هنر از تپش بازایستاد.روحش شاد و قرین رحمت حضرت دوست

نامش همیشه جاودان و صدایش همیشه ماندگار خواهد بود. بیش از هنرش، وجود خودش و پناه‌بودنش از‌دستمان رفت..
نمی‌توانم حسم را بیان کنم 🙁