صدرا جان.
این عکس البته مال کتابفروشیه. چند وقت پیش انداختم.
اما درست می‌گی (َشاید در عکس‌های دیگه‌ای که از کتابهام هست به چشمت خورده باشه) بعضی وقتها بعضی کتابها رو دو یا سه تا چهار تا می‌خرم.
معمولاً به چند دلیل این کار رو می‌کنم:

اولیش یک وسواس بامزه است (که خیلی دوستش دارم).
در مورد کتابهایی که از ایران نمی‌گیرم، چون زحمت رفتن و اومدن و خریدنش زیاده، همیشه نگران آسیب دیدن یا گم شدن یا جاگذاشتن کتابها هستم.
اگه یه نسخه داشته باشم از خونه بیرون نمی‌برم!
اگر بخوام کتابی رو دائماً دستم بگیرم و ببرم، دو تا می‌گیرم که همیشه بیرون بدونم اگر گم شد یکی دیگه هم هست.

یه دلیل دیگه‌اش، اینه که اگر زمانی خواستم به کسی هدیه بدم، اونها رو بدم (ضمناً بعد از مردنم، از کتابهای دو تایی و سه تایی در کتابخونه، میشه علاقه‌ی من به بعضی کتابها رو هم بهتر و بیشتر فهمید).

یه کاربرد دیگه هم داره و اون حمایت از نویسنده‌ی کتابه و پیام به ناشر کتاب.
من کتابهای ست گادین یا دنیل دنت یا بعضی دوستان دیگرش رو، چند تا چند تا می‌خرم. تا فروش کتاب بالا بره!

می‌دونم بخش کمی از پول به نویسنده می‌رسه. اما ناشر هم باید بفهمه که بعضی کتابها بهتر هستن و مشتری بیشتر دارن.
اگر به سهم خودم باعث بشم که ناشر هنگام قرارداد بعدی کتاب، لبخند بهتری به نویسنده بزنه، راضی هستم.

فقط چون بحث شخصی است (و تو هم تاکید کردی که بخشی از این، به نوعی به حریم خصوصی برمی‌گرده) ناگزیر هستم حالا که جواب دادم، توضیح تکمیلی بیشتری هم بدم:

کتاب ارزون نیست. خصوصاً وقتی انگلیسی می‌خری.
این نوع رفتارهای من هم ناشی از پول داشتن نیست.
به هر حال، من بچه‌ی یه خانواده‌ی کارگری هستم که هنوز هم، رنگ سبز اسکناس، ناخودآگاهم رو قلقلک می‌ده.
من هنوز هم، پیراهن چهار سال قبلم رو که یقه‌اش دیگه تقریباً از بین رفته می‌پوشم.
اگر توی عکس‌هام دقت کرده باشی، هر کفش یا شلواری رو انقدر می‌پوشم تا سوراخ شه.
اصلاً برام مهم نیست که مردم بگن چرا اینطوری لباس می‌پوشه. چرا همیشه دو تا کت شلوار ثابت. یا چیزهای اینطوری.
رستوران گرون نمی‌رم (مگر به خرج و دعوت دیگران) و حاضر نیستم مبل های خونه‌ام رو که پونزده سال عمر کرده‌اند و همه‌جاشون شکسته عوض کنم.
اما اینها دلیل نمیشه که اگر کتاب Intuition Pumps و یا The Meme Machine رو دیدم و هر یه دونه‌اش ۶۰ هزار تومن بود، سه تا نخرم!
خوب دلم می‌خواد از کسانی که فکر می‌کنند و فکرشون رو با دیگران به اشتراک می‌گذارند (که دسته‌ی اول یک گونه‌ی در حال انقراضه و دسته‌ی دوم،‌ زیرمجموعه‌ی بسیار کوچکی از اون دسته‌ی اول) حمایت کنم.
برام یه جور مثل حمایت از یوزپلنگ در حال انقراض می‌مونه! اصلاً چیزی که نادرتر از گونه‌های حیوانی در حال انقراضه، گونه‌های انسانی اهل فکره و شکارچیان و “محیط بانان” در سراسر جهان هر جا ببیننش به ضرب و زور می‌زننش و می‌کشنش یا عقیمش می‌کنن که تولید مثل نکنه.

ممکنه یکی که این حرف رو می‌خونه بگه: حالا همه‌ی دنیا گیر اینه که تو بری یک کتاب رو دو تا یا سه تا بخری؟
من می‌گم: اصلاً برام اثر نهایی کارم بر دنیای بیرون مهم نیست. اثرش بر خودم مهمه.
می‌خوام به خودم و به ذهنم یادآوری کنم که چی مهمه و چی مهم نیست. می‌خوام بهش بگم که حتی تصمیم های کوچک هم مهم هستن.
همین منطق، جای دیگه هم یادش می‌ده که ته سیگار کس دیگری رو از زمین برداره و توی سطل بندازه. هر چند اثرش در تمیز شدن شهر، تقریباً صفره.
فکر می‌کنم تربیت ذهن، با هزینه کردن انجام میشه. هزینه کردن پول، وقت، توجه و سایر منابعی که داریم.
ممکنه بعضی‌ها بگن که کل این حرف‌ها و استدلال‌ها احمقانه است.
این هم طبیعتاً برام مهم نیست. جایی که امروز هستم رو از جایی که همون بعضی‌ها هستند بیشتر دوست دارم و این حماقت‌ها هم بخشی از “هویت و موقعیت” امروز من هست.