نه نه عالیه.برای درمان سکسکه عالیه :)))

#شوخی_با_استاد
#سلامت
#درمان_قطعی

سلام محمد رضا
با دیدن عکس حس خوبی بهم دست داد ،از اینکه وقتی مطالبت رو می خونم می تونم تصویرت هم تصور کنم واینجوری راحتتر در ذهنم باشما گفتگو کنم ،دیگه ذهنم کمتر درگیر اینکه الان چطوری رو به رویم نشستی .
اما بعدش چرا پایین پله نشستی و پشت سرت کلی پله است ،احتمالا یا خیال بافی منه یا استفاده از تصویر در توضیح استعاره مفهمومی خودت است ،که هنوز خیلی پله مونده تا برسی به مقصود ت و جالب اینکه پله ها شبیه هم هستند ولی ارتفاعشون فرق دارد و هر لحظه با تغییر ارتفاع نوع نگاهت هم می تواند تغییر کند . بگذریم حس خوبی رو انتقال دادی .

محمدرضا امیدوارم این آدمهایی رو که میگی هرگز نبینم تا حالا که خدا رو شکر تو اطرافیانم ندیدم احتمالا چون باهاشون کاری ندارم.
“گوش کر و چشم کور این مواقع بیشتر به کار میاد و بیکار و سطحی حساب کردن کردن اینها با حساب کردنشون فرقی نداره، در دو حالت حسابشون کردیم” یا لااقل دغدغه من (و فکر میکنم خیلی دیگه از دوستان اینجا) نباشه.
بخت و اقبال بود که با شما مواجه بشم.
من در جایگاه نقد بقیه اساتید خصوصا دانشگاهی نیستم، ولی از وقتی شما را دنبال کردم حرفهاشون صرفا (و برای من) نهایتا قشنگ بود، ولی مفید نیست.
اگرچه:
کمال همنشین در من اثر کرد
وگرنه من همان خاکم که هستم

يكي از ابعاد تكنولوژي كه من هنوز نتونستم باهاش كنار بيام، بودن فاصله فيزيكي است كه بين خودم و كساني كه برام مهم هستن حس ميكنم. باز ديدن عكسشون ميتونه كمي از اين دلتنگي (ظاهرا اين نوع دلتنگي هم داره از مد مي افته) كم كنه و حس كني ميتوني حضورشون رو بطور فيزيكي ،شده در قالب يك عكس بيشتر حس و لمس كني.
پي نوشت: توي ارتباطات اين روزا كه آدما بيشتر به تكست علاقه نشون ميدن تا ساير روشهاي ارتباطي، بنظر مياد يكي از مصاديق زنده بودن ،نوشتنه.(ربطي به عكس آقا معلم نداشت، فقط يه ذره دلم گرفته بود.)

سلام
محمدرضا جان شاید انتشار عکس ها در اینستا گرام بدون توجه به جاودانگی اونهاست و یا شاید هم ناشی از تمایل انسان به جاودانگیست.یه قسمت از روزنوشته ها هست که هر گاه میخوام عکسی را جایی به اشتراک بزارم توی ذهنم میاد و از ارسال عکس پشیمان میشم. (به همان قطعیت که من با هر گام، به سمت مرگ و نابودی نزدیک می‌شوم، نوشته‌ها و حرف‌ها و عکس‌هایم به سمت جاودانگی حرکت می‌کنند. شاید فراموش کردن، هنوز تا حدی در حیطه‌ی اختیار ما باشد، اما فراموش شدن حقی است که ظاهراً امروز و هر روز، بیش از پیش از ما سلب می‌شود.)(http://www.shabanali.com/ms/دنیای-تکنولوژی،-حافظه-بیرونی-و-درد-جاو/)
توی نوشته ات برای باران گفته بودی از روزایی که اینستاگرام نبود و آدما نمیتونستن پُز بدن و لوکیشن بزنن و بعد هم اشاره کردی بودی که اینروزا همه درگیر لوکیشن زدن و کلاس گذاشتن هستن.و در آخر با طنز خاص خودت گفته بودی که اینا بیشتر حسادت‌های شخصی من و عقده‌های فروخورده‌ی منه که اون موقع که می‌شد کلی لوکیشن آبرومند اعلام کنم، اینستاگرام نبود و الان که هست، لوکیشن آبرومند ندارم.
اما من داشتم به این فکر می کردم که اگر اون موقع هم بود بعید بود محمدرضا به سبک عکس های اینستاگرامی منتشرش کنه.
سپاس برای عکس و لبخندت. دارم به این فکر می کنم که شما چرا روی پله ی اول نشستی؟؟؟