هما.
در ادامه‌ی حرف تو، منم می‌خوام یه خاطره بگم. با خوندن نوشته‌ات برام تداعی شد.
یه فیلمی هست به اسم Exam (آزمون)
http://www.imdb.com/title/tt1258197/
صدا و سیمای ما هم پخش کرده.
مستقل از داستان فیلم که به نظرم ضعیف هست، یه صحنه داره که من عاشقش هستم.
هشت تا کاندیدا هستن که در یک آزمون شغلی شرکت می‌کنند.
وقتی وارد اتاق آزمون میشن، می‌بینن جلوی همه شون یه برگه گذاشته شده سفید.
هیچ توضیحی هم روش نیست. در واقع سوال آزمون مشخص نیست و فقط برگه‌ی مختص نوشتن جواب وجود داره.
برای همه شون قبولی در اون آزمون خیلی مهمه و به خاطر همین دلشون می‌خواد از قوانین آزمون (که بهشون گفته نشده!) تخطی نکنن.
همه نشسته‌اند. هیچ کاری نمی‌کنن.
در یه سکانس فیلم، یه نفر جرات می‌کنه از جاش بلند شه و بایسته.
همین!
همه نگاهش می‌کنن.
همه می‌خوان ببینن اون از آزمون اخراج میشه یا نه.
خودش هم منتظره همین رو بفهمه!
و اخراج نمیشه و همه می‌فهمن که بلند شدن از جاشون و گشتن در اتاق، جزو شرایط اخراج از آزمون نیست.
بعد از اون، همه بلند می‌شن و تلاش می‌کنن با هم “سوال آزمون” رو پیدا کنن
اون چند ثانیه، خیلی حال من رو خوب می‌کنه.
البته یه جمله‌ی دیگه هم هست که برای من خیلی دوست داشتنیه.
یکی از اون هشت نفر (یه خانوم) حرف جالبی می‌زنه: می‌گه درسته ما رقیب هستیم. اما فعلاً نمی دونیم حتی سوال آزمون چیه.
بیاید با هم همکاری کنیم و رقابت نکنیم و سوال رو پیدا کنیم.
سوال که پیدا شد، رقابت رو شروع می‌کنیم.