محمدرضا سلام
” راستی! شما چه وسایلی در زندگی‌تان دارید که زمان را در قالب ماده، برایتان متراکم کرده باشند؟ ”
سوال های سخت می پرسی ! سوال های سخت …
http://s1.picofile.com/file/8261737842/photo_2016_07_30_14_24_44.jpg
پدرم معلول بود. یک معلولیت مادرزادی . هیچ وقت دقیقا بهش فکر نکردم ولی احتمالا قدش کمی بیشتر از یک متر بود.
همه عمرش فولکس داشت. البته آن اوایل انقلاب ژیان هم داشت اما با فولکس خیلی راحت تر بود. تا جایی که من میدانم از بین ماشین های آن موقع فولکس تنها ماشینی بوده که موتورش جلوی ماشین تعبیه شده بود. پدرم هم که فنی و عاشق اینکه خودش ماشین را تعمیر کند. البته علت دیگری هم داشت ؛ اینکه ماشین اوراق پدرم را تعمیرکارها به سختی قبول می کردند.
خلاصه که هر جمعه بساطی داشتیم وسط حیات. خیلی وقت ها به خیال خودش که قدم ازو بلند تر است پس حتما زور بازوی من هم بیشتر است ، مرا صدا می کرد بابت کارهای چکش کاری ماشین. ماشین دور رنگ بود : ) نمی دانم چرا خنده ام گرفته ! می دانم که هیستریک نیست .
هنوز هم صدایش توی گوشم است : محکم بزن ! بچه بازی نزن ! محکم تر …
هر جمعه باید صندلی اش را تنظیم می کردیم. کلاژ و ترمز و گاز که به پایش نمی رسید باید یه چیزی جوش می دادیم روی آنها تا به پای پدرم برسد.
فکر کنم بالاخره توانسته ام با این موضوع کنار بیایم که پدر و مادری عادی نداشتم ، نه فکری و نه جسمی . آنها معلول اما فوق العاده باهوش مهربان و سخت کوش بودند. مادرم هم معلولیت داشت. البته هر دوشان نه تنها از پس کارهای خودشان بر می آمدند بلکه کارهای ما را هم انجام می دادند. حتما خدایی وجود دارد وگرنه غیر از معجزه هیچ چیز دیگری نمی تواند اینکه والدینم چهار فرزند سالم داشتند را توجیه کند ؛ حتی علم ژنتیک…
بگذریم …
و برسیم به سوالی که تو پرسیدی
پدرم سال ۸۷ بخاطر یک تومور مغزی فوت کرد. چند سال بعد خواهرم این دو تا فولکس را خرید. تا مدت ها دوستشان نداشتم. با خودم فکر می کردم چه دلیلی دارد سختی هایمان را دوره کنیم . اما مدت هاست که دیگر اینطور فکر نمی کنم. قبلا که نگاهشان می کردم یاد تمام چراغ قرمزهایی می افتادم که با پدرم توی فولکس بودیم و مجبور بودم نگاه های عجیب آدمها به فولکس آبی و پدرم را تحمل کنم. یاد می افتاد به روزهایی که پدرم می آمد در دبیرستان دنبالم و دوستانم با وجود شناختشان از خانواده من باز هم پچ پچ شان به راه می افتاد
الان که نگاهشان می کنم لبخند می زنم…
به یاد مردی می افتم که سی سال با شرافت برای دولت کار کرد. هنوز هم چیزهای مورد علاقه ام را با حقوق مستمری پدرم ( و نه با حقوق خودم ) برای خودم می خرم. میخواهم احساس کنم هنوز هم هست. البته که هست… به یاد مردی می افتم که قاری برجسته کشوری بود. به یاد صوت قرآنش هر روز صبح و هر عصر توی خانه مان. به یاد مردی می افتم که در دوران دفاع مقدس شش ماه به جبهه رفت. به یاد مردی می افتم که در اوج جنگ دفاع مقدس ، همسر و سه فرزند کوچکش را با همین ماشین از خرم آباد به یزد آورد تا آنها را از بمباران های پیاپی حفظ کرده باشد. شهری که بعدا زادگاه من شد.
به پدرم که فکر می کنم احساس می کنم اگر یک دهم او پشتکار و اعتماد به نفس داشته باشم ؛ چقدر زندگی ام تغییر می کند. ای کاش داشته باشم…
مرسی که سوال های سخت می پرسی . سوال هایی که جواب های سخت تری می طلبد…
ای کاش پدرم بداند که آن روزها با تمام توانم چکش می زدم…

من دو شي و يك بو در ذهن دارم كه به نظرم زمان متراكم شده اند:
۱- يك بلوز بافتني از مادر مرحومم به يادگار دارم كه علي رغم سطح سواد پايين تلاش مي كرد جديدترين و پيچيده ترين طرحهاي بافتني را به خاطر من يادبگيرد و ببافت . و اين لباس براي من يادگار روزهايي است كه اين تنوع در ماشينها و الياف براي بافت لباس وجود نداشت و پوشيدن لباس دست بافت دسترنج روزها و هفته تلاش براي انتقال مهربوني مادرانه بود .
۲- بدون شك در سه سال گذشته مهمترين اشياء متراكم شده زمان براي من بخشي ازهارد گوشي موبايل و لپ تاپ و كامپيوترم است كه فايل هاي صوتي و تصويري و مستندات مرتبط با روزنوشته ها و متمم را در خود جاي داده اند و تغييرات قابل توجهي رو در سبك زندگي رو براي من يادآوري مي كنند .
۳- بوي سالنهاي پرس و ماشينكاري و قالبسازي كه براي من تداعي كننده سالهايي است كه دستهاي كوچك من در كنار استادكاران درجه يك ارمني تراشكاري بارها زخمي شد و آن محيطهاي دوست داشتني باعث شد رشته دانشگاهي خود را انتخاب كنم و در قسمت قالبسازي محل كارفعلي جذب شوم و متاسفانه به خاطر متلاشي شدن زود هنگام سازمان طراحي و ساخت قالب ( يكسال و نيم پس از استخدام اينجانب ) در كارخانه اي كه در آن مشغول هستم و عدم آگاهي و تجربه كافي در اين صنعت و نداشتن مشاورين مناسب مسير شغلي ام عوض شد .
البته از حدود ۵ سال قبل در ريكاوري مجدد ذهني به توانمندي ها و علاقه هاي خودم بيشتر توجه كرده و اين روزها حال خيلي بهتري دارم .

محمدرضای عزیز سلام

” از آن روزهایی که در سرمای بیست و هفت درجه زیر صفر مشهد کار می‌کردیم و کفش‌هایمان از سرما به کف سبد نصب کابل می‌چسبید و جدا نمی‌شد،”
لطفا” یک عکس هم از واگنهای خریداری شده برای آن خطی که شما کابلهای آن را نصب کرده اید و الان در پارکینگ اتوبوس رانی ابراهیم آباد مشهد خاک می خورد تهیه کنید .و عنوان عکس را بگذارید اشیا ئی که تجربه گرانبهای تاریخ هستند ،چه خوشمان بیاید یا نه ؟

محمدرضای عزیز، سلام
امروز به خاطر زود رسیدن به محل کارم، لازم شد ساعتی پیاده روی کنم. در تمام مسیرم بوی گلهای یاس روح آدم را نوازش میداد. و گویی دوباره زنده می شدم. طوری که، کیف ام هم احتمالا گلها را نوازش میکرده که بوی یاس گرفته! 🙂
بیش از سالی هم بود که آلبوم موسیقی و خوانندگان مورد علاقه ام را گوش نمیکردم. اما امروز فرصتی شد که بخشی از این آلبوم ها را گوش بدهم.
در میان آنها، شعر “قصیده دوهزار” مجتبی کاشانی با صدای خودت را میشنیدم…؛
به خودم آمدم که دارم برایت می نویسم تا از اشیایی که زمان را در قالب ماده در خود دارند، بگویم. هر چه گشتم، نبود. یعنی نداشتم.
اما من هدیه ای ارزشمندتر داشتم. هدیه ای که در همه جا بود؛ در همه جا. در همه ی حرف هایم؛ در تفکر و اندیشه ام؛ در عمل ام؛ در نوشته هایم؛ در کتابخانه ام و در تمام کتابهایم که شاید با قلمی نیز ابراز شود، خط به خط آنها را خوانده ام؛ در تمام مستندات درس هایم که می آموختم؛ و در تمام زندگی ام بود.
آری، در تمام زندگی ام این هدیه ارزشمندتر را داشتم.
و اگر عمری از من به بیهودگی سپری نشد؟ پاسخ اش را نیز بارها از خود شنیده ام.
گاهی لازم است عمری سپری شود تا بدانم هدیه های ارزشمندتری را در زندگی ام دارم. اینکه چگونه است؟ این مسیر زندگی را چگونه طی کرده ام؟ اینکه کجا هستم و چه می کنم؟
عمری را در خدمت معلمی سپری کردم که اگر هیچ از او در وجود خود به ثمر ننشانم، او را همواره در زندگی خود داشته ام. و از وجود و حضورش برای تمام بودن هایم نوشانده ام.
محمدرضای عزیز، “من معلم بزرگی چون تو را داشتم و ارزشمندترین هدیه ای که دارم.”
من نیز همچون شاگردانی که بسیاری از حرف هایت را از نگفته هایت آموختم؛ و جسم و روح و جان را پای همه ی سخنان ات مینشاندم و می نشانم.
“معلم عزیزم، روزت گرامی باد. آرزو دارم همواره سلامت و سرزنده باشی. و حضورت برای تک تک شاگردانت پاینده باد”.

و کاش حالا که سعادت دیدارت هم نیست، شماره تماسی داشتی که میدانستم می توانم مستقیم صحبت کنم؛ تا عادت دوست نداشتنی ارسال پیام به جای تماس را هم بتوانم ترک کنم 😉

برای من از همه کارگاه و انبار و دفتر تولید رنگ ام ، فقط یک لیبل مانده و یک دفترچه فرمولاسیون .
خاطرات شب بیداری هایم ، پای پیاده در شهریار و ملارد و کرج دنبال مشتری گشتن هایم و همه چک هایی که پاس شدند و نشدند ، و خاطرات شرکاء و دوستانی که در اوج درگیری ها و گرفتاری ها رهایم کردند تا آوار تامین کننده ها و بانک ها و کارگرهای بیکاری که التماسم میکردند کارگاه را نبندم مرا با خودشان دفن کنند .
امروز که یادشان می افتم بغض گلویم را میگیرد ، ولی خوشحالم از اینکه هنوز زنده ام ، هنوز گوشه ذهنم دوباره شروع کردن را برنامه می ریزم و از همه آن روزهای تلخ اگر بخواهم فقط یک تجربه را برای دوستانم بگویم این است : برای شروع روی یک محصول تمرکز کنید ، وقتی محصولتان جا افتاد و احساس کردید که مسر بلوغ را طی میکند ، محصول بعدی را بیرون بدهید

سلام
چیزهای زیادی برام این تداعی رو داره و خیلی وقتها با دیدن چیزی مثلا یه خودکار ساده که اصلا ربطی به گذشته و زمان خاصی نداره در لحظه وارد یک زمانی میشم. وقتی این لحظه نگار رو خوندم اول یاد گل های خشکم افتادم و البته خیلی چیزهای دیگه مثل اسباب بازی هام یا کارهای تذهیب خودم که کنار گذاشتمشون. یه جعبه از گل های رز خشک شده دارم که هنوزم بعد از چندین سال عطر و بوی خودش رو داره. تو دوره کارشناسی دانشگاهمون تو فصل بهار پر از گل بود و ما می چیدیم و به نخ می بستیم و خشک می کردیم که شایدم کار خوبی نبوده ولی هرچی که بود بازم گلها تموم نمی شدن و الان برای من یادآور همون زمان متراکم شده هست با عطر و بویی که هنوز تازس.
من برعکس دو تا از دوستامون به راحتی چیزی رو دور نمی ریزم و اگر هدیه باشه دلم نمیاد به کسی بدم و حاضرم مثل همون رو بخرم و هدیه بدم ولی اونو نگهدارم و اکثرا به خاطر تداعی همون زمان فشرده در قالب ماده هست. با این حال گاهی برام چیزایی رو دور انداختن. مثل روزی که از مدرسه اومدم و فهمیدم مامانم تمام دفتر و کتابهای ابتدایی من و داداشمو داده به نون خشکی به جز یکی از اونا که جدا بوده و یه روز کارم گریه بود و می گفتم ازش پس بگیرید ولی فایده نداشت. این رو می خواستم برای پست “خانه تکانی در زندگی: خزیدن، راه رفتن و پریدن‌ (گام نهم)http://www.shabanali.com”/ms/?p=6722 بنویسم ولی نشد و ظاهرا دوست داشته بیاد اینجا بشینه. اعتراف می کنم بعد از خوندن اون پست تاثیرگذار بهتر از گذشته شدم و بعضی چیزهای اضافی رو خودم دور می ریزم و واقعا احساس خوبیه.

من بی‌رحمی خاصی توی دور انداختن وسایل قدیمی دارم ولی یه سری برگه‌های امضاشده دارم که جزو معدود چیزهایی هست که حدود ده ساله دارمشون.
دوران دانشجویی تقریبا به هر چیزی که به ما مربوط بود و نبود اعتراض داشتیم و من هم اغلب به عنوان یکی از رهبران اعتراض‌کننده‌ها مشغول جمع‌آوری امضا بودم. این سری برگه‌ها هم از یکی از همون اعتراض‌ها باقی مونده، برگه‌هایی که امضاها و شماره‌دانشجویی‌ها و اسم دوست‌های دانشگاهیم توشون هست؛
دوست‌هایی که بعضی‌هاشون الان اروپا و آمریکا هستن،
بعضی‌هاشون هم همین نزدیکی هستن ولی فاصله‌ی ذهن‌ها و دل‌هامون از فاصله‌ی شهرهامون بیشتره،
بعضی‌هاشون هم دیگه توی این دنیا نیستن، دوستی که توی اردوی تفریحی آخرین روز دانشگاه افتاد توی آب و نه به‌آب‌زدن بچه‌ها نجاتش داد و نه فریادها و گریه‌هاشون، دوستی که توی سفر بی‌برگشتش به کربلا اتوبوسشون چپ کرد و حتی جسدش هم ایران برنگشت.
نمی‌دونم شاید نگه‌داشتن این امضاها یه جور خودخواهی بوده، شاید من می‌خواستم اون آدمها را توی زمان منجمد کنم؛ تا مانع رفتن و دور شدن و مردنشون بشم.

گاهی هم از زمان هیچ وسیله ای در اختیار نداری تا متراکم شده اش رو در قالب یک ماده در دست بگیری، لمسش کنی، بهش خیره بشی، و با نگاه یا لمسش لبخندی بزنی یا اشکی بر گوشه ی چشمانت جا بگیره. زمان، گاهی، به جای ماده، برای تو تنها در قالب انرژی متراکم شده. انرژی یک سری حروف، کلمات و جملاتی که در گوشه ی ذهنت یا کنج قلبت جای دادی و تنها قادری با روحت لمسش کنی و با لمسش گاه تا اوج خوشبختی بالا بری و گاه تا قعر اندوه فرو…