جرقه زیبایی که به درخشش زیبایی تبدیل شد که ماندنی است.

محمدرضا جان سلام
انقدر خاطره «مذاکره» با تو برای این قرارداد برایم زنده است که باورم نمیشه بیش از ۸ سال از آن گذشته. آن روز فکر می کردم که برای همکاری با کسی که کتاب مذاکره را نوشته با مذاکره کننده ای روبرو می شوم که زرنگ است و زبردست و باید مراقبت باشم. اما هنوز شاید ۲ دقیقه هم از گفتگوی ما نگذشته بود که دیدم با یک دوست گرم صحبت هستم و خدا را شکر که این دوستی هنوز ادامه دار است و باعث افتخار.
نکته مهم دیگه برای من وقتی که این پست را میخواندم این بود که احساس کردم سهم کوچکی در کار بزرگی که متمم انجام می دهد دارم و بابت آن احساس غرور کردم که شاید من هم در یک کلمه ای که یک دوست در متمم می آموزد سهم اندکی دارم.
از تو برای اعتمادی که در آن روز به من کردی و از یادی که امروز از من نمودی صمیمانه سپاسگزارم
مانند همیشه موفق باشی و سربلند
ارادتمند تو
عماد

امروز که این مطلب رو خوندم، بارها و بارها برگشتم به گذشته خودم.
دیدم اگه بخوام با خودم صادق باشم، چیزی که الان هستم، بیشتر از اینکه سهم تصمیمات بزرگِ کلیشه ایِ پر طمطراقِ دهن پر کنِ با ادعای منطقی گرفته شده، باشه، سهم تصمیمات کوچکِ بی سر و صدای آرامِ از سر اتفاق بوده.
جدای از چیزی که منظور تو بود، یعنی اینکه تصمیم مستقل وجود ندارد و ما و مسیر ما، حاصل تصمیماتی دومینو واریم (البته شاید دومینو هم واژه مناسبی نباشه،چون ترتیب و توالی،جزئی از حرکت مهره های دومینو ست، در حالی که در تصمیم های ما ممکنه اینطور نباشه و ظاهراً غالباً نیست)
ادامه جمله! : اینکه ما معمولاً وقتی داریم به گذشته خودمون نگاه می کنیم ،دوست داریم معناهای منطقی قابل قبول دوست داشتنی به ترتیب و توالی تصمیم ها و رویدادها بدیم، برای من زیاد پیش اومده بود.

به عنوان یک نمونه: سهم تو و متمم در چیزی که الان هستم(مدل ذهنی من)، از نظر خودم سهم بزرگیه .
که خود همین تصمیم همراه شدن با تو، به سادگی و آرامی در یک بعد از ظهر پائیزی گرم و بی سر و صدا و بدون هیچ برنامه خاصی، استارت خورد.
امروز دیدم که قسمت زیادی از فعالیت هایی که توی این دوره زندگیم مشغولشون هستم، تقریباً همچین داستان هایی دارن. (البته امیدوارم از داستان سازی های اون ور بوم نیفتاده باشم در داستان سازی های این ور بوم!)