نازیتای عزیز.
می‌دونم چقدر تلاش کردی. کامنت‌هات رو می‌بینم توی متمم (کلاً وقتی یک نفر به صورت منظم و جدی سر می‌زنه و برای تمرین تلاش می‌کنه، متمم توی صفحه‌ی ریپورت به ما نشون می‌ده و با کسی که موردی سر می‌زنه یا فقط برای دسترسی به یکی دو تا مطلب، در یکی دو جا کامنت می‌گذاره فرق داره).
مثل دیدن حرف‌های بقیه‌ی بچه‌ها، خوشحالم که حرف‌های تو رو هم اینجا می‌بینم و امیدوارم هر روز و همیشه، برام وقت بگذاری و جدای از متمم، اینجا هم برام بنویسی.

تجربه‌ات در مورد لینک گذاشتن و برداشتن و دوباره گذاشتن، جالب بود.
و البته خیلی ارزشمند که راحت ازش حرف می‌زنی (باور شخصی من اینه که آدمها وقتی از یک مرحله عبور می‌کنن می‌تونن راحت ازش حرف بزنن).

یادمه چند سال پیش (شاید ۸۴ یا ۸۵) رفته بودم چند تا کتاب در مورد صنعت ریلی خریده بودم.
راجع به این حوزه، در دنیا خیلی کتاب کمه. خیلی کم. کلاً نکات کلیدی و تجربه‌های طلایی صنعت ریلی در همه جای دنیا، سینه به سینه نقل می‌شه (حتی همین الان هم که رشته‌ی دانشگاهی در ایران و بیرون ایران هم داره، هنوز همه می‌دونن که خیلی از اطلاعات هرگز نقل نمیشه!)
اون کتاب‌ها رو برده بودم دفترم. می‌خوندم.
توی کابینت کنار میز قایم کرده بودم.
جلوی بچه‌ها نمی‌خوندم.
از اینکه خیلی حکیمانه حرف می‌زدم و همه فکر می‌کردن دانش و شهود خودمه، لذت می‌بردم.
بعداً که صنعتم تغییر کرد، اون کتابها هم به گوشه‌ی کتابخونه‌ی خونه منتقل شد (باز هم اونها رو به همکارام ندادم!)
الان دیگه محتوای اون کتابها خیلی به روز نیست. نه به درد من می‌خورن. نه گذاشتم در اون سالها به درد کسی بخورن.
همیشه وقتی نگاهشون می‌کنم، حالم بد می‌شه. احساس خوبی ندارم بهشون.
احساس ضعف می‌کنم. احساس کوچیک بودن.
فکر می‌کنم همه‌ی ما بارها می‌میریم. در شرکتمون می‌میریم و اونجا رو ترک می‌کنیم.
در شبکه‌های اجتماعی می‌میریم (مثل من در اینستا).
در صنعتمون. در دنیا.
در اون لحظه، به یادآوردن اینکه یه جاهایی مثل کوچه‌ی بن بست عمل کردیم، خیلی حس بدیه.
جالب اینجاست که شاید به خاطر کار ما، دیگران لطمه‌ی زیادی نخورن. بیشتر از همه خودمون می‌بازیم.
واقعاً شاید اگر اون کتابها رو می‌دادم به همکارام. بازم نمی‌خوندنش.
من با بخل خودم، به اونها لطمه نزدم. حال خودم بیشتر بده و خودم بیشتر از هر کسی باختم.

از این مثال‌ها زیاده. در فرهنگ ما هم زیاد مشاهده می‌شه.

یه نمونه‌ی خنده‌دارش، برای من، آنالیز Backlink‌های روزنوشته و متممه.
ما طبیعتاً به خاطر کارمون، همیشه ترافیک‌ها رو مانیتور می‌کنیم.
اخیراً رتبه‌ی روزنوشته و متمم یه روند کاملاً مثبت یکنواخت داشته.
جالب اینجاست که می‌بینم هر چه رتبه‌ی ما بهتر می‌شه، دوستان دیگری که (عمدتاً رتبه‌ی الکسای اونها نزدیک ماست) لینک به متمم یا روزنوشته رو حذف می‌کنند (قاعدتاً ما به سئو فکر می‌کنیم و اطلاع رسانی دهان به دهان و رتبه‌ی الکسا، برای سایت‌های تبلیغاتی ارزشمند است و جزو شاخص‌های کلیدی رشد ما نیست. اما به هر حال، آنها نمی‌دانند و بر اساس معادلات ذهنی خود رفتار می‌کنند)
اما گاهی فکر می‌کنم، چه حس تلخیه که آدم، مدام دغدغه‌اش این باشه که “خدای ناکرده!” پله برای رشد یکی دیگه نشه!

اما به نظرم آروم آروم کمرنگ میشه این فرهنگ.
فرهنگ دیجیتال، اخلاق رو خیلی خوب می‌تونه حاکم کنه. این رو کاملاً باور دارم. فقط زمان می‌خواد. شاید ده یا بیست سال.
یه بار در مورد اینکه تکنولوژی چطور می‌تونه فرهنگ رو اصلاح کنه (کاری که بسیاری از مصلحان طی ده‌ها قرن، در اون موفق نبودند) بیشتر و کامل‌تر می‌نویسم.

ببخش طولانی شد.
فقط خواستم به اندازه‌ی وقتی که گذاشته بودی و نوشته بودی، بنویسم و حرف بزنم.
یه جور احترام، شاید.

قربانت.
محمدرضا