بنظرم شکاف های ارتباطی میتونه بیشتر از اینا هم باشه

از تعاریف خسته ام،
به دنیایی پا میگذارم که کمترین تعریف بیشترین معنا را با خود دارد…
شاید به دامنه های سبز کوهستان
به گفتن به زبان طبیعت و شنیدن از آن…
سخن گفتن با سکوت چمنزار را به هیاهوی بی حاصل
ترجیح میدهم این روزها…
شاید پاکی و آرامشش مرا با خود به بالاترین ارتفاع ممکنم ببرد…
نه معنای «استراتژیک» برای تصمیم خود میشناسم و نه میخواهم تحلیلش کنم…
شاید راز ماندگاری برای من در دامان پرمهر و لطافت جنگلهای مرتفع و سلام و علیک با مردمان باصفای روستایی باشد…
از آنجا با دوستان خوبم سخن خواهم گفت…
هرگاه که فهمیدم آن بعد سوم (واقعیت من) چیست.

چیزیه که دقیقا دارم هر روز از نزدیک میبینم !
شاگرد دکتر شیریم از ۱۸ سالگی
و دانش کمی دارم در مورد روان شناسی عمقی
وقتی پای حرف های دختر پسرای ۲۴ ۲۵ ساله میشینم
تنها کاری که میکنن اینه که از طرفشون هیولا بسازن و اینکه همه حقشونو خوردن !
(تو علم روان بهش میگن بازیه قربانی)
همش از خودم میپرسم اینایی که حتی نمیتونن یه رابطه ساده دوستیو جم کنن چطوری فردا میتونن برن و زنو بچرو با این همه مشکل جمو جور کنن ؟
بعدش هر وقت یه سری به دادگاه خانواده میزنم جواب سوالمو میگرم :
اونا نمیتونن !!!!

چرا نسل من مسئولیت پذیری رو هیچ وقت یاد نگرفت ؟
نظر شما چیه استاد محمد رضا ؟

اینو اوریانا فالاچی گفته…
آن طور که من تعریف می کنم
آنطور که تو تعریف میکنی
و انطور که واقعیت دارد 🙂

با سلام
ديدن آيتم جديد در صفحه اول سايت برايم ايجاد شعف ميكند.
اميدوارم شاد و پويا باشيد .
احتمالا خط سوم اشكال تايپي دارد!

آن طور كه تو تعريف مى كنى