سلام، تصمیم ها یا انتخاب های ما به اندازه زمانی که برای جبرانش یا تکرارش داریم ارزش پیدا می کنه. مثلا تصمیم در مورد اینکه صبحانه بخوریم یا نخوریم به این بر می گرده که اثر بد دراز مدت صبحانه نخوردن را میشه جبران کرد یا زمان برای جبرانش داریم؟ یا تصمیم برای ادامه تحصیل در داخل یا خارج از کشور زمانی مهم میشه که فکر کنیم ما اصولا برای این کار چه مقدار زمان و پول داریم و آیا اگر اشتباه تصمیم گرفتیم توان جبران یا بدست آوردن آنچه که از دست رفت را داریم؟

وقتی راه های متعددی برای رسیدن به یک مقصد دارم اینکه کدوم مسیر را انتخاب کنم دسته اول است. اگر زمان مهم نباشد مسیری را که شناخت بهتری دارم انتخاب می کنم و اگر هیچکدام را نشناسم سوال می کنم .
برای یک امتحان تخصصی وقت بسیار کم داشتم (کمتر از یک روز )دو را ه بیشتر نداشتم ۱- وقت کافی نیست و نمی شود در این وقت کم به نتیجه رسید پس چرا خودم رو عذاب بدم فوق اش می افتم و یک خسارت مالی و یک تاخیر در مسیر شغلی ۲- تلاش برای موفقیت با استفاده موثراز زمان باقیمانده.
من تصمیم به انجام راه دوم گرفتم و تجربه خوبی بود . من فکر می کنم تصمیمات انسان بیشتر از هرچیز تحت تاثیر اهداف و انگیزه های فرد هستند. و هرتصمیمی که فرد را به هدفش نزدیک یا دور کند بزرگ و مهم و آنچه که بی تاثیر باشد کوچک است
شخصی از تنگناهای خانه خسته شده و راه نجات را در ازدواج می بیند در اولین فرصت تصمیم به ازدواج می گیرد. این یک تصمیم مهم و بزرگ و در دسته دوم محسوب می شود چون می تواند این تصمیم او را از چاله به چاه بیندازد یا بالعکس.
فردی تصمیم به مهاجرت می گیرد (از یک روستا یا شهر به شهری دیگر یا از یک کشور به کشور دیگر) این در دسته دوم قرار می گیرد زیرا به خود فرد بر می گردد
ارزش ها و نگرش ما در تصمیم گیری مهم و بی اهمیت تاثیر دارد. . همیشه برایم این سوال بوده که آیا ترحم تا چه حد مجاز است که سبب تصمیمات بزرگ و مهم شود . همسایه من در یک شهرستان از من درخواست کرد که کمی عقب نشینی کنم تا او مسیر دستشویی اش که بیرون خانه اش بود باز تر شود .من قبول کردم و دیوار حیاطم را خراب کردم و یک متر عقب نشینی کردم و مجددا دیوار کردم (تحمل هزینه) . تا اینجا بنظر رسید که من تصمیم مهمی گرفتم ببرای رفاه همسایه گذشت کردم ولی در واقع به خودم خسارت زدم , فضای حیاط خودم کوچکتر شد. اما نتیجه چه شد چند سال بعد ایشان یک درخت توت بی خاصیت آنجا کاشت و شاخه های این توت مثل یک سقف حیاط را پوشاند وشد بلای درخت و گل و گیاه من و از سایه عضیم الجثه اش علف هم در حیاط در نمیآید چه رسد به درخت و گل و سبزی.. گاهی از این تصمیم ناشی از ترحم بشدت آزرده می شوم و صد البته که مقصر خودم هستم نه زبان نفهمی همسایه که با هر زبانی گفتم بخرجش نرفت که نرفت. این هم تصمیم دسته دوم .

اتفاقا من یه بار به دوستم یه عکس اینستاتون رو نشون دادم (همون میز شلوغ که کلی بحث شده بود) گفتم از لپتاپ لنووو متنفرم. اون که بیشتر از من سرش میشد گفت بدبخت این سری چی چی پد هستش الان بهترین لپ تاپ ایرانه. راستی اصلا نفهمیدم ارتباطش به تصمیم گیری چی بود.
از نظر من تصمیم در مورد خوردن پیتزا یا جوجه کباب یا هرچیزی صفر امتیازیه. چون همشون یه کار میکنن و سرنوشت یکسان دارند!!! انتخاب مدل سیگارم یا نوشیدنی ام (#حلال) ۲۰ امتیازیه و اینکه ساعات فراغتم رو چیکار کنم صد امتیازیه.

خوندن بخش اول یکم اذیت کرد اما بخش دوم راحت ترش کرد! دادن درجه ی اهمیت به تصمیم ها همیشه برای من یک چالش بوده تا حدی که گاهی از ترس فکر کردن بهش تصمیم گیری رو تا مدتهای زیادی به تعویق انداختم و ضررش رو هم دیدم!شاید چون به اشتباه فکر میکردم تصمیم مهمی هست و بعدش دیدم اینطور نبوده.تو یکی از کامنتا خوندم داشتن افق زمانی برای تصمیم گیری مهمه. شاید واقعا اگه بحث افق زمانی مطرح بشه مساله میزان مهم بودن واسه خیلی از تصمیم ها به راحتی حل بشه و واسه خیلیای دیگه بدتر بشه! یکمی اینجور نگاه کردن میتونه ترسناک باشه و آدم رو به وسواس بندازه! یا شاید مثل خیلی چیزای دیگه اولش اینجور باشه و بعدش خیلی کمک کننده تر بشه چون استرس گرفتن خیلی تصمیم ها رو کم میکنه!

دقت نگاهتون رو خیلی دوست دارم ولی ی وقتایی فک میکنم خییلی وسواس گونه به همه چی نگاه میکنین..به هر حال من خیلی چیزا ازتون یاد میگیریم من در آستانه یکی از مهمترین ها ،نه..مهم ترین تصمیم زندگیم هستم. من بهش نمره ۱۰۰ میدم .نه این سر طیفم و نه اون سر طیف ولی خییییییییلی برام سخت و دردآوره .شمارش معکوس من از امروز شروع شده و احتمالا ۶ تا ۷ ماه دیگم تموم میشه ……………………………….

من تصمیم های زندگیم رو نوشتم و بهشون نمره دادم.بعد وقتی به چندسال قبلم فکر کردم دیدم که نمره این تصمیم ها در مقایسه با قبل تغییر کرده.مثلا شاید قبلا برای من ورود به دانشگاه و ادامه تحصیل خیلی پررنگ بود اما الان مثلا تصمیم گیری در مورد انتخاب شغل نمره بالاتری داره و من فکر میکنم که اگه دوسال قبل این نگاه الانم رو داشتم حتی درمورد ادامه تحصیلم هم بهتر تصمیم میگرفتم.بنابراین غیر از ذائقه هرکسی تو زندگی،افق نگاه آدم هم توی نمره دادن اثر داره و این به جایگاهی که هرکس هست مثلا سن و فرهنگش هم برمیگرده.شاید برای همین هست که بقیه دوست دارند به ما در تصمیم هامون راهنمایی کنند چون شاید فکر کنند اگر ما از جایگاه اونا نگاه کنیم نگاه جامع تر و پخته تری داریم و اولویت ها و تصمیم های مهم میتونند عوض بشند.اما این با تجویز کردن فرق داره من با اینکه کسی نظرش رو به دیگران تجویز کنه مخالفم یعنی سعی میکنم اجازه ندم کسی به جای من اولویت هام رو معلوم کنه و درموردشون تصمیم بگیره.من حس میکنم خیلی خوب بود اگه قبل از دانشگاه میفهمیدم که نگاهم به شغل آیندم میتونه توی انتخاب رشته و انتخاب دانشگاه و ایندم خیلی اثر بذاره اما در واقعیت اگه من توی اون شرایط بودم و کسی برای من حتی با هزاران دلیل ثابت میکرد من زیاد حرفش رو درک نمیکردم متاسفانه و بازهم بر اساس ارزشی که خودم به تصمیمم میدادم عمل میکردم.این یعنی چون من این مسیر رو الان طی کردم نگاه بهتری دارم. پس برای درک بهتر خیلی چیزها باید اجازه داد که هرکس مسیر زندگیش رو طی کنه و توی این راه اهمیت تصمیم ها و اولویت هاش رو خودش معلوم کنه و بعد هم نسبت بهش مسئول باشه.اما تجویز اگر به معنی روشن کردن مسیر فرد باشه میتونه خیلی هم موثر باشه. این مثال من فقط یه مثال ساده شخصی بود و قطعا مثالهایی از این دست به تعداد زیادی در زندگی وجود داره.
یک بخش دیگه از نمره گذاری هم ارتباط مستقیمی با فرهنگ و محیط زندگی داره.مثلا ما قبول داریم که بحثی مثل انتخاب همسر از اول نمره بالاتری را باخودش همراه داره.یا مثلا ادامه تحصیل در فضای زندگی ما روز به روز نقش پررنگ تری میگیره.همین باعث میشه که در اطرافمون ببینیم که نمره گذاری ما در تصمیم های پررنگ تر با یه اختلاف کم تقریبا به نمره بقیه نزدیکه و تفاوت های اصلی در تصمیم های جزئی تر هستند که خیلی خیلی کوچکترند و برای لیست دیرتر به ذهن ما می آیند و شاید خیلی وقتها از اونها غافل هستیم.
اما درمورد تمرینی که در بحث بود به نظر من در گروه اول فقط یه سری جمله خبری و واقعیت علمی و آماری قرار داره یعنی چیزهایی که به ازای هرفرد متغیر نباشه و fact باشه تا دید همه نسبت به اونها تقریبا یکسان باشه.اما در گروه دوم بی نهایت سوال وجود داره که البته ممکنه دونستن پاسخ دیگران هم به ما در پاسخ این سوالات کمک کنه اما نقش اصلی در پاسخ به این سوالات رو خود ما داریم و شاید بعضی وقتها جواب ما با توجه به نگاه ما کلا با بقیه متفاوت باشه.پس وقتی من با این نگاه به سوالهای زندگیم نگاه کنم طبقه بندی راحتتری براشون دارم.
لطفا باز هم در مورد نگاه به تصمیم ها و پیش داوری ها و ادامه این بحث برامون بنویسید.
راستی روزتون رو هم خیلی خیلی تبریک میگم.درسته که من مدت زیادی نیست که با شما(اونم از طریق وبسایت هاتون) آشنا شدم اما توی همین مدت کوتاه هم تاثیر و کاربرد چیزهایی که از شما یادگرفتم رو کم و بیش می بینم و از شما واقعا ممنونم.

سلام محمد رضای عزیز.
یکی از پیام هفتگی های ایمیلت رو یه کم روش کار کردم و تبدیل به عکس کردم امیدوارم هدیه ناقابل منو دوست داشته باشی.
خیلی مخلصیم
http://kaizeniun.blogfa.com/post/29

البته يه نکته اى درخصوص آثار و نتايج تصميم گيرى در بيست يا سى سال بعد وجود داره و اون اين هست که ما انسانها هيچوقت نمى تونيم بفهميم آيا اين بهترين يا بدترين تصميمى بود که گرفتيم يا خير. چون ما هيچوقت تجربه زندگى با تصميم متفاوت رو پيدا نمى کنيم. ما هيچوقت نمى فهميم اگه تصميم ديگه اى مى گرفتيم و مسير ديگه اى رو طى مى کردبم, الان تو چه شرايطى قرار داشتيم. چه بسا زندگى مون از اينى هم که هست بدتر مى شد. البته شايد هم بهتر. ولى به هر حال اين مسئله اى هست که هيچوقت نخواهيم فهميد.
نکته ديگه هم اين هست وقتى ما به تصميمات گذشته خودمون نگاه مى کنيم.. با تجربه چندين سال زندگى بيشتر و دونستن آثار و نتايج تصميمون اون رو قضاوت مى کنيم. در عين حالى که اوضاع و احوال و شرايطى هم که تحت اون, تصميم گرفتيم رو هم هيچوقت در نظر نمى گيريم. من فکر مى کنم آدمها تو لحظه با توجه به همه عوامل و شرايط بهترين تصميم خودشون رو اتخاذ مى کنند و چه بسا اگر ما دوباره به همون شرايط سالها قبل برگرديم ببينيم باز داريم همون تصميمات رو مى گيريم.

سلام،استاد شما با مطرح کردن این تمرین ما را به یک چالش دعوت کردید بسیارممنونم، هریک از سوالات نیاز به نگاه عمیق داره که فعلا بصورت خلاصه نتایج تمرین اول را می نویسم،قبل از هرچیز اینکه مثالهای آمده تجربیات شخصی من بوده وقطعا دوستان مثال های متفاوتی را نسبت به هرکدام میتوانند بیان کنند.۱:انتخاب رشته مهم وامتیاز۱۰۰چون اگر با علاقه وشناخت استعدادانتخاب شود می تواند تعیین کننده شغل و موقعیت اجتماعی مناسب فرد درجامعه باشد.آرایشگری رامیشناسم که بدلیل علاقه به حرفه اش درآمدی به اندازه یک جراح قلب داردیا فردی که بخاطر عدم علاقه و به اجبار خانواده در انتخاب رشته در ترم آخر رشته پزشکی انصراف داده…
۲-قبل از اظهار نظر در مورد سواد مدرکی افراد،مهارت های کسب شده متناسب با مدرک مهم است.
۳-اختلاف سنی:بنظرم اختلاف سنی کم یا زیاد نمی تواند معیار بدبختی یا خوشبختی یک فردباشد.مثلا اگرهردوطرف همه جنبه های یک ازدواج را بررسی کرده باشند صرف اختلاف سنی تا حدود ۱۰سال نمیتواند دلیل منطقی برای منتفی کردن آن باشد.هرچند موارد استتثنایی رانمیتوان نادیده گرفت که بخاطر اختلاف سنی زیاد بوجود آمده مثلا مردبدلیل بالا بودن سن دوست دارد نقش رهبر ومدیریا نقش امرونهی کننده را در زندگی داشته باشدکه منجر به ناهنجاری می شودمثال دیگراز مشکلات اختلاف سنی،تفاوت درابراز احساسات در زندگی است.بلوغ فکری وارزیابی نقاط مشترک،توجه به درونگرایی وبرونگرایی شخصیتی افرادمیتواند ازجمله مسائل مهم برای تصمیم گیری ازدواج باشد.
بنظرم اگر این مدل تفکرومهارت حل مسئله درامور مختلف زندگی بصورت موشکافانه انجام بشه بسیاری از مسائل حل نشده ذهنمان کاهش می یابد.ممنون که کامنت طولانیم روخوندید.

قبلاً در کتابهای آنتونی رابینز درباره رابطه تصمیم گیری و ارزشها مطلبی خوانده بودم و یادم هست که یک قسمتی از کتاب رابینز ماجرای همکارش را تعریف میکرد که بهش ضرر عمده‌ایی وارد کرده بود و او در هواپیما مشغول تجزیه و تحلیل این ماجرا بود و لیست ارزشهایش را مرور میکرد که چه چیزهایی در زندگی‌اش مهمتر است تا بر اساس آن در این باره تصمیم یگیرد!

ولی حداقل برای خود من تا به حال تصمیم گیری اینطوری پیش نیامده! خیلی مسائل را اصلاً متوجه نمیشوم که در حال تصمیم گیری هستم و یک تصمیمی مغزم میگیره و من هم انجام میدهم و یک سری تصمیمهای سخت و مهم هستند که معمولاً هنگ میکنم و تصمیم نمیگیرم تا ددلاین مجبورم کنه یک گزینه‌ایی را انتخاب کنم! همان فوبیای تصمیم گیری! کم کم به این نتیجه دارم میرسم که برای تصمیمهای سخت هم اگر سکه بیندازم و شیر و خط کنم بیشتر سود میکنم! فشار کمتری هم بهم میاید و ان تصمیم آخر وقت هم چیز فوق‌العاده درنمیاد که اینقدر به خودم فشار میارم!

با سلام، متن جالبیه
تصمیم تا به حال فکر نمی کردم تصمیم اینقدر پیچیده باشد. حتی این تصمیم ها می تواند استفاده از کدام مطلب و خواندن کدام مطلب باشه که همین تصمیم های کوچک ظاهراً گزینه های بزرگی داره، نمی دونم این تصمیم رو چه شماره ای بین صفر تا ده بدهم؟ تصمیم باز کردن چه صفحه ای در وب؟ اگر امکاد داره در مورد Information literacy بنویسید
ممنون

یکی از تصمیم های سخت برای من تصمیم برای ادامه دادن یا ندادن تو مسیر علم و اینا بوده. من خیلی علاقه به الگوریتم ها دارم و فیزیک کوانتوم. نقره المپیاد کامپیوتر هم گرفتم(راستی دعام کنید که چهل روز دیگه کنکور دارم!).اما الان فکر میکنم واقعا درسته من تو راه این الگوریتم و این ها برم جلو تا ببینم چی میشه. چون از یک طرف فکر میکنم وجود من نمیتونه اونفدر تاثیر گذار باشه چون ادم های خیلی خیلی باهوش تر از من تو اون حوزه ها کار میکنت پس بهتره من دنبال کار تولیدی باشم بعد لیسانس و این ها..بعضی وقتا هم میگم نه اقا من علاقه که دارم دیگه هر چی شد شد.
خلاصه نمیدونم البته خیلی روش فکر نکردم. گهگاهی.گذاشتم بعد کنکور روش فکر کنم حسابی.واقعا نمیدونم ایا ای کیو ادم باید تاثیر بذاره تو تصمیمایی که مسگیره برا ادامه راهش.نمیدونم.

اينجا با اجازه صاحبخونه و سايردوستان عزيز ميخواهم يك تجربه شخصي رو از جنس دل نوشته هاي اين سايت مطرح كنم :
با توجه به اينكه “تصمیم های بزرگ زندگی شاید انتخابهای کوچکی بین گزینه های ساده و کمی ساده تر باشند یا انتخابهای کوچکی بین امروز یا فردا” و به دليل اينكه احساس كردم با توجه به مشكلات مالي شديد وكم شدن كميت و كيفيت پروژه هاي مهم، شركتهاي دولتي و نيمه دولتي من جمله سازماني كه من سالهاست در اون شاغلم نمي تونند براي توان كارشناسي امثال من هزينه بيشتري كنند و به قول محمد رضاي نازنين مگر اين كاغذ ليسانس و يا بالاتر چقدر ارزش داره و هزار و يك دليل ديگه … كه طرح اونها از حوصله اينجا خارجه براي شروع سال ۹۴ چند تصميم بزرگ و مهم گرفتم و خودم رو در معرض چالش قرار دادم مثلا :
تغيير موقعيت سازماني و قبول امور سخت و پرتنش
تغيير زمان حضور در سازمان از روز به عصر و شب
انجام تمامي كارهاي اجرايي ( كم ارتباط با ساختار كارشناسي رايج!)
كمتر شدن زمان حضور در كنار خانواده
خيلي از همكاران سابق و فعلي ام ( به خصوص طيف كارشناسي) اين تصميم رو مفيد نمي دونند . البته اين تصميم رو به اتكاي تغييراتي كه در مدل ذهني خودم به واسطه ۲ سال همراهي با اين خونه بوجود آمده ، گرفتم مگر نه بر اساس باورهاي رايج مردم و جامعه (با تعريف دوست داشتني محمد رضاي عزيز) اين تصميم ۱۰۰ امتيازي من ۰ امتيازيه .

سلام
اول درمورد نظر دیگران باید بگم هرچند انسان موجودیه که خودشو در آینه دیگران می بینه [لاکان] اما از زمانی که احساس می کنه دچار شخصیت شده! درکنار این آینه دوست داره که خودش رو هم به دیگران نشون بده و این باعث یک تعارض دائمی درونش بین حرف مردم (عرف) و دلخواهش (هوس) میشه.
البته اینها پیش زمینه ای بود تا بتونم پایه نظراتم رو بیان کنم تا بهتر بشه فهمیدشون، نه هیچ هدف دیگه ای (خدای نکرده اظهار فضل!).
“به نظر من” (و اون چیزی که سعی می کنم بهش عمل کنم) انسان ها در انتخاب و ابراز عقاید آزادن یعنی مثلا یکی دوست داره خلاف کنه، خوب بکنه. بچه ای درس نمی خونه به آیندش هم فکر نمی کنه خوب آزاده، چه بسا یک خلافکار موفق بشه یا شاید تو مسیری بیفته که کاملا قانونی از موفقترین انسان ها بشه و شاید هم یک بی خانمان.(البته آزادی تا جایی که به منافع اجتماعی آسیب نزند!)خلاصه این که دلخواه هر فرد تحت قوانین و عرف (هوس قانونمند شده!)
در حال حاضر به خودم اجازه نمیدم به کسی توصیه ای کنم چون نمی دونم شاید راه پیشنهادی من برای نفر دیگه به سعادت ختم نشه یا شاید سعادت از دید اون چیز دیگه ای باشه. فقط می تونم با بیان تجربیات و سیر وقایعی که برای خودم و دیگران اتفاق افتاده مسیرهای تجربه شدرو در اختیار دیگران قرار بدم، بدون هیچ نمره و قضاوتی.
اما درباره نمره با توجه به چیزهایی که از شما جناب شعبانعلی و تجربه ناچیز خودم آموختم واقعا این آینده است که نمره تصمیم ها رو معلوم میکنه بعضی وقتا ازدواجی صورت میگیره و تبدیل به یک عادت میشه مثل اینکه اینترنت رو در اختیار بچه ها بگذاریم یا نه و اول مدام بچه هارو چک می کنیم و بعد مدتی بی خیال میشینیم و باهم از چیزهایی میگیم که یک روز نگران بودیم بچه ها به واسطه اینترنت ازشون مطلع بشن! و بعضی وقتام تصمیم به رفتن یا نرفتن به یک جمع دوستانه بزرگترین اتفاقای زندگی رو رقم میزنه..
ببخشید بابت این پر چونگی.
تنها چیزی که نمره ۱۰۰ از ۱۰۰ رو در زندگی داره “به نظر من” یادگیریه در هر زمینه ای (هم مطالب نظر شخصی منه، جامعیت نداره و کاملا قابل “نقد” اند)
ممنون