هرشب که وقت کنم میومدم پست های چندین صفحه از اینجا رو می خوندم.
اما امشب همین یه پست واسم بسه
واقعا ممنون محمدرضا

جستارتا می خواهم خدمت آقای ناامید بگویم این جمله مشهور را که : هیچ کس آن قدر نمی داند که ناامید باشد.
شاید بگوید هیچ کسی آن قدر نمی داند که امید وار باشد . درست است اما این جمله هر سوی آن را که انتخاب کنیم دریک چیز مشترک است : ندانستن و محدودیت دانش و آگاهی بشر و درنتیجه عدم امکان اطمینان از هر نتیجه چه مثبت و چه منفی … درواقع اصل مشترک دراین جمله این است که دنیای ما – جهان ممکنات است . دنیای عدم قطعیت – ودر نتیجه دنیای غیر منطقی و پارادوکسیکال — ممکن است چیزی که تا دیروز در روند مشخصی عمل کرده ناگهان با اندک تغییر دور از ذهن و ناخواسته – نتیجه های ناخواسته و دور از دهنی به بار اورد…. که یا مثبت اند یا منفی …. پس ما در نهایت انتخاب می کنیم دراین دو سوی محور مختصات عدم قطعیت و مثبت و یا منفی بینی کدام نگاه را انتخاب کنیم. چون دلیل برای هردو ۵۰ – ۵۰ است. مشکل افراد ناامید و نیز خوش بین های ساده لوح این است که خیلی علت و معلولی به جهان نگاه می کنند هرد و دسته فراموش می کنند که جهان قابل پیش بینی نیست و پیش بینی ها همه بشدت محدود و نقض پذیر است. هردو گروه از پشت عینک منطق و عقل محدود بشری و آگاهی محدود بشر وتجربه های محدودترش نگاه و تحلیل می کنند. این افراد عمدتا نارسایی های حواس و قوای ادراکی بشر را فراموش می کنند. و همچنان چون پیشینیان درقرن ۱۹ همه چیز را در زندگی اطراف خود تا جهان دیگر برمدار اصل علت و معلول و آگاهی های بشری یا غیر بشری – مثلا مذاهب یا خرافات — بررسی می کنند ولی حتی دراین موارد هم هرچند مبنای نگرش ماورا طبیعت است اما روش همان روش علی است و طنز قضیه همین است که دراین جا اثبات گرایان علم محور و ومتهم به کفر وبی دینی و مذهبی های ادیان مختلف و معتقد به نیروهای ماورا طبیعی هردو درعمل – حال درنظر هرچه که باشد – به یک نقطه قرینه هرچند متضاد می رسند، اما نتیجه و نگاه و حتی در عملکرد هم تقریبا هر دو دسته یکی و در روش و نگاه و تحلیل به شکل عجیبی همانند هم هستند…. اما تا جایی که من شخصا در زندگی تجربه کرده ام — (واقعا تجربه کردم و به بوته ازمون گذاشته ام – نه این که صرفا در کتاب ها و سخنرانی ها خوانده و شنیده و پذیرفته باشم ….) و واقعیت مسلم ان است که زنجیره علت و معلول دربررسی حوادث و مسائل – چه درحوزه فیزیک و چه درحوزه فلسفه و … سالهاست که دیگر ناکارامدی اش بر بشر و بر ذهن فلسفی بشر آشکار شده است. هرچند که در زندگی ما نمودی نداشته است و نتیجه اش هم همین روح ناامیدی و بی انگیزه شدن و انفعال و بی رغبتی در بسیاری از افراد است. ما هنوز بر محور علیت زندگی و کار می کنیم و دنیا را درمحدوده این زنجیره نگاه می کنیم و نتیجه گیری می کنیم. …. درواقع درد اصلی دراین جا هم همان تاخیر تاریخی درس خوانده های ما ست … به یمن تاخیر تاریخی که روشنفکران ما درهمه چیز دارند – دراین زمینه هم همچنان از غرب عقب مانده ایم و با فاصله ای دراز هنوز علی به زندگی و مسائل و سیاست و اجتماع نگاه می کنیم … زیرا مقوله یا اصل عدم قطعیت درزندگی روزمره ما چندان جایی باز نکرده – من شخصا خیلی خیلی ادم بدبین و نامیدی بودم. اما اززمانی که عمیقا بر نقش و کارکرد اصل ” عدم قطعیت” در مسائل و حوادث ساده زندگی تمرکز کردم و تسلط قاهرانه ان را بر تمام ابعاد زندگی شخصی خودم و نیز درتاریخ و سرگذشت بشر متوجه شدم – درک کردم و فهمیدم امید و ناامیدی و حتی غم و شادی در زمان بروز مشکلات و موانع — صرفا یک انتخاب است و منطقا هیچ تضمینی برای تحقق هیچ یک از آن ها – نتیجه مثبت یا منفی نیست – درنهایت به این نتیجه رسیدم که بهتر است امید را انتخاب کنم – چون لااقل فشار روحی – روانی کمتری را تحمل کرده ام و درضمن دلیل و بهانه ای برای تنبلی و دست روی دست گذاشتن ندارم. — دوست ناامید باور کنید زندگی با امید و نگاه مثبت شیرین و ساده و بی رنج تر است من هردو رویکرد را با پوست و گوشت و استخوانم تجربه کردم. شما هم امتحان کنید.

خوش بین باشیم ولی خوشبین دیر باور چون زود باور را در این اجتماع ساده میخوانند . امید و ایمان و مثبت اندیشی و خوشبینی و همه اینها درست است هر کدام مفهومی جداگانه است ولی سر انجام تمام انها رو به خوشبختی رو به احسان زنده بودن و تمام احساسی ما در لحظه به لحظه زندگی خود تجربه میکنیم میبرد

امید یعنی هفت بار زمین خوردن و هشت بار بلند شدن
اینو من نمیگم
ژاپنی ها میگن 🙂

امید چیزیه که به صاحبانش قدرت تحمل در شرایط سخت رو میده.
پس تلاش برای بهتر کردن اوضاع چی میشه.
بله خوبه که امید برای بهبودی داشته باشیم ولی نه اینکه بشینیم و یه تصویر از آینده خوب بسازیم و به اون تصویر امید داشته باشیم.
اکثر ما امید رو میشناسیم ولی نه به معنای واقعی اون که به آدم انگیزه تلاش رو بده بلکه به معنای ایمان به نیرویی ماورایی که میتونه همه چیزو درست کنه. اینه که امید معمولاً با کلاماتی مثل “انشاالله درست میشه” همراهه.
امید ,تلاش و بهبود مسیر تعالی انسانهاست.

فایل بسیار زیبایی بود . به نظر من کلمات شما پر بود از امید. اما جملات آقای جباری بر خلاف همیشه با موضوع سازگار نبود و حس کردم بیشتر تحت تاثیر موسیقی بود تا حس معنی امید.

چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
با همه مردم شهر زیر باران باید رفت
دوست را زیر باران باید دید
عشق را زیر باران باید جست
زیر باران باید با زن خوابید
زیر باران باید بازی کرد
زیر باران باید چیز نوشت حرف زد نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی
زندگی آب تنی کردن در حوضچه “اکنون” است
رخت ها را بکنیم
آب در یک قدمی است … سهراب سپهری