سلام
این قسمت هم مثل دو قسمت قبلی تأمل برانگیز بود.
من فکر میکنم این تغییر که در امنیت و شگفتی در طول تاریخ برای کل انسانها رخ داده٬برای هر انسانی هم در طول زندگی خودش اتفاق میوفته.در بچگی آغوش مادرم و حضور پدرم توی خونه امنیت بخش بود و خیلی چیزا وجود داشت که برام شگفت انگیز بود…
به این قضیه که لازمه حتما یه بخشی از روحیه و حالات کودکیمون رو زنده نگهداریم خیلی معتقدم.
روحیه کودکانه باعث میشه از خیلی چیزا شگفت زده بشیم و خیلی چیزا بهمون حس آرامش بده.
(ببخشید که یه جاهایی با زبان محاوره ایی نوشتم)

تاالان سه بار هر سه بخش حرفهایی که گفته نشد: سرشت و سرنوشت رو خوندم…….

سلام بر شما
هر سه متن شما را پی در پی مطالعه نمودم و از متن اول آغاز می کنم.
تعبیر زیبایی از سه موقعیت نقد، شنیدن و پذیرش داشتید، من به گونه ی دیگر این ها را می بینم، ابتدا بشنوم همان بحث دریافت قطعات پازل است، بعد به تحلیل و نقد بگذارم آنها را و سپس اگر موافق بود بپذیرم. اما نقد من از آن روست که به قول آقای جوادی آملی، انسان بخشی را از استاد و کتاب میگیرد و بخشی را از درون می جوشد و آنچه که از درون می جوشد باعث پیشرفت است.
در واقع کسی توانسته است سرنوشت خود را خوب پیش ببرد و به مقصد برساند که داده ها را بگیرد و بعد با شرایط خودش به تقابل بگذارد، و بعد از درون خود برترین راه را برای رفتن انتخاب کند. تحلیل کند شنیده ها و بعد پذیرشی ناب داشته باشد، گاهی من بیابان می بینم تصویرم را ولی اگر به تامل بنشینم دریایی است از رحمت برای من!
اما از واژه ها، این سخن به ذهنم خطور کرد از امام علی (علیه السلام) که فرمود: سخن بگویید تا شناخته شوید!
واژه های اقوام و ملل مختلف آنها را معرفی می کند. گاها در خواندن متن های تخصصی و مقالات می بینم یک فرد آلمانی اصطلاح خودش را در خصوص آن بحث علمی گفته، و عجیب این اصطلاح زاویه ی جالب تری را نسبت به آنچه رایج است را نشان می هد.
واژه ها گاها آنقدر باردار هستند که اگر ببارند زمین های تشنه ای را سیراب می کنند. و این واژه ها برگردیم عقب همان توجه به رشد سرنوشت ماست. اگر از درون به تحلیل ها و شنیده ها و نقدهایمان برسیم، واژه های نابی را عرضه می کنیم.
داشتم می خواندم، این بهخ ذهنم آمد که گفته بودند، علم با تفکر فرق دارد، تعقل با تفکر فرق دارد! این هم جای بحث بسیار دارد، که از تعقل به تفکر برویم و علم کسب کنیم.
اما امنیت و شگفتی، انسان همیشه در هراس است، این روزها مدام قشر هم سال خود را می بینم که ناآرام و ملتهب هستند. یاد مولانا می افتم: از نیستان تا مرا ببریبده اند…
هر کس بنا به آنچه که به آن تعلق دارد، ترسی هم دارد، درس، همسر، مال و شهرت و… امنیت را شاید برای حفظ آن تعبیر کند، و پی آن برود…ولی شگفتی را آنجا می دانم که آن گمشده ی اصلی خود ما هستیم و این دنیا مدام دارد آیینه می شود برای نشان دادن توان و قدرت ما، ولیکن نمی بینیم و یا نمی خواهیم ببینیم و این به نظرم نشان از درک نادرست یا درست از گمشده ها دارد.

راستی انسان اگر نقشی زیبا از گل بزند حتی جایی که دیده نشود، هنری است بزرگ، شاید رورزی ایده ی بزرگی را برای زندگی کسی رقم بزند… ما از آینده نمی دانیم. اما می توانیم خوب رقمش بزنیم.
سخنانم بسیار است. و لیکن گاه قلم را رها می کنم تا شاید برگه های سفید تنبیه اش کنند بهتر ببیند و بنگارد.
+ سخنانم بطبع برای هرکسی جای نگاه جدید دارد، همچون رشته ام که دنیای مهندسی مواد است، کمی دایره را وسیع نمودم. ببخشید.
پیروز و موفق باشید.
پرستو

با سلام به همۀ دوستای عزیزم
به نظر من هم اتفاقاتی که در حالی حاضر و به خصوص در جوامعِ توسعه یافته شاهدش هستیم ، موید از بین رفتنِ این دو فرشته هست و واقعاً هم امنیت و هم شگفتی ، تا حدِ زیادی رنگ و بویِ خودشون رو از دست دادن و جلوه ای برامون ندارن . هیچ چیزی نمیتونه امنیتِ مطلق برامون ایجاد کنه از همه نظر . نه ثروت ، نه تحصیلات ، نه روابطِ عاطفی و نه جامعه . تضادها و تعارضاتِ روزافزون ، همه روزه امنیت رو از همه نظر کمرنگ تر میکنن . همینطور شگفتی رو . البته در کشورِ ما مواردِ شگفت انگیزِ زیادی همه روزه در حال وقوع هستن ولی مثل همون قورباغه ای که داخلِ یک دیگ رویِ آتش قرار گرفته و ذره ذره بهش حرارت داده شده و به جای بیرون پریدن از آبِ در حالِ گرم شدن ( به دلیلِ روندِ مداوم و همیشگیِ گرم شدنِ آبِ داخلِ دیگ ) میمونه تا آب پزر بشه ، ما هم در محیطی هستیم که مدام با وقایعِ خارق العاده و شگفت انگیز ( مثل سقوط دلخراشِ هواپیمایِ نفرین شدۀ آنتونف ۱۴۰ )روبرو میشیم و دیگه یه جورایی سِر شدیم و واکنشی به این همه شگفتی نشون نمیدیم . در خصوصِ امنیت هم ترجیح میدیم خط قرمزها رو رعایت کنم و حرف نزنم
ارادتمندِ همۀ هم خونه ای های عزیزم و به امید دیدار در سمینار ششم شهریور (۶/۶)

شکاف بین خرد ودانش ؛ ادمی که با دانش الوده میشه ,میدونه بهشت کجاست و جهنم کجاست ,اون همه چیز رو میدونه ,اما فقط روح پنهان در پس واژه ها رو درک نمیکنه .
اما خرد متفاوت است ,خرد یعنی اکتشاف روح تمام واژه ها ,خرد فقط باید به درون خود رجوع کرد, چون فقط خود انسانه که , حاوی تمام تاریخ دنیاست و حتی اینده رو هم شامل میشه ,خرد از جنس هوشیاریه و دانش از جنس گذشته است ,یه چیز عمل شده ,یه وعده داده شده , یه چیز دست دوم و غیر اصیل.
من(سارا) خودم به این دلیل احساس شگفتی نمیکنم , چون من حسودم ,چون خودم شکوفا نشدم ,چون همیشه اطاعت کردم نه انتخاب ,چون در حداقل زندگی کردم و کل زندگیم رو به همین دلیل از کف دادم ,چون یه شبه انسانم,تمام مفاهیم زندگیمو قرض گرفتم ,من فقط فکر کردم طبیعی هستم ,چون همه شبیه منن ,برا همینه منم احساس طبیعی بودن کردم. برای اینکه جرات ندارم ,برا اینه که از مرگ میترسم ,چون خوب میدونم تا نمیرم ,نمیتونم زندگی کنم……