محمدرضا. خوندن این فایل دوم، حس عجیب و خیلی قشنگی برام داشت.
منو برد به اون روزهایی که توی اینستاگرام فعال بودیم و هر هفته، یکی از این جمله های زیبا و دوست داشتنیِ ایمیل های هفتگی متمم رو با یه تصویر طراحی میکردیم و توی صفحه ی اینستاگرام مون میگذاشتیم (هر کدوم از جمله ها و متن های این فایل، من رو به یکی از اون هفته ها برد) و بعد، تو، هر هفته یکی از این تصاویر رو از پیج یکی از بچه ها انتخاب می کردی و توی صفحه ی اینستاگرام خودت – با اشاره به اون دوست – منتشر میکردی.
یکی از اون متن ها، همین “یادداشت تشکر” (از ویسواوا شیمبورسکا) بود که توی ایمیل هفتگی متمم خوندیمش (دقیقاً ۱۴ شهریور ۹۴ بود) و من که با خوندن این شعرِ زیبا و عجیب و واقعی، شگفت زده شده بودم، با این تصویر، توی اینستاگرامم آپلودش کردم و بعد هم، شعر کامل و برداشت شخصی خودم از این شعر رو، توی این پست، توی وبلاگم منتشر کردم و کمی در موردش نوشتم.
میدونی. جالب و شگفت انگیز بود برام وقتی با این یادآوری، حس کردم صندوقچه ی خاطراتمون داره کم کم از خاطرات ای هم، از جنسِ متمم و خاطراتی که به نوعی باهاش همجنسش هستند، پُر و پُرتر میشه. و این خیلی لذتبخشه که این صندوقچه، داره در کنارِ «بودنِ خودش، در زندگی مون» پُر میشه…