چقدر دردناکه که ما با سهام آن‌ها نه تنها خوب زندگی نمی‌کنیم، بلکه به بدترین شکل ممکن زنده‌مانی می‌کنیم.

شهیدان واقعی روحتان شاد

“چگونه می توانیم در شهرمان بمانیم وفقط درس بخوانیم.
چگونه می توانیم در ها را به روی خود ببندیم و چون موش در
انبار کلمات کهنه کتاب لانه بگیریم ؟ کدام مسئله را حل می کنی؟
برای کدام امتحان درس می خوانی؟ به چه امید نفس می کشی؟ کیف و کلاسورت
را از چه پر می کنی؟ از خیال، از کتاب، از لقب شامخ دکتر یا از
آدامسی که هر روز مادرت در کیفت می گذارد؟
کدام اضطراب جانت را می خورد؟ دیر رسیدن به اتوبوس،
دیر رسیدن سر کلاس، نمره گرفتن؟
دلت را به چه چیز بسته ای؟ به مدرک، به ماشین، به قبول شدن در حوزه فوق دکترا؟

“صفایی ندارد ارسطو شدن،خوشا پر کشیدن ،پرستو شدن“

آی پسرک دانشجو، به تو چه مربوط است که خانواده ای در همسایگی
تو داغدار شده است؟
جوانی به خاک افتاده است؟

آی دخترک دانشجو، به تو چه مربوط است که دختران سوسنگرد به اشک نشانده اند؟
و آنان را زنده به گور کردند؟ هیچ می دانستی؟ حتما نه!…

هیچ آیا آنجا که کارون و دجله و فرات بهم گره می خورد، به دنبال آب گشته ای
تا اندکی زبان خشکیده کودکی را تر کنی و آنگاه که قطه ای نم یافتی با امید های
فراوان به بالین آن کودک رفتی تا سیرابش کنی اما دیدی که
کودک دیگر آب نمی خورد!! اما تو اگر قاسم نیستی،
اگرعلی اکبرنیستی، اگر جعفر و عبدالله نیستی، لااقل حرمله مباش!
که خدا هدیه حسین را پذیرفت و خون علی اکبر و علی اصغر را به زمین پس نداد.
من نمی دانم که فردای قیامت این
خون با حرمله چه خواهد کرد”
به نقل از سید منصور

جنگ بهانه یی بود تا رنگ ها را ببینیم
جنگ بهانه یی بود تا ننگ ها بشناسیم
جنگ بهانه یی برای دلهای تنگ بود
فشنگ و تفنگ قشنگ نبودند
خونی که از قلب مهربانت فواره کرد
جنگ را تقدیس کرد

محمدرضا فراموش کردی این کامنت رو؟ اگه وقت نداری که اشکال نداره، عجله ای نیست.گفتم شاید فراموش کردی بد نیست یه یادآوری بکنم 🙂

واقعا زیبا بود..
چقدر ساده میگذریم از راز پرواز آنها…

تشکر محمدرضای عزیز
خیلی حالمون رو عوض کردی
واقعاً بعضی اوقات اینقدر سرمون شلوغه که فراموش می کنیم برای رسیدن به اینجا هزینه هایی دادیم
یادمون میره که یه چه کسانی مدیونیم
امیدوارم لیاقت این همه از خودگذشتگی رو داشته باشم

سلام، برگی از تاریخ جنگ را برایتان نقل قول می کنم . کجا؟ چه کسانی؟ چه زمانی؟ فرقی نمی کند …
جنگ با هر که و در هر کجا زشت است .نوشته ای تحت عنوان آخرین پست لنین گراد که بی ارتباط با موضوع نیست!!!
در آخرین ماه‌های سال ۱۹۴۲ خونین‌ترین صفحات تاریخ جنگ دوم جهانی در ویرانه‌های استالینگراد نوشته می‌شد-
آخرین پستی که از استالینگراد به آلمان حرکت کرد، حامل آخرین پیام سربازانی بود که در محاصره قرار گرفته بودند.
نامه‌ها به مقصد نرسید. زیرا آن‌ها را گشودند و برحسب مضامین‌شان تقسیم‌بندی کردند و به فرماندهی عالی فرستادند. آن‌ها می‌بایست به عنوان مدارک کتابی که سرفرماندهی ارتش آلمان در نظر داشت برای تبرئه‌ی خود از ننگ شکست استالینگراد منتشر کند به کار رود. اما دکتر گوبلس پس از مطالعه‌ی این «مدارک»، لحن آن‌ها را چنان یافت که به کلی از تألیف کتاب منصرف شد!
مجلهٔ آمریکایی The Hudson Review تعدادی از این نامه‌ها را زیر عنوان آخرین نامه‌های «استالینگراد» چاپ کرد.
از مردی به رفیق اندزگویش
… فایدهٔ «مرگ قهرمانانه» چیست؟ بارها خود من در صحنه‌ی نبرد، با رفتن به دهان مرگ‌های قهرمانانه، رل قهرمانان را ایفا کرده‌ام. شما که جلوی روی من نشسته بودید و تماشاچی آن بازی‌ها بودید خیال می‌کردید که آثاری از حقیقت در آن بازی‌ها هست. و آن مرگ‌ها با مرگ حقیقی ربطی می‌توانند داشته باشند.
فرض این بود که می‌بایست قهرمانانه، به طرزی الهام‌بخش و تأثرانگیز، در راه هدفی عالی و مقدس جان سپرد. آن‌ها همه‌اش بازی بود. باید دید که در حقیقت، مرگ چگونه چیزی است؟ در این‌جا هر روز صدها نفر می‌افتند و نفله می‌شوند. نه کسی اعتنایی می‌کند و نه کسی به فکر کفن و دفن و سایر تشریفات می‌افتد.
گاهی دست ندارند، گاهی پا؛ گاهی چشمانشان دریده و گاهی شکمشان سفره شده است… دلم می‌خواهد کسی فیلمی از این مناظر تهیه بکند تا شما بتوانید «زیباترین مرگ‌های قهرمانانه» را بالمعاینه ببینید. مرگی که ما با آن روبرو هستیم حتی درخور حیوانات هم نیست… اما من به خوبی می‌دانم که بعدها درباره‌ی آن نیز شاهنامه‌ها خواهند نوشت و مجسمهٔ «سرباز گمنام» که بنای یادبود دلاوران میهن را خواهد آراست، زخم‌بندی‌های «قهرمانان» را هم از یاد نخواهند برد و آن را به طور هیجان‌آوری مجسم خواهند کرد!…

“می‌گفتند اینها،

یا بازی جنگ را نمی‌فهمند یا بازی مرگ را.

که چنان خندان و شاد، به استقبال آتش و آهن می‌روند.

اما رویای شما،

حفظ لبخند ساده‌‌ی کودکان بود و نگاه آرام مادران”
” ما دوستتان داریم.”… + + + + + + + +

برای شهیدان نوشتم و خواندم. آنها که رفتنشان، مایه‌ی ماندن ما شد و هنوز هم، یا غریب‌اند و یا قربانی!
خيلي زيبا مثل تمام شعرتان
هر چه بيشتر نوشته هايتان را مي خوانم بيشتر احساس نزديكي با شما مي كنم
يزرگي كه از يك بعد به مسائل نگاه نمي كند. خداوند هميشه پشت و پناهتان باشد.