۵ سالی می شود که کارت اهداء عضو دارم و دلایل عضویتم به شرح زیر است:
۱- نبودنم هم بتواند مایه حیات موجودی زنده شود. من بر اساس باورها و ارزش هایم به این نتیجه رسیدم که همانطور که در کتاب مقدس مان قرآن اشاره شده است در اموال و دارایی ما، نیازمندان روزی و سهم دارند. پس در نتیجه هر گونه کمکی که با باور، ایمان، عقل، منطق و تجربه خودم مفید تلقی کنم وظیفه و مسئولیت اجتماعی ام می دانم که به نحو شایسته و بی منت باید انجام دهم.
۲- فکر کردن به خیر و شر یا خوب و بد بودن تصمیم به اهداء عضو را، به طور واضح و روشن نمی توانم پیش بینی کنم و این انتخاب را به نوعی مدیریت در شرایط ابهام می بینم. تصمیم به انتخاب گزینه اهدا عضو را استفاده مفید تر از شرایط مازاد (اعضائی که دیگر به آن نیاز ندارم) برای مدیریت در شرایط ابهام (اهداء اعضا به فرد نیازمند) می بینم.
۳- بر اساس ایمان و باورهای درونی و ارزش هایی که در طول زندگی ام کسب کردم به این نتیجه رسیدم که اهداء عضو وظیفه و مسئولیتی است که برعهده ام است و با توجه به آزادی ای که دارم گزینه مفید و اثربخش (اهداء عضو) را انتخاب می کنم.
۴- در زندگی به این باور رسیدم که برای مفید واقع شدن و خوب بودن باید تلاش کنم و امیدوار باشم شاید به نقطه ای برسم که نور امید را در دل حداقل یک انسان روشن کنم.
۵- در این دنیا گونه های مختلف موجودات زنده وجود دارد به این باور رسیدم که منصفانه نیست توجیه کننده باشیم و برای کم کاری هایمان، دیگران (حتی انسان هایی که مانع رشد ما می شوند) را متهم کنیم، مقصر بدانیم، دست از تلاش بکشیم و انجام اقدام مفید و موثر را به تعویق بیندازیم یا معامله گرانه برخورد کنیم. برخورد ناشایست و وجود افرادی که خطرآفرین هستند را همچون چاقو یا ابزاری می بینم که به دست مجسمه ساز زندگی بر پیکرم تراشیده می شود تا به عنوان تندیسی از یک انسان شایسته ساخته شوم. ضربه ها و دیدن بدی ها سخت و تلخ است اما توجیه خوبی برای بر هم زدن باورهای ذهنی و درونی ام نیست.

سلام به دوستان
از سال ۸۳ کارت اهدای عضو را دریافت کردم و آرزو کردم حداقل نبودنم بتونه مفیدتر از بودنم باشه.
به اطرافیانم هم در این مورد تأکید و یادآوری کردم و خوشبختانه این موضوع را پذیرفتند. اما تا قبل از این کامنت به اینکه فرد گیرنده خودش طرز فکری شبیه من داشته یا نه فکر نکرده بودم و شرطی برای ببخششم نگذاشته بودم. ولی تقریباً دو روزه که بعد از خوندن این مطلب هر وقت که شده به دیدگاه آقای تبرک فکر می کنم و با خودم کلنجار میرم. نهایتاً امروز صبح به این نتیجه رسیدم که با مدل ذهنی ایشون در این مورد و موارد مشابه موافق نیستم. فکر می کنم اگه بخواهیم همه چیز را معامله سازی و بده بستون کنیم خیلی چارچوبهامون بسته می شه و ببخششهامون خیلی قاعده مند و رسمی. اگه قراره به فلانی x مقدار محبت کنم پس باید مطمئن باشم x مقدار دریافت می کنم نه x-n ، اگه قراره چیزی به کسی آموزش بدهم قبلش باید اونهم به من چیزی یاد داده باشه یا مطمئن باشم که اینکار رو می کنه و ….
درسته که تعامل دو طرفه از اصول ارتباطاته ولی شاید اگه اینطور نگاه کنیم که همه ما در یک چرخه هستیم و اگر چیزی به این چرخه اضافه کنیم حتی اگه از مخاطب اصلی دریافتش نکنیم از کسی دیگه یا جایی از این چرخه، نهایتاً منفعتش به ما هم خواهد رسید، احتمالاً کمی دست و دلبازانه تر ببخشیم.

به نظرم ميرسه عمل اهداي عضو كه من هم مدتيه اونرو تجربه كرده ام و فعاليتهاي تعميم يافته مشابه كه دوستان عزيزم در كامنتها به اونها اشاره كرده اند به علت مسري بودن خير و شر اهميت داره . منظورم اينه كه : اگر اين نوع عملها در جامعه فراگير بشه در كنار مخاطبين سوء استفاده كننده مخاطبين خوب خودش رو هم پيدا مي كنه ، همچنين سرايت خوبي و انسان دوستي به ديگران اثرات سوء احتمالي رو كم ميكنه.
شبه داستاني در ذهنم هست كه با اين پست انطباق كاملي نداره ولي ميتونه نوشته خودم رو بهتر منتقل كنه و به يكي از مديران شهري فعلي ايران نسبت داده ميشه : وقتي مديران و پرسنل زير مجموعه به ايشون اعتراض ميكنند كه آقا چقدر ما گل بكاريم و مردم گلها رو بچينند و ببرند ، ايشون با اين مضمون جواب داده بود : “اونقدر گل بكاريد كه ديگه كندن گل بي ارزش بشه و موندگاري فراگير ”
در مجموع من با دوستاني كه مستقل از طرف گيرنده عضو ، عمل اهدا رو انجام ميدن موافقم .
كاشكي ميشد مستقل از نظر و رضايت بستگان درجه يك با همين كارت اهدا انتقال عضو و نسوج انجام بشه.

سلام دوستان عزیزم
چرا باید به کسی که خودش کارت اهداء عضو را امضا نکرده، در صورتی که نیاز به عضو دارد، عضوی اهدا شود؟
به نظرم بهتره به او هم عضوی اهدا بشه، چون یه درصد درنظر بگیرید که او بعد از گرفتن عضو، ادامه دهندۀ راه کسی باشه که عضوی بهش اهدا کرده.
مگه خدا وقتی داره نعمتی رو به مخلوقش می ده کم و کسری می ذاره و می گه چون اون بندم، بعدها توی زندگیش خطاکار می شه، عیبی و ایرادی در خلقتش به کار ببرم!
کارت اهدا عضو مثل یه هدیه است. هدیه ای که اهدا کننده می تونه بعد از مرگش توی این دنیا باقی بذاره تا به درد کسی بخوره. همیشه که نباید بدونیم به چه کسانی هدیه می دهیم و آیا صلاحیت اون رو دارند یا نه؟
گاهی اینجوری بخشیدن هم لذتی داره. لذتی غم انگیز و دل آرووم.
امیدوارم همگی سلامت باشید.

به نظرم اینکه کسی در مساله اهدای عضو چه تصمیمی می‌گیرد به خود او بستگی دارد. چون انسان در هر زمینه که به او اختیار داده شده می‌تواند “هر” نوع تصمیمی را بگیرد. در ثانی انسان در هر کاری در حد درک و شعور خودش تصمیم می‌گیرد نه کمتر و نه بیشتر. برای یک مساله واحد، من امروز با این سطح از دانش و سواد و نگرش گزینه الف را انتخاب می‌کنم ولی فردی دیگر با نگرش و سواد کمتر یا بیشتر گزینه‌ای ب را و شاید متضاد را. مثلاً کسی می‌خواهد ۵۰۰ میلیون تومان به جامعه کمک کند کسی آن‌را مستقیماً بین فقرا تقسیم می‌کند، فردی دیگر ممکن است دانشگاه تاسیس کند، کسی دیگر هم سایتی مثل متمم تاسیس می‌کند. کار هر سه درست است چون در اندازه درک و شعور خود تصمیم گرفته‌اند نمی‌توان به فرد اول اجبار کرد که تصمیم نفر سوم را بگیرد. فهم او همان قدر است. کسی که مفهوم پیچیدگی را می‌فهمد با کسی که این مفهوم را نشنیده متفاوت تصمیم می‌گیرد ولی این دلیل نمی‌شود که امروز من برای تمام مردم دنیا درس سیستم‌های پیچیده را واحدی اجباری قرار دهم تا آنرا پاس کنند.
من امروز این گزینه را با درک و فهم x می‌گیرم می‌دانم x خیلی خیلی خیلی خیلی کم است، می‌دانم در آینده شعورم بیشتر خواهد شد، می‌دانم وقتی شعورم بیشتر شد گزینه‌ای دیگری را انتخاب خواهم کرد ولی نمی‌توانم تصمیم نگیرم. چون هیچ وقت سقفی برای درک و شعور انسان وجود ندارد که من بنشینم تا آن روز برسد و بعد به گدای سرکوچه کمک کنم. امروز من کمک می‌کنم یا نمی‌کنم هیچ کدام فرقی نمی‌کند مهم این است که من بایستم، فکر کنم، گزینه‌ای را انتخاب کنم و بروم.
پی‌نوشت: نمی‌دانم محمدرضا این حرف‌ها ربطی به پست تو داشت یا نه فقط روی دلم سنگینی می‌کرد اینجا نوشتم.

بنظر من درسته اگر کسی نمیخواد اعضای خودش اهدا بشه برای خودش هم چنین فداکاری صورت نگیره.

بدجوری یاد این عکس نوشته متمم افتادم.
http://s8.picofile.com/file/8280682392/Screenshot_1.png

چه جالب.
من همیشه دوست داشتم و دارم که طوری بمیرم تا بعد از مرگم امکان اهداء عضوم فراهم باشد، هیچ وقت هم خانواده ام نگذاشتن کارت اهداء عضو بگیرم، ولی به همشون سپردم که اگر طوری مردم که اعضام به درد کسی خورد، براشون واجب هست که اینکار رو برام انجام بدهند.
شاید شوق من برای زنده موندن حتی بعد از مرگم، باعث شده همچین تصمیمی بگیرم. اما همیشه یک موضوعی ذهنم رو درگیر میکند، اونم این که اگر عضو من به کسی زندگی دوباره هدیه بدهد، با اون زندگی جدید تو چه مسیری میخواهد باشد و اگر بقیه از بودنش اذیت شوند چی، بخاطر این افکار شاید دلم نخواهد عضو من در بدن هر کسی باشد! یبار یکی بهم گفت مهم نیت تو هست با باقیش کاریت نباشه ولی باز هم ته ذهنم پرونده این مسئله باز هستش.