«جایی که میلیونها نفر میتوانند همزمان یک جوک را ببینند و بخندند و همزمان همگی احساس تنهایی کنند».   چیزی شبیه این را، نخستین بار تی اس الیوت در مورد رادیو گفته بود، اما فکر میکنم امروزه، فیس بوک نمونه بهتری باشد. این گفته را بهانه ای میکنم برای اینکه گاه و بیگاه، در مورد شبکه های اجتماعی – از دیدگاه یک کاربر و نه یک کارشناس رسانه – حرفهایی را بنویسم. با متمم:زنده شدن الیزا | قدیمی‌ترین چت بات جهان تعریف اعتماد چیست؟‌ (شکنندگی و آسیب‌پذیری) رزومه نویسی با هوش مصنوعی | خطری که اکوسیستم کاریابی را تهدید می‌کند ترجمه ماشینی از روسی به انگلیسی | یکی از انگیزه های سرمایه گذاری بر روی هوش مصنوعی در جنگ سرد زندگی در کشورهای کمونیستی | گاوی که شیر ندهد در خدمت امپریالیسم است چشمتان را […]

گاهی فکر میکنم، ما در جمع انسانهایی از جنس رسانه یا رسانه هایی از جنس انسان، زندگی میکنیم. عده زیادی مثل یک ضبط صوت هستند. صداهای دیگران را ضبط کرده اند و بازپخش میکنند. تو گویی که مردگان را از قبر بیرون آورده اند، تا دوباره سخن بگویند. عده ای مانند تلویزیون هستند. برنامه های متنوع پخش میکنند. فرستنده اما در جای دیگری قرار دارد که تو نمی بینی و نمیدانی. عده ای مثل وبلاگ هستند. تا میبینی، چند کلامی حرف میزنند و منتظر هستند که کامنت بگذاری یا دوباره به آنها سر بزنی… تنها معیارشان در زندگی، «تعداد دیدارها» است نه «کیفیت» آنها. عده ای مثل فیس بوک هستند. هر وقت می بینی، استیتوس اعلام میکنند و انتظار دارند هر چه میگویند، لایک کنی. عده ای مثل تلویزیون های شیک بزرگی هستند که به […]