سایکوسایبرنتیک، NLP، تله گذاری، منطق فازی، مهندسی معکوس…
نه اشتباه نکنید. اینها تکنیک های بازجویی در اف بی آی آمریکا نیست. ابزارهای طراحی و کپی کردن تکنولوژی های ناسا توسط دولت روسیه هم نیست. اینها روشی برای موفقیت در کنکور در ایران است!
ایمیلی که امروز برای من آمده و مشخص میکند که این ابزارها میتوانند موجب کسب رتبه یک در کنکور کارشناسی، کارشناسی ارشد یا دکترا شوند. رتبه یک کنکور چیز عجیبی نیست. لااقل برای من که – در کنار کار در کوچه و خیابان و بیابان – درس خوانده ام و این رتبه را کسب کرده ام، چیزی عادی و در دسترس به نظر میآید.
دلم برای ریچارد بندلر و جان گریندر میسوزد که Structure of the magic را نوشتند و NLP را پایه گذاری کردند. دلم برای روسهایی میسوزد که در تمام دوران جنگ سرد، مهندسی معکوس، رمز و راز کارشان بود. دلم برای پروفسور لطفی زاده، بزرگمرد ایرانی میسوزد که پایه گذار منطق فازی است و همینطور ماکسول مالتز بیچاره، در زمانی که واژه سایکوسایبرنتیکز را خلق میکرد…
با خودم فکر میکنم که گیرم، این قطار ناهمگون نامها و ترفندها موثر بود و فردی با این ترفندها و میان برها، به دانشگاه رفت. درسهای دانشگاه را چه میکند؟ گیرم که فارغ التحصیل شد، برای آینده شغلی اش کدام میان بر را جستجو میکند؟
سرزمین میانبرها
اینجا سرزمین میانبرهاست. سرزمینی که در آن، هر مسیری، «میانبری» نیز دارد: کوتاه تر و کم هزینه تر!
در نگاه خرد، شاید این واقعیت باشد اما حقیقت این است که در نگاه کلان، بر اساس این دیدگاه، جامعه ای شکل می گیرد که همه، زندگی خود را صرف جستجوی راههای کوتاه میکنند: در رابطه عاطفی، در ادامه تحصیل، در بازار کار، در پرداخت مالیات، در حمل و نقل خیابانی، در رشد فردی و یادگیری مهارتها.
دردا و مصیبتا که مسیر رشد و توسعه، برای جامعه ای که مردمش همه در پی «راه های کوتاه» اند، چه بسیار «طولانی» است…