ویل دورانت در کتاب «مشرق زمین گاهواره تمدن» از کتیبه هایی در سومر خبر میدهد که عنقریب «پایان جهان» را پیش بینی کرده اند. ظاهراً در نخستین نوشته های تاریخ مکتوب بشر نیز، نشانه هایی از انتظار پایان جهان مشاهده میشود. اینکه زمین و خورشید نیز، همچون هر ستاره و سیاره دیگری، زمانی متولد شده اند و زمانی خواهند مرد، واقعیتی انکار ناپذیر است. هنوز نفهمیده ایم و نمیدانیم که ما چندمین نسل از چندمین سیاره در چندمین کهکشان خلقتیم و شاید پاسخ به این سوال هرگز مشخص نشود. آنطور که یونگ میگفت: اساطیر از تاریخ واقعی ترند. چراکه تاریخ، توافق مورخان بر رویدادهای مبهم است و اسطوره، نقطه مشترک رویاهای شفاف و انتظارات واقعی نسلها. انتظار «پایان یافتن جهان» را میتوان چیزی از جنس اسطوره دانست. داستانی که مستقل از درستی و نادرستی آن، حکایت از دردی دارد که …

طی سالهای اخیر، فیلم ها و داستانها و افسانه ها و خبرهای زیادی، سال 2012 را پایان جهان اعلام کردند. این روزها سال 2012 رو به پایان است و جهان میرود تا 2013 و 2014 و 2015 و … را تجربه کند. اما به هر حال، «پایان جهان»، عبارت عجیب، عمیق و تأثیرگذاری است که مفاهیم زیادی را در ذهن ما تداعی میکند. اگر موافق هستید در کامنت های زیر این پست، تداعی های خود را از واژه های زیر بنویسیم: پایان جهان، 2012، سه روز تاریکی من هم به سهم خودم، تداعی های خودم را امشب در همینجا خواهم نوشت…