لانه کبوتر

کبوتر، چند ساعتی بود که مشغول خانه ساختن بود.

روی ماشینی که کنار خیابان متوقف شده بود.

شتابزده می‌رفت و می‌آمد و چوب‌ها را کنار هم جمع می‌کرد تا لانه‌‌ی امنی برای خود بسازد.

واضح بود که ساعتی دیگر، ماشین راه خواهد افتاد و دسترنج این کبوتر خسته و پرتلاش را بر باد خواهد داد.

نگاهش می‌کردم و مانده بودم چکار کنم.

اخلاق منطقی می‌گفت: باید خانه‌اش را با دست خراب کنم تا بیش از این خسته نشود و تلاش را در نقطه‌ی دیگری آغاز کند.

اخلاق انسانی می‌گفت: خراب کردن لانه‌ی کبوتر در مقابل چشمانش، بی‌رحمی است. نباید باعث ناراحتی‌اش شوی.

اخلاق تکاملی می‌گفت: بگذار بسازد و خراب شود، تا کبوتری که جای امن را از ناامن نمی‌شناسد، فرصت زاد و ولد نیابد و نسل کبوترانِ جانَشناس، بی‌هوده زیاد نشود.

من نهایتاً مثل اکثر انسان‌ها، اخلاق حیوانی را انتخاب کردم: فقط نگاه کردم. چون قدرت انتخاب نداشتم. یا شاید نمی‌خواستم بپذیرم که من هم در ساخته شدن آن خانه‌ی روی باد شریک بوده‌ام.