علیرضا داداشی دوست مجازی من است. نمی‌دانم که او را از نزدیک دیده‌ام یا نه. برایم مهم هم نیست که این را بدانم. علیرضا را به خاطر تمام کامنت‌ها و نوشته‌ها و حرف‌ها و نظرها و نقدهایش می‌شناسم. کلمه به کلمه‌اش را خوانده‌ام و از او بسیار آموخته‌ام. در یکی از کامنت‌ها نوشت که «پدرش» را هفته‌ی گذشت از دست داده است. برایش تسلیتی نوشتم اما دوست دارم اینجا بنویسم تا دیگران هم در اندوه او شریک شوند که شراکت در اندوه، همواره بار سنگین آن را تقسیم می‌کند. سلام استاد عزیز خدا قوت. نمی دانم کامنت های «نوشته های کمتر خوانده شده» را هم می خوانید یا نه. اما امروز که این مطلب را می خوانم ،‌یک هفته ای است که پدرم را از دست داده ام. یک پدر نازنین مهربان دوست داشتنی که جای خالیش نه تنها در …