این متن را مدتی پیش در وبلاگ برای فراموش کردن نوشتم. میدانم خوانده اید احتمالاً. اما دیشب که دوباره میخواندمش، دیدم که چقدر دوستش دارم.
معلمی داشتم در دوران راهنمایی. معلم پرورشی بود. از معدود معلمانی که هنرش پرورش دادن بود. بعضی حرفهایش را تازه می فهمم. هنوز هم زنگ پرورشی من با آن معلم عزیز به پایان نرسیده است…
یک روز عصر، بعد از کلاس، داستانی تعریف کرد. داستان سرزمین جادو…
روزی روزگاری، در سرزمینی دور، شاهزاده ای زندگی میکرد که به همه چیز اعتقاد داشت جز سه چیز: وجود خدا، محدود بودن حکومت پدر و وجود شاهزاده های دیگر.
پدرش، که میگفت پادشاهی جهان را بر عهده دارد، به او آموخته بود که به خدا، قلمرو محدود و وجود شاهزادگان دیگر اعتقاد نداشته باشد.
شاهزاده هم، در تمام آن سالها نه شاهزاده ای دیده بود، نه مرزی و نه نشانه ای از خدایی. این بود که حرف پدر را باور داشت.
یک روز، شاهزاده از کاخ فرار کرد و تا دورترین نقطه سرزمین دوید. به ساحل رسید. در آن سوی آبها سواحل دیگری را دید. زیباتر و بزرگتر از قلمرو پدر. مخلوقاتی دید زیباتر و شگفت انگیزتر از اطرافیان خویش.
سرگردان در این سو و آن سو میگشت. مردی را دید با ردایی بلند. آسوده ایستاده بود و نگاه میکرد.
شاهزاده پرسید: «آیا آن سرزمینها در آن سوی آبها واقعیند؟»
مرد رداپوش گفت: «آری. واقعیند. واقعی به اندازه همین زمینی که روی آن ایستاده ای».
شاهزاده پرسید: «آن موجودات زیبا چه هستند؟»
مرد رداپوش پاسخ داد: «شاهزاده های سرزمینهای همسایه».
شاهزاده گفت: «حتماً میخواهی بگویی که خدا هم وجود دارد!».
مرد رداپوش گفت: «بله. من خدا هستم».
شاهزاده به سرعت به سوی کاخ خویش دوید.
پادشاه گفت: بازگشتی؟
شاهزاده گفت: «بله. سرزمینهایی دیدم وسیعتر از قلمرو شما. شاهزادگانی زیباتر. و خدایی که با من سخن میگفت».
پادشاه گفت: «نه خدایی هست. نه سرزمینی دیگر و نه شاهزاده ای جز تو. بگو ببینم خدایی که دیدی چگونه بود. آیا آستین دست چپش را بالا زده بود؟»
شاهزاده کمی فکر کرد و گفت: «آری. آستین دست چپش را بالا زده بود».
پادشاه گفت: آنکه تو دیدی، خدا نبوده، جادوگر بوده است. تو فریب خورده ای. آنچه به چشم تو آمده جز جادویی بیش نبوده است. نه خدایی هست. نه شاهزاده ای و نه سرزمینی دوردست در آن سوی مرزهای من.
شاهزاده، فردای آن روز دوباره راه افتاد. دوید تا به ساحل رسید. مرد رداپوش ایستاده بود. مثل همیشه آرام.
شاهزاده گفت: «پدرم به من گفت که تو که هستی. تو مرا فریب دادی. تو یک جادوگری».
مرد رداپوش گفت: «خدا منم. سرزمینهای دیگر، در مقابل چشمان توست. و شاهزاده ها را میبینی که در برابرت راه میروند. آنکه فریب خورده تویی. تو فریب پدرت را خوردی. آیا دقت کرده ای که پدرت همیشه آستین راستش را بالا میزند؟ این نشانه جادوگران است».
شاهزاده نا امید به کاخ بازگشت. وقتی پدر را دید گفت: «پدر. آیا این درست است که تو یک جادوگری؟».
پادشاه آرام آستین راستش را صاف کرد و گفت: «بله. پسرم. من یک جادوگرم».
شاهزاده گفت: «پس کسی که من دیدم خدا بوده است».
پادشاه گفت: «نه. مردی که تو دیدی نیز جادوگری دیگر بوده است. واقعیتی وجود ندارد. هرآنچه میبینی جادوست».
شاهزاده گفت: «ترجیح میدهم در چنین دنیایی نباشم. میخواهم بمیرم».
پدر، اشاره ای کرد و «مرگ» به شکل فرشته ای ترسناک، بر دروازه کاخ حاضر شد.
شاهزاده «مرگ» را دید. در یک لحظه تصویر جزیره های دروغین، سرزمین های فریبنده و مدعیان خدایی در برابر چشمانش ترسیم شد. کمی با خود اندیشید. نتوانست بر ترس از مرگ غلبه کند.
به پدر گفت: «هنوز میتوانم زندگی کنم».
پدر پاسخ داد: «تو خود امروز به یک جادوگر تبدیل شدی…»
شاهزاده، هر دو آستین را بالا زد و راه افتاد…