داگلاس آدامز

چند روز پیش هنگام رانندگی، در حالی که ذهنم به شدت مشغول چند مشکل و چالش بود، از سر عادت و بی‌هدف لابه‌لای کتابهای صوتی روی موبایلم می‌چرخیدم که دستم به کتاب داگلاس آدامز خورد.

صدای استیون فرای (Stephen Fry) که با شور و هیجان جمله‌های آغازین فصل اول کتاب را می‌خواند در ماشین پیچید.

با وجودی که چند سال پیش نسخه کاغذی کتاب را خوانده و نسخه صوتی آن را هم شنیده بودم، اصلاً از تازگی‌اش کم نشده بود. برای چند لحظه از دنیای اطراف جدا شدم و به جهان آدامز پا گذاشتم.

حیفم آمد که چند دقیقه از آن لحظات را با شما شریک نشوم.

لحن طنز آدامز و خلاقیت شگفت‌انگیزش در طراحی و روایت داستان به قضاوت من واقعاً ستودنی است. شوخی‌هایی که از همان روی جلد آغاز می‌شود:

The complete trilogy of five

شاید به همین علت، در روزگاری که هنوز شبکه‌های اجتماعی وجود نداشت و فن‌ها و فالوئرها به شدت امروز دیده نمی‌شدند، خوانندگان این داستان و شنوندگان این روایت، گروه‌های دوستی ویژه‌ای تشکیل داده‌ بودند و هر از چندی گرد هم می‌آمدند و درباره‌ی این سفر مجانی به کهکشان حرف می‌زدند.

پیش از این‌که سه دقیقه از نخستین جملات داستان را گوش کنید، باید به این نکته هم اشاره کنم که کتاب The Hitchhiker’s Guide to The Galaxy ظاهراً با دو عنوان مختلف به فارسی هم ترجمه شده است:

• راهنمای مسافران مجانی کهکشان (ترجمه فرزاد فربد – نشر کتاب پنجره) | گویا الان در بازار موجود نیست
• راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها (آرش سرکوهی – نشر چشمه) | نسخه دیجیتال فیدیبو

به نظرم می‌رسد که عنوان اول کمی ناقص است و در عنوان دوم هم می‌شد سلیقه‌ی بیشتری به خرج داد. شاید اگر من می‌خواستم کتاب را ترجمه کنم، عنوان «راهنمای مسافران مفت‌سوار کهکشان» را انتخاب می‌کردم. به هر حال، متأسفانه هنوز فرصت نشده ترجمه‌ها را ببینم و کیفیت آن‌ها را نمی‌دانم. بنابراین خوشحال می‌شوم اگر کسی آن‌ها را دیده و خوانده، نظرش را درباره‌ی کیفیت ترجمه‌ها بنویسد.

البته فکر می‌کنم آدامز در انتخاب تک‌تک کلمات این داستان چنان هوشمندی به خرج داده که ترجمه – هر چقدر هم حرفه‌ای – بعید است بتواند حق مطلب را ادا کند.

[su_column center=”yes”]

[/su_column]

Far out in the uncharted backwaters of the unfashionable end of the Western Spiral Arm of the Galaxy lies a small unregarded yellow sun.
Orbiting this at a distance of roughly ninety-eight million miles is an utterly insignificant little blue-green planet whose ape-descended life forms are so amazingly primitive that they still think digital watches are a pretty neat idea.
This planet has – or rather had – a problem, which was this: most of the people living on it were unhappy for pretty much of the time. Many solutions were suggested for this problem, but most of these were largely concerned with the movements of small green pieces of paper, which is odd because on the whole, it wasn’t the small green pieces of paper that were unhappy.
And so the problem remained; lots of the people were mean, and most of them were miserable, even the ones with digital watches.
Many were increasingly of the opinion that they’d all made a big mistake in coming down from the trees in the first place. And some said that even the trees had been a bad move and that no one should ever have left the oceans.
And then, one Thursday, nearly two thousand years after one man had been nailed to a tree for saying how great it would be to be nice to people for a change, a girl sitting on her own in a small café in Rickmansworth suddenly realized what it was that had been going wrong all this time, and she finally knew how the world could be made a good and happy place. This time it was right, it would work, and no one would have to get nailed to anything