بلوط

این روزها، وقتی حدود هجده ساعت در روز کار می‌کنم، با خودم می‌گویم چه روز سبکی بود و چقدر راحت گذشت!

بگذریم از سخت‌گیری‌هایی که بر خودم دارم برای محاسبهٔ گزارش عملکرد. برای ثبت گزارش کار در برگه‌های گزارش شخصی‌‌ام، هر پومودورو را ۲۵ دقیقه حساب می‌کنم. اما در عمل، تایمر روی میزم را هر بار روی ۳۵ دقیقه تنظیم می‌کنم که وقتی در گزارش‌هایم می‌نویسم «یک پومودورو» یقین داشته باشم که واقعاً و خالصاً ۲۵ دقیقه از آن ۳۵ دقیقه در می‌آمده است.

سفرها و کارها و پروژه‌ها که سر جای خودش هست. اما علاوه بر همهٔ کارهایی که همیشه داشته‌ام، در این چند ماه اخیر، وقتی که برای نوشتن کتاب (به امید انتشار آن پیش از پایان سال) می‌گذارم، بار اضافه‌ای شده که باعث می‌شود فرصت تنفس کمتری داشته باشم.

در این میان، روزی نیست که به روزنوشته و حرف‌هایی که هنوز این‌جا ننوشته‌ام فکر نکنم. از بحث‌هایی که در کامنت‌ها مطرح کرده‌ام و هنوز تمام نشده (مثل ماجرای Relevance) تا نوشته‌هایی که نیمه‌کاره رها شده، مثل دو کتاب جدید داوکینز و چند مطلب دیگر. و البته آرزوی فرصتی که دربارهٔ حداقل سه موضوع دیگر هم بنویسم. یکی مقدمه‌ای ساده بر «چپ و راست» و دیگری «دربارهٔ گربه‌های خیابان» و آن دیگر هم «رواداری.»

این جور وقت‌ها، عکس‌ها همیشه بهانهٔ خوبی بوده‌اند که روزنوشته‌ها را به‌روز نگه دارم. از خودم عکسی ندارم. اما دو عکس از کوکی و بلوط و یک عکس هم از قهوه دم دستم بود که برای هدف من (پر کردن الکی یک نوشته) کفایت می‌کرد.

کوکی و بلوط، وقتی می‌بینند جدی سر در لپ‌تاپ فرو برده‌ام، جوگیر می‌شوند و چهره‌ای جدی به خود می‌گیرند. این عکس‌ها را در زمانی که کار می‌کردم از آن‌ها ثبت کرده‌ام.

عکس آخر هم، حاصل نوعی آشفتگی ذهنی است. کمی اسپرسو درست کردم و برای این‌ که تاریخ مصرف شیر نگذرد، شیر هم در آن ریختم. کمی هم دارچین و زنجبیل روی میز مانده بود که حیفم آمد حرام شوند. آن‌ها را هم ریختم و در پایان، دیدم بستهٔ گل‌های خشک‌شدهٔ محمدی هم، که دوستی به هدیه فرستاده بود، آن گوشه مانده و گفتم حالا که مصرفی برایشان نمی‌دانم، آن‌ها را هم داخل اسپرسو بریزم.

حاصل چیزی شد که در عکس سوم می‌بینید، و البته نوعی تداعی و یادآوری که نقد نوشتهٔ آقای مهرداد خدیر را دربارهٔ «روشنفکری دینی» زودتر کامل کنم.

مدت‌ها بود که متن‌های نصفه-نیمه در روزنوشته نداشتم و پیش از تمام کردن یک مطلب، به سراغ مطلب دیگر نمی‌رفتم. اما دوباره مدتی است تراکم کارها – در کنار شوق مهارنشدنی نوشتن – به نقطهٔ اوج تازه‌ای رسیده و باعث شده نوشته‌های تکه‌تکه‌ام زیاد شود. البته که آن‌ها را به تدریج جلو می‌برم (و تقریباً تمام جمله‌هایی که باید نوشته شود با دقیق‌ترین کلمات در ذهنم هست) اما کمتر پیش می‌آید که فرصتی برای نشستن و نوشتن پیدا کنم.

یادم هست که دو سال پیش، یک ساعت پس از این که دوستی، در واتس‌اپ سوالی را از من پرسید، پاسخ دادم و او ده ساعت بعد پاسخم را دید. برایش نوشتم: «منطقی‌تر است وقتی فرصت خواندن پاسخ را نداری، سوال نپرسی.»

هنوز دو سال از پیام نگذشته، خودم از دوستی سوالی پرسیدم و تقاضا کردم که در اسرع وقت جواب دهد. اما پنج روز بعد توانستم پاسخ سوالم را بخوانم (اگر دنیا حساب و کتاب داشت، می‌گفتم دوست اول، نفرینم کرده است). و الان در حالی که لابه‌لای کارهای ناخواسته و سفرهای ناگزیر، هر روز وقتی را به پاسخ دادن پیام‌ها اختصاص می‌دهم،‌ پیام‌های بسیاری از دو یا سه ماه پیش بی‌پاسخ مانده که بسیار آزارم می‌دهد (پیشاپیش از این که راه‌حل‌های مختلف، از تفویض اختیار و اولویت‌بندی کارها تا تفکیک خطوط تلفن و استفاده از بسترهای ارتباطی دیگر مثل ایمیل و … مطرح نمی‌کنید سپاسگزارم).

این‌ها را گفتم که بگویم، ضمن این که مطالب روزنوشته به تدریج تکمیل می‌شوند، حس کردم تکرار و تکمیل دائمی چند عنوان ثابت، می‌تواند خسته‌کننده باشد. همین باعث شد که انتشار چند عکسِ بی‌بهانه و بی‌خاصیت از گالری گوشی موبایلم، توجیه‌پذیر به نظر برسد.

در این مدت، موضوعات کوچک اما مهمی هم پیش آمده و به ذهنم رسیده که شرح هر کدام از چندصد کلمه فراتر نمی‌رود. هنوز نتوانسته‌ام تشخیص دهم که بهترین شکلِ بیان آن‌ها چیست؛ انتشار یک مطلب کوتاه (طولانی‌تر از یک توییت و کوتاه‌تر از مطالب متعارف روزنوشته) یا ترکیب آن‌ها با هم و انتشار چیزی شبیه گزارش‌های هفتگی. هر وقت فهمیدم چه روشی بهتر است،‌ آن‌ها را هم می‌نویسم.

عکس اول که نیاز به توضیح ندارد. پرده‌ها را کشیده بودم که نور بیرون آزارم ندهد و بتوانم کارهایم را بهتر انجام دهم. گفتم عکسی هم ثبت کنم. توضیح نامربوط هم این که از کم شدن تدریجی وزنم، با افزایش تحرک و جابه‌جایی فیزیکیِ پس از کم‌رنگ شدن کرونا، رضایت دارم و امیدوارم ادامه پیدا کند.

مرتب کردن کتابخانه هم، بعد از چند هفته تقریباً تمام شد. کاری مهم و ضروری بود. اگر چه تنها ایرادش این شد که بلوط، پس از دو سال زندگی در خانه، با دیدن طبقه‌های خالی به ذهنش رسید که بالای کتابخانه هم جایی جذاب و دسترس‌پذیر است. البته که من مشکل جدی با این کار ندارم. اما کوکی با ترس و تعجب بلوط را می‌بیند و معمولاً ترجیح می‌دهد در این جور مواقع، یک جای امن قایم شود که اگر خانه فرو ریخت، خطری او را تهدید نکند.

این را هم اعتراف کنم که چون من معمولاً‌ روی زمین و نزدیک کتابخانه می‌خوابم، این صحنه را که هنگام چشم‌باز کردن ببینم گربه‌ای از ارتفاع سه متری و کمی بیشتر با من چشم‌ در چشم شده، خیلی دوست ندارم. معمولاً چند ثانیه طول می‌کشد که ذهنم بیدار شود و بفهمم بلوط است و قرار نیست از آن بالا روی سرم بپرد.

می‌خواستم در جواب کامنت مصطفی خودمانی،‌ چند جمله‌ای دربارهٔ «انحصار در تأمین امنیت» بنویسم و با تکیه بر بهانه‌ای که حرف‌های پیمان در یکی از کامنت‌ها دربارهٔ کرونا به دستم داده بود، کمی هم راجع به حاشیه‌های مدیریتی کرونا حرف بزنم.

اما دیدم که فضای روزنوشته خیلی رسمی و جدی شده. به همین خاطر، چند عکس از گوشه و کنار گوشی پیدا کرده‌ام و این‌جا می‌گذارم تا بین نوشته‌های جدی فاصله بیفتد. پیشاپیش از این‌که به کیفیت عکس‌ها گیر نمی‌دهید ممنونم.

توضیح اول: پایین این مجموعه عکس، یک کلیپ ویدئویی کوتاه از کوکی و بلوط گذاشته‌ام.

توضیح دوم: دو تا از عکس‌ها را قبلاً‌ در اینستاگرام قرار داده‌ام و تکراری است.

در روزها و هفته‌های اخیر، تراکم کارها بسیار زیاد شد و اتفاق‌هایی افتاد که فرصت نشد به روزنوشته‌ها سر بزنم. کامنت‌های متعددی هم زیر مطالب قبلی هست که حتماً دوست دارم در ادامه‌شان پاسخ‌هایی بنویسم تا زمینه‌ی بحث و گفتگوی بیشتر فراهم شود. نقد چشم انداز ۱۴۰۴ هم نیمه‌کاره مانده.

اما نوشتن،‌ به سطحی از حضور ذهن و تمرکز نیاز دارد که در این چند هفته، از آن بی‌بهره یا کم‌بهره بوده‌ام.

اما صرفاً برای به روز شدن روزنوشته، کلیپ کوتاهی از کوکی و بلوط را در این‌جا قرار می‌دهم. اخیراً متوجه شدم که یک نوع ماهی روباتیک چینی نسبتاً ارزان‌‌قیمت هست که می‌‌تواند سرگرمی خوبی برای گربه‌ها باشد.

وقت‌هایی که کار سنگین دارم و می‌خواهم کوکی و بلوط سرگرم باشند، به این ماهی‌ها متوسل می‌شوم.

‌پی‌نوشت اول: اگر گربه دارید، این محصول را پیشنهاد می‌کنم. فقط مثل بسیاری از محصولات بی‌کیفیت چینی، باید دو یا سه تا بخرید تا یکی از آن‌ها کار کند.

پی‌نوشت دوم: فراموش نکنید که همه‌ی کسانی که با حیوان خانگی زندگی می‌کنند، صرفاً‌ لحظات خوب خود را به اشتراک می‌گذارند. این کار عمدی و از سر فریبکاری نیست. طبیعتاً لحظات تلخ یا سخت، چیزی نیست که انسان با دیگران به اشتراک بگذارد. اما زندگی در کنار حیوانات خانگی، لحظات سخت و تلخ هم دارد. از شیطنت‌های آن‌ها تا بیمار شدن و در نهایت، از دست دادن‌شان.

مدتی بسیار شلوغ بودم و فرصت نشد مطلبی در روزنوشته منتشر کنم. از طرف دیگر، خبر مهمی هم در جامعه در جریان نیست که بهانه‌ای برای نوشتن باشد.

این بود که گفتم بعد از مدت‌ها، چند عکس و فیلم از کوکی و بلوط برایتان بگذارم. کیفیت عکس‌ها چندان خوب نیست. اما خودم دوست‌شان دارم و در گوشه‌ای از موبایلم آن‌ها را آرشیو کرده‌ام.

احتمالاً بدون توضیح من هم متوجه می‌شوید که در دو تا از عکس‌ها، کبوتری بر پنجره‌ی واحد همسایه نشسته بوده و کوکی و بلوط به آن کبوتر خیره شده‌اند.

در پایان هم دو کلیپ قرار داده‌ام. یکی از کلیپ‌ها مربوط به مراسم ماساژ دادن بلوط است که معمولاً روزانه چند بار تکرار می‌شود.

کلیپ دیگر هم مربوط به نوازش‌ها و دعواهای کوکی و بلوط است. پیش از این، کوکی نمی‌گذاشت بلوط او را لیس بزند و فقط خودش حق داشت بلوط را لیس بزند (در غیر این صورت، بلوط کتک می‌خورد). حالا بلوط بزرگ و قوی شده و به جبران آن روزها، اجازه نمی‌دهد کوکی لیسش بزند. حاصل این تاریخچه‌ی ناز و نوازش، چیزی است که در کلیپ انتهای این مطلب می‌بینید.

ضمنا به خاطر عمودی بودن و ابعاد نامناسب کلیپ‌ها عذر می‌خواهم. بهترین روش دیدن‌شان این است که آن‌ها را در حال Full-Screen ببینید. الان بهتر می‌فهمم چرا شبکه‌های ماهواره‌ای هر روز به مخاطبان‌شان یادآوری می‌کنند که ای مردم! وقتی می‌خواهید گزارش بفرستید، موبایل‌تان را افقی بگیرید. 😉

فیلم‌های کوکی و بلوط

حدود دو ماه و نیم پیش یا کمی بیشتر، بلوط را در پارک دیدم.

مریض بود و به نظر نمی‌رسید که بتواند روزهای زیادی زنده بماند. غذا هم نمی‌خورد. فقط به پایم آویزان شده بود و خودش را به زحمت از تنم بالا می‌کشید. سعی می‌کرد با تمام ناتوانی – که راه رفتن را هم برایش دشوار کرده بود – دنبالم بیاید.

تصمیم گرفتم او را پیش خودم بیاورم و کمکش کنم که خوب شود. فرایند ساده‌ای نبود. انواع بیماری‌ها و مشکلات را داشت و مدت درمانش نسبتاً طولانی شد. بگذریم از این‌که در یک فقره از بیماری‌هایش، آنفولانزای پنهانی داشت که در خانه آشکار شد و کوکی را هم گرفتار کرد و بر خلاف نظر دامپزشکان که می‌گفتند کوکی می‌تواند سریع بیماری را رد کند، بیش از یک ماه درگیر ماند و وضعیتی شدیداً دردناک و نگران‌کننده را از سر گذراند (در حالی که با انواع کیت‌ها، بیماری‌های مسری او را کنترل کرده بودند و فقط این یک مورد بود که قابل سنجش و کنترل نبود و بعداً بروز پیدا کرد).

بلوط هم البته، هنوز با مشکلات متعددی دست و پنجه نرم می‌کند که یکی از آن‌ها بیماری کبدی است. از حیوان‌آزاری‌ها که بگذریم، معمولاً گربه های شهری قربانی محبت‌های ناآگاهانه‌ی مردم می‌شوند. از دادن جگر خام گرفته تا استخوان مرغ و ماهی. استخوان به لثه‌ها و گلوی آن‌ها آسیب می‌زند و جگر هم به شیوه‌های متعدد بیمارشان می‌کند که آسیب کبدی فقط یکی از آن‌هاست.

خلاصه این‌که دامپزشکان به من توصیه کردند که در مورد بلوط، چندان به «طول عمر» فکر نکنم و صرفاً بکوشم که «عرض عمر» او بیشتر شود. من هم به این توصیه عمل می‌کنم و در تلاشم که زندگی بهتری را تجربه کند.

حالا برای این‌که در کامنت‌ها برای بلوط دل نسوزانید، تعدادی از عکس‌های او را این‌جا می‌گذارم تا ببینید یک حیوان بیمار و کثیف شهری با کمی مراقبت و توجه، چقدر می‌‌تواند سرحال‌تر و زیباتر شود.

پی‌نوشت: دوست دارم در آینده مطلبی درباره‌ی نگهداری گربه‌ها در خانه بنویسم و بعضی از تجربیاتم را – که برایم هزینه و دردسر زیادی داشته – به شما بگویم. شاید به کار کسی بیاید. البته اولین مورد در فهرست توصیه‌هایم این خواهد بود که تا می‌توانید از آوردن گربه به خانه اجتناب کنید و سعی کنید آن وقت و انرژی را برای حیوانات بی‌پناه بیرون خانه بگذارید (بله. رطب خورده‌ام و منع رطب هم می‌کنم!). اما فعلاً به خاطر این‌که دوست ندارم فضای روزنوشته خیلی گربه‌ای بشود، باید مدتی صبر کنم و چند مطلب دیگر بنویسم تا بعد بتوانم به سراغ پیشنهادیی برای نگهداری گربه خانگی بیایم.