امروز خیلی تصادفی – و البته با چند سال تأخیر – فهمیدم که یک ادوکلن با بوی کتاب وجود داره.
در واقع با بوی کاغذ کتابِ نو. چون احتمالاً قبول دارید که بوی کتاب نو و بوی کتاب کهنه دو رایحه کاملاً متفاوته.
طراحی این ادوکلن به سال ۲۰۱۲ برمیگرده و با مشارکت سه شخص (حقیقی / حقوقی) انجام شده:
- Geza Shoen فعال حوزه عطر
- Gerhard Steidl ناشر
- لاگرفلد (طراح فشن)
احتمالاً میدونین که لاگرفلد به خاطر داشتن سمت Creative Director همزمان در دو برند شنل و فندی، شهرت جهانی داره و به هر حال همهی اینها نشون میده که چنین ادوکلنی فراتر از یک نامگذاری تجاریه و واقعاً براش وقت طراحی گذاشته شده.
البته یه ادوکلنی به اسم In The Library هم قبلاً تولید شده (سال ۲۰۰۵) که یه بار اون رو بو کردم و اگر درست یادم باشه اصلاً بوی کتابخونه نمیداد. حالا یا تجربهی طراح از کتابخونه با تجربهی من فرق داشته یا تجربهی طراح در طراحی عطر کم بوده.
البته راستش رو بخواین، هیچوقت حاضر نیستم چنین ادوکلنی رو بخرم و استفاده کنم.
به نظرم جزو محصولات نمایشی محسوب میشه و – در نگاه من – بیشتر به درد کسانی میخوره که میخوان ژست کتابخونی بگیرن و احتمالاً چهار تا عکس و استوری توی اینستاگرامشون منتشر کنن.
درست مثل انتشار چهار تا شعر از سعدی و حافظ در اینستا؛ که به نظرم فاصلهی زیادی با «زندگی با سعدی و حافظ» داره.
خلاصه اینکه: بوی کتاب باید از دهان برخیزد نه از لباس.
پی نوشت: اول نمیخواستم این چند خط آخر رو بنویسم. فقط خود عکسها رو بذارم. بعد گفتم چون هر وقت مطلبی از این جنس مینویسم، بعضی دوستان عزیزم برام هدیه میگیرن و میفرستن، بهتره تاکید کنم که این ادوکلن رو صرفاً به خاطر طراحی بصری زیباش و البته ایدهی خلاقانهاش در انتخاب بو دوست داشتم و نه به خاطر خود رایحهاش.