نوع مطلب: گفتگو با دوستان برای: یاور مشیرفر  موضوع بحث – یاور عزیز، مدتی پیش در زیر بحث توسعه قلمرو یا توسعه ظرفیت بحثی را مطرح کرد که بخشی از آن را در اینجا می‌خوانیم: [toggle title=”صحبت‌های یاور (کلیک کنید)”] من الان با یه مفهومی به نام «ارزش‌گذاری» درگیرم که به طور کامل نمی‌تونم درکش کنم. بخشی از بحث به استراتژی محتوا ربط داره و خیلی بخش‌هاش نداره. من الان مدتیه که احساس می‌کنم به اندازه‌ی کافی از زمانی که میزارم «درآمد» ندارم. بعضی‌وقت‌ها مثلا می‌تونم حساب کنم که درآمد ساعتی من مثلا باید «هشتاد هزار تومان» باشه و اگه ۸ ساعت در روز و به عبارتی ۲۴۰ ساعت در ماه کار کرده‌باشم، باید در مجموع آخر ماه، مبلغی حدود ۱۹ میلیون درآمد کسب کرده‌باشم. این شاید در حالیه که من از «تمام ظرفیت وجودی» خودم برای کارم استفاده کرده‌باشم. سؤال اولم اینه …

پیش نوشت: این مطلب را می‌توان زیرمجموعه‌ی مطالبی دانست که تحت عنوان گفتگو با دوستان مطرح می‌کنم. در یکی از بحث‌های مربوط به کانکتوگرافی به یکپارچگی عمودی و یکپارچگی افقی رسیدیم و دیدیم که به نظر می‌رسد هرمِ دنیا هر چه بیشتر در حال حرکت به سمت یک ساختار مسطح است. در آنجا سعید به آمادگی برای زندگی در جهانی با ساختارِ یکپارچه‌ی افقی اشاره کرده بود و فکر کردم بد نیست به بهانه‌ی حرف سعید، چند جمله‌ای بیشتر در این‌باره صحبت کنیم. حرف‌هایی که در اینجا می‌نویسم، ناشی از تسلط بر این بحث یا پختگی در مواجهه با یکپارچگی افقی یا هر چیزی از این دست نیست. فقط حس کردم شاید بشود به بهانه‌ای، بر اهمیت بحثِ یکپارچگی افقی تأکیدی دوباره کرد. من همیشه – حداقل در مورد فرایند فکر کردن و یادگیری خودم – دو نگرانی جدی داشته‌ام. …

پیش نوشت: مینا رهنما زیر مطلب لطفاً با دنده سنگین حرکت کنید لطف کرده بود و تبریک یلدا گفته بود و پرسیده بود که امسال فال حافظ نداریم؟ مطلبِ زندگی تقویمی را به بهانه‌ی حرف مینا می‌نویسم. زندگی تقویمی مینا جان. ما همه یاد گرفته‌ایم که بین این چند نوع اظهارنظر تفاوت و تمایز قائل شویم: گزارش/توصیه/رفتار/تصمیم بر اساس سلیقه شخصی گزارش/توصیه/رفتار/تصمیم مبتنی بر تجربه شخصی گزارش/توصیه/رفتار/تصمیم مبتنی بر روش علمی بنابراین لازم است تأکید کنم آنچه در اینجا برای تو می‌نویسم از جنس حرف‌های دسته‌ی اول است. ماجرای شب یلدا در وبلاگ من به زمانی مربوط می‌شود که از وبلاگِ برای فراموش کردن به وبلاگ شخصی خودم کوچ کردم. اولین شب‌های یلدا، موضوعی را تعیین می‌کردیم و با هم در مورد آن حرف می‌زدیم؛ موفقیت، برنامه ریزی، هدف گذاری و معنای زندگی، از جمله بحث‌هایی بود که مطرح می‌شد. گاهی هم جنبه‌های شخصی‌تر زندگی‌مان …

پیش نوشت یک: اگر چه هنوز در سطر نخست این مطلب هستم، اما یقین دارم که این نوشته طولانی و پراکنده خواهد بود. به همین علت، پیشاپیش عذرخواهی من را بپذیرید. پیش نوشت دو: امیرمحمد قربانی از دوستان قدیمی متممی است و احتمالاً شما هم به واسطه‌ی شناسنامه‌اش در متمم و وبلاگش به اسم در راه شناختن، او را می‌شناسید. من مطلبی با عنوان سهم آموزش و غریزه در یادگیری داشتم و در زیر آن، امیر کامنتی گذاشته بود که این مطلب را در پاسخ به آن یا با اتکاء به آن، یا به بهانه‌ی آن می‌نویسم. پیش نوشت سه (برای امیر): می‌دانم که بخشی از آنچه در ادامه می‌نویسم (و شاید همه‌ی آنچه در ادامه می‌نویسم) الزاماً به حرف‌های تو مربوط نباشد. اما این را هم می‌دانم که انتظار نداری مستقیماً چیزی در پاسخ نوشته‌ات بخوانی. چرا که موضوع آن خارج …

لیلا زیر مطلبی که برای زینب دستاویز تحت عنوان چند پیشنهاد برای وبلاگ نویسی منتشر کرده بودم، کامنتی گذاشته بود که حس کردم شاید بهتر باشد اینجا در موردش کمی بنویسم. سلام. من یک مسئله با وبلاگ نویسی دارم، هیچ بهبودی در نوشته‌هام حس نمی‌کنم. به جزء نوشته‌های داخل وبلاگم، الان دوماه هست که به صورت مستمر هر روز در دفترم می‌نویسم به غیر از دو روز در این مدت. سبک نوشتن خودم رو هم نمی‌تونم پیدا کنم، گاهی طنز می‌نویسم، گاهی جدی و گاهی نوشته‌های احساسی. از روند خودم راضی نیستم و تا الان چندین بار خواستم کلا وبلاگم رو حذف کنم ولی این‌کار رو نکردم، حس می‌کنم مطلب مفیدی برای ارائه ندارم. می‌دانم که کمال‌گرا هستم و البته تا اینجا خیلی با این کمال‌گرایی مبارزه کردم که به نوشتن ادامه دادم و مطمئن نیستم این نقصی که می‌بینم مربوط …