مروری کوتاه به تاریخ ایدئولوژی‌های جهان، نشان میدهد که هیچیک از آنها در نبرد بیرونی شکست نخورده و به پایان سرنوشت خویش نرسیده اند. ایدئولوژی‌ها از درون میشکنند و تضادها و تعارضهای درونی، موجب فروپاشی آنها میشود. آلودگی به قدرت و ثروت، در این میانه همواره نقش کاتالیزور را ایفا کرده است.

همواره اینگونه آموخته بودم که بدترین قانون، «قانون جنگل» است. قانونی که معیار ارجحیت آن صرفاً قدرت است. اما فکر میکنم از «قانون جنگل» بدتر هم وجود دارد و آن «جنگل بی قانون» است. جایی که شیرها، در گوشه بیشه ها درمانده اند و روباهان و گرگها، بر صخره های جنگل، آواز برتری سر میدهند و گوسفندان بی خبر، شادمانه با صدای آنها همنوایی میکنند تا به نوبت، تکه تکه شوند.

بنیادگرایان ابزار و روشهای خود را از کشورهای پیشرفته وام میگیرند و به این ترتیب، بنیادگرایی پل های خود را با گذشته اش خراب میکند و در نهایت، بنیادگرایی در جنگ با غرب، خود غربزده میشود… آندره گلوکزمن

You have not lived today until you have done something for someone who can never repay you امروزت را زندگی نکرده ای، اگر لطفی نکرده باشی به کسی که میدانی هیچ وقت توانایی جبران ندارد… john Bunyan پی نوشت: این یک جمله نیست. یک آیه است…

تمام زندگی در یک تصمیم خلاصه میشود: کدام پل ها را بسازم؟ کدام پلها را بسوزانم؟ وایز بلومن

امروز از شهردار بوگوتا (کلمبیا) جمله ای خواندم که خیلی دوستش داشتم. تجربه شخصی من در کشورهای اروپایی هم این را تأیید میکند: جامعه توسعه یافته، جامعه ای نیست که فقیرهایش هم ماشین داشته باشند، بلکه جامعه ای است که ثروتمندانش هم از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند…

«یک حاکم، بهتر است اشتباهاً ببخشد تا اینکه اشتباهاً مجازات کند». این جمله را از یک روحانی از قول پیامبر اسلام شنیدم. نمیدانم سند آن تا چه حد محکم است. اما آنقدر زیبا و عمیق است که به نظرم میتواند جمله پیامبر باشد.