در حوزه علوم انسانی، هر چه بیشتر مطالعه میکنی، «اما» و «اگر» و «شاید» و «ممکن است» و «احتمال میرود» و «به نظر می رسد» بیشتر میشود. اما جالب اینجاست که «انسانها»، بر خلاف رویه غالب «علوم انسانی»، در پی قطعیت می گردند. هیچ سربازی تا کنون برای «شاید» و «ممکن است» نجنگیده است. رمز برانگیختن توده ها، قطعیت کلام است. تاریخ را رهبرانی ساخته اند که به این «واقعیت انسانی»، ایمان داشته اند…
دسته بندی:
دل نوشته ها
هر داستانی سه بعد دارد: آن طور که من تعریف میکنم، آن طور که تو تعریف میکنی، آن طور که واقعیت دارد…
سرباز در دل میگفت: باید بیشتر کار کنم. اینگونه روزی شاه خواهم شد. شاه در دل میخندید: بیشتر کار کن سرباز، تا من بیشتر شاه باقی بمانم…
تقریباً سالی یک بار این نوشته پنج سال قبلم را میخوانم و احساس میکنم باید آن را دوباره نوشت. پس چنین میکنم… باستان شناس فرهنگی… نه! اشتباه نکنید. این یک تخصص جدید نیست. شغلی هم نیست که همین دیروز اختراع شده باشد. ما در ایران دهها میلیون نفر باستانشناس فرهنگی داریم.
امیدوارم با خواندن این پست به سادگی من نخندید… اعتراف میکنم که همیشه از دیدن خانه های زیبا لذت برده ام و گاه ساعتی ایستاده ام و نگاهشان کرده ام، اعتراف میکنم بسیاری از ماشین های لوکس را با لذت دیده ام، و اگر چشم مردم و صاحب ماشین دور بوده، از شیشه با نگاهی کنجکاو، داخل ماشینها را بررسی کرده ام. اما باید این را هم اعتراف کنم، که به ندرت، حسرت خورده ام و تقریباً هرگز در دل نگفته ام: «ای کاش این خانه، خانه ی من بود» یا «ای کاش این ماشین، ماشین من بود». اما بگذارید اعتراف کنم،
چند روز قبل وقتی متن صوتی کتاب دشواری انتخاب را در TrustZone قرار دادم، گفتم که به تدریج بخشهایی از حرفهای کتاب را به بحث می گذارم. یکی از بحثهایی که در این کتاب مطرح میشود، «تصمیم های مرتبه دو» است. شوارتز میگوید ما میتوانیم با اتخاذ برخی تصمیم های کلی و مراجعه به آنها در موارد جزئی تر، بار تصمیم گیری را سبک تر کنیم. به عنوان یک مثال ساده از بستن کمربند ایمنی نام می برد. میگوید هر بار سوار ماشین میشویم برای بستن کمربند ایمنی به سوالات متعددی فکر میکنیم: – قرار است چقدر رانندگی کنم؟ یکی دو خیابان آن طرف تر یا ده کیلومتر دورتر؟ – پلیس در این مسیر حضور دارد یا خیر؟ – هوا در حدی تاریک شده که کمربندها را نبینند؟ – لباسی که امروز تن من است تیره است یا روشن؟ جای …
از کودکی به ما آموختند، همیشه زمانی میرسد که به یاد اشک ریختن ها و اندوه هایت بیفتی و بخندی، اما کسی به ما نیاموخت که گاهی هم زمانی میرسد که به یاد خنده هایت بیفتی و اشک بریزی و اندوه را احساس کنی.
حمله و جنگ در زمین مسطح و در شرایط قدرت برابر، با حمله کردن برای تسخیر یک قلعه مستحکم فرق دارد. فرماندهان کارکشته جنگی، قرنهاست که آموخته اند، در حمله به قلعه ها، تا زمان تسخیر آخرین کنج پنهان قلعه، نباید در شیپور پیروزی بدمی. باید آرام و بی صدا، اتاق به اتاق و حفره به حفره را اشغال کنی و روزی که بر پشت بام قلعه ایستادی، پرچم خود را برافرازی و شیپور پیروزی را بنوازی. در زمین مسطح، نوای شیپور اعلام آغاز جنگ است و در تصاحب قلعه های مستحکم، دمیدن در شیپور، آخرین گام بازی تسخیر. بازی شتاب زده، راز بسیاری از شکستهای تعجب آور تاریخ است… پی نوشت: این استراتژی، در سیاست، محیط کسب و کار، بازاریابی و ترویج محصول، مسیر شغلی و حتی رابطه عاطفی مصداق دارد.
استبداد، وضعیتی است که در آن، شجاعانه ترین رفتار، اندیشیدن با صدای بلند باشد.
دیروز یکی از دوستان دور قدیمی، زنگ زده بود که عید رو تبریک بگه. فکر میکنم حداقل حدود دو سال بوده که تماسی از اون نداشتم. وقتی اسمش روی موبایل افتاد تا چند ثانیه فکر میکردم که این چه کسی است و چه میخواهد و من از کجا با او آشنا شده ام… گوشی را برداشتم. احوال پرسی گرمی کرد…