گاه میکوشیم بسازیم
نمیشود
گاه میکوشیم نبازیم
نمیشود
اینگونه میشود که
ناچار میگوییم
بگذار نکوشیم
شاید اینبار بشود
شاید اینبار همه چیز خوب بشود…
“آرام”

این شعر و آهنگ برای هر کسی مثل خودم که به سرنوشت آدمی با یک میز و سه فنجان دچار گردیده شرح مناسبی است:
شعر: مولوی
آهنگساز: استاد همایون خرم
خواننده: علیرضا قربانی

نی حدیث راه پر خون می کند
قصه های عشق مجنون می کند
در غم ما روزها ، بی گاه شد
روزها با سوزها همراه شد
روزها گر رفت ، گو رو ، باک نیست
تو بمان، ای آن که چون تو پاک نیست

شمع و پروانه منم
مست میخانه منم
رسوای زمانه منم
دیوانه منم
یار پیمانه منم
از خود بیگانه منم
رسوای زمانه منم
دیوانه منم
چون باد صبا دربدرم
با عشق و جنون همسفرم
شمع شب بی سحرم
از خود نبود خبرم
رسوای زمانه منم
دیوانه منم
تو ای خدای من
شنو نوای من
زمین و آسمان تو
میلرزد
به زیرپای من
مه وستارگان تو
میسوزد
به ناله های من
رسوای زمانه منم
دیوانه منم
وای از این شیدا دل من
مست و بی پروا دل من
مجنون هر صحرا دل من
رسوا دل من

لاله ی تنها ، دل من
داغ حسرت ها ، دل من
سرمایه ی سودا ، دل من
رسوا دل من ، رسوا دل من

خاک سر پروانه منم ، خون دل پیمانه منم
چون شور ترانه تویی ، چون آه شبانه منم
رسوای زمانه منم ، دیوانه منم
رسوای زمانه منم ، دیوانه منم

اين متنو خوندني تصور كردم اين ديالوگ تو يه فيلمي باشه و شما بازيگرش باشين،چه خوب ميشه.
بازيگرم باشين موفق ميشين.

سلام
استاد عزیز منتظر مطالب بیشتری از شما هستیم استفاده کردیم خسته نباشید

هم غصه!
من هم یک دوست داشتم که یک روز برای همیشه از دست دادمش! وقتهائی که دلم می گیره، به یاد گفتگوهای شبانه تو آموزشی و بعد هم خوابگاه دانشگاه، عکسش را می گیرم دستم و باهاش حرف می زنم.
می گویم و می گویم و می گویم و او فقط نگاه می کند. البته او همیشه همینطور بود. دستش را می زد زیر چانه اش و با ته لبخندی تو صورتش فقط نگاهم می کرد تا من تمام حرفهایی را که تو دلم بود بزنم و خالی بشوم. حرفهام که تمام می شد چشمهایم را به دهانش می دوختم و او هربار بی هیچ قضاوتی ، دستی به شانه ام می زد و می گفت : همه چیز درست می شود مطمئن باش.
به خودم می آیم و می بینم دلتنگی هام ، صورتم را خیس کرده. عکسش را می بوسم و می گذارم تو کتابخانه ، تا یک شب دیگر و یک دلتنگی دیگر…

من یه دوست ارمنی دارم که (به نظرم) انسان ترین آدمیه که تو دنیام میشناسم مسلمون نیست و شهروند امریکاست ولی میگه حضرت علی سامورایی زندگیشه کل نهج البلاغه رو هم حفظه
آدم خیلی معروف و بزرگیه تو زمینه سازه و دوست داره بازسازی حرم نجف رو به زودی انشاالله انجام بده
من اول بار که شما رو شناختم هی یاد ایشون میافتادم 🙂
ولی قیاس اصلا درست نیست
میخوام بگم هر آدمی ویژگی هایی داره که مخصوص خودشه و نمیشه تو کس دیگه ای پیدا کرد
بخصوص وقتی کسی رو دوست داریم و از دستش میدیم که نباید دنبال ویژگی های اون تو کس دیگه ای باشیم و هی بخوایم اونی که دوست داریمو تو این آدم پیدا کنیم
که حداقل به احساس خودمون خیانت نکرده باشیم
اگه نمیتونیم برگردونیمش با خاطراتش زندگی کنیم نه که بریم سراغ یه آدم بی گناه دیگه

سلام
این دیدگاه بعضی از انسانهاست حتی وقتی تنها هستند با خودشان هم درگیر هستند و خودشان را دوست ندارند .
یا همش نق می زنند یا کودک درون خود را خفه می کنند یادمان باشد که با خودمان خوب رفتار کنیم
مرسی از مطالب جالب تان

استاد ارجمندم
از لطف و محبت حضرتعالی بی نهایت ممنونم.
آنچه که در این یک سال از شما آموختم از آموخته های چندین و چند سالم ارزشمندتر است.
خوب شد خودتان به نیایش صبحگاهی اشاره کردید.
راستش خیلی وقت بود که می خواستم تقاضا کنم آنرا در سایت بگذارید
اما خجالت می کشیدم مطرح کنم فکر می کردم یک مورد کاملاً شخصی است.
برای همین خودم یک نیایش صبحگاهی برای خودم نوشتم.
از تصاویر الهام بخش مخصوص خودم هم استفاده کردم.
اما همچنان تشنه دیدن نیایش شما هستم
اکنون که خودتان اشاره کردید بی قرار شده ام.
خواهش می کنم اگر زمان برای ارائه صوتی آن کم است، هر چه سریعتر متن آنرا در سایت بگذارید.
جسارتاً برای فایل صوتی بعداً هم می شود اقدام کرد.
خیلی مشتاقم حتی اگر امکان داشته باشد همین امروز……شاید توقع زیادی باشد…….
آرزوی سلامتی و شادی برایتان دارم

سلام استاد عزيز.وقت بخير
نوشته زيبايي بود.ممنون
به نظر من تنهايي هميشه بد نيست.بيشتر كساني از تنهايي گريزانن كه از روبرو شدن با خودشون هراس دارن ولي بايد بدونيم كه راه پرورش درون قطعاً از تنهايي ميگذره.
شايد بي ربط نباشه كه از زندگي دكتر عسگري درسي رو نقل كنم:
-ياد گرفته ام كه از حسود دوري كنم چون حتي اگر تمام دنيا را به او تقديم كنم باز هم از من بيزار و طلب كار خواهد بود.
-ياد گرفته ام كه با وقيح جدل نكنم چون چيزي براي از دست دادن ندارد و روحم را تباه ميكند.
-ياد گرفته ام كه با احمق بحث نكنم و بگذارم در دنياي احمقانه خويش زندگي كند.
-ياد گرفته ام تنهايي را به بودن در جمعي كه به آن تعلق ندارم ترجيح دهم.

ببخشید که طولانیه:
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؛؛ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؛؛ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؛؛
ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻧﯿﺴﺖ؛؛
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؛؛ﻧﺎﻡ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺳﺖ؛؛ﻭﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ؛؛ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ؛؛ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ؛؛
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؛؛ﺳﺮﺩﺕ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؛؛ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﺮﻑ؛؛ﺭﻭﯼ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﯾﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛؛
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؛؛ﺟﻬﻨﻤﯽ ﻧﺎﻣﺘﻌﺎﺭﻑ ﺍﺳﺖ؛؛ﺟﻬﻨﻤﯽ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﺳﺮﺩ؛؛ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﯾﺦ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ !
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﻮﻝ ﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ؛؛ﭘﺮ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﻧﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﮕﯽ؛؛ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻣﺘﺮﻭﮎ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﺟﻨﮕﻞ؛؛
ﻋﺒﻮﺭ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﻻﺑﻼﯼ ﻋﻠﻒ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﺕ ﮐﻨﺪ .
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻭ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ؛؛ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ؛؛ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮﻭﯼ؛؛ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﺳﻼﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ….
ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ !
ﺑﯿﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﯿﺮ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﮑﺶ !ﺍﺯ ﮐﺎﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺩ ﻭ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ؛؛ﺍﺯ ﮔﻠﻮﯼ ﺷﺐ ﻫﺎ؛ﺍﺯ ﮔﻞ ﻭ ﻻﯼ ﺭﻭﺯﻫﺎ؛ﻣﻦ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ؛
ﺑﯿﺎ ﻣﺮﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ؛ﺑﯿﺎ ﻣﺮﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ !
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺩﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﺳﻨﮓ ﺍﺳﺖ؛ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺁﺩﻡ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ؛
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؛؛ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﭘﯿﺮﯼ ﺳﺖ؛؛ﺧﻤﯿﺪﻥ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﺳﺖ؛؛
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﺠﺴﻢ ﺭﺍﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺍﺳﺖ؛ﺑﯿﭽﺎﺭﮔﯽ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺗﺮﻥ .
ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ !
ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ؛ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ؛ﺩﯾﮕﺮ ﺷﻌﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ؛ﻭﺍﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ؛ﺗﻠﺦ ﻣﺜﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺩ؛

*رسول یونان

با من بیا ،در کنار آخرین پنجره کافه، آنجا که شمعدانی برای ابرها دست تکان می دهد،کنار همان میز گرد چوبی که شمعی رویش می رقصد،نشسته ام، با یک فنجان قهوه برای تو، تا گرمایش را به آغوش دستهایت بسپری و من فقط تماشایت کنم.و باز خواهم رفت بدون نگاهی به پشت سر،مبادا تصویر فنجان پرت دلم را پر کند…

بدترین احساس دنیا ،احساس تنهایی درجمع است….

خیلی عمیق بود و سکوت تمام وجود من رو هم گرفت…؛ چند بار خوندمش اما…
سلام استاد، اگر شما به عنوان مدرس مذاکره بخواهید این را تحلیل کنید پاسختان چیست؟ یا اینطور بگویم، اینگونه گفتگوها را لطفا تحلیل کنید…
بسیار ممنونم…

دستهای تو تصمیم بود
باید می گرفتم و دور می شدم…

سلام
تلخ تلخه، چه اون چایی یا ، چه اون قهوه هه.
و تلخ تر اینکه ، همه ی اینا واقعیت داره….
ولی ،
یه عصر …

شهامت می خواهد
دوست داشتن کسی که
هیچ وقت و
هیچ زمان
سهم تو نخواهد شد.

“هیچوقت رویاهایت را دست کم نگیر.میشو از خواب یک گل به بیداری یک باغ رسید.میشود به هوای خورشید چشم بست و با تابش مخملینش چشم گشود.می شود ناممکن را در خیال نقش زد و به حقیقی ترین شکل ممکن زندگی اش کرد…
جهان من همین رویاهایی است که پشت چشم هایم جا می ماند و کنج دلم پنهان می شود.
درست شبیه رویاهای تو که پشت بی حواسی هایت پنهان می کنی و کنج غرورت جا می گذاری.
روزی همین تصور محال دستت را میگیرد و با خودش به انتهای سعادتی شیرین می رساند که کام تمام نامرادی های دنیا را تلخ کند.
تردید داری؟ به آب نگاه کن .برق نگاه مرا در چشمانت خواهی دید.حتی این انعکاس عاقلانه هم مقابل جنون رویاهای آدمی کوتاه است.”
این نوشته از شهاب حسینی بود تقدیم به آدمی با یک میز و سه فنجان.