یه زمانی وقتی دبیرستانی بودم با یک دوستم همیشه در مورد این حرف میزدیم که ما میخایم «حقیقت» رو بفهمیم.
یکی از ویژگی های اصلی اون روزام این بود که با دیدن آدمایی که راجع به چیزی (حتی یه مساله خیلی کوچیک) نظر قطعی میدادن واقعا عصبانی میشدم! وااقعا برام عجیب بود که آدما به قبول یک «باور» رضایت دادن! من حس میکردم که هر نظری که تا بحال هرکسی راجع به عالم داده همزمان قابل قبول و غیرقابل قبوله! بستگی داره از چه زاویه ای بهش نگاه کنی! دیندارا راست میگن اگه از دریچه نگاه اونها به دنیا نگاه کنی و دروغ میگن اگه از دریچه نگاه بی دینا به دنیا نگاه کنی! بی دینا هم راست میگن اگه از دریچه بی دینی به دنیا نگاه کنی و اشتباه میکنن اگه به روش دیندارا فکر کنی! همجنس بازها درست فکر میکنن! مخالفای همجنس بازی هم درست فکر میکنن! توی این چهار پنج سالی که گذشته همیشه از اینکه هنوز هیچ چیزی رو به قطعیت قبول ندارم ناراحت بودم و اذیت میشدم! این سالها هرکسی راجب هرموضوعی ازم قضاوت میخواست میگفتم نمیدونم! هر دوتاشون راست میگن! و اگه میپرسید نظر خودت چیه؟ میگفتم من تنها چیزی که تو دنیا قبول دارم اصل عدم قطعیت هایزنبرگه (البته متن این اصل رو دقیق نمیدونستم تا اینکه امروز خوندن یکی از کامنتای همین متن که اسم اصل رو آورده بود ترقیبم کرد برم دقیق بخونم که دقیقا چی میگه آقای هایزنبرگ. اما منظور من از اصل عدم قطعیت هایزنبرگ این بود: در دنیا هیچی قطعی نیست!)
امروز حس میکنم آدمایی که به یک چیزی «باور دارن» هم یروزی مث من بودن. فقط بعد یه مدت دیگه تسلیم شدن! وقتی یه عالمه تفکر دیدن که همشون در عین تضاد با هم قابل پذیرشن پیش خودشون گفتن بیخیال دیگه همشون مث همن! بزا یکیشونو قبول کنیم! درست مث آدمی که میره یه گوشی بخره و آخر سر از گشتن بین یه عالمه گوشی که همشون خوبن خسته میشه و میگه اوکی بابا یکیشو برمیدارم دیگه! همشون مث همن!
پریروز یکی از دوستام هم مسلمون شد! گفت من دیگه تسلیم شدم! خدا من نمیفهمم! هرچی تو میگی همون! من تسلیمم!!!!

شاید بش تفاوت بین دانش و خرد به یک ساعت و دوساعت مربوط کرد. دانش یک کمیت و قابل سنجش اما خرد یک کیفیت که یکبار رخ میده بقولی دوزاری طرف میوفته. خیلی از ما ممکنه “دانش”مند باشیم ولی لزوما “خرد”مند نیستیم. به نظرم تعبیر یک ساعت رسیدن به خرد.

این وحشتناکه که متوجه بشی همه چیز تو این عالم غیر قطعیه و فقط موقعی قطعیت داره که نظریه دیگه ای رو بلد نیستی.
واقعا وقتی به این موضوع فکر میکنم به معنای واقعی هنگ میکنم.
محمدرضا ، ای کاش با قلم زیبات بگی که همیشه هم اینطور نیست . آدم بدون تکیه گاه قطعی ذهنی تو زندگی مثل یه پر کاه میشه و این خیلی زجر آوره

سلام محمدرضا
ببخشید همیشه یه سوالی که تو اینجور بحثا واسم مطرح میشه،اینه که مثلا میگیم دنبال حقیقتیم،در واقع دنبال چی هستیم؟ایا مثلا این که بدونیم خدایی هست یا نیست(بحثی که خیلیها دنبالشن به عنوان یه سوال جدی)،به حقیقت دست پیدا کردیم؟یا مثلا اگه بدونیم قوانین طبیعت چیا هستن و یا این که مثلا خیلی از چیزای جدی دنیا رو بفهمیم ، ایا واقعا به حقیقت دست پیدا کردیم؟
ضمنا سوال دومی که واسم مطرح میشه،اینه که به نظرت اگه به اواخر عمرت برسی،ایا از زندگی ای که کردی،راضی خواهی بود؟
سوال دومیم ، فک میکنم بیشتر جوابش تو همون سوال اولیمه.

محمد رضا، من به شخصه با خواندن پست های قدیمی، این تغییر را احساس می کنم. انگار محمدرضایِ سال ۹۲ و ۹۴ دو انسان هستند با دو نگرش متفاوت به دنیا. فقط یک احساسه، نمی تونم اثباتش کنم. برای من، تولد دوم آرزوی بزرگی است. خوشا به آنان که هر لحظه متولد می شوند و کالبد قبلی را رها می کند. شاید سخن حضرت عیسی مربوط باشد که فرمود: لَنْ یَلِجَ مَلَکُوتَ الرَّبِّ الْاَعْلی مَنْ لَمْ یُولَدْ مَرَّتَیْنِ، کسی که دوبار متولد نشده، نمی‌تواند وارد ملکوت اعلی شود.

تا بدانجا رسيد دانش من
كه بدانم همى كه نادانم
…

من با زمان قرار همزیستی مسالمت آمیز گذاشته ام که نه او مرتبا مرا دنبال کند و نه من از او فرار کنم. بالاخره که روزی به هم خواهیم رسید.
ماریو لاگو