سلام.یادش بخیر من همیشه آرزو میکردم فضانورد بشم و همیشه غرق در عکسهای مربوط به کهکشان کتاب آسیموف می شدم .چون امکانش تو ایران نبود تغییر موضع دادم و اخترشناسی رو به عنوان آرزوم انتخاب کردم.چقدر رویای کودکیم با واقعیت الانم متفاوته.ممنون به خاطر نوشته تون که باعث این یادآوری شد.

سلام

+ پست تامل برانگیزی بود!
نشان دهنده اینه که تا چه حد یه کتاب و گاهی یه جمله می تونه سرنوشت یه نفر رو تحث تاثیر قرار بده.

+شاید کتابهایی که من در دوران ابتدایی خوندم بیشتر کتاب ادبیات مقاطع راهنمایی و دبیرستان بود. “قصه عینکم” رو یادمه که با چه شوقی می خوندم.
و کتاب داستانی داشتم به نام “قمری و مردهیزم شکن” مردی هیزم شکنی که با کمک به یک قمری که می تونست آرزوها رو برآورده کنه به ثروت رسید ولی با حرص و طمع زیاد درنهایت همه ثروتش سوخت و از بین رفت.
دوست داشتم آخر قصه رو به مرد هیزم شکن بگم تا توی رفتارش تجدید نظر کنه.

+ و به قول دوستی “لطفا با کتابهای دیگران برای خود کتابخانه نسازید!”

تابستان دوم ابتدايى داءرت المعارف مجد چاپ ١٣٦٠قسمت پشت جلد ١٢٥تومان سبز رنگ تقريبا همش رو اون سال خوندم چون يه تكه اش نبود سال سوم ابتدايى تمام پول تو جيبى هام رو جمع كردم چهار جلد داءرت المعارف جديد رو توى عيد مبا جمع پول تو جيبى هام از منوچهرى خريدم خواستم همون جا بخورمش انقدر برام جذاب بود كه جلد چهارش كه فهرست بود رو ساعت ها نگاه مى كردم الان وسوسه شدم يه سرى بهش بزنم از علوم فضايى تا افسانه هاى باستان….ولى اون سال جالب ترين هديه عمرم رو گرفتم از پدر دوست پدرم كه خيلى ادم جالبى بود اشتراك يك ساله مجله نجوم فوق العاده بود وسطش الفباى يونانى بود حفظ كرده بودم از حفظ تو كلاس مى خوندم معلم شاخ در مى اورد…..

پدر‏ ‏من‏ ‏هم‏ ‏با‏ ‏راهنمایی‏ ‏یکی‏ ‏از‏ ‏دوستانش‏ ‏کتاب‏# ‏باز‏ ‏هم‏ ‏بمن‏ ‏بگوچرا#که‏ ‏۳ جلد‏ ‏بود‏ ‏برام‏ ‏خرید.هر‏ ‏کدوم‏ ‏و‏ ‏که‏ ‏میخوندم‏ ‏۲۰۰ تومن‏ ‏جایزه‏ ‏میداد.بنده‏ ‏خدا‏ ‏‏ ‏هیچ‏ ‏ابزاری‏ ‏برای‏ ‏راستی‏ ‏ازمایی‏ ‏نداشت‏ ‏جز‏ ‏وجدان‏ ‏کودکانه‏ ‏من.‏ ‏خوشحالم‏ ‏با‏ ‏اینکه‏ وسوسه‏ ‏بچنگ‏ ‏اورردن‏ ‏‏ان‏ ‏۲۰۰ تومن‏ ‏پول‏ ‏بارها‏ ‏مرا‏ ‏تا‏ ‏مرز‏ ‏تباهی‏ ‏و‏ ‏خیانت‏ ‏به‏ ‏پدرم‏ ‏پیش‏ ‏برد‏ ‏ولی‏ ‏من‏ ‏هرگز‏ ‏به‏ ‏بابام‏ ‏دروغ‏ ‏نگفتم‏ ‏و‏ ‏تا‏ ‏همه‏ ‏کتاب‏ ‏تمام‏ ‏نمیشد‏ ‏سراغ‏ ‏جایزه‏ ‏نمیرفتم.فکر‏ ‏میکنم‏ ‏این‏ ‏تجربه‏ ‏من‏ ‏بیشتر‏ ‏بار‏ ‏اخلاقی‏ ‏داشت‏ ‏تا‏ ‏علمی.‏ ‏درود‏ ‏بر‏ ‏همه‏ ‏پدران‏ ‏و‏ ‏مادران‏ ‏خوب‏ ‏…

چه جالب منم این کتاب رو داشتم ومثل شما چند باری هم خوندمش والبته گاهی هم یکی از تیترهاش رو که برای خودم جذاب بوذ با اب و تاب برای همکلاسی هام در دوره ابتدایی تعریف می کردم

سلااااااااام بعد از یک مدت طولانیییییییییییی
لذت بردم از بس که صادقانه نوشته بودی
من رو هم بردی تو این فضا که یادم بیاد اولین کتابهایی که خوندم چی بوده … 🙂
اتفاقا تو دبستان یکی از همین مجله ی دانستنیها رو با کلی فشار به پدر و مادرم قرض گرفتم موضوعش یادم نیست ولی خوب یادمه که انقدر به نظرم خشک و بیروح بود که اصلا نگاهش نکردم.
شاید جدی ترین زمانی که به سراغ کتابخونی رفتم ، دوم راهنمایی بود که مشاور مدرسه امون مجبورمون کرد که چندین کتاب رو از خودش بخریم و تو عید بخونیم و خلاصه اش رو هم براش بیاریم!!!!!!!!!!!!!!
خوب یادمه که کتابهاش این بود : آسیموف شرح میدهد(بازم متنش خشک بود ؛ کتابش رو هنوز هم دارم)-مردی که می شمرد (بامزه بود ؛ مثلا برای تقویت ریاضیمون!!)-آفتاب در حجاب سید مهدی شجاعی و مجموعه داستان های نیکلا 🙂
بعد هم یهویی هری پاتر اومد و با کلی دوق منتظر ترجمه ی کتابهاش بودیم و ….
ولی چیزی که امشب من به یادش افتادم : کتاب “درخت زیبای من ” بود که همون سالهای راهنمایی خوندمش داستان یک پسربچه ی برزیلی فقیر و تنها . اون پسر (زه زه ) عاشق یک درخت بود و تنهاییش رو پر میکرد و وقتی که درختش مرد ؛ من هم از غصه مردم… پیشنهاد می کنم که کتابش رو بخونید …
نگاه می کنم به خودم خیلی کتاب علمی دوست نداشتم ؛ بیشتر ادبیات و رمان و چیزی که توش حرف از عشق باشه رو بیشتر پسندیدم،ولی مهندسی برق خوندم و ارشد MBA درحالیکه الان معلم دبستان دخترانه هستم 🙂 )

کتاب خوب

من یار مهربانم ———– دانا و خوش بیانم
گویم سخن فراوان —– با آن که بی زبانم
پندت دهم فراوان———- من یار پند دانم
من دوستی هنرمند—- با سود و بی زیانم
از من مباش غافل——— من یار مهربانم.

“عباس یمینی شریف”

محمدرضاي عزيز ، دوستان خوبم بويژه دهه پنجاهي هاي عزيز با سلام و عرض ادب
با خاطره هاي فوق العاده چه هيجاني بوجود آورديد . يادش بخير روزهايي كه چشم انتظار چاپ شماره جديد كيهان بچه ها ميموندم و البته مثل بعضي دوستان وقتي روزنامه كيهان و اطلاعات رو به سختي ميخوندم احساس بزرگ شدن ميكردم . تعدادي از كتابهاي داستان مثل ماهي سياه كوچولو ، ۲۴ ساعت در خواب و بيداري صمد بهرنگي و بعضي كتابهاي قصه بستگان رو كه بيشتر يه گوش افتاده بوده در سالهاي مياني و آخر دبستان مثل كلكسيون زير خاكي به دارايي هام اضافه كرده ام و هنوز در جعبه كتابهام اونها را دارم ،‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ كتابهايي مثل اميرارسلان نامدار ، سپيد برفي جك لندن و … جالبه كه تاريخ مصرف ندارن و چند تا از اونهارو پسرم انتخاب كرده كه بخونه .
و اما يه خواهش و درخواست :
پسر ۱۲ ساله ام من هم در پيش دبستاني آرزوي دانشمند شدن رو كرده و علاقه عجيبي به تاريخ داره . در كنار خريد كتاب و يا امانت گرفتن كتاب از كتابخانه هاي عمومي ، دنياي جديدي مثل اينترنت وجود داره . اميدوارم فرصتي پيش بياد تا براي پدرو مادرها يه راهنمايي در مورد مطالعه هدفمند به كمك اينترنت داشته باشي . ببخشيد كامنتم طولاني شد .
چشم انتظارنوشته هاي انرژي بخش معلمم هستم و واقعا ازت ممنونم .

سلام

به یاد نمی آورم اولین کتابی که خواندم چه بود! اما یادم می آید که پدر و مادرم با اینکه تحصیلات بالایی نداشتند اما سعی می کردند کتاب هایی که خوب تشخیص می دادند (دانستنی ها (که همه خانواده ها می پسندیدند) ، قصه های خوب برای بچه های خوب، داستان راستان و …) را برای ما بخرند و الیته بعد از مدتی تاکید می کردند بر رفتن به کتابخانه عمومی مسجدی که در نزدیکی خانه امان بود. یادم نمی رود روزهایی را که یک ساعت پیاده می رفتیم برمی گشتیم تا کتاب جدید امانت بگیریم
کتاب خواندن من برای دانشمند، دکتر و یا مهندس شدن نبود!
علاقه بود. علاقه به داشتن کتاب فروشی و کتابفروش شدن
زمان گذشت و مهندس شدم و شاید تا چند وقت دیگر دکتر بشوم اما دانشمند نمی شوم! مهندسی و دکتر شدن برای خانواده ام بود! برای پدر و مادرم که تمام تلاش خود را انجام دادند تا من به بهترین نحو درس بخوانم و برای خودم کسی بشوم. اگر «مهندسی مکانیک» را در ترم های آخر برای رسیدن به هدف های شخصی خودم ول کردم؛ اما «مدیریت» را به خاطر مادر و پدرم در مقطع کارشناسی ارشد و دکتری شروع کردم!
به احترام آنها که مانند پدران مادران آن روزها تحصیلات فرزندان برایشان مهمتر از رشد توانایی های بچه ایشان بود. مدرک را به خاطر خانواده ام گرفتم و می گیرم که وقتی گفتم می خواهم کتابفروش بشوم اما عضو هیئت علمی دانشگاه هم می شوم با روی باز پذیرفتند و دعا و کمک کردند.
مدرک را برای آن ها می گیرم چون شادیشان من را شاد می کند.
آقای شعبانعلی
معرفی کتاب ها شاید این حسن را برای من داشت که دوباره به یاد یکی از کتاب هایم بیافتم.کتابی تاثیر گذار
شاید تاثیر گذارترین کتابی که در کودکی و نوجوانی خواندم «قصه های من و بابام» بود. کتابی که الان برای دختر ۲ ساله ام گرفته ام.
کتابی که به من یاد داد برای خودم و کسانی که با من شاد و ناراحت می شوند زندگی کنم. قدر لحظه هایی که در کنار اعضای خانواده ام هستم را بدانم و کمی بیشتر فکر کنم. تخیل کنم و از ذهنم کمک بگیرم.
این کتاب با آن نقاشی های سیاه و سفید به من یاد داد همیشه در زندگی چیزی هست که حال آدم را عوض کند. چیز های بسیار کوچک که اگر کمی به آن ها توجه کنیم شاد خواهیم بود فارغ از تمام اتفاقاتی که در اطراف ما رخ می دهد.
این کتاب به بچه من می آموزد که فکر کند و به راهی برسد که من فکرش را نمی کردم.
متنم طولانی شد اما الان که به یادداشت های «عزت نفس هنوز دغدغه بعضی از ما نیست» و «وقتی که هنر آبسورد سوء تعبیر نمی‌شود» فکر می کنم، می بینم که باید دوباره به سراغ کتاب قصه های من و بابام بروم!

سلام محمد رضا
خوش بحالت كه پدر مادرت دنبال دانشمند بودنت بودن و حالا اين شدي من تازه تو ۴۵ سالگي دانشجوي ترم سه ارشد ارتباطاتم اونموقع فضاي شهر ما (قم)مذهبي وبسيار بسته بود نهايتا كيهان بچه ها گيرمون مي اومد ميخونديم اونم تازه خودمون دنبالش بوديم كسي فكر خريد نبود. راستي ميشه برا موضوع پايان نامه ام در حوزه ارتباطات يكي از دغدغه هاتو بدونم؟

سلام
پست جالبی بود
فکر کنم بیشتر دهه پنجاهی ها و اویل شصت خاطره هاشونو گفتن.
منم به غیر از نامه های مامان و بابام و دفتر جمله های زیبایی که مامانم داشت و عکس کتابهای اطرافم فکر میکنم دوم سوم ابتدایی بودم که برای روز طبیعت چند تا کتاب داستان خیلی قشنگ در باره جنگل و درختا و سیل و خشک‌سالی و این چیزا بابام آورد برامون. منم خیلی می‌خوندمشون و باهاشون خیالبافی میکردم و خودم رو میذاشتم جای قهرمان داستان و میرفتم جنگل و درختا رو نجات میدادم.
خیلی بعیده یه جایی تو انبارمون این کتابا رو باشه هنوز. ولی ای کاش بهتر ازشون مراقبت میکردم.

من كتاب خوندن رو از برادر بزرگترم ياد گرفتم يعني او بود كه اولين بار برام كتاب خريد چون با سن كمي كه داشت كتابهاي زيادي مي خوند و با بودجه اي كه پول توجيبيش داشت براي ما هم كتاب مي خريد. اولين كتابم خوندني نبود بلكه مصور بود و تمرين خطوط . بعد هم كتابهايي كه برادرم از كانون برامون مي گرفت. آخرين كتابي رو كه بار ها خوندم و گوش دادم شازده كوچولو بود. شازده كوچولو حال منو دگرگون كرد. جواب آدم بزرگها ذهن منو درگير تفكري و سيستم تعريف شده شون كرد.

“شهریار کوچولو گفت: -سلام!
پیله‌ور گفت: -سلام.
این بابا فروشنده‌ى حَب‌هاى ضد تشنگى بود. خریدار هفته‌اى یک حب مى‌انداخت بالا و دیگر تشنگى بى تشنگى.
شهریار کوچولو پرسید: -این‌ها را مى‌فروشى که چى؟
پیله‌ور گفت: -باعث صرفه‌جویى کُلّى وقت است. کارشناس‌هاى خبره نشسته‌اند دقیقا حساب کرده‌اند که با خوردن این حب‌ها هفته‌اى پنجاه و سه دقیقه وقت صرفه‌جویى مى‌شود.
– خب، آن وقت آن پنجاه و سه دقیقه را چه کار مى‌کنند؟
ـ هر چى دل‌شان خواست…

شهریار کوچولو تو دلش گفت: “من اگر پنجاه و سه دقیقه وقتِ زیادى داشته باشم خوش‌خوشک به طرفِ یک چشمه مى‌روم…”
ممنون محمد رضا بابت اين پست