محمدرضا، یه سوال، مسلما صلاح بدونی جواب میدی دیگه، اگه بگن بیا وزیر یا معاون اول دولت شو میری یا نه ؟ چرا ؟ فرض بگیر دولت فعلی باشه یا حتی رفسنجانی و خاتمی !

خیلی وقت بود در به در دنبال خوندن یه وبلاگی بودم که حسشو درک کنم، یعنی نه بگم: “چه قدر اول راهه”، نه بگم: “ایش، روشنفکرنمای از دماغ فیل افتاده” و نه چیزای دیگه. واقعاً باورم نمی شد وبلاگ یه مدیر، یه بیزنس من و استاد مذاکره ی ایران همچین ویژگی ای داشته باشه.
از طرف دیگه یه کم تصویر مبهی که از خودم دارم برام واضح تر شد. این که دارم بیزنس کار می کنم، ولی رویام، هرقدر مبهم، یه جای دیگه ست.
مرسی که برعکس این همه استادِ زیادی محافظه کار، تجربیات باارزش خودتونو در اختیار ما می ذارید. (و “نه مرسی” که کامنت ها رو بستید!)

سلام
به نظرم انسانهای بزرگ نیاز به تأیید صلاحیت ندارن. انسانهای بزرگ نگاههای بزرگ دارن.انسانهای بزرگ دردهای بزرگ رو میفهمن و برای نجات انسانها حتی با وجود شرایط سخت تمام تلاششون رو میکنن. درد ما وجود عناصر بی مصرفه در رأس امور و بدتر از درد اینکه انسانهای عاقلمون جز سکوت کاری رو بلد نیستن. به عمل کار برآید به سخندانی نیست.
ملت ما اسیر فقر فرهنگیه که یک فاجعه است. سرنوشتمون رو وقتی خودمون تعیین نکنیم مسلمه که یکی دیگه برامون تصمیم میگیره.

سلام . با این که فعال اقتصادی بودن در این فضا طنزی تلخ است بی نهایت موافقم.

یه سوال؟؟
در طول زندگیتون این اولین باریه که دوس داشتین تو خونه بشینین و به کارای خودتون برسین؟؟نمی دونم چی شده که به این نتیجه رسیدین ولی مگه تا قبل از این خیلی می شد رو قول و برنامه دولت مردا در طول تاریخ حساب کرد و آیا اگه من و شما به این مرحله رسیدیم کمک ها و حمایت های کسی پشت سرمون بوده؟نه تاریخ اثبات کرده که کسایی که منتظر بهتر شدن اوضاع می مونن فقط وقتشون رو از دست میدن.یکی از دلایلی که شما با بقیه اساتیدم متفاوتید اینه که تمام تجربیاتتون رو منسجم ، هدفمند و بعد بیان می کنید،حالا تصمیم دارین چهارسال فقط از تجربیات و روزهای گذشته حرف بزنید و حرف تازه ای نداشته باشین؟نه محمد رضا شعبانعلی و این ویژگی با هم غریبه اند استاد.

شاید قران خواندن شما رو ارام کند

شاید هم دوری آدمی مثل شما شرایط رو برای بعضی سخت تر کنه

۱ چیزی رو رک میگم
بهتون نمیاد دست از کار بکشید
بهتون نمیاد بتونید بی تفاوت باشید
بهتون نمیاد درد مردم رو ببینید و فقط قران بخونید

شرمنده شاید زیادی حرف زدم

اوه ببخشید، بمباران اتمی 🙂

فکر کنم این بهترین خبری بود که بعد از چند خبر نا امید کننده و چند روز بد خوندم….
ممنون محمد رضا

سلام محمدرضا

چقدر دیدن این چندسطر از تفکر برنامه آینده تو، من رو آروم کرد و برای خودم یه تلنگر شد.
از اون شب گپ و گوی دوستانه باهمدیگه تا همین چند دقیقه پیش، با اتفاقاتی که روی داده لحظات گنگ و نامفهومی رو گذروندم.

فکر کنم، لازم باشه برای اون دوستی که تو اشاره کردی برای چهار سال آینده طعم و روال متفاوت یا حتی خاص تری هم معنی کرد.
شاید اون آینده این رو هم طلب میکنه.

فقط نمیخوام خسته بشم.
فقط نمیخوام ناامید بشم.
همین.

اگر این ۴سال اوایل کارتون بود و متقارن شده بود با اوج دوران استارت زدنون چه میکردین…..دقیقا از یک ماه دیگه تو همین فکر بودم گفتم برم تو فاز power saving یا استند بای اما ساعات بیشتری به خودم و مطالعه بپردازم….البته بلا قیاس خودمو مقایسه نمیکنم….دانه ی فلفل سیاه و خال مه رویان سیاه اما ریشه یه چیز بوده

منهای ادبیات قشنگش بقیش تلخ بود فکر میکنم هرچه قدر محدودیت بیشتر باشه وشرایط سختر خضور شما هم بایدچشمگیرتر باشه درشرایط خوب کسی نیاز به علم شما نداره ،درسی که خودتون به من یاد دادید…

سلام
شاید من هم یکی از همین دانشجویان تازه شما باشم .که در این چهار سال تمام تلاشم را انجام خواهم داد .
کتابهایی که این سال ها باید خوانده میشد وهنوز نخوانده مانده اند ،را خواهم خواند .تحقیقات جدیدی انجام خواهم داد .منتظر کتاب های جدید شما هم خواهم بود ….خصوصا کتاب خاطراتی که قولش را داده بودید.

گمان نمیکنم دو کتابی که در دست دارم برای نوشتن ،در این چهار سال به بایان برسند .اما خواهم نوشت وخواهم خواند ،تا آیندگان من ،بلکه ،شاید از این خواب های خرگوشی ای که این روزها بزرگان دچارند ،کمی ،ذره ای حتی ،جان سالم به در ببرند…

دستهاي زيبا و تميز تو حتماً هم خوب ورق مي زنندو می نویسند..خوش به حال كتابي كه با دستهاي تو ورق بخورد و نوشته شود….
اين روزها
در انتظار باراني هستیم
كه بيايد و اينهمه اندوه را
از ديوارهاي شهر پاك كند….

خوبه.
یعنی ناامیدی از فضای کسب و کار بالا؟

اونایی که مثل من تازه میخوان شروع کنن باید نگاهشون ۱ جور دیگه باشه؟

انتخاب خوبیه
ایران امروز بیشتر از هر چیز به معلم هایی مثل تو نیاز داره
خداقوت!