من خود جوری هستم که نمیتوانم برایت زندگی آرزو کنم که بی خزان و بی زمستان باشد.نمی توانم بگویم سالی پر از فقط شادی و موفقیت داشته باشی. نمی شود بگویم برایت سالی پر از ثروت و سلامت میخواهم!
من و تو میدانیم که زندگی بسیار زیبا اما دشوار و شکننده است!میدانیم که قرار است همانطور که گاهی موفق میشویم جاهایی هم موفق نشویم یا دست کم رسیدن به برخی از خواسته ها و آرزوهایمان را مدتی به تعویق بیندازیم. یاد گرفته ایم که بیماری هر از چند گاهی در ما یا یکی از عزیزان و دوستانمان مهمان میشود تا درسهای سخت انسان بودن را مرور کنیم.
میدانیم که گاه با داشتن مال و گاه با نداشتنش گرفتار میشویم.
میدانیم از این بهار تا آن بهار فاصله ای است پر از ماجراهای تلخ و شیرینی که بسیاری از آنها خواست و انتخاب ما نیستند اما گریز ناپذیرند.
نمی خواهم بگویم که تو را به خدا میسپارم و خیالت راحت باشد که خدا نمیگذارد هیچ اتفاق بدی برایت رخ دهد!
چون میدانم که ناخواستنی ها، همانقدر فراوانند که سپردنهای نارس و فهم ناشده ی ما!
دیگرآنقدر بزرگ شده ایم که بفهمیم در هفت سین چیزهایی را میچینیم که هراس نبودن،کم شدن یا از دست دادنشان را داریم، آن قدر تجربه داریم که درک میکنیم مردم این بهانه های خوشرنگ و شاد را همچون فرصتی مهم تلقی میکنند برای اینکه خودشان را به آن راه بزنند که انگار قرار است زندگی طبق آرزوها،شادباشها، تبریکات،تهنیت ها و مبارک بادهای ما بچرخد!(وشاید این خود نمایش قدرت امید در انسان باشد که به رویارویی هر احتمالی بالبخند میرود!)
میخواهم این بار برایت آرزویی کنم که تو را در تمام فصول زندگی، در سرما و گرمای روزگار، در تمام بارانها و برفها ،
طوفانها و خشکسالی ها، شکستها وموفقیتها،
شادیها و غمها، ازدست دادنها وبه دست آوردنها در امان و قرار نگه دارد.
آرزو میکنم آنقدر به خودت رسیده باشی و برسی و آنقدر خدا در خودت داشته باشی و بیابی و آنقدری در قلبت آگاهی و در ذهنت روشنایی باشد و بیاید که تمام زندگی را هر طور که پیش رود مشتاقانه ، امیدوارانه، سرافرازانه و عاشقانه زندگی کنی

تو نیز مرا همین آرزو کن

باشد که سال بعد همین حوالی، خشنود از خود و آنچه گذشته به یکدیگر لبخند بزنیم و همچنان چون بهار،مشتاق و سرافراز و عاشق زندگی باشیم

دوستدارتان عارفه میرزایی
نوروز ۱۳۹۷

بامزه ترینشون اون ۲۵۷۷ شاهنشاهیه یعنی تحول و تغییر هیچی دیگه(الان خواستم چندتا علامت سوال بزارم ترسیدم خواستم نقطه بزارم ترسیدم هیچی دیگه)
گاهی اوقات فکر می کنم سختی زندگی اونجاست که همون اندازه که باید برای تغییر خودت وقت بزاری بیشتر از اون باید برای تغییر اطرافیانت وقت بزاری اطرافیانی که همراه تو هستند و نمی تونی ازشون غافل باشی چون هر چقدر اونا صلب بمونن باز درد و رنجش برای تو هست یا اینکه باید بزاری و واسه همیشه بری و پشت سرت رو هم نگاه نکنی که واقعا کار سختیه چون رشته های زیادی هست که نمی تونی پاره شون کنی. نمی دونم یعنی الان نمی دونم چه راه حل هایی رو باید پیش گرفت که بهترین و بهینه ترین باشن. من هم هر جا کم میارم دست به دامن میکرواکشن ها میشم:)
به هر حال باید با زندگی کنار اومد یا کنارش زد:)