پروفسور حيدري پدر مذاكره ايران :
” هرجا در مذاكره مي مانم ،ميبينم كه آقاي شعبانعلي چه حكمي داده و چه ميگويد.
آقاي شعبانعلي يكي از سربازان آينده مذاكره ايران است .”

سلام به محمدرضا و بچه های روزنه ارتباط
از دیدن این کلیپ جدا لذت بردم.این کلیپ ته امید بود,ته روحیه دادن…این که ما همه میتونیم مثل محمدرضا تاثیرگذار باشیم…اصلا دلیل اصلی ای که من محمدرضا و تیمش,دکترشیری و… دوست دارم اینه که در کنار انتقادی که به مشکلات دارن فضا رو به شدت پرانرژی نگه میدارن.یعنی انتقاد همراه با حرکت رو به جامعه تزریق میکنن…
راستی محمدرضا شاگردات هم درساشونو خوب بلدنا.این کلیپ یه جورایی یه تبلیغ هوشمندانه برای روزنه ارتباط هم محسوب میشه ها…و چقدر لذت بخشه دیدن و درک این هوشمندی…مرسی بچه ها…کلی حس خوب منتقل کردید…
ارادتمند
محمد معارفی

سلام
شما رو نمي دونم ولي خودم با ديدن اين كليپ كلي احساس غرور كردم

من تقزیبا تمام این عکس ها و فایل های تصویری رو قبلا به صورت جداگانه دیده بودم ولی دیدن دوباره اش در این فایل ساده و صمیمی حس دیگری داشت.
دوباره یادم انداخت در این گذر آشنایی با شما با چه شخصیت فوق العاده ای روبه رو بودم و هستم.

نمیدونم برای اینکه امروز مورد تمجید افرادی همچون پروفسور مسعود حیدری، پروفسور علی اکبر فرهنگی و … قرار بگیرین
چه خون دلهایی خوردین
از چه شیب های تندی تو مسیر زندگیتون عبور کردین
از چه چیزایی گذشتین و به چه چیزایی پشت کردین
چه شبایی رو به سختی به صبح رسوندین
و…
درک کاملش برام امکان پذیر نیست

برام قابل تحسینه
از اینکه برای تغییر اول از خودتون شروع کردین
و از این حسن ظن به وجود اومده افرادی با شوق و اشتیاق دوشادوشتون ایستادن
که لذلت متفاوت رفتار کردن رو دارن حس میکنن

و چه قابل احتراما
افرادی که برای رشد جامعه پیرامونی شون هم ایده دارن، هم پشتکار.

و چه ستودنیه
از اینکه از ته دلشون به کاری که دارن میکنن باور دارن.

و چه حس خوبیه
از اینکه شرمنده کلماتی که تو این چند سطر نوشتم نیستم. چون فکر میکنم که بجا استفاده کردم.

سلام. ( لطفا تایید نکنید نوشتم رو)
اولین پیامم هست بهتون.
لازم نیست که مثل همه ازتون تعریفو تمجید کنم که حوصلتون سر بره! پس از این تعارفات بگذریم…
من واقعا ناامید شدم از همه چی…
امسال کنکور mba شرکت کردم و رتبم زیر ۵۰ شد ( بخاطر تاثیر معدل ۱۲٫۱۶ صدمیم – وگرنه باید رتبم حدود ۲۰ میشد)
ولی اونقدر خوب نشد که بتونم شریف(شبانه/روزانه) قبول شم و دانشگاه تهران قبول شدم…
الان به حدی دپرس هستم که دانشگاه تهران رو تو عمرم ندیدم ولی ازش متنفر شدم…. حتی دو دل بودم که ادامه ندم…
بعد از گوش دادن به فایل صوتی ۱۱ تصمیم گرفتم یه جوری باهاتون ارتباط برقرار کنم نمی دونم چرا…
شاید حرف زدن با یه روان شناس بهتر باشه واسم…
اصلا الان چی کی خوام از شما خودمم نمیدوم!
به هر حال بجای پاک کردن این پیام ، میفرستمش بازم نمیدونم چرا…

سلام محمدرضا جان
ایوان کلیما نویسنده ی کتاب روح پراگ در بخشی از کتاب مطلبی رو داره با این مضمون که«با نوشتن میشود به ناشناخته ترین سرزمینها سفر کرد،به گذشته ی غیر قابل دست رس،حتی میشود هرآنکه را که دوست میداری به میهمانی خود دعوت کنی»
من هر از گاهی اینکارو میکنم و این بار میهمان من تو بودی.زمانی این میهمانی آغاز شد که بارها و بارها این کلیپ زیبارو دیدم و شنیدم،به رسم همیشه قلم در دست گرفتم که پذیرای میهمان عزیز تر از جان باشم،تا چند کلامی را هم صحبت من باشد،عیش و نوشمان کلمات باشند و ساقی و واسطه،قلم.
همه چیز آماده بود تا میهمانی آغاز شود،اما این بار واسطه را سکوتی بر لب بود به تلخی زهرو سنگینی کوه که شکستنش کفر بودو حاصلش بدنامی،سحرایی بود مخوف،که منشاء خوفش همچون قلم،تمامی از عزیزانم بودند.
سکوت بودو سکوت…
تمامی حروف و کلمات،تن به اسارت خط تیره ها داده بودند،که مبادا فضا پر شود از آوای خوش ترانه ای،جمله ای،حرفی و حدیثی ویا آه برخواسته از غم هجرانی.
دادگاهی برخواسته بود که قلم بازی میکرد،تمام نقشهای شاکی و شاهد،موکل و قاضی،و هرآنچه برای متهم شدن یا تبرعه کردن لازم بود،زبانم را به سقف دهانم دوخته بودندو دستانم افسار به قلم سپرده بودند.
عاقبت آغاز کرد…
روزهایی را روایت کرد که تمام فکرم متوجه فایلهای صوتی معلمم بود و شبیه اژدهایی شده بودم که کارش بلعیدن فایلهای جدید،حرف های نو و نکته ی زیبا بوده.
از روزهایی گفت که به درد تنهایی ات نخوردم و لحظه هایی که برای من شاگرد تلاش کرده ای و حاصلت تنها تار موهای سفید بوده.
از شب هایی که سرمست از باده ی آگاهی و توانایی ناشی از تو،سر را زمین میگذاشتم و تا صبح،عطش انتظارت،گرمای اشتیاقت،سنگینی پلک های به بیداری متهمت را برای روشن ماندن چراغ این خانه،لحظه ای هم خواب از چشمانم نگرفت.

مرا متوجه تمام عکسها و لحظه هایی کرد که هرچه به جلو میرفتیم،در چشمانت آینده ای نمایان بود که تو دلسوزش بودی و نگران.
در تمام تصاویر،ابهامی را،پرسشی را با خود داشتی که وسعتش به اندازه ی تمام کتابها و مطالعه ها و تحقیق هایت بود که حاصلش برای من اطمینان بوده و اعتماد به نفس…

از فریادهایی که درونت را متلاتم می کرده و روانت را آزرده،اما خاطره ام از تو تنها لبخند بوده و شادی.

از گذشت هایت گفت:گذشتن از لذت و ثروت و آرامش زندگی آن طرف،همینطور گذشتن و ندیدن اشتباهات شاگردانت.
من بودمو فریادهای قلم…

دوستان عزیزم آقایان تورج جمشاسب و علیرضا داداش سلام ، بخاطر ذوق وسلیقه ای که در تهیه این هدیه زیبا به خرج دادید تبریک میگم و البته تشکر می کنم .
.
.
سلام استاد
ممنونم، بینهایت سپاسگزارم که این هدیه فوق العاده رو سخاوتمندانه به اشتراک گذاشتید . موسیقی و متن و چیدمان تصاویر و حتی فرمایش بزرگان در مورد شما رو تفسیر و قضاوت نخواهم کرد اما
محمدرضا شعبانعلی عزیز از صمیم قلب آرزو می کنم که بتونیم / بتونم به عنوان شاگرد شما ،تلاش و اهداف والای شما رو ” درک ” کنم . امیدوارم وجود و عمل من روزی ، جایی حس تنهایی ، رسوب خستگی ، غمگینی ناشی از درک نشدن و فهمیده نشدن رو برای شما تداعی نکنه .
محمدرضا شعبانعلی عزیز برند
محمدرضا شعبانعلی عزیز سرباز ملی میدان مذاکره آینده ایران ، معلم من است .
من مفتخر به شاگردی معلمی هستم که معلم بودن رو اینگونه دوست تر داره :
معلم بودن نه یک کلمه بیشتر نه یک کلمه کمتر ………
همیشه سرفراز باشید:-)

سلام محمد رضاي عزيز
داشتن زيباست…
مرسي كه براي همه ي ما اينجا ايستادي و هستي…

باسلام
امید است همیشه سرحال و پر انرژی باشید
و همه برای توسعه خود و افکار و اندیشه های زیبا بکوشیم و از بزرگان و دوستان پر تلاش و اندیشمندی چون شما الگو بگیریم
خداوند نگهدارتان

ممنون که هستید استاد.به شاگردی شما افتخار می کنم.

سلام بر محمدرضای عزیز خواننده ی خاموش کامنت ها.

واقعا بسیار زیبا بود.از علیرضا داداشی و تورج جمشاسب تشکر می کنم.موسیقی متن بسیار زیبایی هم انتخاب شده بود 🙂 .

محمدرضا دو هفته پیش توی سایت زدی که ۱۳م (پنجشنبه )شیراز سخنرانی داری.در گذشته عرف بود که وقتی به شهرستان میرفتی از بچه های سایت هم برای دیدن دعوت می کردی .می خواستم بدونم توی این سفر هم امکان دیدارتون هست ؟؟دقیقا از کی شیراز هستین و زمان سخرانیتون چه طوری تنطیم شده ؟
به هر حال برای ما که فرصت حضور برای سمینار مذاکره ۶ شهریور نشد حداقل شیراز شما رو ببینیم.

توی سمینار، حسی رو که موقع خوندن زندگینامه آدمهای بزرگی که مسیر “خودشون” رو رفتن و نه زندگی تهوع آور معمولی و مثلا اجتماعی، با دیدن این کلیپ پیدا کردم.
شاید معنای محمدرضا برای من همینه. زیستنی که ارزش رنج زندگی رو داشته باشه. مسیر خود را ساختن و طی کردن و سرانجام ترک این میز قمار، ساختن واحه ای زیبا در این بیایان خشک لعنتی…