محمدرضای عزیز سلام
در ادامه جستجوهای تو در تو به دو نوشته گاهی باید ذهنمان را مرتب کنیم و همین نوشته رسیدم. یک جورائی وصف حال این روزهامه.خیلی کوتاه مینوسم البته نه برای اینکه در حوصله تو نیست.
بعد از یک دوره دوساله کار با یک مدیر نالایق و البته با نفوذ، در تلاش برای بهبودشرایط و حمایت از گروهم برای اینکه حرفهایم تو صفحات ذهنم را بلند بر سرش فریاد می زدم به شرکت دیگری تبعید شدم!
خیلی سعی کردم ترس از بیان صریح مشکلات را با رفتارم به گروهم یاد بدهم اما ترس از تغییر ، مهر سکوت به لبهایشان زد و آنچه برای من اتفاق افتاد ترس را در آنها بیشتر کرد.
بهشان میگفتم این مجموعه نمونه کوچکی از کشورمان هست. سکوت کن ومطیع باش تا بتوانی زنده بمونی.
میخواهم مسیر زندگیم را تغییر بدهم و باید ذهنم را جمع و جور کنم .
مدتیست ناخواسته و به جبر روزگار از این فضا دور افتادم . نمی توانم اسمش را روزمرگی بزارم تا وقتی که انجام آن کارها به اصول و ارزش های تو گره خورده.
راستی هفت سالگی متمم را تبریک میگم و دلتنگ سمینارها و سخنرانی های پرشورت هستم.
معلم عزیز مراقب خودت باش .

..::هوالرفیق::..
محمدرضای عزیزم
آقای معلم؛
سلام،
هفته‌ای که گذشت زیاد به متمم فکر می کردم، خیلی وقت هست که فقط یه سر کوچیک میزنم به متمم در صورتی که موضوع بعدی که می‌خوام شروع کنم رو قبلاً بررسی و انتخاب کردم. متاسفانه این روزها خیلی شلوغ شدم، بعضی الویت‌ها هم برایم تغییر پیدا کردن که مجبور شدم فعلا این طور حرکت کنم.
حقیقتش بیشتر از متمم دلم برای محمدرضا شعبانعلی تنگ شده بود برای همین این دیدگاه رو مینویسم.
***
این دو برگه‌ای که نوشته شد اما خوانده نشد را زیاد دارم. در روابط دوستی، روابط کاری، روابط شاگرد-استادی، فامیل. احتمالا تنها جایی که «کمتر» از این نوشته‌های ناخوانده دارم جمع خانواده‌ام هست. همه‌اش را در دفترچه خاطراتم نوشتم که فکر می‌کنم یک روز خوانده خواهند شد؛ شاید اون روز دیگه من نباشم…
داشتم به این فکر می‌کردم که احتمالا به زودی پست «تولد متمم» رو هم خواهی نوشت، بهمن ماه بود اگر اشتباه نکنم. تقریباً یک سال دیگر هم رفت و امروز (بر خلاف سال گذشته) با نگاه مونوکرونیک بودن که بهش نگاه می‌کنم حس و حال متفاوتی دارم. با تمام اتفاقات خوب و بدِ سالی که گذشت (سالِ متممی! نه شمسی)، در کل راضی بودم انگار.

امیدوارم که این روزها سلامت و سرِ حال باشی.
مشتاق دیدار و ارادتمند
امیرعلی

سلام آقای شعبانعلی عزیز
بخاطر تغییرات بزرگی که در زندگیم در یک ماه گذشته داشتم الان فرصت کردم به سایت شما سر بزنم و اتفاقی این پست دقیقا مطابق شک و تردیدهای این روزهای من هست.
من برخلاف شما بعد از استعفا حرفهام رو زدم اما با دلخوری و گلایه، اونموقع هم اصلا بدنبال ادامه رابطه نبودم و خب رابطه کلا قطع شد. گاهی اینقدر حرف میزنی و شنیده نمیشی که قید ادامه دادن رابطه رو میزنی. برای من اکثر اوقات اینطوری هست که ترجیح میدم کلا رابطه رو کمرنگ یا قطع کنم تا اینکه با خروار خروار حرف نگفته ادامه بدم. اما در گذر زمان بارها از خودم می‌پرسم آیا تمام تلاش یا حداقل بهترین تلاشم برای حفظ رابطه رو کردم؟!
مانا باشید

یادم می آید هفت یا هشت سال پیش بود که من هم با رییسم به اختلاف نظر خورده بودم. اختلاف نظری که خیلی جدی‌تر از آن چیزی بود که ابتدا تصور می‌کردم. شاید کم‌تجربگی من هم در تشدید این اختلاف‌نظرها بی‌تاثیر نبود. از طرفی بسیاری اوقات ریشه اختلاف‌ها می‌رسید به یک سری باورها و ارزش‌های شخصی. به همین خاطر حتی اگر در جایگاه امروزم هم قرار داشتم باز به آن اختلاف‌ها می‌خوردیم.
خلاصه که این روند طی می‌شد و طبیعتا مدیران بالادستی هم به خاطر تجربه بالای رییسم و هم به خاطر روابط غیرکاری‌ای که در طول زمان شکل گرفته بود و وجود داشت، حتی با اینکه می‌دانستند مواضع و نظرات من کاملا کارشناسی و منطقی هستند و بعدها هم چندین بار در جلسات خصوصی به این موضوع اذعان کردند، همچنان پشت مدیرم درمی‌آمدند و روزها به همین منوال سپری می‌شد.
واقعیت این است که در مقطعی فشار خیلی زیادی متحمل شدم. کار راحت این بود که کوتاه بیایم و موضوع را چندان جدی نگیرم. ولی هر کاری می‌کردم نمی‌توانستم خودم را به انجام این کار راضی کنم.
یادم هست من هم آن موقع یکی از این برگه‌ها داشتم. فهرستی بود از اشتباهات فنی، رفتارهای غیرحرفه‌ای و اظهارات نادرستی که مدیرم داشت. هر هفته حداقل یک بار برگه را مرور می‌کردم که گاهی به‌روز هم می‌شد.
چندین ماه منتظر ماندم که شاید یکی از مدیران بالادستی از من سؤالی بپرسد و یا نظرم را بخواهد و همه آن دلایل و مدارک و شواهد را در مقابلش ردیف کنم تا به گمان خودم بهشان ثابت کنم که حق با من هست و هیچ انگیزه دیگری جز انجام هر چه بهتر کار و پیش بردن هر چه بهتر امور در میان نبوده.
اما برگه من هم به سرنوشت برگه تو دچار شد. هیچ وقت جایی خوانده نشد و هیچ وقت در هیچ جلسه‌ای مورد استفاده قرار نگرفت. اما با این وجود خیلی بیشتر از آن چیزی که فکر می‌کردم برای من کارآیی داشت. حداقل می‌دانستم به خاطر چه چیزی دارم تلاش می‌کنم. خیالم راحت بود که دلایلم در جایی مکتوب شده است و هر وقت بخواهم در دسترسم خواهد بود.
ولی بزرگترین مزیت آن برگه برای من، کارکردش به عنوان سندی برای تصمیم نهایی‌ام بود. برای اینکه راحت‌تر به نتیجه نهایی که الان هم به نظرم یک تصمیم درست بود، برسم. و امروز وقتی به گذشته نگاه می‌کنم همان برگه خیلی در اقداماتی که آن موقع انجام دادم مؤثر بوده است و خوشحالم از نوشتن چنین برگه‌ای.
هنوز هم از این جنس برگه‌ها و یا از این جنس فایل‌های آرشیو شده دارم که شاید روزی به دردم بخورند. به درد مرور گذشته و مسیری که طی کرده‌ام و نکاتی که پایه تصمیماتم بوده‌اند. بعید می‌دانم کسی از داشتن چنین برگه‌هایی پشیمان شود.

سلام
عجیب بود برام.
آخه من هم یه مقطعی تو سالهای ۸۳ و ۸۴ چنی تجربه یا داشتم.
رییسی داشتم که رفتارهاش آزار دهنده بود. رفتاری می کرد که هیچ کس داخل یا خارج از هیچ سازمانی با من نمی کرد.
به هر حال هم او رییس بود، هم حدود دو دهه بزرگتر. و من تحمل می کردم.
برای ادامه ی مسیر کاری ام برنامه هایی داشتم و صبوری می کردم. (امروز خواهری به برادرش حق داد چون می دانست او برای پیشرفت کاری اش برنامه ریزی دارد).
اولاش واقعاً تصمیم گرفته بودم توانایی خودم در مواجهه با یک بی منطق را بسنجم و بعدتر، به فکرم رسید کاری کنم که برایم دستاوردی هم داشته باشد. برای همین، به جای نوشتن بر روی کاغذ، حرفها و گله هایم را داخل یک صفحه ی ورد تایپ می کردم تا بعدا بخوانم و شاید از بی ادبی ادب بیاموزم.
بعدا تصمیم گرفتم کمی جزئیات هم بنویسم که وقتی می خواهم رفتار او و عواقب و نتایجش را بررسی کنم، جزئیات فراموشم نشده باشد.
حدود ۴ صفحه ی ورد نوشته بودم.
یک روز به این نتیجه رسیدم که هرچه باید از این کار بهره می بردم برده ام، بارها آن نوشته ها را مرور کرده بودم و برای خودم تحلیل؛ برای همین پرینتی از آنها گرفتم و بعد فایل را دیلیت کردم.
پرینت را گرفته بودم که اگر یک وقت چیزی یادم آمد، تا مدتی -ولو کوتاه- فرصت مرور دوباره داشته باشم. بعدا کاغذها را هم دور انداختم.

راستش او بعدا با من خیلی دوست شد.
و من چند سال بعد که توانِ تحملِ رییسِ چندتا بعد از او را از دست داده بودم، آن سازمان را ترک کردم.
هنوز نمی دانم که او متوجه نادرستی رفتارش شده بود و عوض شده بود یا نه.
ولی آنچه به نیت ادب آموزی از یک بی ادب نوشته بودم، هیچ وقت به کارم نیامد. من همیشه مطابق الگوی خودم دیگران را سرپرستی کردم و هیچ وقت نشد چیزی از نوشته ها به کارم بیاید و مانع بروز رفتاری از سوی من بشود.
ولی دست کم یک خاصیتی در آن نوشتن ها بود و آن این بود که مانع از بروز رفتاری هیجانی و ناشایست از سوی من شد.

خیلی نوشتم، ببخشید.
ارادتمندم.

من هم مثل پوریا این جمله در نوشته برام بولد شد “آدمی نبودم و نیستم که جایی بر خلاف سلیقه و اصولم بمانم و کار کنم” و فکر کردم چرا من نمی‌تونم چنین آدمی باشم. ولی خب من میدونم چرا نمی‌تونم ولی نمی‌دونم چه کاری باید برای تغییر این چرایی انجام بدم. هرچند امیدوارم ولی غالبا به این فکر می‌کنم که سنم دیگه برای ایجاد چنین تغییراتی زیاده و حتی اگر من بتونم اینو بپذیرم و تغییرش بدم، مقاومت‌های بیرونی و عدم پذیرش‌هایی وجود داره که قاعدتا کارمو خیلی سخت‌تر می‌کنه. فکر نمی‌کنم خیلی هم آدمِ انجام کارهای سخت باشم.
پ.ن: روزنوشته‌هارو که باز می‌کنم و می‌بینم نوشتید خوشحال می‌شم. برعکس اینستاگرام. چون نوتیفیکشنای پستاتونو می‌بینم ولی وقت نمی‌کنم برم بخونم و بعدش یادم میره چون اخیرا سعی می‌کنم زیاد به اینستاگرام سر نزنم.